ระหว่างนั่งรอเพื่อนฝูงชมวัดกัน พี่หนิงกับพี่อ้วนเห็นสาวน้อยผมทองคนนี้นั่งอยู่ เลยเข้าไปขอถ่ายรูปเสียเลย พระลามะท่านก็สนใจกับการถ่ายรูปของพวกเราด้วย

ได้เวลาออกเดินทางต่อกันแล้ว ระหว่างทางเจอรถติด ไม่ได้ติดเพราะรถเยอะนะ แต่ติดฝูงแกะน่ะ ฝูงใหญ่เชียว

การเดินทางของวันนี้ มี Chamba Statue แห่งนี้เป็นจุดแวะที่สุดท้าย ก่อนถึงการ์กิล (จริงๆ ก่อนถึงวัดนี้ เราผ่าน Fotula Top จุดสูงสุดบนเส้นทางสายเลห์สู่ศรีนาการ์ หรือ Highest Point the Srinagar Leh Road ระดับความสูง 13,479 หรือประมาณ 4,118 เมตร แต่พวกเราไม่ได้แวะ เพราะกลัวจะเสียเวลามากไป เดี๋ยวจะถึงการ์กิลมืดน่ะ)

สองครั้งก่อนที่มาได้ถ่ายรูปเฉพาะด้านนอก มุมเดิมๆ แบบนี้

แต่ครั้งนี้โชคดีจัง มีพระลามะมาเปิดประตูให้เข้าไปไหว้พระและถ่ายรูปด้านในด้วย เลยเป็นครั้งแรกที่ได้เก็บภาพพระพุทธรูปแกะสลักบนภูเขาหินองค์นี้แบบเต็มๆ องค์ ดีใจจัง (สงสัยว่าปกติท่านก็น่าจะเปิดให้เข้าอยู่แล้ว แต่ครั้งก่อนๆ เรามาถึงที่นี่เกือบมืดทุกที คงหมดเวลาที่จะเปิดประตูให้เข้าแล้วน่ะ)

ออกจาก Chamba Statue พวกเรามุ่งหน้าเข้าสู่เมืองการ์กิล ไปถึงก็มืดพอดี พวกเราพักกันที่โรงแรม Siachen เราเองก็เพิ่งเคยพักที่นี่ครั้งแรกเหมือนกัน แต่โอเคนะ เทียบกับโรงแรมที่เคยพักครั้งก่อนๆ เราว่าดีกว่า

หลังจากเก็บของเข้าห้องพักกันเรียบร้อย ทำภารกิจส่วนตัวกันตามอัธยาศัย แล้วก็ลงมากินอาหารค่ำพร้อมกัน อาหารโอเคนะ รสชาติใช้ได้ พนักงานก็ใส่ใจบริการดี อิ่มแล้วก็แยกย้ายห้องใครห้องมัน พักผ่อนนอนเอาแรง พรุ่งนี้เราจะออกจากการ์กิลกันแต่เช้า

วันที่ 10 พฤหัสบดีที่ 17 กรกฎาคม 2551 การ์กิล (Kargil) - โซนามาร์ค (Sonamarg) - ศรีนาการ์ (Srinagar)

ตื่นเช้ามาเก็บภาพบรรยากาศของโรงแรมกันหน่อย แล้วก็รวมพลกันที่ห้องอาหาร ทานข้าวเสร็จก็เตรียมตัวออกเดินทาง

ตอนเข้ามาในโรงแรมที่kargil นั้นมีแขกมาถามซ้อว่ามาจากไหนซ้อตอบว่ามาจากเมืองไทย heคนนั้นทำท่าตกใจ การการตกใจนั้นซ้อไม่รู้ว่าheรู้จักประเทศไทยหรือเปล่า หรือว่าheตกใจว่ามาได้ไงหว่า แล้วheก็กลับหันไปคุยกับเพื่อนhe เพื่อนhe อมยิ้มกันใหญ่ ซ้อก็เลยยิ้มไม่ค่อยหวานเท่าไรให้เพราะว่ารถที่ซ้อนั่งมานั้นไวอาก้าขับปานประดุจว่าจะเหาะมาให้ถึงเร็วที่สุดแถมเข้ามาในโรงแรมแล้วยังไม่รู้อะไรเป็นอะไร มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น

ประมาณ 9 โมง เราก็มาแวะกันที่เมือง Drass เพราะคุณพลขับของเราต้องกินอาหารเช้า (เค้ากินสายกว่าพวกเราน่ะ เช้ามากคงยังกินไม่ลง)

Drass เป็นเมืองเก่าแก่ที่ได้ชื่อว่าหนาวที่สุดเป็นอันดับสองของโลก (The Second Coldest Inharited Place in The World)

ระหว่างรอพ่อหนุ่มทั้ง 3 คนกินข้าว พวกเราก็เก็บภาพบรรยากาศของเมืองกัน อันนี้เบื้องหลังช่างภาพ

นี่เบื้องหน้านางแบบของเรา

เจอจุดตรวจอีกแล้ว จุดนี้ค่อนข้างตรวจเข้มนะ เช็คพาสปอร์ตและขอดูหน้าทีละคนเลย แต่จริงๆ ก็ไม่ได้ดูดุ หรือน่าเกรงขามอะไรนักนะ ออกจะใจดีเสียด้วย ยังแซวกันว่าพวกทหารเค้าอยู่เหงาๆ ไกลจากเมือง คงอยากเห็นหน้าสาวๆ มากกว่า เลยขอดูหน้าทีละคนน่ะ พวกเราสาวไทยก็ยิ้มสวยเสียด้วยซิ คุณทหารเลยอารมณ์ดีกันใหญ่

พวกเรามาถึงโซนามาร์คราวเที่ยง หาข้าวกลางวันกินกันที่โรงแรม Sonamarg Glacier ก่อน แล้วค่อยออกไปขี่ม้าเที่ยวโซนามาร์คกัน (อาหารอร่อยนะ ซุปก็โอเค ไก่ก็ใช้ได้ มาทีไรกินที่นี่ทุกที เพราะติดใจในรสชาติ ไม่อยากเปลี่ยนไปลองที่อื่น กลัวไม่อร่อยอ่ะ)

โซนามาร์ค (Sonamarg) ตั้งอยู่ในหุบเขาชิน (Sindh) เป็นเมืองที่ได้ชื่อว่าเป็น ประตูสู่ลาดัคห์ (Gateway to Ladakh) หรืออีกความหมายหนึ่งคือเป็นเมืองที่ยากแก่การค้นหา

ระหว่างที่ขี่ม้าเข้าไปชมธารน้ำตกที่เกิดจากการละลายของธารน้ำแข็ง (Garcier) เราก็จะได้ชมวิวสวยๆ ของเทือกเขา Shakhdan (ภาษาท้องถิ่น "ทาจิวาส") ซึ่งสูงเด่นเป็นสง่าอยู่เบื้องหน้า และเป็นเทือกเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะตลอดทั้งปี

แล้วเราก็ขี่ม้ามาถึงธารน้ำตกกันแล้ว ก่อนลงจากม้าก็ต้องโพสท่าถ่ายรูปกันหน่อย 

พี่สายม่านกับพี่หนิงมาคู่เหมือนกัน คู่นี้นอนห้องเดียวกันตลอดทั้งทริปเลย ส่วนพี่เสื้อแดงนี่แกเป็นเจ้าของม้า หรือเป็นแค่คนจูงม้าก็ไม่แน่ใจนะ

เวลาที่ม้าต้องเดินไปด้วยกันเป็นกลุ่มใหญ่ จะเห็นว่าม้าหลายตัวจะจับกลุ่มกันเป็นคู่ๆ เหตุผลคือมันเป็นม้าคอกเดียวกัน หรือเจ้าของเดียวกัน เลี้ยงมาด้วยกัน หรือบ้างก็เป็นพี่น้องกันเลย แบบว่าแก๊งค์ใครแก๊งค์มันน่ะ คนจูงม้าบางคนก็ไม่ค่อยถูกกันนะ เถียงกันบ้าง จูงม้าเดินเบียดกันบ้าง บางคนก็ไม่เข้ากลุ่มกับคนอื่นเลย ตามประสาคนอาชีพเดียวกันที่ต้องแย่งลูกค้ากันเองบ้างในบางทีมั้ง

เก็บภาพบรรยากาศพอสมควรแล้ว คราวนี้เก็บภาพพี่ๆ บ้างดีกว่า

ภาพแรก ซุปเปอร์โมเดลประจำทริป พี่ดา(ซ้อแปด) 

พี่ตั๊ก(ซ้อหก)

จนตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าที่พี่ตั๊กไม่ได้เดินทางมาพร้อมพวกเราตั้งแต่วันแรก และไม่ได้ไปร่วมใช้ชีวิตบนรถ 20 ชั่วโมงจากเดลลีไปมะนาลี กับอีก 24 ชั่วโมงจากมะนาลีไปเลห์ เป็นความโชคดีหรือเปล่า เพราะพี่ตั๊กอยากไปสัมผัสเส้นทางนั้นมากๆ แต่ติดงานจริงๆ เลยต้องบินไปเจอคณะที่เลห์ เอาไว้หาโอกาสเหมาะๆ ได้เมื่อไหร่ ต้องลองไปพิสูจน์ด้วยตัวเองนะพี่

พี่สายม่าน (ซ้อเจ็ด) ผู้ได้ฉายาว่า อองซาน ซูจี ด้วยการแต่งตัวที่มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครนี่แหละ