ระหว่างทาง เห็นคนพื้นเมืองมานั่งขายผักอยู่ทั่วไปตลอดสองข้างทาง

อืมม.. นึกในใจ ผักเมืองนี้ โคตะระน่ากินเลยว่ะ

กินอาหารเช้าเสร็จ เราก็เดินเข้าไปในเมือง

กะจะติดต่อหารถเช่า หรือพวก package sight-seeing ตามบริษัททัวร์ต่างๆ

ระหว่างนั่งรออาหารเช้า หน้าตาสดใสกันทุกคน หลังจากได้นอนกันเต็มอิ่มเมื่อคืน

ตื่นกันแต่เช้า พบกำบรรยากาศในสวนสวยๆของโรงแรม ที่นี่มีต้นแอปเปิ้ลอยู่ต้นนึงด้วย

ออกลูกสีแดงน่าเด็ดจริงๆเล้ย...   J

ที่เลห์ พวกเรากลัวๆเกรงๆโรคแพ้ความสูงกันอยู่พอสมควร จริงๆเรากินยาป้องกันไว้แล้วตั้งแต่คืนที่พักกันอยู่ที่มะนาลี แต่ก็ยังอดหวั่นๆใจไม่ได้

ชื่อยา Diamox (Acetazolamide) เป็นยาที่นักเดินทางรุ่นก่อนๆแนะนำต่อๆกันมา (เราไม่ค่อยมีความรู้เรื่องยาตัวนี้เท่าไรนัก เพื่อนๆพี่ๆที่พอมีความรู้เกี่ยวกับยาตัวนี้ ขอความกรุณาช่วยแนะนำด้วยนะคะ เป็นความรู้แก่นักเดินทางรุ่นหลังๆค่ะ)

เอาเข้าจริงๆ ยาก็ช่วยได้อยู่ แต่ก็ยังเดินเร็วไม่ได้อยู่ดีค่ะ ต้องค่อยๆเดินช้าๆไม่รีบ และค่อยๆปรับตัว อ๊อกซิเจนมันน้อย เหนื่อยมากๆ แค่อาบน้ำแต่งตัวยังเหนื่อยเลยค่ะ

ที่เลห์เราพักกันที่ โรงแรม Chospa Hotel

นาย NO-i ผู้ที่เคยมาเลห์แล้วก่อนหน้านี้ ได้มาสำรวจ มาเลือกไว้ให้เราแล้ว ราคาอยู่ที่ ห้องคู่ 500 รูปี มีน้ำอุ่นเฉพาะนอนเช้า แต่เราก็อ้อนวอนขอร้องให้เค้าเปิดให้เราด้วยตอนเย็นเป็นกรณีพิเศษ เพราะเราหนาวมากๆๆ

อาหาร ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร แต่ดีที่ทางโรงแรมอนุญาตให้เราเข้าไปทำกับข้าวกันเองในครัวได้ เค้าคิดค่า cooking มื้อละ 100 รูปี ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช้เนื้อสัตว์เป็นส่วนผสม คนที่นี่ส่วนใหญ่เป็น Vegetarian กินแต่ผัก

เจ้าของโรงแรมเป็นชาวลาดัคห์โดยกำเนิด นิสัยดี ใจดี ต้อนรับเราดีมากๆ ใครสนใจมาเที่ยวกันเองก็มาพักที่นี่ได้ค่ะ ราคาถูก สภาพก็ใช้ได้ สะอาดพอสมควร ที่สำคัญคือปลอดภัยค่ะ

ขออภัยอย่างใหญ่หลวงเช่นเดิม .. แหะๆ ลืมถ่ายรูปโรงแรมมาให้ดูอีกแหล่ะ..   J

รูปหมดลงในช่วงนี้เพราะรถวิ่งไปเพลินๆ พี่เสกของเราก็ตะโกนบอก นาย NO-i ว่า ได้ยินเสียงดังปัง !! เราก็เลยให้รถจอด

Ha.hA.. รถยางแตกไปล้อนึง กว่าจะเปลี่ยนยางเสร็จก็ใกล้ค่ำ นั่งรถไปได้ไม่ไกล ทั้งปลาและนุ้ยก็หลับ..หลับปุ๋ยเลย..

ตื่นมาอีกทีเหลืออีกประมาณ 40 กิโลเมตรก็จะเข้าตัวเมืองเลห์รถก็มีอาการไม่ดีเหมือนเครื่องจะดับ มันสำลักอยู่ทีสองที แล้วมันก็ดับไปจริงๆ ถามคนขับว่ารถเป็นอะไร ทีแรกเค้าก็บอกว่าไม่รู้นิ ให้เรารอก่อน เดี๋ยวเค้าจะเรียกคนมาช่วยดูให้

เรารออยู่ไม่นาน ก็มีรถผ่านมา คนขับของเราลงไปขอความช่วยเหลือ ทำไปทำมาถึงรู้ว่า รถเราน้ำมันหมด (อ้าว) ก็นั่นแหละค่ะ น้ำมันหมดจริงๆ เกย์มันโชว์ว่ายังมีน้ำมันเหลืออีกตั้งขีด แต่จริงๆน้ำมันมันหมดไปแล้วล่ะ

โชคดียิ่งกว่าที่ รถที่เราโบกขอความช่วยเหลือเป็นรถบรรทุกน้ำมันพอดี เค้าก็เลยแบ่งน้ำมันให้เรา

เราเข้าถึงในเมืองประมาณสองทุ่ม รีบเข้าโรงแรม แล้วก็อาบน้ำนอนเลย หมดแรงขนาดน่ะพี่น้อง...

แต่ในที่สุดเราก็ได้เห็นสิ่งมีชีวิตอื่น นอกเหนือจากพวกนักเดินทางหน้าใหม่อย่างพวกเรา..

ฝูงแพะ ที่ชาวบ้านพามาปล่อยให้กินหญ้าตามภูเขา

เราเข้าใกล้ตัวเมืองเลห์กันมากแล้ว..

ยิ่งเวลาผ่านไป หนทางยิ่งดูแห้งแล้ง และยาวนาน

ทั้งเมื่อยทั้งเหนื่อย เฮ้อ..เมื่อไหร่จะถึงเสียที

รถวิ่งไปได้พักใหญ่ เส้นทางและเทือกเขา ก็เริ่มเปลี่ยนและแปลกตาไปอีกแบบ

ที่นี่เราเห็นฝูงจามรี หรือ ตัว yak ยืนกินหญ้าท้าลมหนาวอยู่ทั่วไป

ไปเลห์ ป้ายบอกว่าอีก 251 กิโลเมตร

นั่งรถมาตั้งค่อนวัน ยังเหลือหนทางอีกยาวไกลนัก

ก่อนที่จะถึงเลห์ รถของเราวิ่งผ่านถนนที่ได้ชื่อว่าสูงเป็นอันดับสองของโลก Second Highest pass of the world

ถนนที่อยู่สูงเหนือระดับน้ำทะเล ถึง 17,582 ฟิต หรือประมาณ 5,372 เมตร

ลงไปถ่ายรูปไว้หน่อยเป็นที่ระทึก.. เอ๊ย..เป็นที่ระลึก

ตรงนี้ นักเดินทางทั้งหลายบอกว่า ถ้าเราไม่เช่าเหมารถจี๊ปมาจากมะนาลี แล้วนั่งรถบัสโดยสารประจำทางไปเลห์แทน รถบัสจะใช้เวลาเดินทางสองวัน โดยจะมาแวะพักค้างแรมกันที่นี่

ใช่แล้ว.. ในกระโจมนี่แหละ 

แค่คิดก็หนาวแล้ว.. พี่น้อง

เดี๋ยวจะไม่มีหลักฐานการเดินทาง ว่าแล้วก็ขอสักรูปนึง  J

หนาวดีไหมล่ะคะ พี่น้อง..

มาถึงตรงนี้ เราทุกคนเริ่มจะปวดฉิ๊งฉ่องกัน ก็เลยจอดรถลงไปปฏิบัติภาระกิจส่วนตัวกันตามสบาย

เฮ้อ.. ช่างเป็นห้องน้ำที่อยู่สูง โปร่ง โล่ง ดีจริงๆ

ถนนเริ่มลัดเลาะสูงขึ้นไปตามแนวเขาที่มีหิมะปกคลุม

เริ่มหนาว....หนาว.. ขึ้นทุกที

ถ่ายมาให้ดูกันชัดๆนะ

น่าสงสาร และน่าหวาดเสียวจริงๆเลยล่ะ

ตรงจุดที่เราแวะพักกันตรงนี้ เป็นเต้นท์ที่พวกชาวบ้านมาตั้งไว้เป็นร้านขายน้ำ อาหาร สำหรับคนขับรถ หรือ นักเดินทาง

ชาวบ้านเล่าให้ฟังว่า ไม่กี่ปีก่อนเคยมีแผ่นดินไหวและหินถล่มลงมาทับหมู่บ้านในตอนกลางคืน ไม่มีใครในหมู่บ้านรอดชีวิต และหลายร้อยชีวิตยังคงถูกฝังอยู่ที่นี่ ใต้กองหินมหึมาพวกนี้

ระหว่างแวะพัก เข้าห้องน้ำ (ในแบบฟ้าดินเป็นพยาน) พี่หน่อยขอถ่ายรูปคู่กับพาหนะคูใจของเราในการเดินทางวันนี้ รถโตโยต้า รุ่น qualis

แม้เส้นทางจะดูแห้งแล้ง แต่อากาศหนาวมาก ดูจากเสื้อขนเป็ดที่พี่หน่อยใส่อยู่ก็ได้นะ...

สวย สวย บรรยายไม่ถูกเลย J

ความงามแห่งขุนเขาระหว่างทางจากมะนาลี ไปเลห์

นี่แค่ต้นๆทางเท่านั้นนะ

บ้านเรือนสองข้างทาง

เช้าแล้ว แต่พระจันทร์ยังแขวนต่องแต่งอยู่เลย

อย่างที่บอก วันรุ่งขึ้นเราแพ็คกระเป๋าออกเดินทางกันตอนตีสาม เริ่มต้นการผจญภัยที่แท้จริงของการเดินทางครั้งนี้

คืนนี้จันทร์สว่างกระจ่างฟ้า ความสวยงามภายนอกรถเริ่มปรากฎให้เห็น พอฟ้าสว่างมากพอ นุ้ยก็เริ่มกด shutter ไม่ยั้ง วิวสวยคุ้มค่าคุ้มราคาจริงๆเลยล่ะ ขอบอก

เดินๆไปก็คิดถึงการผจญภัยในวันพรุ่งนี้ เราต้องออกตั้งแต่ตีสาม เพื่อมุ่งหน้าไปที่เมืองเลห์ ใช้เวลาเดินทางประมาณ 17 ชั่วโมง เรากะว่าคงถึงเลห์ประมาณ สองทุ่ม

คิดแล้วหนาว.. ว่าแล้วก็เลยไปหาเสบียงตุนกันก่อนดีก่า อิอิ