ระหว่างรออาหาร พวกเราก็ถ่ายรูปวิวด้านบนนี้กันไป ร้านนี้เป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวมากทีเดียว เพราะมีลูกค้าต่างชาตินั่งเต็มเกือบทุกโต๊ะ รวมแล้วก็ราวๆ 10 โต๊ะได้ มีอาหารหลากหลาย รสชาติใช้ได้เช่นกัน ทริปนี้ค่อนข้างประสบความสำเร็จในการเลือกร้านอาหารนะ (เฉพาะที่มีให้เลือกน่ะ)

วิวจากร้าน Leh View ค่ะ มองเห็นพระราชวังเลห์อยู่ใกล้ๆ นี้เอง

ได้เวลาไปช็อปปิ้งต่อกันแล้ว วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้ช็อปที่เลห์ แต่รู้สึกว่าจะมีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ดังประสงค์ (ของพี่น้อย และที่พี่ๆ ทั้งหลายสั่งซื้อมา) ก็แวะกันไปเรื่อยตามรายทาง อย่างที่ร้านนี้พี่น้อยก็อะไรบ้างไม่แน่ใจ แต่นุ้ยกับพี่ปลาได้กุญแจรูปปลาตัวใหญ่ และกงล้อมนต์ตรา(อย่างงาม) มาอย่างละหนึ่งค่ะ

ดอกนี้ก็สวยนะ ดูเหมือนจะไม่เคยเห็นมาก่อนเลยอ่ะ มีทั้งสีม่วง สีชมพู และสีขาวด้วย

และไม่ได้ปลูกไว้แค่ชมดอกที่สวยงามนะ เพราะมีร่องรอยการกรีดน้ำยางฝิ่นด้วยแหละ

วันที่ 8 วันอังคารที่ 22 กันยายน 2552 / เลห์

เช้านี้ก่อนออกไปเดินช็อปปิ้งในตลาด ขอเดินชมสวนดอกไม้ในโรงแรมกันซะหน่อย

รออยู่นะ

แล้ววันนี้ก็มาจบที่ร้านเดิม (ที่พี่ๆ กลุ่มที่แล้วมาอุดหนุนถุงนอนและเสื้อแจ็คเก็ต) รอบนี้ก็โดนไปอีกคนละหลายตังค์ พี่น้อยได้เสื้อ รองเท้า และกางเกง ส่วนพี่ปลาได้กระเป๋าเป้ใบใหม่ รองเท้าใหม่ และเสื้อ นุ้ยก็ได้เสื้อแจ็คเก็ตกันลมมาหนึ่งตัวเหมือนกัน (ที่พี่ปลาต้องซื้อกระเป๋าใหม่ก็เพราะจะยกใบเก่าให้คุณน้องตาลเค้าล่ะ เพราะคุณน้องหอบของใส่กระเป๋าใบเล็กๆ มาหนึ่งใบ และมีถุงกระจัดกระจายอีกหลายถุง พี่ๆ ก็เลยทนไม่ได้ ให้ซื้อเป้ใหญ่สักใบมันก็ไม่ยอมซื้อ เลยตัดปัญหาโดยการยกใบเก่าให้น้องไป แล้วพี่ปลาก็ซื้อใบใหม่เสียเอง จริงๆ ไอ้ใบเก่าของพี่ปลามันก็เก่ามากแล้วแหละ ถึงเวลาต้องเปลี่ยนเสียที เจ้าตาลใช้อีกไม่กี่ทีก็คงหมดอายุ)

มื้อค่ำของวันนี้พวกเราสั่งพวกข้าว ไข่ต้ม ซุป สลัด และขอน้ำร้อนกับถ้วย ขึ้นมานั่งกินกันบนห้อง เพราะมีมาม่ากับน้ำพริก และหมูที่พี่หนิงส่งมาให้อยู่ อร่อยเด็ดไปเลย อิ่มแล้วก็นั่งดูหนังกันต่อที่ห้องพี่น้อยกับตาลนี่แหละ เพราะที่ห้องนุ้ยกับพี่ปลาอยู่ในมุมอับ สัญญาณโทรทัศน์ไม่ดีเลย พอหนังจบก็แยกย้ายกันไปนอน พรุ่งนี้ตื่นสายเหมือนเดิม มีโปรแกรมช็อปปิ้งกันต่อน่ะ

แล้วก็ไปเดินดูผักผลไม้กัน ตอนนี้ที่น่าสนใจก็ดูจะเป็นแอปพิคอทค่ะ (จริงๆ ผลไม้ตอนนี้ก็มีแค่แอปเปิ้ลกับแอปพิคอทนี่แหละ)

ระหว่างที่นุ้ยกับพี่น้อยเลือกแอปพิคอท เจ้าตาลก็ชิมของเค้าทุกตระกร้าเลย แล้วก็มาสรุปให้ฟังว่าตระกร้าที่เราเลือกนี่แหละ อร่อยสุดแล้ว

พวกเราได้หนังสือและปฏิทินของปีหน้าจากร้านนี้กันเพียบเลยจ้ะ (เออ!... แล้วเราเอาปฏิทินไปไว้ที่ไหนหว่า?)

จุดหมายแรกที่พวกเรามุ่งไปคือสำนักงานของริกซิน เพราะต้องไปคุยรายละเอียดการเดินทางช่วงที่จะเข้าซันสการ์ เสร็จแล้วพวกเราก็ไปหาร้านอินเตอร์เน็ตเพื่อเข้ามาทักทายพี่ๆ ในบ้านวันแรมทาง จากนั้นก็เริ่มเข้าโปรแกรมช็อปปิ้งจ้ะ

สวัสดีค่ะพี่ช่า ปีหน้าไปด้วยกันนะคะ :)

วันนี้มาทำลายสถิติตัวเองค่ะ มาเร็วกว่า 5 ทุ่มเยอะเลย...อิอิ ดีใจ งานเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว วันจันทร์จะได้เดินทางอย่างปลอดโปร่งเสียที แต่ยังมีภารกิจต้องลงกระทู้นี้ให้รุดหน้าโดยเร็ว แต่ไม่กล้ารับปากว่าจะเสร็จนะ เอาเป็นว่าจะพาไปให้ถึงซันสการ์ให้ได้ก็แล้วกันจ้ะ

วันที่ 7  วันจันทร์ที่ 21 กันยายน 2552 / เลห์ (Leh)

อรุณสวัสดิ์เมืองเลห์ วันนี้ตื่นกันสายโด่ง เพราะไม่มีโปรแกรมอะไรอยู่แล้วในเลห์ แถมยังมาถึงเลห์เร็วกว่ากำหนดไป 1 วันด้วย เลยยิ่งว่างกันใหญ่ ตื่นมาแล้วก็ขึ้นมาชมวิวบนดาดฟ้าโรงแรมกันหน่อย พอเติมพลังเสร็จก็ออกไปเดินเล่นในเมืองกัน

โอโฮ ...สวยมากเลยอะ ทะเลสาปโมริริ

 ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้ อิฉาจังคะ   สวยจริงๆ นุ้ยถ่ายภาพได้สวยด้วยคะ ชอบคะ

พวกเรามาแวะยืดเส้นยืดสาย และเติมพลังด้วยเครื่องดื่มร้อนๆ กันที่นี่ค่ะ เป็นบ่อน้ำพุร้อนในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง คงไม่ได้เป็นแหล่งท่องเที่ยวอะไร แค่มีน้ำร้อนให้คนในพื้นที่ใช้อาบใช้ซักผ้า ล้างถ้วยจานชามน่ะ แล้วก็มีน้ำเพื่อสุขภาพที่ออกรสเค็มๆ ให้พวกเราลองชิม สำหรับคนที่นี่เค้าบอกว่าดีต่อสุขภาพค่ะ ถ้าให้เดาพวกเราก็สันนิษฐานว่าน่าจะมีส่วนผสมของไอโอดีน ทำให้ไม่ป่วยเป็นโรคคอพอกและอื่นๆ เหมือนที่รณรงค์ส่งเสริมให้ชาวเขาในบ้านเรากินอาหารที่มีส่วนผสมของไอโอดีนนั่นแหละ

พวกเราสั่งไข่ต้มตุนไปเป็นเสบียงระหว่างทางด้วย เผื่อหิว แต่ก็ไม่ได้กินระหว่างทางหรอกนะ ได้กินตอนไปถึงที่โรงแรมแล้ว พวกเราถึงเลห์ตามเวลาที่ริกซินบอก และเข้าพักที่โรงแรม Chospa ที่เดียวกับทริปที่ขึ้นมาสำรวจเลห์ครั้งแรก พี่ปลากับริกซินหายไปตกลงเรื่องราคาและเลือกห้องที่โอเคอยู่พักหนึ่ง เพราะห้องที่เหลือเป็นห้องมุมๆ ที่ไม่ค่อยดีนัก สุดท้ายก็ต่อรองราคาให้สมน้ำสมเนื้อกับสภาพห้องได้ห้องละ 500 (ทางโรงแรมคงกลัวนายริกซินจะพาไปพักที่อื่น เพราะริกซินบอกว่าราคาประมาณนี้มีตั้งหลายแห่ง แต่พวกเราขี้เกียจจะเปลี่ยนแล้ว เพราะอยากพัก)

เก็บของเข้าห้องกันเรียบร้อยก็ลงไปหาอะไรกินกันที่ห้องอาหารด้านล่าง รออาหารนานจนต้องจัดการกับไข่ต้มที่หอบมาเพื่อรองท้อง พ่อครัวตัวจริงๆ ไม่อยู่อีกแล้วมั้ง คือทริปแรกที่เราเคยมาพักที่นี่ก็ไม่ค่อยมีอะไรให้เลือกกิน เพราะภรรยาของพ่อครัวป่วยหนัก คุณพ่อครัวเลยลากลับบ้านพอดี แล้วครั้งนี้ล่ะ มันช้าด้วยเหตุอันใดหว่า

พออิ่มแล้วก็แยกย้ายกันพักผ่อน อาบน้ำ และเข้านอน พรุ่งนี้ไม่ต้องรีบตื่น เพราะไม่มีโปรแกรมอะไรที่เลห์เลย นอกจากเดินชิวๆ ช้อปปิ้งในเมือง อากาศที่เลห์ตอนนี้ไม่เย็นมากนัก ดูเหมือนจะเย็นน้อยกว่าครั้งที่มาสำรวจในช่วงเดือนกันยายนของปี 50 เยอะทีเดียว จะด้วยภาวะโลกร้อน หรือด้วยเหตุใดก็ตามแต่ที่แน่ๆ คือหลายอย่างเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว ฤดูกาล อากาศ พืชผักผลไม้ แล้วคงจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามสภาวะโลก ถึงจะไกลแสนไกล หรือสูงเสียดฟ้าขนาดไหน ก็คงหนีไม่พ้นความเปลี่ยนแปลง

วันนี้ราตรีสวัสดิ์นะคะ

เห็นใบไม้เปลี่ยนสีตลอดทริปนี้แล้วคิดถึงพี่หนิงจัง (ก่อนไปพี่หนิงพูดถึงภาพใบไม้เปลี่ยนสีที่ปากีฯ ว่าเห็นตามเว็บต่างๆ แล้วสวยมาก อยากไปเห็นบ้าง)

หนีความสูงจากโมริริมาได้สักพักหนึ่ง พี่ปลาก็เริ่มดีขึ้น และเริ่มลุกขึ้นมาชมวิวข้างทางได้แล้ว ตอนนี้ใบไม้ใบหญ้ากำลังเริ่มเปลี่ยนสีค่ะ

พวกเราเก็บของอย่างรวดเร็ว ริกซินกับลูกน้องก็มาช่วยเก็บและยกกระเป๋าทั้งหมดกลับขึ้นรถ คุณลุงเจ้าของบ้านก็แสนดี พอพวกเราตกลงเข้าพัก ลุงก็ถามว่ามื้อกลางวันจะกินอะไร พี่ปลาก็สั่งก๋วยเตี๋ยวทิเบตไว้ นัดเวลากันเรียบร้อย บ่ายโมงตรง คุณลุงก็ยกก๋วยเตี๋ยวมาให้ตามเวลา แต่ก็ช้าเกินกว่าที่พี่ปลาจะได้ชิม พวกริกซินบอกว่าพวกเราคงไม่ได้คืนแล้ว เพราะมีคนไม่สบาย ลุงก็ไม่ว่า ริกซินส่งเงินให้ (เท่าที่เห็นน่าจะประมาณ 500) แต่ลุงก็พยายามจะส่งคืนมาบางส่วน แถมยังคอยกำกับให้ลูบหลังพี่ปลาที่มีอาการคลื่นไส้จะได้อ๊วกออกมาแล้วดีขึ้น

ต้องโบกมือลาโมริริกันแล้ว

สวัสดีค่ะพี่โอ๊ต ขอบคุณนะคะที่ยังแวะมาเยี่ยมเยือนกันอยู่เนื่องๆ คิดถึงแก๊งค์ 4 อ. ค่ะ ถ้าแก๊งค์พี่ได้ไปเส้นทางนี้ คงมีสีสันเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย จะได้ไปโพสท่าถ่ายรูปประกอบวิวแจ่มๆ ค่ะ (แต่เรื่องจะแพ้ความสูงมั้ย อันนี้ก็ต้องไปพิสูจน์ด้วยตัวเองค่ะ)

วันนี้มาเข้าประจำที่ดึกกว่าปกติค่ะ แต่มาช้าก็ดีกว่าไม่มา ต่อเลยแล้วกัน

ที่ทิ้งท้ายไว้ว่าการนอนกลางวันของพวกเรามันกลายเป็นจุดเปลี่ยน เพราะหลังจากหลับไปประมาณชั่วโมงกว่าๆ พวกเราก็เริ่มทยอยกันตื่นขึ้นมา แล้วพี่ปลาก็เกิดอาการปวดหัวอย่างแรง ปวดอย่างที่ไม่เคยปวดขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ขนาดเพิ่งจะกินยาไปอีกรอบหลังอาหารเช้านี้เอง

สุดท้ายพวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากการพาพี่ปลาออกจากพื้นที่ เพื่อหนีระดับความสูง ริกซินพาพวกเรามุ่งหน้าเข้าสู่เลห์ ซึ่งสูงราว 3,300 เมตร น้อยกว่าที่โมริริมากทีเดียว ทุกคนเสียดายที่ยังไม่ได้ไปเดินเที่ยวและถ่ายรูปริมทะเลสาปเลย แม้แต่พี่ปลา และด้วยเหตุหลายประการที่กล่าวมานี่แหละ พวกเราคงได้กลับมาเยือนเส้นทางนี้อีกครั้งอย่างแน่นอน (เพราะครั้งนี้เหมือนยังมาไม่ถึงน่ะ)

สวัสดีนุ้ย ไม่เจอกันนาน แอบมาดูรูป ทะเลสาบสวยมากกกกกกกกกกก น่าไปจัง แต่จะแพ้ความสูงก่อนไปถึงมะเนี่ย รอดูรูปต่อไปนะครับ

สวัสดีค่ะป้านุช และพี่ตุ๊ก

ถ้ามีโครงการจะไปทางมะนาลี-โมริริอีกเมื่อไหร่ จะชวนนะคะ ส่วนที่ป้านุชบอกว่าต้องกินยาน่ะ ขนาดกินยาแล้วยังเกือบเอาไม่อยู่ค่ะ คือถ้าปล่อยให้มีอาการแล้วจะแก้ยากค่ะ ต้องกินกันไว้เลย แต่พี่น้อยก็กินยาแล้วตั้งแต่แรกนะคะ ยังเกิดอาการพอประมาณ แต่ไม่ได้อ๊วกเท่านั้นเองค่ะ นุ้ยว่าในระดับความสูงเกิน 4,000 เมตร น่าจะไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพคนพื้นราบอย่างเราๆ น่ะ เพื่อให้แน่ใจ สงสัยต้องไปพิสูจน์อีกทีปีหน้าค่ะ :)