ถึง คุณปลา.     อ่านแล้วลุ้นไปด้วยว่าจะขึ้นเครื่องได้ไม๊ ได้เห็นความเข้มแข็งของความเป็น  Leader guide ไปกับคุณปลาสบายใจได้ดูแลเป็นกันเองเยี่ยมมาก ๆๆค่ะ.        ขอให้วันแรมทาง ได้มยลูกทริปเยอะ ๆ เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆนะคะ.      Nammon

 พี่ก็เคยเจอแบบนี้แต่เป็นการบินไทยในประเทศ เมื่อแสดงพาสปอร์ตเขาก็ออกใบแทนให้(หลานที่ไปด้วย)

ของตัวเองจะซื้อกระเป๋าเฉพาะใส่เอกสารที่เกี่ยวกับการขึ้นเครื่องรวมไว้ที่เดียวและหยิบมาสำแดงต่อเจ้าหน้าที่ได้สะดวก

 แวะเข้ามาอ่านและติดตามวันแรมทางประจำค่ะ....ต้องขอชม ถึงแม้ว่าจะร้องไห้แต่จิตใจคุณเข้มแข็งมาก สติดีมากๆ ถ้าเกิดขึ้นกับตัวเองก็ไม่รู้จะเป็นไง...ขอชื่นชมค่ะ

สติ กำลังใจ  ความมุ่งมั่นเกิน 100   จริงๆ  สุดยอดเลยคะ

........................อือออออออออ...........................................

สนุก  ลุ้น ร้องไห้ ยิ้ม  เข้าใจ น่ารัก ขอบคุณที่บรรยายซะ หัวเราะ  น้ำตาไหลไปด้วย

 ขออย่ายอมแพ้...อย่าอ่อนแอแม้จะร้องไห้ ...จงลุกขึ้นสู้ไป  จุดหมายไม่ไกลเกินจริง

ขอเป็นกำลังใจ และเดินทางด้วยความปลอดภัยตลอดไปค่ะ......พี่ใหม่

อ่านแล้ว..พูดไม่ออกเลย..ถ้าเป็นตัวเราเอง..จะทำงัยดีๆ..คำถามนี้คงวนเวียนอยู่แต่ในหัวตลอดเวลา...เรื่องนี้ใครได้อ่านเปรียบเหมือนได้หนังสือดีเล่มสำคัญเล่มหนึง...เลยละ...ยังงัยก็ขอเป็นกำลังใจให้ p" pla ตลอดไป..

****บันทึกของวันแรมทางอ่านชอบ ****ชอบอ่านแต่ไม่ชอบเขียน****

ถึง ท่านอาจารย์องค์ดำที่เคารพยิ่ง
ถึง พี่ยิ้ม ป้าอุ๊ พี่น้อย เจ้ต่าย พี่ตุ๊ก พี่ตั๊ก พี่กุ้ง ป้าดวง พี่นิด คุณดอกหญ้า และพี่หมอไก่..

ขอบคุณมากๆนะคะที่แวะเวียนมาอ่านบันทึกสั้นๆของปลา ดีใจจังที่สามารถเอาเรื่องเฉิ่มๆที่ตอนแรกคิดว่าน่าอับอายมาก มาเปลี่ยนเป็นประสบการณ์แบ่งปันให้หลายๆคนได้รับรู้ หวังว่าคงเป็นประโยชน์แก่นักเดินทางคนอื่นๆบ้างไม่มากก็น้อย

ต่อไปจะระวังตัวเอง ระวังให้ลูกทัวร์
จะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกค่า !!

ขอบคุณทุกๆกำลังใจค่ะ..

 ค่ะคุณปลาค่ะ   คุณเล่าได้เห็นภาพเลย คุณเข้มแข็งมากนะค่ะ

ถ้าเป็นดิฉันหัวใจคงเต้นไม่ถูกจังหวะ เหมือนกันค่ะ สู้ๆ ค่ะ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

ปลา พิมพ์เป็นเล่มดีกว่า เรื่องราวน่าอ่านมากกว่าหนังสือบนแผงเยอะเลย

นึกถึงสมัยที่นั่งรถไปศรีนากาจากจัมมู ขนาดกลางวัน ยังน่ากลัวมาก ถนนแคบ ๆ เลียบกับหุบเขา มองเห็นสายน้ำเบื้องล่าง

ตลอดทางมีหินพุ่งจากเขาด้านบน ตกอยู่กลางถนน ดวงไม่ถึงที่ ที่มันไม่พุ่งใส่รถเรา

ไหนผู้คนที่น่ากลัว ทหารและกองโจร ...

การพยายามทำหน้าที่ของตนให้ประสบความสำเร็จ แม้ตนจะประสบความลำบาก ก็เป็นวิริยบารมี เป็นบุญ เป็นจาริตศีล ทึ่บัณฑิตสรรเสริญ

ลุ้นไปด้วย เก่งจริงๆ นะน้องปลา เข้าใจอารมณ์เลยนะว่าภาระรับผิดชอบมาก่อน ไม่ว่าจะยังไง

สู้ๆ ต่อไปนะคะ

ปลาเล่าเสียเห็นภาพ....ถ้าเป็นป้า คงกอดเสาต้นนั้นอยู่ที่เดลลี ป่านนี้ยังไม่กลับ... (เพราะกลับไม่ถูก)

ตอนป้าไปธิเบตก็มีลุ้น....กลับมาเมืองไทย ป้าเอาคืนซะเขาเข็ดฟันกันไปเลย...

ปลาไปลุ้นกะป้าใหม่ปลายปีนะจ๊ะ...ขอคุณพระ คุณเจ้าคุ้มครองจ้า...........สวัสดีปีใหม่จ๊ะ

พี่อ่านเรื่องของปลาด้วยความอกสั่นขวัญแขวนเลยน้อง นึกว่าถ้าเป็นตัวเองจะทำอย่างไร  คงไม่มีปัญญาแก้ปัญหาแบบน้องแน่ๆได้แต่ร้องไห้น่ะ  ยิ่งไปต่างบ้านต่างเมืองด้วยแล้วภาษาก็ไม่ชัวร์ตัดสินใจอะไรก็ไม่ได้  ขอขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปกป้องคุ้มครองน้อง  โดยเฉพาะตอนเดินทางคนเดียวบนรถแท็กซี่ น้องตัดสินใจแบบนั้นได้ไงอันตรายมากนะ โชคดีนะคะพระคุ้มครอง ผ่านเหตุการณ์นี้ไปต้องแกร่งขึ้นนะคะ

 เก่งมากค่ะ  น้ำตาพี่ซึมพร้อมกับลุ้นไปอ่านไปค่ะ

ปลาเก่งจัง เป็นเจ้ต่ายคงทำอะไรไม่ถูก ถือว่าเป็นประสบการณ์นะจ๊ะ แต่แย่จังคนอินเดียใจร้าย แต่แอบมีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยตอนท้าย  นุ้ยก็เข้มแข็ง ถ้านุ้ยแย่ไปอีกคน ลูกทัวร์แย่เลย เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ สู้ต่อไป วันแรมทาง

มีอารมย์อยากจะต่อว่าพวกคนเหล่านั้นที่แล้งน้ำใจ อ่านไปอีกตอนปลานั่งร้องให้ ความรู้สึกเสมือนหนึ่งอยู่ในเหตุการณ์ น้ำตามันหลั่งไหลออกมา...ขอบคุณที่เขียนเล่ามันเป็นประสบการณ์ที่ได้เรียนรู้หลายๆอย่าง และเป็นบทเรียนของนักเดินทางหลายๆท่าน ทุกๆปัญหามีทางแก้ไข คิดดีทำดี สิ่งเหล่านั้นจะช่วยให้อยู่รอดปลอดภัยคะ..

พี่น้อย

เพิ่งได้อ่านค่ะ นี่แหละคนทำดีเสมอต้นเสมอปลาย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ต้องคุ้มครองแน่นอน...ใช่เลย

ขอความเจริญรุ่งเรืองมีแก่วันแรมทางทัวร์ตลอดไปค่ะ

ป้าอุ๊

พี่อ่านไป รู้สึกสงสาร น้ำตามันไหลมาเองแบบไม่รู้ตัว ขณะที่พิมพ์อยู่นี้ มันยังไหลอยู่แลยนะ...มันเป็นบทเรียนที่ ยังสอนคนอื่นได้อีกแต่ก็ยังดีที่ผ่านมันมาได้ ปัญหา ถือว่าเป็นบทเรียน ถ้าไม่มีปัญหา ก็ไม่เกิดปัญญา และประสบการณ์ ต่อไป เราก็คงจะระวัง ของทุกๆคน ที่เดินทางไปด้วยกับคณะเราแหละเน๊าะ