ปิดกระทู้ภูฏานเรียบร้อยแล้ว แต่ความประทับใจในการเดินทางครั้งนี้ยังคงอยู่เสมอ และเชื่อว่าทุกๆ คนในทริปนี้ก็คงรู้สึกเช่นกัน ไม่น่าแปลกใจเลยที่ประเทศเล็กๆ อย่างภูฏานจะกลายเป็นหนึ่งในปลายทางที่ผู้คนซึ่งแสวงหาความสุขสงบแนบชิดธรรมชาติให้กับชีวิตจากทั่วโลกจะมุ่งมาเยือนให้ได้สักครั้ง การเดินทางครั้งแรกสู่ดินแดนมังกรสายฟ้าของวันแรมทาง มีแต่เรื่องน่าจดจำและมีความประทับใจมากมาย ไม่รู้ว่าเพราะโชคดี หรือมีใครลิขิตไว้ จะด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้เรามีโอกาสได้มาเยือนภูฏานในครั้งนี้ อยากบอกว่า....ขอบคุณค่ะ ขอบคุณๆๆ

และขอบคุณป้าๆ และพี่น้องทุกคนที่ร่วมเดินทางด้วยกันในครั้งนี้ ที่ทำให้ทริปนี้อบอุ่น มีแต่รอยยิ้มแห่งความสุข และความสนุกสนาน(ในการถ่ายรูป) ขอบคุณทุกคนค่ะ

แล้วเราจะได้พบกันอีก "มังกรสายฟ้า"

ได้เวลาขึ้นเครื่องกลับบ้านกันแล้วจ้ะ

วันนี้ฟ้าสวยค่ะ

ได้เวลาโบกมือลาภูฏานกันแล้วค่ะ แล้วเราจะได้พบกันใหม่ เมื่อฟ้าเป็นใจนะจ๊ะ ภูฏานที่คิดถึง

เข้ามาด้านในสนามบิน ผ่านขั้นตอนต่างๆ เรียบร้อย ก็รอขึ้นเครื่องกลับบ้านกัน ระหว่างรอก็ชมสินค้าพื้นเมืองที่มีร้านขายอยู่ด้านในกันบ้าง เดินถ่ายรูปกันบ้าง ตามอัธยาศัยค่ะ

ก่อนถึงสนามบิน มีเครื่องกำลังจะขึ้นพอดี เราเลยจอดรถเก็บภาพเครื่องบินกำลังเหิรฟ้ากันซะหน่อย

ระหว่างอยู่บนรถ เฮาวังได้กล่าวขอบคุณที่พวกเรามาเที่ยว และเชิญชวนให้กลับมาเที่ยวอีก พี่ปลาก็เป็นตัวแทนพวกเรากล่าวขอบคุณเฮาวังและชิมิ พลขับด้วย ที่ดูแลเอาใจใส่พวกเราเป็นอย่างดี แล้วก็มอบสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ให้กับทั้งคู่ แม้ว่าพนักงานบริการของภูฏานในทุกๆ ที่จะไม่เคยขอทิปเลย แต่พวกเราก็อยากให้ เพราะเค้าบริการด้วยใจจริงๆ เต็มใจและเอาใจใส่ โดยไม่ได้หวังผลตอบแทน เราจึงรู้สึกดีที่ได้ให้ มากกว่าการไปเที่ยวในหลายๆ ที่ ที่มักจะทำเพื่อหวังผลมากกว่าทำด้วยใจ

พอเข้ามาถึงสนามบิน เตรียมตัวเข้าไปเช็คอินด้านใน ก็ได้เวลาต้องแยกกับนายเฮาวังและชิมิแล้ว เก็บภาพเป็นที่ระลึกกับนายเฮาวังขวัญใจชาวคณะกันอีกที บ๊ายบายเฮาวัง

วันที่ 22 มิถุนายน 2554  : พาโร (Paro) - กรุงเทพฯ (Bangkok)

เช้าวันใหม่ วันนี้สดชื่นแจ่มใสค่ะ อากาศดี ฟ้าเปิด การเดินทางกลับบ้านในวันนี้คงไม่มีอุปสรรคอันใด พวกเรากินอาหารเช้ากันเรียบร้อย เก็บกระเป๋าพร้อมออกเดินทาง ก่อนบอกลาภูฏาน ขอเก็บภาพหมู่กันอีกสักภาพ พร้อมกับเจ้าของโรงแรมและพนักงานที่น่ารักของรีสอร์ทแห่งนี้ค่ะ 

ก่อนจะออกเดินทาง นายเฮาวังเอ่ยปากของลูกหมาตัวน้อยกับเจ้าของโรงแรม ซึ่งเธอก็ยกให้แล้วนะ แต่พอเริ่มสั่งเสียเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับเจ้าลูกหมาที่ยังไม่หย่านม และยังมีอายุได้ไม่ถึง 2 เดือน สุดท้ายคุณเจ้าของคนสวยเลยบอกเฮาวังว่าจะเลี้ยงไว้ให้ได้อายุ 2 เดือนก่อน แล้วเฮาวังค่อยมารับไปดีกว่า ทีแรกก็สงสัยลูกหมาที่จะต้องถูกพรากจากแม่แต่เล็ก แต่พอเห็นหน้านายเฮาวังแล้วก็สงสารพ่อไกด์หนุ่มของเรา ที่ดูจะรักสัตว์ทุกชนิดที่พบเจอ และคงจะอยากเลี้ยงเจ้าลูกหมาน้อยจริงๆ ถึงขนาดเอ่ยปากขอน่ะ

ปิดท้ายด้วยการรำวง ไม่ใช่ๆ คือเค้าเชิญให้นักท่องเที่ยวทุกคนออกไปเต้นรำรอบกองไฟกันค่ะ สาวไทยก็ไม่น้อยหน้า เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเราไม่ร่วมกิจกรรมน่ะ ส่งตัวแทนไปลุยกับเค้าหน่อย

เดินวนซ้าย แล้วก็วนกลับมาขวา แล้วก็กลับไปซ้าย วนอยู่ประมาณ 3-4 รอบได้ เป็นอันเสร็จพิธีค่ะ คืนนี้ก็แยกย้ายกันพักผ่อน ฝันดีราตรีสวัสดิ์ทุกคน พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านกันแล้ว

นอกจากคณะเราแล้ว ก็ยังมีคณะนักท่องเที่ยวทั้งที่มาเดี่ยว มาคู่ มาเป็นครอบครัว และเป็นกลุ่มใหญ่อีกหลายกลุ่มที่มารวมตัวกันอยู่ในคืนนี้ค่ะ หลายคณะไม่ได้พักที่นี่นะคะ แต่มารวมกันเพื่อกินอาหารค่ำ และชมการแสดงที่รีสอร์ทนี้ค่ะ

ได้เวลาชมการแสดงกันแล้วค่ะ เป็นการแสดงพื้นเมือง แต่งชุดพื้นเมืองประจำท้องถิ่นต่างๆ แล้วก็ร้องเพลง เต้นรำ ตามวัฒนธรรมในท้องถิ่น ซึ่งแบ่งออกเป็นภูมิภาคต่างๆ เหนือ ใต้ ออก ตกเช่นกัน แต่บทเพลงและการร่ายรำแทบทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องราวเดียวกัน คือการสักการะบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อันเป็นที่เคารพค่ะ

แสงน้อย ถ่ายรูปได้ไม่ดีนัก ถ่าย 10 รูปจะชัดสัก 1-2 รูปได้ ถ่ายเป็นคลิปวีดีโอได้หน่อย การ์ดก็ดันหมด เพราะทริปนี้ถ่ายรูปเยอะ เลยต้องอาศัยกล้องป้ายุพถ่ายวีดีโอต่อ แล้วเราก็พยายามถ่ายภาพนิ่งต่อไป ได้ดีเท่าที่เห็นนี่แหละค่ะ

มีระบำหน้ากากด้วย

เรามีเวลาซื้อของกันไม่มากนัก เพราะมีนัดปาร์ตี้ที่โรงแรม แต่ถึงงั้นก็เถอะ เรื่องช็อปปิ้งกับผู้หญิงเนี่ย ห้ามยากกกกกกกกกก สุดท้ายนายเฮาวังเลยต้องมาเร่งแล้วเร่งอีก ที่สำคัญคือเราเพิ่งรู้ว่าไม่ได้มีแค่คณะเราเท่านั้น แต่เป็นปาร์ตี้ที่นักท่องเที่ยวหลายๆ กลุ่มจะมารวมกันเพื่อสังสรรค์และชมการแสดงพื้นเมืองด้วย ซึ่งเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่บริษัททัวร์ต้องจัดให้นักท่องเที่ยวทุกคนค่ะ

แต่พอกลับมาถึงโรงแรมก็ปรากฎว่าฝนยังไม่หยุดดี แต่การแสดงรอบกองไฟนั้นต้องจัดกลางแจ้ง เลยต้องรอให้ฝนหยุดตกเสียก่อนจึงจะเริ่มแสดงได้ ทางโรงแรมเลยเสิร์ฟเครื่องดื่มคอกเทลให้ทุกคนดื่มกันให้เย็นใจ (แต่เราสั่งสไปร์ กลับได้สปายไวน์คลูเลอร์มาแทน นี่หน้าฉันขี้เมามากเลยหรือไงเนี่ย แต่เค้าจัดมาให้แล้ว ก็เกรงใจ กลัวน้องเค้าจะอายน่ะ ก็เลยจิบๆ ซะหน่อย แล้วก็แบ่งพี่ป้าน้าอาทุกท่านช่วยๆ กันจิบด้วย)

เวลาผ่านไปได้ครู่หนึ่ง ฝนก็ยังไม่หยุดดี พวกเราเลยถูกเชิญให้ไปกินอาหารค่ำกันก่อนเลย แล้วค่อยไปชมการแสดงต่อ ก็ดีเหมือนกันนะ

น่าเสียดายอีกเช่นกันที่ภายในวิหารไม่อนุญาติให้ถ่ายรูป(ตามระเบียบ) แต่พระพุทธรูปในวัดแห่งนี้เก่าแก่และสวยงามมากๆ ค่ะ

เท่าที่พอจำได้ เฮาวังเล่าตำนานของวัดแห่งนี้ว่าเป็น 1 ในจำนวน 108 วัด ที่กษัตริย์ทิเบตในศตวรรษที่ 7 ให้สร้างขึ้นเพื่อสะกดจุดของนางมาร ซึ่งร่างใหญ่มาก นางมารนั้นนอนพาดผ่านพื้นที่ตั้งแต่ทิเบตยาวลงมาถึงภูฏานบริเวณนี้ และสร้างความเดือดร้อนให้กับชาวบ้านชาวเมือง วัดทั้ง 108 แห่งจึงถูกสร้างขึ้นตามจุดสำคัญๆ สร้างทับบริเวณที่นางนอนอยู่ เพื่อทับจุดสะกดจุด ประมาณนั้นแหละ ในภูฏานมีอยู่ 2 วัดจาก 108 วัดค่ะ วัดนี้เชื่อว่าสร้างในจุดที่เป็นขาซ้ายของนางมารค่ะ ส่วนอีกวัดหนึ่งอยู่ใต้ลงไป เป็นวัดที่สร้างในจุดที่เป็นเท้าของนางมารค่ะ

กำลังคิดว่าจะจัดทริปไปตามรอย 108 วัดตามตำนานนี้ดีมั้ยนะ...อิอิ อยู่ตรงไหนบ้างก็ไม่รู้นะ แต่ส่วนใหญ่อยู่ในทิเบตน่ะ

หมุนกงล้อมนต์อธิษฐานกันพอเป็นธรรมเนียม ก็ได้เวลากลับเข้าเมืองกันแล้ว เย็นนี้ที่โรงแรมมีปาร์ตี้สำหรับนักท่องเที่ยวด้วย แต่ยังไงก็ขอแวะช็อปปิ้งที่ตลาดในเมืองกันสักหน่อย เดี๋ยวจะไม่มีของฝากจากภูฏานน่ะ

มาต่อกันที่ คิชูลาคัง (Kyichu Lhakhang) หรือ วัดคิชู ซึ่งเป็น 1 ใน 2 วัดที่เก่าแก่ที่สุดของประเทศภูฏาน

วัดนี้สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 7 โดยกษัตริย์ซองเซน กัมโป (Songtsen Gampo) แห่งทิเบต ซึ่งได้นำพระพุทธศาสนาเข้ามาในประเทศภูฏาน

มีกงล้อมนต์อยู่รอบๆ วัดด้วย

เข้าไปชมด้านในกัน

หายไป 2 วัน เพราะเร่งเคลียร์งานก่อนหนีเที่ยว แถมทำท่าว่าจะป่วยก่อนไปเที่ยวเสียด้วย ปวดหัวตอนเย็นๆ มา 2 วันแล้ว วันนี้ดีขึ้นต้องรีบมาต่อให้จบเสียทีแล้วจ้ะ

ลงมาจากวัดทักซัง ถึงจะเหนื่อยกันแล้ว แต่ก็ยังมีเวลาและอยากไปเที่ยวกันอีกหลายที่ ฝนก็หยุดตกแล้วด้วย เที่ยวต่อๆๆ

ไปต่อกันที่ป้อมเก่าของเมืองพาโร ดรุกเยลซอง (Drukgyel Dzong) อนุสรณ์สถานที่ระลึกถึงชัยชนะในการทำสงครามกับทิเบต ซึ่งสร้างขึ้นในศตวรรษที่ 17 ตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ย แต่พวกเราขอชมในระยะห่างแค่นี้ก็พอนะ ไม่มีแรงเดินเข้าไปถึงในซองแล้ว ภายในก็ไม่มีอะไรแล้ว

ถึงฟ้าจะปิดไปหน่อย ก็ยังเห็นว่าวิวที่นี่สวยมาก นี่ถ้าฟ้าเปิด แล้วเห็นยอดเขาหิมะแบบเต็มๆ ตา คงงามได้ใจ

ถ่ายรูปกันพอสมควรแก่เวลา เราก็ออกเดินทางกันต่อ พอเตรียมจะไป ฟ้าก็เริ่มเปิดให้เห็นภูเขาหิมะที่เป็นฉากหลังชัดขึ้นอีกหน่อย แกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย

.........เพราะแรงศรัทธา........

           ระหว่างนั่งรถไปวัดทักซัง เห็นวัดอยู่บนยอดเขา ก็นึกว่า ยังไงก็ขึ้นได้สะบายๆ เพราะเคยไปไต่วัดเกาะหน้าผา ที่จีนมาแล้ว รถคงจอดเทียบแถวๆเชิงผา ป้าคงเดินขึ้นอีกนิดหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะโหดได้ประมาณนั้น (ขนาดป้าเตรียมตัวมาพร้อมแล้วนา) ก็เลยต้องเตือนคนที่มีปัญหาเรื่องหลังด้วย ต้องแน่ใจในสุขภาพของตัวเองก่อนว่าขึ้นได้นะคะ จึงค่อยขึ้นไป เพราะถ้าฝืนสังขารอาจจะพิการได้ ขาขึ้นไม่เท่าไหร่ ขาลงนั้นทำเอาขาไม่มีแรง แต่ป้าก็ได้พ่อหอวังช่วยจูง(ฉุด-ลาก)และหาไม้เท้ามาให้  สำหรับคนหลังและขาไม่ดีแนะนำใช้ไม้เท้าช่วยนะคะ ช่วยผ่อนแรงกระแทกได้ดีมากๆคะ  ..อ้อ..เกือบลืม ต้องขอบคุณหมอต่วน ที่ฝากคำเตือนมากับหนูนุ้ย และให้คอยดูแลป้า...ยังไงป้าก็ฝ่าฝืนคำเตือนของหมอต่วนแล้วล่ะ...อิ...อิ                                                                               

ตลอดเส้นทาง ป้าก็จะมีคำถามลอยๆกับคนรอบข้างว่า เรามาทำไมที่นี่ ก็มีคำตอบว่า เรามาไหว้พระ

แล้วทำไมต้องมาสร้างวัดไว้ตรงนี้ล่ะ ภูเขาก็มีอยู่ตั้งหลายลูก เป็นที่ราบก็มีให้เยอะแยะ แถมมีต้นไม้ให้ร่มครึ้ม ทำไมเลือกหน้าผาแห่งนี้ หน้าผาก็เป็นหิน ทั้งสูงและชัน ที่สะดุดขาตัวเองล้มเมื่อไหร่ชีวิตก็คงไม่เหลือ ดูระยะทางและเส้นทางแล้ว การจะขนอิฐแต่ละก้อน เสาแต่ละต้นขึ้นมาสร้าง... นั้นน่าคิด ขนาดคนเดินตัวเปล่าๆอย่างเรายังหมดแรง                                     

....อะไร...อะไร ก็ไม่พ้นแรงศรัทธา เราจึงได้มาเห็นวัดที่สวยงาม หลักธรรมะอันงดงามที่สอนกันมาต่อเนื่องและยาวนาน ทำให้คนภูฎานมี GHP สูงกว่าคนทั้งโลก และเป็นเหตุให้เราต้องตามมาดู.......      

ท้องอิ่มแล้วก็รีบออกเดินกันต่อ เพราะฟ้าเริ่มครื้มและส่งเสียงคำรามมาแล้วจ้ะ ที่สำคัญคือในเมืองฝนโปรยเรียบร้อยแล้ว ขอให้พวกเราเดินลงจากเขาเรียบร้อยก่อนฝนตกด้วยเถอะ

เย้ๆๆ จ้ำกันเสียแทบแย่ ในที่สุดเราพวกเราก็ลงมาถึงพื้นราบก่อนฝนจะเทลงมา วันนี้พวกเราโชคดีจัง ฟ้าฝนเป็นใจ ไม่สร้างอุปสรรคในการเดินขึ้นและลงเขาของพวกเราเลย ถ่ายรูปก็ได้ดังใจ ทีแรกคิดว่าจะได้เห็นวัดทักซังในสายหมอกเสียแล้ว เพราะไม่คิดว่าจะได้เห็นฟ้าเปิดน่ะ แล้วฝนก็มาตกเอาวินาทีสุดท้ายก่อนจะก้าวขึ้นรถพอดี เหมือนฟ้าพรมน้ำมนต์ให้เลย

ยิ่งมองย้อนกลับไปก็ยิ่งภูมิใจว่าพวกเราได้ขึ้นไปพิชิตมาแล้ว "วัดทักซัง" ไม่น่าเชื่อว่าจะขึ้นไปได้สูงขนาดนั้นนะ คนที่น่าภูมิใจที่สุดน่าจะเป็นป้าดวงค่ะ ถึงจะปวดเมื่อยไปอีกหลายวัน กลับถึงบ้านแล้วก็ยังต้องเข้าโรงซ่อมบ้าง โดนหมอดุบ้าง แต่ป้าก็ได้มาถึงแล้ว บันทึกไว้เป็นครั้งหนึ่งในชีวิตได้เลยจ้ะป้า

ในที่สุดเราก็มาถึงจุดหมายค่ะ

ได้เวลาเติมพลังกันแล้ว เสบียงที่ขนมาเสริมก็ฝากไว้ที่นี่ตั้งแต่ขาขึ้น ไม่ต้องแบกไปด้วย และเพื่อให้ไม่ต้องแบกกลับตอนขาลง ก็ต้องช่วยกันกำจัดน้ำหนัก โดยการกินๆๆ ค่ะ

ชมนกชมไม้

พ้นจากบันไดก็เดินไต่เขากันต่อ

ขอเก็บตกก่อนบอกลาอีกหน่อยนะ

ดูเหมือนในเมืองจะเริ่มมีฝนตกแล้วนะ

สงสัยจะต้องเร่งฝีเท้ากันหน่อยแล้วพวกเรา

วัดทักซัง กับฟ้าสวยๆ

พระปฎิมาในวัดทักซังนี้มีมากมายหลายปาง ล้วนแล้วแต่สวยงามและอลังการค่ะ นอกจากองค์พระแล้วก็ยังมีภาพวาดตามผนังที่งดงาม และสื่อความหมายต่างๆ ตามตำนานความเชื่อของวัดค่ะ พวกเราใช้เวลาไหว้พระในห้องต่างๆ ของวัดกันราวชั่วโมงกว่าๆ ก็พอสมควรแก่เวลา ท้องก็เริ่มหิวกันแล้ว คงต้องกราบลาวัดทักซังกันเสียที

เดินๆๆๆ

พักๆๆๆ

ขึ้นมาถึงด้านบนก็พบกับเจ้าหน้าที่ตำรวจรักษาความปลอดภัยของวัดค่ะ แล้วก็เพิ่งได้รู้เมื่อมาถึงที่นี่ว่าไม่อนุญาติให้สวมกางเกงขาสั้น และเสื้อที่ไม่มีแขน ไม่มีปกเข้าไปด้านในวัดค่ะ คือต้องแต่งกายสุภาพ ประมาณเดียวกับเวลาเราเข้าวัดพระแก้วน่ะ สายเดี่ยว แขนกุด ขาสั้นหมดสิทธิ์ เสื้อยืดคอกลมคอวีก็ไม่ได้นะคะ ต้องเป็นเสื้อมีปกค่ะ แต่พอดีว่าพวกเรามีเสื้อแจ็คเก็ตติดไปเกือบทุกคนน่ะ ก็สวมทับได้ไม่มีปัญหา แต่มีครอบครัวชาวอินเดีย 4 คนพ่อแม่ลูกที่เดินมาถึงก่อนเรานี่ซิ ทั้งพ่อและลูกสาวอีก 2 คนใส่กางเกงขาสั้นกัน และคุณตำรวจก็ไม่อนุญาติให้เข้าจริงๆ นึกถึงถ้าเป็นเรา ไม่ได้รู้กฎนี้มาก่อนเลย แล้วเดินเหนื่อยแทบแย่กว่าจะขึ้นมาถึง แต่พอมาถึงแล้วไม่ได้เข้า แงๆๆๆ เศร้าใจอย่างแรง

พวกเราต้องฝากกล้องและกระเป๋าทั้งหมดไว้ที่นี่ค่ะ ยกเว้นแค่กระเป๋าสตางค์และพาสปอร์ตที่เอาติดตัวไปได้

ยังไม่ถึงจ้ะ ไปต่อๆ

จะมีใครเคยนับขั้นบันไดเข้าสู่วัดทักซังบ้างมั้ยนะ ว่าต้องเดินลงมากี่ขั้น แล้วต่อเดินขึ้นอีกกี่ขั้นน่ะ

พักเหนื่อยๆ

ลงๆๆๆๆ

ลงมาถึงสะพานซึ่งเป็นจุดต่ำสุดของเส้นทางแล้วค่ะ

หลังจากนี้ก็ต้องขึ้นๆๆๆๆ ระยะนี้แหละที่โหดสุดๆ

พระรูปที่ห่มจีวรสีส้มๆ ยืนอยู่ตรงบันไดวัดนั้น เราได้รู้เมื่อไปถึงวัดว่าท่านเป็นเจ้าอาวาสผู้ดูแลวัดทักซังแห่งนี้ค่ะ โชคดีมากๆ ที่ได้เจอท่าน แถมได้รับของที่ระลึกจากมือท่านด้วย

ได้เวลาลงบันไดๆๆๆ กันแล้วจ้ะ ถึงจะง่ายกว่าและเหนื่อยน้อยกว่าขึ้นบันได แต่ถ้าใครที่มีปัญหาเรื่องขาและเข่า จะเดินขึ้นหรือเดินลงก็คงไม่ต่างกัน

ใกล้เข้ามาอีกนิด วัดทักซังที่เราเห็นสวยงามอย่างนี้เป็นวัดที่บูรณะขึ้นใหม่ค่ะ เพราะวัดถูกไฟไหม้ครั้งใหญ่ไปเมื่อหลายปีก่อน 

เปลี่ยนมุมบ้าง

ชมวัดทักซังกันบ้าง ทักซังแปลว่าที่อยู่ของเสือ (Tiger"s Nest) จึงเรียกอีกชื่อว่าวัดถ้ำเสือ ตามตำนานความเชื่อเก่าของวัดแห่งนี้กล่าวไว้ว่า เมื่อครั้งที่ท่านคุรุรินโปเช เข้ามาเผยแผ่ธรรมะในดินแดนแห่งนี้ ท่านได้แปลงร่างเป็นพญาครุฑขี่หลังเสือ ซึ่งเสือตัวนั้นก็คือร่างแปลงมาจากภรรยาของท่าน เหาะเหินขึ้นมาจำศีลภาวนาในถ้ำเล็กๆ บนหน้าผาแห่งนี้เป็นเวลากว่า 3 เดือน ต่อมาจึงให้มีการสร้างวัดขึ้นเพื่อให้พระที่มาปฏิบัติธรรมอยู่อาศัย และสร้างต่อๆ กันมาถึง 13 อาคาร 

ว้าววววว...มุมดีอย่างนี้นี่เอง จัดกันไปคนละหลายๆ รูปค่ะ มุมนี้แหละที่เหมาะที่สุดสำหรับคนที่คิดว่าจะไม่เดินเข้าไปถึงวัด เพราะพ้นจากตรงนี้ไป จะต้องเดินลงบันไดๆๆๆ แล้วก็ต้องไปเดินขึ้นบันไดๆๆๆ กว่าจะถึงตัววัด ขากลับก็ต้องเดินย้อนมาทางเดิม ซึ่งก็จะเจอบันไดๆๆๆ อีกค่ะ

ลงจากหลังม้า ก็ถึงเวลาต้องเดินเท้าต่อกัน วันนี้แสงแดดก็ช่างเป็นใจในการถ่ายรูป แต่ไม่ค่อยเป็นใจให้เดินเอาเสียเลย

มุมนั้นต้องมีอะไรน่าสนใจแน่ๆ เร่งฝีเท้ากันหน่อยแก็งค์เด็กรั้งท้าย

ได้เวลาไปต่อกันแล้ว

ขึ้นม้ารอบนี้มีการสลับตำแหน่งกันเล็กน้อยค่ะ มีเปลี่ยนม้าเปลี่ยนตัวกันบ้าง เจ้าของม้าคงจะพิจารณาจากรูปร่างของแต่ละคน และกำลังของม้า หลังจากผ่านมาได้ครึ่งทางน่ะ

ขึ้นมาถึงบนนี้ ยังมีจุดบริการอาหารและเครื่องดื่มด้วย ระบบจัดการของที่นี่ไม่ธรรมดานะคะ เราจะแวะจิบน้ำชาและกินขนมกันก่อน

และสำหรับคนที่คิดว่าไปต่อไม่ไหว หรือผู้สูงวัยที่มีปัญหาเรื่องขาและเข่า จะชมวิวของวัดทักซังจากระยะนี้ก็โอเคนะ แต่ถ้าจะให้ดี ขึ้นม้าต่อไปถึงระยะที่ 2 แล้วเดินไปดูให้ใกล้ๆ อีกหน่อย จะดีกว่าค่ะ ไม่ต้องไปถึงวัดก็ได้ เพราะระยะสุดท้ายที่ต้องเดินน่ะ โหดได้ใจจริงๆ

ห้องอาหารใหญ่โตโอ่โถงดีทีเดียวค่ะ ขาเดินลงเราจะมากินกลางวันกันที่นี่แหละ

แล้วก็มาถึงจุดสิ้นสุดของม้าระยะที่ 1 ซึ่งถือว่าเป็นครึ่งทางแล้วค่ะ แวะพักกันก่อน เดี๋ยวพวกเราจะขี่ม้าขึ้นไปต่อถึงระยะที่ 2 กัน ถ้าใครจะขึ้นม้าแค่ระยะแรก ก็จ่ายค่าม้าประมาณ 300 ค่ะ แต่ถ้าจะไปถึงระยะที่ 2 ก็จ่าย 500 จากนั้นต้องเดินเท้าต่อเข้าไปที่วัด แล้วขากลับต้องเดินกลับเองค่ะ ไม่มีม้าให้บริการ

ใกล้เข้ามาอีกหน่อยแล้วจ้ะ

ป.ปลาสู้ตายค่ะ

พอม้าเติมน้ำจนชื่นใจ เค้าก็พาพวกเราออกเดินต่อ

น้องม้าหิวน้ำกันแล้ว ขอแวะจิบน้ำซะหน่อย บนเส้นทางนี้มีบ่อน้ำที่ทำไว้ให้ม้าเป็นระยะๆ ดีจัง

บนภูเขานี้มีดอกกุหลาบพันปีกำลังบานอยู่ด้วย แต่ดูเหมือนส่วนใหญ่จะบานและโรยไปแล้ว

พร้อมแล้วก็เคลื่อนขบวนได้

ระหว่างเส้นทางก็กินลมชมธรรมชาติกันไป แต่ดูเหมือนว่าส่วนใหญ่จะไม่มีเวลาชื่นชมวิวข้างทางมากนัก เพราะมัวกังวลกับการนั่งบนหลังม้าอยู่น่ะ แถมเส้นทางก็ไต่ระดับขึ้นเขาตลอดๆ ยิ่งต้องลุ้นกันใหญ่

เวลาม้าเดินขึ้นเขาให้โน้มตัวไปข้างหน้าเวลาม้าเดินลงเขาให้เอนตัวไปข้างหลัง เพื่อช่วยม้าผ่อนแรง ท่องสูตรกันไว้ขึ้นใจ พอนั่งไปชินๆ สักพักก็เริ่มลืม...อิอิ

เรื่องถ่ายรูป (ให้ชัด) จากบนหลังม้าเป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะเวลาม้าเดิน ถ้าเค้าหยุดพักเมื่อไหร่ นั่นแหละถึงจะถ่ายได้ชัดซักที

มาถึงที่เชิงเขา ฝูงม้าพาหนะก็มารอพร้อมอยู่แล้ว เพราะเมื่อวานเย็นเฮาวังถามพวกเราไว้แล้วว่ามีใครจะใช้ม้าบ้าง คำตอบคือใช้ทุกคนค่ะ ยิ่งมองเห็นระดับความสูงชันของภูเขาและวัดทักซังที่อยู่บนหน้าผาแล้ว ยิ่งมั่นใจว่าขาขึ้นควรจะใช้ม้า เพื่อเก็บแรงขาไว้เดินตอนขาลงน่ะ

ขึ้นประจำที่กันพวกเรา ถึงจะกล้าๆ กลัวๆ เพราะหลายคนไม่เคยขี่ม้ามาก่อนเลย แต่ก็เรียบร้อยดีค่ะ อย่างน้อยก็ไม่มีใครโดนม้าถีบ หรือดีดลงมานะ แค่มีคำเตือนว่าอย่าไปยืนเผชิญหน้ากับม้า และให้ยื่นอยู่ริมในชิดภูเขาเสมอ อย่าอยู่ริมนอกด้านที่เป็นหน้าผาน่ะ ไม่รู้ว่าเคยมีใครโดนม้าถีบตกลงไปหรือเปล่านะ ถึงต้องเตือนกันขนาดนี้...555

เติมพลังกันเรียบร้อย ก็ได้เวลาออกเที่ยว เช้านี้พวกเราจะไปวัดทักซังกัน ที่นี่นับเป็นอีกหนึ่งไฮไลน์ของภูฏานเลยทีเดียว ใครมาเที่ยวภูฏานแล้วไม่ได้ขึ้นทักซัง ก็เหมือนมาไม่ถึงภูฏานค่ะ

ระหว่างเส้นทางที่รถมุ่งหน้าพาพวกเราไปส่งยังจุดเริ่มต้นของการเดินทางขึ้นวัดทักซังที่ตีนเขา พวกเราก็ได้เห็นจุดหมายปลายทางที่ตั้งอยู่บนหน้าผาสูงงงงงงงงงง ไกลลิบๆๆๆ ที่นั่นหรือที่พวกเราจะไปกัน โอ้....แม่เจ้า หลายคนเริ่มหวั่นไหวอยู่ในใจ แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครถอยสักคน สู้ๆๆๆ

ได้เวลาอาหารเช้ากันแล้วพวกเรา

มาต่อกระทู้แล้วจ้ะ ภารกิจนี้ใหญ่หลวงนัก ขนาดไปเที่ยวมาไม่กี่วัน ยังลงรูปไม่เสร็จเสียทีหนอ...555

วันที่ 21 มิถุนายน 2554  :  พาโร (Paro)

อรุณสวัสดิ์เช้าวันใหม่ที่พาโร ก่อนได้เวลาอาหารก็ออกไปเก็บภาพบรรยากาศยามเช้าของรีสอร์ทแห่งนี้กันหน่อย

ออกไปเจอเจ้าลูกหมาน่ารักสองตัวนี้กำลังเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน เลยจับเป็นนายแบบซะเลย เจ้าตัวเล็กน่ะซ่ามาก แกล้งเจ้าตัวใหญ่ตลอด ทั้งเห่า ทั้งเอาปากงับขา พี่เค้าก็ไม่ตอบโต้อะไร เล็กพริกขี้หนูจริงๆ เจ้าตัวนี้

สวัสดีค่ะป้าแข พี่ต่วน ป้าดวง และทุกๆ คน ขอบคุณมากนะคะที่แวะมาเยี่ยมบ้านวันแรมทาง

พี่ต่วนคะ คราวหน้าจะไม่พลาดค่ะ พอดีว่าวัดนี้ไม่มีข้อมูลไปก่อนด้วย เลยไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร ประกอบกับเหตุผลเรื่องเวลาด้วย เลยไม่ได้เข้าไปชมค่ะ

ป้าแขคะ ในความคิดพี่ปลากับนุ้ยในตอนแรก ก็วาดภาพว่าภูฏานจะอารมณ์เดียวกับสิกขิมค่ะ แต่พอได้ไปสัมผัสจริงๆ ก็มีทั้งความเหมือนและความต่าง มีเสน่ห์ในแบบของตัวเองค่ะ ประทับใจในหลายๆ อย่าง นับเป็นอีกปลายทางหนึ่งที่ไม่ผิดหวังเลยค่ะ รอติดตามภาคต่อนะคะ

สวยจังเลย ยังมีภาคต่อหรือเปล่าคะ จะรออ่านนะ

มีเพื่อนสนใจสิกขิมเลยให้เขาเข้าเว็บของวันแรมทาง ตอนนี้อาจจะเปลี่ยนมาภูฏานแล้วก็ได้นะนี่

      เรื่องอาหารการกินที่ภูฎาน.....พ่อหอวังเขาคุยฟุ้งและรับประกันว่าเป็นออร์แกนิค ปลอดสารพิษและจะกินพืชผักกันเสียส่วนใหญ่ และที่ขาดไม่ได้คือชีส มีอยู่ในอาหารเกือบทุกอย่าง รสชาติของอาหารก็ไม่จัดจ้านเหมือนบ้านเรา พวกเราก็เลยต้องเรียกหาชิลลีชีส(Chilly cheese ภาษาบ้านเขาเรียกEma Datsi)เสียทุกมื้อ ส่วนป้าเป็นพวกกินผักก็เลยแฮปปี้ เมนูที่ประทับใจและขอแนะนำคือข้าวโอ๊ตตุ๋นกับนมสด ของหวานก็เป็นเค็กแครอท

      ธรรมเนียมการเสิร์ฟอาหารเขาก็แปลก เรายังไม่ทันนั่งโต๊ะหรือตักอาหารเลย พนักงานจะเข้ามาถามเราก่อนว่าจะรับชาหรือกาแฟ แล้วก็เสิร์ฟทันที กว่าเราจะกินข้าวหมด ชากาแฟของเราก็เย็นพอดี และเวลากินข้าวก็ห้ามวางช้อนนาน เขาจะถือว่าเราอิ่ม พนักงานจะรีบมาเก็บจาน บางมื้อป้าต้องใช้วิทยายุทธในการแย่งจานคืน

แหม ลงน้อยจัง อุตส่าห์ตั้งตารอดู จะรอต่อไปนะจ๊ะ