จากสวนแล้ว ดีนพาพวกเราไปที่มัสยิดขาว แต่พวกเราไม่ได้เข้าไปด้านใน เพราะเค้ามีกฎว่าผู้หญิงที่จะเข้าไปต้องโพกผ้าแบบสาวแขกน่ะ อีกอย่างคือไม่อยากเข้าไปรบกวนความสงบของผู้ที่อยู่ด้านใน เราก็เลยเดินชมแต่ด้านนอกแทน

ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ต้นนิชาหรือที่เราเคยเข้าใจว่าเป็นต้นเมเปิ้ลใบแห้งและร่วงลงไปทับถมกันอยู่ในน้ำ นี่ก็เป็นข้อพิสูจน์หนึ่งว่ามันไม่ใช่ต้นเมเปิ้ล เพราะปกติพอใบเมเปิ้ลเปลี่ยนสีจากเขียวเป็นเหลือง และเหลืองเป็นแดง มันก็จะร่วงลงจากต้น ถ้าใช่เมเปิ้ลในน้ำคงเต็มไปด้วยไม้ใบสีแดงแล้ว

ดอกนี้ก็น่ารัก ดอกกะจิ๊กริดเดียว ต้องซูมมมมมใกล้ๆ

ในสวนนี้มีดอกไม้หน้าตาแปลกไปจากสวน Nishat มีนามว่าดอกอะไรไม่รู้ แต่สวยดี

สวนแรกผ่านไป เราก็เข้าไปชมสวนที่สองกันต่อ Shalimar Gardens (Shalimar Bagh) เป็นอีกสวนหนึ่งที่กษัตริย์ในราชวงศ์โมกุลสร้างขึ้น ถึงจะดูเล็กหน่อย แต่ก็สงบร่มรื่นดี มีศาลากลางสวนที่สร้างไว้สำหรับประทับเวลามาชมสวนด้วย

ดอกไม้ในสวนนี้ สีแจ่มจริงๆ

แต่เราก็เพิ่งรู้วันนี้เองว่ามันไม่ใช่ต้นเมเปิ้ล ดีนบอกว่ามันเป็นคนละชนิดกัน แค่ใบมันดูคล้ายกันเท่านั้น เราเองก็ไม่แน่ใจนะ ไม่มีความรู้ด้านนี้เท่าไหร่ ใครชี้แจงได้ก็ช่วยอนุเคราะห์หน่อยนะ จะได้ไม่สับสนสำหรับผู้ที่จะเดินทางในครั้งต่อไป ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

ออกจากโรงงานทอพรม เราก็ไปชมสวน Nishat Gardens กัน เป็นสวนเก่าแก่ที่มีต้นเมเปิ้ลอายุกว่าพันปี(ตามที่คนไทยเข้าใจกัน)

หลังจากนั้นเค้าก็จะทำการนำเสนอสินค้า ซึ่งมีสารพัดแบบและลวดลาย เล็ก ใหญ่ เป็นไหม เป็นขนแกะ ราคาก็แตกต่างกันไปตามคุณภาพของวัสดุ

และการขายพรมก็ปิดลงที่บ้านพี่แดง โดยพี่สมชาย ที่ตัดสินใจซื้อพรมขนาดปานกลางในราคาหมื่นกว่ารูปี โดยจ่ายเป็นเงินดอลล่าร์ ซึ่งจะคุ้มกว่าจ่ายเป็นเงินรูปี ถ้าซื้อของชิ้นใหญ่ๆ หรือแพงๆ คือต้องลองถามราคาขายทั้งดอลล่าร์และรูปี แล้วก็เทียบกันดู เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองนะ

สถานที่แรกที่ดีนพาพวกเราไปวันนี้ คือโรงงานทอพรม ก่อนจะเข้าสู่ขั้นตอนการขาย เค้าก็จะอธิบายเรื่องวิธีการทอให้ฟังเพื่อเป็นความรู้ก่อน

เวลาที่เรือนักท่องเที่ยวพายออกมาจากบ้าน จะมีเรือพ่อค้าคอยตามเสนอขายสินค้าไปด้วย และต้องใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก่อนถึงท่าเรือ เพื่อปิดการขายให้ได้ ซึ่งเค้าก็ทำได้จริงๆ นะ พ่อค้าเครื่องประดับเจ้าเก่าที่ยังไม่ได้ปิดการขายกับพี่แอน เค้าจำได้ว่าพี่แอนปิ้งแหวนรุ่นไหนไว้ แล้วก็เอามาเสนอขายแต่เช้าเลย สุดท้ายพี่แอนก็ได้แหวนมาสมใจ

พอกินอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อย และได้เวลาออกเดินทาง พลพายก็เอาเรือมารอรับอยู่ที่ท่าน้ำเช่นเคย แล้วก็พาพวกเราไปส่งที่ท่าน้ำในเมืองเพื่อขึ้นรถไปเที่ยวกัน วันนี้มิสเตอร์ดีนยังคงเป็นผู้วางโปรแกรมและผู้นำทางให้พวกเราอีกเช่นเคย

อีกมุมๆ เสียดายคราวนี้ลืมถ่ายในห้องนอนก่อน นึกขึ้นได้ก็เอาของออกมาวางเสียลกเต็มห้องแล้ว เลยไม่อยากถ่าย

เข้าไปดูบรรยากาศข้างในเรือกันบ้าง ทุกลำจัดไว้อย่างหรู ปูพรมนุ่มเท้า มีชุดรับแขกน่านั่ง ช่วงกลางคืนห้องนี้ก็จะเปลี่ยนเป็นพื้นที่เสนอขายสินค้าของพ่อค้า และเป็นห้างสรรพสินค้าของพวกเรา

หน้าเรือบ้านทุกลำจะตกแต่งด้วยไม้ฉลุลายสวยงาม มีที่ให้นั่งคุยนั่งชมวิวกันด้วย

สุดท้ายคือลำที่พี่ปลากับนุ้ยพัก มีชื่อว่า Royal Star ลำนี้อยู่ถัดไปเป็นลำที่ 4 (โดนคั่นด้วยเรืออีกลำ ซึ่งห้องไม่ว่างเลย) ห่างไกลจากเรือดีนหน่อย แต่ทุกลำโอเค เพราะเจ้าของเรือทั้งหมดนี้เป็นพี่น้องกัน

Royal Palace ลำนี้ที่อยู่ติดกับ New Crystal Palace พี่นพกับพี่นุ่นพักที่ลำนี้แหละ

วันที่ 7 อังคารที่ 20 ต.ค. 50 แคชเมียร์(ศรีนาการ์)

เช้านี้ไม่ต้องรีบออกจากบ้านแต่เช้ามากนัก เพราะวันนี้จะเที่ยวอยู่ใกล้ๆ ในตัวเมืองและในทะเลสาปดาลนี่เอง เลยมีเวลาเดินถ่ายรูปเล่นแถวเรือ ทั้งข้างนอกและข้างใน

ลำนี้ New Crystal Palace

พวกเรากลับเข้าที่พัก และเตรียมตัวกินอาหารเย็น หลังมื้ออาหารซึ่งวันนี้เป็นเมนูไก่ พวกเราก็ปฏิบัติภาระกิจช็อปปิ้งตามระเบียบ คืนนี้เป็นพ่อค้าผ้ามานำเสนอสินค้า ก็ได้ของไปคนละพอสมควร ส่วนใหญ่เป็นผ้าคลุมไหล่ที่เป็นขนแพะผสมไหม ส่วนผ้าปูเตียงและผ้าคลุมเตียง ตกลงราคากันไม่ได้ เลยยังไม่ยอมซื้อ หลังจากได้ของสมใจ เราก็แยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน พรุ่งนี้มีโปรแกรมเที่ยวรออยู่อีกเพียบ หลังจากที่ตัดพาฮาแกมออกไปจากโปรแกรมสำรองได้เลย เพราะทุกคนไม่อยากขี่ม้าแล้ว 

กลับจากชมตลาด ราชรถมาส่งพวกเราที่ท่าเรือ ระหว่างเรือพายกลับเรือบ้านของพวกเรา พี่แอนเลยขอแวะที่ร้านขายเปเปอร์มาเช่ซะหน่อย เพราะปิ้งเจ้าแมวตัวใหญ่ที่โชว์อยู่หน้าร้านไว้ พวกเราก็เลยขึ้นไปดูของกัน แต่ยังไม่มีใครตัดสินใจซื้อ แค่มาสืบราคาไว้ก่อน เพราะดีนบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปที่โรงงาน เผื่อว่าจะได้ราคาที่ถูกกว่า

แอปเปิ้ลลูกเล็ก กลิ่นและรสก็เหมือนแอปเปิ้ลนี่แหละ แต่มีรสฟาดๆ เล็กน้อย ไม่อร่อยเหมือนแอปเปิ้ลลูกใหญ่น่ะ

ลงมาจากกุลมาร์ค พวกเราแวะกินข้าวกลางวันกันที่ร้านอาหาร ซึ่งดีนสั่งไว้ให้ตั้งแต่ก่อนขึ้นไป พอมาถึงก็ได้ทานกันเลย ไม่ต้องรอนานเหมือนทุกครั้งทุกร้านที่ผ่านมา พอกินอิ่มเรียบร้อย เราก็ตีรถกลับเข้าเมืองกัน เสียดายที่ไม่ได้แวะสวนแอปเปิ้ลระหว่างทาง เพราะรถคันหน้านำไปโดยไม่จอด เราก็นึกว่าจะมีที่แวะตรงอื่น แต่ที่แท้คือท่านพี่ในรถมั่วแต่คุยกันจนลืมเรื่องสวนแอปเปิ้ล น้องกันต์เลยอดดูแอปเปิ้ลบนต้นเลย แต่จริงๆ ตอนนี้มันก็เหลือลูกอยู่บนต้นน้อยมากแล้ว จากที่สังเกตเห็นตั้งแต่ตอนขามา คงใกล้หมดฤดูเต็มที

ไม่ได้แวะสวนแอปเปิ้ล เราเลยแวะซื้อแอปเปิ้ลที่ตลาดแทน และได้ชมตลาดแบบชาวบ้านๆ กันเล็กน้อย ตอนพวกเราลงจากรถยังไม่เห็นทหารนะ แต่ผ่านไปแป๊บเดียว เดินทางขึ้นรถ มีทหารยืนอยู่แถวรถเรา 4 คน ที่แคชเมียร์เป็นพื้นที่ควบคุมพิเศษ มีการดูแลอย่างเข้มงวด เพราะมีกรณีลักพาตัวนักท่องเที่ยวไปเรียกค่าไถ่หรือต่อรองทางการเมืองอยู่เรื่อย เวลาที่มาเที่ยวต้องเกาะกลุ่มกันไว้ อย่างไปไหนคนเดียว ทหารที่เห็นอยู่เต็มเมืองเขาก็จะคอยดูแลรักษาความปลอดภัยให้พวกเราอย่างกับไข่ในหินเลยแหละ

พวกเรานั่งพักผ่อนชมบรรยากาศโดยรอบกันพักหนึ่ง และถ่ายรูปกันพอสมควร อากาศของที่กุลมาร์คคราวนี้ หนาวน้อยกว่าเมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่มาสำรวจเสียอีก หิมะบนยอดเขาด้านบนลานสกี แทบจะไม่มีให้เห็นเลย แปลกจัง ทั้งที่มันน่าจะใกล้เข้าฤดูหนาวแล้ว

ลานสกีที่นี่จะเปิดให้บริการตั้งแต่วันที่ 30 พฤศจิกาของทุกปี และเป็นลานสกีที่ถูกที่สุดในโลกด้วย เราเองก็ยังไม่เคยเล่นสกีสักครั้ง ถ้ามีโอกาสมาตอนที่ลานสกีเปิดแล้ว จะต้องลองมาเล่นดูซักทีนะ

ม้าพาพวกเราเดินลงจากเขาอีกทางหนึ่ง เป็นคนละทางกับขามา ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะทางนี้ชันน้อยกว่า ถ้าลงทางเดิมคนบนหลังม้าคงกลัวหัวพุ่งลงไปก่อนม้าแน่ๆ ระหว่างทางมีลำธารน้ำเล็กๆ ม้าบางตัวเลยขอแวะกินน้ำสักหน่อย แล้วถึงเดินต่อ และถึงจะต้องนั่งลุ้นกันมาตลอดทาง แต่ทุกคนก็กลับลงมาถึงโดยปลอดภัยนะ

วันที่ 6 อังคารที่ 19 ต.ค. 50 แคชเมียร์(ศรีนาการ์)

เช้านี้กินข้าวต้มกับไข่เจียวและอื่นๆ ที่เตรียมมาเสริมทัพ กินกันอร่อยไปเลย กินเสร็จเรือก็มารอรับอยู่ที่ท่าน้ำหน้าบ้านแล้ว วันนี้เราจะออกไปเที่ยวรอบๆ เมืองกัน เริ่มที่แรกกันที่ กุลมาร์ค (Gulmarg)  เป็นภูเขาที่สวยงามที่สุดแห่งหนึ่งในแคชเมียร์  มีสนามกอล์ฟ 18 หลุม ที่สูงที่สุดในโลกอยู่ที่นี่ด้วย แต่เท่าที่เห็นสภาพมาแล้วมันดูไม่ค่อยน่าตีซักเท่าไหร่นะ

เราใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงไปถึงกุลมาร์ค แล้วก็ได้รับข่าวร้ายว่าเคเบิ้ลที่จะขึ้นไปบนเขามันปิด ไม่ได้ปิดแบบเป็นทางการนะ คือเค้านึกอยากจะปิดวันไหนก็ปิด เอาแน่ไม่ได้ และไม่สามารถรู้ล่วงหน้าด้วย ประมาณว่าวันนี้เห็นนักท่องเที่ยวน้อยก็ปิดมั้ง พวกเราเลยต้องเปลี่ยนแผนจากการขึ้นเคเบิ้ล เป็นขึ้นม้าแทน ทีแรกก็มีหลายคนพูดถึงอยู่ว่าอยากขี่ม้าอีกเพราะติดใจที่ได้ขี่ที่โซนามาร์คเมื่อวาน แต่สำหรับการขี่ม้าขึ้นเขามันต่างกันน่ะ

ทางขึ้นเขาที่ม้าเดิน เป็นทางหินร่วนๆ ที่ต้องลุ้นไปตลอดทาง กลัวว่าม้ามันจะล้ม เพราะมันมีอาการสะดุดหินอยู่เรื่อย แถมเป็นทางชันขึ้น เราก็ต้องช่วยม้าผ่อนน้ำหนักโดยการโน้มตัวไปข้างหน้า แต่ถ้าเป็นทางลงก็ต้องโน้มตัวไปข้างหลัง สรุปว่าเมื่อยไปตามๆ กัน กว่าจะไต่ระดับขึ้นมาถึงลานด้านบน

รถส่งพวกเราถึงท่าเรือริมทะเลสาบดาล (Dal Lake) Mr.Din พ่อบ้านของเรือ New Crystal Palace ที่เราจองไว้ออกมารอรับ และพาพวกเราลงเรือชิคารา (Shikara) เข้าสู่ House Boat ที่พักของเราตลอด 3 คืนที่แคชเมียร์นี้

โดยส่วนใหญ่ House Boat แต่ละลำจะมีห้องพัก 4 ห้อง ซึ่งเราควรจะได้ทั้งลำ และอาจจะต้องไปอยู่เรือลำข้างๆ สักห้องนึง แต่คราวนี้เราได้ห้องบนเรือ New Crystal Palace (หรือที่เราเรียกกันง่ายๆ ว่าเรือดีน คือเชื่อพ่อบ้านของเรือลำนี้น่ะ) แค่ 3 ห้อง เพราะมีฝรั่งคู่หนึ่งที่มาพักก่อนหน้าเราเค้าตกเครื่อง เลยอยู่ต่อ ทำให้มีสมาชิกเด้งออกไปอยู่เรือข้างๆ อีก 2 ลำ เพราะช่วงนี้นักท่องเที่ยวเยอะมาก เรือเต็มเกือบทุกลำเลย แต่พวกเราก็มาทานอาหาร และทำกิจกรรมการช็อปปิ้งที่เรือหลักลำเดียวนะ คือเรือดีน ถึงจะไม่ชอบใจที่โดนแยกกันถึง 3 ลำ แต่เรื่องอื่นๆ ก็โอเคนะ 

มื้อค่ำนี้พวกเราได้กินแกงแพะ และกับข้าวอีกหลายอย่างที่พ่อครัวของเรือจัดให้ ถึงจะติดมันๆ แบบอาหารแขกไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าที่เลห์นักหนา วันต่อๆ ไปเราก็สามารถสั่งได้ว่าอยากกินอะไร  

เสร็จภาระกิจจากอาหารค่ำ ทีแรกก็ว่าจะยังไม่ช็อปปิ้งคืนนี้ แต่ก็มีบางคนบอกว่ามันเงียบๆ ไม่รู้จะทำอะไร ให้พ่อค้าเค้ามาเสนอขายของ หากิจกรรมทำกันดีกว่า ก็เลยได้พ่อค้าเจ้าแรกเป็นคนขายเครื่องประดับ เลือกกันอยู่พักใหญ่ สรุปว่าคนที่ได้ของคือเราเอง แต่เป็นของตามออร์เดอร์ของพี่หน่อย ที่มาด้วยกันตอนทริปสำรวจแล้วเกิดติดใจน่ะ ส่วนพี่นุ่นได้สร้อยไปหนึ่งเส้น พี่แอนเล็งแหวนไว้แต่พ่อค้าไม่ยอมลดราคา ก็เลยไม่เอา พอช็อปเสร็จพวกเราก็แยกย้ายเรือใครเรือมัน ไปนอนพักผ่อนเก็บแรงไว้เที่ยวศรีนาการ์วันพรุ่งนี้

แล้วหมู่ม้าก็เดินชักแถวพาพวกเรากลับมาที่รถ เพื่อออกเดินทางต่อ พวกเราบอกลา โซนามาร์ค (Sonamarg) เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นประตูสู่ลาดัคห์ (Gateway to Ladakh) และมุ่งหน้าสู่ศรีนาการ์

ก่อนจะขี่ม้ากลับ คนเลี้ยงม้าพาพวกเราเดินเลยขึ้นไปตรงเนินเขาเตี่ยๆ ให้ได้เห็นวิวภูเขาแบบใกล้ยิ่งขึ้น ทุกคนสนุกสนานกับการขี่ม้าชมวิวสวยๆ และอากาศดีๆ ของที่นี่

เจ้าม้าตัวนี้เข้าใจเลือกมุมนะ เทห์ซะไม่มี

เกือบลืมลงรูปของอีกคู่ พี่นพกับพี่นุ่น (รูปนี้ถ่ายต้องที่ให้รถจอดลงไปถ่ายรูปกันระหว่างทางก่อนถึงโซนามาร์ค ย้อนไปหน่อยคงไม่เป็นไรนะ)