สวัสดีค่ะน้องกวาง

การเรียนการสอนที่อินเดีย เท่าที่ทราบก็ถือว่าดีนะคะ แต่ก็ขึ้นอยู่กับสถาบันที่เราเลือกด้วย ปัจจุบันมีเด็กไทยไปเรียนอยู่อินเดียค่อนข้างเยอะนะคะ ความเป็นอยู่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร ขึ้นอยู่กับแต่ละคนมากกว่า เพราะมีความต่างกับเมืองไทยพอสมควร โดยเฉพาะเรื่องอาหาร ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่น่ามีปัญหาค่ะ เมืองชิมลาถือเป็นเมืองท่องเที่ยวที่น่าอยู่ เงียบสงบ บรรยากาศดี และมีโรงเรียนดังๆ อยู่หลายแห่งค่ะ ในฤดูหนาวก็มีหิมะตกด้วย เป็นเมืองหนึ่งที่ได้รับความนิยมจากคนไทยค่ะ

ดีค่ะพี่ๆคือว่าหนูบังเอิญที่ข้อความขอพี่แล้วมันน่าสนใจอ่ะก็เลยเข้ามาดูค่ะ หนูคนหนึ่งอยากไปเรียนภาษาค่ะแต่ว่าคุณแม่ไม่อยากให้ไปเรียนที่แถบยุโรปก่อนเพราะภาษายังไม่แข็งแรงเลยอยากถามพี่ๆว่าที่อินเดียเขาสอนดีไหมค่ะแล้วไปอยู่ลำบากหรือปาวค่ะหนูอยากไปเมืองซิมลาอ่ะค่ะเพราะเห็นเขาพูดกันว่ามีหิมะด้วยดีเหมือนกันน่ะค่ะจะได้ไม่ต้องไปถึงแถบยุโรปก็มีหิมะให้เล่นด้วย    หนูหวังว่าพี่ๆๆจะเห็นข้อความขอหนูน่ะค่ะ

ตอบให้หนูด้วยน่ะค่ะ  กวางค่ะ

น้องๆจ๋า พี่มัวแต่ไปหลงอยู่กระทู้อื่นตั้งนาน เลยตกกระทู้นี้ไปชั่วคราวจ๊ะ

แต่มีรูปอาหารเยอะๆก็ดีนะ นี่กะว่าจะลองทำน้ำขิงใส่มะนาวกินดูซะหน่อยว่ารสชาดจะเป็นยังไง..อิอิ

เออ...เพิ่งรู้สึกตัว นี่ถ้าพี่ปลาไม่ทักนุ้ยก็ไม่ทันสังเกตุนะว่าช่วงหลังมันมีแต่รูปอาหารการกินทั้งนั้นเลย แบบว่าอยู่ในเมืองนี้หลายวันจนไม่รู้จะถ่ายรูปอะไรแล้ว เพราะทุกอย่างเหมือนกันยกเว้นอาหารในแต่ละมื้อที่แตกต่างน่ะ เห็นรูปแล้วก็คิดถึงน้ำขิงใส่น้ำมะนาวกับน้ำผึ้งจัง :) 

จบแล้วเหรอเรื่องเล่าของนุ้ย 
ดูไปดูมา มีแต่รูปของกิน กิน กิน และ กิน
"ทริปกินไปเที่ยวไป" เฮ้อ อร่อยตลอดทาง อร่อยตลอดวัน
อ้วน กลับบ้านกันเลยเชียว..

วันที่ 13  วันอาทิตย์ที่ 19 เมษายน 2552  :  เดลลี - กรุงเทพฯ
เช้านี้รถบัสมาผ่านแถวทิเบตแคมป์พอดี มีลามะที่นั่งมาจากธรรมศาลาเหมือนกันท่านลงที่นี่ เราสองคนเลยรีบเก็บของลงด้วย ดีเลย ไม่ต้องไปลงถึงท่ารถในเมือง แล้วเสียค่ารถมาอีกทอด

แบกเป้เข้ามาถึงที่โรงแรม Wangdhen พี่ปลาเจรจาขอเช็คอินแต่เช้า และจะเช็คเอ๊าท์ตอนค่ำ ขอจ่ายค่าห้อง 1 วัน ทุกอย่างโอเคตามนั้น เก็บของเข้าห้อง อาบน้ำล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยก็ลงไปหาอาหารเช้ากินกัน วันนี้ไม่ได้มีภารกิจอะไร แค่รอขึ้นเครื่องกลับบ้านตอนดึก ก็มีรับนัดกินข้าวกับเพื่อนที่เป็นแลนด์อินเดียแถวคอนนอร์ท เพลส เค้าพาไปกินอาหารแขกแบบร้านบ้านๆ ที่อร่อยกว่าร้านหรูๆ ใหญ่ๆ (อันนี้เค้าบอกว่า เพราะเป็นร้านประจำที่เค้ากินมาตั้งแต่เด็ก) กินข้าวเสร็จเค้าก็พาไปเดินเที่ยวแถวตลาดใต้ดิน แต่ก็ไม่ได้อะไร ที่สำคัญคือไม่ค่อยมีอารมณ์ดูของ เพราะเดลลีร้อนมาก แถมมีลมร้อนพัดเอาฝุ่นทรายมาด้วยตลอดเวลา วันนี้ทั้งวันเลยไม่ได้ถ่ายรูปอะไรเลย แค่ลืมตาก็จะแย่แล้ว

เดินได้พักใหญ่เราก็ขอแยกตัว แต่รับปากเค้าว่าถ้ามีเวลาเหลืออาจจะไปเดินดูของแถวบ้านเค้าแล้วจะเข้าไปเที่ยวที่บ้าน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แวะไป เพราะเดินตากแอร์อยู่ในเอ็มโพเรียมเสียนาน ได้ของติดไม้ติดมือกลับมาฝากคนที่บ้านนิดหน่อย แล้วก็กลับเข้าไปที่โรงแรม อาบน้ำแต่งตัวเตรียมกลับบ้านกัน ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไรผิดแผน ทริปนี้จบลงด้วยดี หลังจากนี้ก็จะเป็นการติดตามประเมินผลการเรียนภาษาของน้องตาลต่อไป

ภารกิจของทริปนี้เสร็จสมบูรณ์แล้วค่ะ ถ้าอยากรู้ว่าน้องตาลใช้ชีวิตในอินเดียต่ออย่างไร เข้าไปติดตามกันได้ที่กระทู้นี้ค่ะ "การผจญภัยของตาลในแดนภารตะ"

เรากลับมาแพ็คของชุดสุดท้าย แล้วก็เตรียมตัวลงไปขึ้นรถบัสที่ท่ารถบัสด้านล่าง (เราจองรถ A/C Volvo คือรถวอลโว่แอร์ ซึ่งจะออกจากท่ารถธรรมศาลาตอน 2 ทุ่ม)

ระหว่างรอรถแท็กซี่ที่เจรจากับ Sky Line Travel มารับที่โรงแรม เราก็ไปบอกลาคาร่ากันก่อน แล้วก็ฝากคาร่าช่วยดูแลเจ้าตาลด้วย พี่ปลาเจรจากับคาร่าไว้แล้วว่าจะให้สอนภาษาอังกฤษเสริมให้ตาลระหว่างที่ตาลอยู่ที่นี่ด้วย คาร่ารับปากและจะสอนให้ฟรีๆ โดยไม่คิดเงินด้วย ก็คาร่าเป็นครูอาสาสมัครเดิมนี่นะ ขอบคุณคาร่าไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ คาร่าน่ารักมากๆ ค่ะ

หมดเวลาเที่ยวธรรมศาลากันแล้ว ก่อนกลับเข้าที่พักเพื่อเตรียมตัวไปขึ้นรถบัส พวกเราไปกินข้าวมื้อส่งท้ายกันที่ร้านเดิมค่ะ Carbe Diem พอกินเสร็จก่อนกลับก็เลยถ่ายรูปกับพนักงานของร้านเป็นที่ระลึก พร้อมกับฝากฝังให้พวกเค้าช่วยดูแลน้องตาลด้วย เพราะพี่ๆ จะกลับแล้ว หลังจากนี้ต้องอยู่คนเดียวน่ะ

พนักงานที่นี่เป็นชาวเนปาลค่ะ เค้าบอกว่าพวกเค้า Made in Nepal ทุกคน

พวกเราเข้ามากราบพระประธานในวัดกัน แล้วใช้เวลานั่งอยู่ที่นี่พักหนึ่ง

50 ปีแห่งการอพยพลี้ภัยจากทิเบต ป่านนี้ผู้คนในภาพคงเป็นผู้ใหญ่และผู้เฒ่าผู้แก่กันแล้ว

ตรงนี้แหละที่ตั้งของร้าน Carbe Diem ร้านอยู่บนชั้น 2 และ 3 ขึ้นทางเดียวกับโรงหนัง

อิ่มกันแล้ว กลับบ้านได้ (ถ้าจำไม่ผิดเย็นนี้ตาลไปเข้าเรียนนะ) ส่วนเรากับพี่ปลาก็เตรียมเก็บข้าวของที่ไม่จำเป็นต้องใช้แล้วใส่กระเป๋า พรุ่งนี้จะย้ายของไปไว้ห้องตาลก่อน แล้วตอนเย็นค่อยไปขึ้นรถ

ส่วนมื้อค่ำของคืนนี้พี่ปลาอยากไปลองกินร้านอาหารทิเบตที่ชื่อ Gakyi เพราะเห็นฝรั่งเต็มร้านทุกวัน แต่เข้ามาแล้วเพิ่งรู้ว่าร้านนี้เป็นมังสวิรัต ที่สำคัญคือรสชาติจืดได้ใจถึงขนาดตาลไม่อยากแตะน่ะ (แต่เย็นนี้น้องไม่ค่อยสบายด้วยแหละ เลยกินไม่ลง) ส่วนเราเองถึงจะลิ้นจรเข้แต่ก็ต้องบอกตามตรงว่าไม่โดนอย่างแรง แต่พี่ปลาพอกินได้นะ ก็อยู่อินเดียมาตั้งนานคงสามารถกินได้แทบทุกอย่างแหละ สรุปแล้วมื้อนี้(เรากับตาล)ไม่ประสบความสำเร็จเลย แต่ก็เอาเถอะ กลับไปนอนหลับพักผ่อนกันดีกว่า คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของเรากับพี่ปลาในธรรมศาลาค่ะ พรุ่งนี้จะกลับเดลลีแล้ว หลังจากนั้นน้องตาลจะได้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในดินแดนไกลบ้านแห่งนี้

อาหารของพวกเรามาแล้ว มื้อนี้สั่งซิสเลอร์ไก่, ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ และยำไก่ (ไม่ต้องแปลกใจที่มีแต่ไก่ เพราะที่นี่มีเนื้อสัตว์แค่ชนิดเดียวที่มีน่ะ)

เอาเลยพวกเรา ลงมือได้ กำลังร้อนๆ ควันฉุยเลย

จากร้านกาแฟพวกเราก็กลับเข้าที่พักกัน วันนี้ห้องเดี่ยวสำหรับน้องตาลว่างแล้ว เลยต้องรีบจองไว้ก่อน ถึงจะต้องจ่ายค่าห้องของคืนนี้ฟรีๆ สองร้อย เพราะเจ้าตาลไม่ยอมแยกไปนอนคนเดียวอยู่แล้ว แต่ก็โอเคแหละ ถ้าปล่อยให้ห้องนี้หลุดมือไป อาจจะไม่มีห้องเดี่ยวว่างอีกหลายวัน

นั่งเมาท์กันอยู่ที่ระเบียงชั้นล่างของโรงแรมพักใหญ่ คุยไปก็โดนขัดจังหวะโดนนักท่องเที่ยวที่มาขอดูห้องพักเป็นระยะๆ เพราะพรุ่งนี้เราจะคืนห้องคาร่าแล้ว เค้าจะได้รับจองลูกค้าใหม่ไว้เลย ห้องจะได้ไม่ว่าง แล้วสุดท้ายก็มีสาวแหม่มคนหนึ่งมาขอดูห้อง และชอบมาก พรุ่งนี้แหม่มคนนี้แหละจะมาเช็คอินห้องใหญ่ต่อจากพวกเรา

บ่ายพอประมาณท้องก็เริ่มหิว ก่อนจะไปกินข้าวกันวันนี้เรามีภารกิจต้องจองตั๋วรถจากธรรมศาลากลับเดลลีคืนพรุ่งนี้ด้วย พอได้ตั๋วเรียบร้อย เราก็มุ่งตรงไปที่ร้าน Carbe Diem กัน

มื้อกลางวันพวกเรานั่งในร้านชั้นสอง ระหว่างรออาหารเห็นบนโต๊ะทุกตัวมีทั้งนามบัตร รูปถ่าย และกระดาษเขียนข้อความสารพัด ส่วนใหญ่ก็เป็นคำชมเกี่ยวกับความอร่อยเด็ดของอาหารร้านนี้ พวกเราก็เลยเอามั้ง ชาตินิยมด้วย เอานามบัตรด้านภาษาไทยออกค่ะ (นามบัตรวันแรมทางมีสองด้านสองภาษา แต่เราไม่เอาด้านภาษาอังกฤษออก อย่าประกาศศักดิ์ดาคนไทยน่ะ) เผื่อใครมากินร้านนี้เหมือนกันจะได้รู้ว่าพวกเราก็มาลองแล้วค่ะ

กินเสร็จเราก็แยกกับพระอาจารย์ชาญชัย แล้วก็ไปรอตาลตามที่นัดหมาย สั่งน้ำขิงใส่มะนาวกับน้ำผึ้งอีกแล้ว เพราะจำได้ว่าของร้าน Tenyang นี่แหละที่โดนใจกว่าที่อื่นๆ มีขิงหั่นชิ้นเล็กๆ ใส่มาด้วย แล้วก็สั่งกาแฟกับขนมมากินรอเจ้าตาลด้วย

นั่งรอกันอยู่พักใหญ่กว่าคุณน้องจะมาถึง ด้วยความเข้าใจว่าเรียนแค่ชั่วโมงเดียว แต่จริงๆ แล้วเรียนชั่วโมงครึ่ง พอตาลมาถึงไต่ถามเรื่องการเรียนกันแล้วเราก็พรีเซ็นต์เรื่องก๋วยเตี๋ยว แต่มื้อนี้เจ้าตาลยังไม่สนน่ะ เพราะหมายหมั้นกันไว้ว่าบ่ายๆ จะไปกินอาหารไทยร้านเดิมเป็นมื้อหลักน่ะ

หายไปทีละหลายๆ วัน ทำไมกระทู้นี้มันไม่จบเสียทีหว่า (หลายคนคงคิดอย่างนี้เหมือนกัน คนลงกระทู้เองก็คิดอยู่น่ะ) เอาล่ะ วันนี้จะลุยต่อให้เสร็จไปเลย...สู้สู้

วันที่ 11  วันศุกร์ที่ 17 เมษายน 2552  :  ธรรมศาลา
เช้านี้พวกเราต้มมาม่ากินกันในห้อง แต่เรากับตาลเดินออกไปซื้อผักกับโบโลน่าแช่แข็งมาใส่เสริมด้วย จากนั้นน้องตาลมีโปรแกรมต้องไปเข้าคลาสเรียนภาษาอังกฤษที่ LHA เรากับพี่ปลาเลยนัดเวลาและสถานที่กับเจ้าตาลว่าเจอกันที่ร้านกาแฟ Tenyang Coffee House จะได้ไปกินกาแฟพร้อมกัน

ระหว่างทางที่เดินไปร้านกาแฟก็เจอพระอาจารย์ชาญชัยอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวทิเบตร้านหนึ่ง ซึ่งเมนูนี้พวกเรายังไม่เคยลองค่ะ พอพระอาจารย์ชวนและการันตีว่าร้านนี้เป็นก๋วยเตี๋ยวทิเบตที่อร่อยที่สุดในธรรมศาลา แล้วพวกเราจะพลาดได้ไง อย่างนี้ต้องลอง เรากับพี่ปลาสั่งมาลองด้วยกันแค่ชามเดียว เมนูนี้มีชื่อว่า Lanman ราคา 20 รูปีค่ะ รสชาติใช้ได้นะ ที่เก๋สุดก็คือภาชนะที่ใส่เนี่ยแหละ คุณลุงพ่อค้าเอาถุงพลาสติกสวมชาม แล้วถึงเอาก๋วยเตี๋ยวใส่ พอลูกค้ากินเสร็จก็เอาถุงออกพร้อมเศษอาหารที่เหลือแล้วก็ทิ้งไป ไม่ต้องล้างจานด้วย เศษอาหารก็ไม่ต้องเทให้เลอะเทอะ เป็นไอเดียที่เหมาะสำหรับคนขี้เกียจล้างจานเป็นอย่างยิ่ง

เราเลือกสั่งแกงเขียวหวานไก่ ต้มยำไก่ ผัดไท และยำวุ้นเส้น ทุกอย่างรสชาติใช้ได้เลย และค่อนข้างใส่ใจในรายละเอียด อย่างยำวุ้นเส้นก็ใส่ถั่วลิสงคั่วด้วย แกงเขียวหวานก็ใช่เลย ร้านนี้ทำอาหารไทยได้ดีทีเดียว ที่สำคัญสุดคือมีน้ำปลาพริกด้วย อันนี้ของแท้ ของไทยจริงๆ ร้านนี้กลายเป็นร้านในดวงใจของพวกเราตั้งแต่มื้อนี้เป็นต้นไป (แต่คงจะเป็นร้านในดวงใจของฝรั่งในเมืองนี้มานานแล้ว เพราะนักท่องเที่ยวเต็มร้านจนแทบไม่มีที่นั่งสำหรับคนที่มาใหม่เลย)

คนที่ดีใจที่สุดที่ได้เจอร้านนี้คือเจ้าตาล เพราะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อีกนาน และกำลังเบื่ออาหารอยู่พอดี ได้เจอร้านนี้ตาลก็รอดตายแล้ว เสียดายที่รู้จักร้านนี้ช้าไปหน่อย ถ้ารู้ตอนที่พี่น้องกับพี่จี้ยังอยู่คงได้มีฉลองกันมื้อใหญ่ที่ร้านนี้แน่

มื้ออาหารที่อร่อยที่สุดในธรรมศาลาผ่านไปเรียบร้อย พวกเราก็กลับเข้าที่พักกัน คืนนี้คงนอนหลับฝันดีเพราะได้กินอาหารถูกปาก พรุ่งนี้จะไปกินร้านเดิมกันอีกนะ คืนนี้ฝันดีกันถ้วนหน้านะพี่น้อง 

หอบพรมกลับไปเก็บที่ห้องพักกันเรียบร้อย ก็ยุให้เจ้าตาลไปเข้าคลาสเรียนที่วัด เพราะอยู่ใกล้ที่พักแบบเดินไปไม่กี่ก้าว แล้วช่วงบ่ายๆ ก็มีคลาสที่น่าสนใจด้วย เจ้าตาลบอกว่าเดี๋ยวไปเอง พี่ๆ ไม่ต้องเป็นห่วง หายไปพักหนึ่งแล้วก็กลับมาบอกว่าลืมเอาพาสปอร์ตไปด้วย และที่สำคัญคือยังเจรจากับเค้าไม่เข้าใจว่าต้องทำอะไรก่อนบ้างถึงจะได้เข้าเรียน พี่ปลาเลยต้องไปเจรจาเอง คือก่อนเข้าเรียนต้องสมัครลงประวัติก่อน เสียค่าสมัครเป็นค่าบำรุงการศึกษา 500 รูปี หลังจากนั้นก็เข้าเรียนได้เลย พอสมัครเรียบร้อยเจ้าตาลก็ให้พี่ๆ กลับที่พัก ส่วนน้องตาลร้อนวิชาขอเข้าเรียนคลาสบ่ายนั้นเลย

ยอดเขาหิมะโผล่มาทักทายระหว่างเดินกลับที่พักค่ะ

สวยทุกผืนเลย มีหลายลาย หลายสี หลายขนาดด้วย ส่วนราคาก็คิดว่าโอเคนะถ้าเทียบกับบ้านเราคิดว่าถูกกว่าแน่นอน เป็นหลักพันค่ะ แล้วแต่ขนาด มีตั้งแต่พันกว่าจนถึงเจ็ดแปดพันค่ะ

ลายนี้มีชื่อว่า Tree of Life (ต้นไม้แห่งชีวิต) ทุกร้านจะนำเสนอลายนี้ เพราะมีความหมายดี สื่อถึงความสุข ความอุดมสมบูรณ์ของชีวิตค่ะ ผืนนี้ก็เลยพากลับมาด้วย

และนี่คือภารกิจของบ่ายนี้ ไปเดินเลือกซื้อพรมค่ะ แบบว่าชอบมาก เล็งมาหลายวัน ขอสอยกลับบ้านสักผืนสองผืนแล้วกันนะ เข้าร้านนั้นออกร้านนี้อยู่หลายร้าน แล้วสุดท้ายก็มาจอดที่ร้านหนึ่ง (ซึ่งไม่ทันได้จำชื่อร้านน่ะ)

เลือกไปเลือกมาก็ฟาดไปหลายผืน แบบว่ารักพี่เสียดายน้องน่ะ