ได้เวลาอาหารค่ำแล้วจ้ะ ห้องอาหารของรีสอร์ทแห่งนี้ก็ใหญ่โตดีค่ะ

เมนูอาหารก็หลากหลาย เริ่มต้นด้วยซุป แล้วตบท้ายด้วยขนมหวานค่ะ

พนักงานที่นี่น่ารักค่ะ ดูแลเอาใจใส่ในบริการเป็นอย่างดี โดยเฉพาะกับพี่หนุ่ย ไม่รู้ว่าหน้าตาละม้ายคล้ายบุคคลสำคัญของภูฏานคนไหนหรือเปล่า พนักงานคอยดูแลและถามไถ่พี่หนุ่ยเป็นพิเศษอยู่คนเดียว และไม่ใช่แค่มื้อเดียว หรือถามแค่ครั้งเดียว แต่ดูแลอย่างดีทุกมื้อ ถามพี่หนุ่ย เป็นห่วงพี่หนุ่ยตลอดๆ ชาวคณะสรุปกันได้เลยว่าทริปนี้พี่หนุ่ยหน้าตาเหมือนสาวภูฏานที่สุด เพราะโดนทักทายและคุยด้วยเป็นภาษาภูฏานมาตั้งแต่วันแรกแล้วค่ะ

ดื่มน้ำชากันพออุ่นท้อง พวกเราก็แยกย้ายเข้าห้องพักกัน อีกพักใหญ่กว่าจะได้เวลาอาหารค่ำ ก็พักผ่อนกันตามอัธยาศัยค่ะ

ห้องพักที่นี่กว้างขวางและสะอาดสะอ้านดีค่ะ เปิดเข้าไปก็จะเจอมุมรับแขก มีโซฟาไว้นั่งดูโทรทัศน์ มีเสื้อคลุมสไตล์ภูฏานแขวงไว้ให้หน้าห้องน้ำ 2 ชุดด้วย เดินลึกเข้าไปก็เป็นเตียงนอนค่ะ

ปลายเตียงมีกระจกอยู่ค่ะ ด้วยความว่างมากเลยพยายามถ่ายรูปคู่กันผ่านกระจกน่ะ ขำกันอยู่นานกว่าจะสำเร็จ

ห้องน้ำก็ดูดี

ขอบคุณค่ะพี่อ๋อย เราก็เป็นหนึ่งในนางแบบ....อิอิ

คืนนี้ขอลงต่อแค่ที่พักในเมืองปาโรแล้วกันนะคะ เริ่มงานดึกแล้วน่ะ คงลงได้ไม่เท่าไหร่ก็ง่วงเสียแล้ว (จริงๆ ตอนนี้ก็เริ่มง่วงแล้วแหละ แต่ถ้าไม่ลงอะไรเพิ่มเลย ก็เกรงว่าพี่ป้าน้าอาที่ติดตามชมทุกวันจะผิดหวังที่แวะมาแล้วไม่ได้เห็นรูปใหม่ๆ น่ะ)

นี่แหละโฉมหน้าที่พักของพวกเราในเมืองปาโร Tandiling Resort คุณเจ้าของโรงแรมออกมาต้อนรับพวกเราด้วยตัวเองค่ะ

แล้วก็เชิญพวกเราทุกคนที่ห้องนั่งเล่น เพื่อดื่มน้ำชาร้อนๆ กับขนมกันก่อนเข้าห้องพัก

ที่นี่ตกแต่งได้โมเดิร์นมากๆ ดูดีมีสไตล์ค่ะ

วิวสวย นางแบบก็งาม

ดึกแล้วจ้ะ คืนนี้พักไว้เท่านี้ก่อนนะ แล้วจะกลับมาต่อจ้ะ

พอสมควรแก่เวลา เรามุ่งหน้าสู่ปาโรกันเถอะ

เจอของเล่นใหม่ เด็กน้อยน่ารักแก้มแดงคนนี้ เดินมาพร้อมกับแม่ค่ะ พวกเราเลยยิ้มหวานแล้วพุ่งเข้าใส่ในทันที

ตอนแรกเด็กน้อยคงงงๆ

แต่พอได้ขนมแล้วก็ยิ้มแย้มแจ่มใสเลย

พอกินขนมแล้วยิ่งยิ้มหวานใหญ่เลย

พอโดดกันเหนื่อยก็เริ่มถ่ายรูปอย่างสงบได้ พี่ปลาโดดเหนื่อยแล้วก็มาเป็นช่างภาพบ้างนะ น้องจะไปเป็นนางแบบเอง บนสะพานลมแรงมากๆ 

ข้ามมาฝั่งปาโรแล้วจ้ะ

โดดหมู่ใหญ่แล้ว ก็มาโดดหมู่เล็ก

แล้วก็โดดเดี่ยวๆ กันบ้าง

แล้วพี่ท่านก็ได้ที่เหมาะๆ สำหรับการโดดๆๆๆๆ กันแล้ว พี่แอ๋วตั้งกล้องรอพร้อม เตรียมตัว โดดดดดดดดด

ได้เวลาแวะอีกแล้ว มาจอดแวะชมจุดสามสบ ที่แม่น้ำสามสายไหลมาบรรจบกัน จุดนี้มีเจดีย์ของศาสนาพุทธจากสามประเทศตั้งอยู่ด้วย คือพุทธแบบภูฏาน ทิเบต และเนปาล

ที่นี่เป็นแยกสำคัญด้วย จากจุดนี้ไปทิมพู ซึ่งเป็นเมืองหลวง 31 กิโลเมตร ซึ่งเราผ่านมาแล้ว 

ตรงขึ้นไปก็จะไปอีกเมืองหนึ่ง เลี้ยวข้ามสะพานไปจะไปเมืองปาโร

ก่อนจะขึ้นรถ เห็นนายเฮาวัง ป้ายุพ ป้าดวงมานั่งหาใบไม้นำโชคกันอยู่ (ใบนี้ชื่ออะไรก็จำไม่ได้ แต่ปกติเป็นใบไม้ที่มี 3 แฉก ใบที่นำโชคคือใบที่มี 4 แฉก ซึ่งจะหายากหน่อยค่ะ แต่ถ้าหาเจอก็จะโชคดี) เราเลยเข้าไปร่วมวงไพบูลด้วย แล้วก็ได้มา 2-3 ใบจ้ะ โชคดีๆๆ

ได้เวลาต้องออกเดินทางต่อกันแล้วพวกเรา บอกลาสถูป 108 องค์กัน

ท่าป.ปลาร่าเริง...555

เก็บดอกไม้มาฝาก ดอกอะไรไม่รู้ ขนาดเท่าปลายนิ้วก้อย

สตอร์เบอร์รี่ป่าลูกเล็กๆ เท่าปลายนิ้วก้อยเหมือนกัน รสชาติก็เปรี้ยวๆ หวานๆ เหมือนสตอร์เบอร์รี่ทั่วไปนี่แหละ พี่ปลาตื่นเต้นมากที่เห็นลูกแดงๆ เล็กๆ อยู่เต็มพื้นสองข้างทาง แทบจะบอกให้คนขับจอดรถลงไปเก็บเลยทีเดียว แต่ก็เกรงใจ อายเค้าน่ะถ้าต้องจอดรถเพื่อลงไปเก็บสตอร์เบอร์รี่ข้างทางกัน (ครั้งแรกที่เราได้เจอสตอร์เบอร์รี่ป่าคือที่สิกขิม ไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะมาเจอที่ภูฏานด้วย แต่ก็ไม่น่าแปลกใจนัก เพราะทั้งความสูงและอากาศที่สิกขิมกับภูฏานก็ไม่ต่างกันนัก)

เมื่อวานที่มาจอดแวะที่สถูป 108 องค์นี้ พี่ปลากับพี่แอ๋วก็ไปตามเก็บสตอร์เบอร์รี่กันอย่างเมามันส์ พอวันนี้มาจอดอีกป้ายุพ พี่หนุ่ย พี่อ้อยก็ไปเก็บมั้ง แต่รู้สึกจะเน้นถ่ายรูปมากกว่าเก็บมากินนะ

ยังไม่จบง่ายๆ ค่ะ...555 ถ่ายมาเยอะ

เนินเขาอีกด้านหนึ่งที่เห็นอยู่ไกลๆ นั้นเป็นวัดค่ะ ถ้ามีแรงเหลือก็ว่าจะเดินไปให้ถึงแล้วถ่ายรูปมาที่สถูป 108 องค์อยู่นะ แต่เห็นระยะทางแล้วก็เกิดอาการ ขี้เกียจน่ะ...อิอิ

ปีนบันไดขึ้นไปด้านบนกัน

ออกจากโรงแรมไปอีกหน่อยเดียวก็ถึงสถูป 108 องค์แล้ว จริงๆ มองจากโรงแรมก็เห็นที่นี่นะ

ถึงฟ้าจะไม่ใสอย่างใจหวัง แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อวานเยอะ หมู่กันก่อนเลยพวกเรา

คราวนี้ก็เดี่ยวกันตามอัธยาศัย

พวกเราไม่ได้ไปชมวังดีโปรดรังซอง (Wangdue Phodrang Dzong) ซึ่งตั้งอยู่บนสันเขาสูง ระหว่างแม่น้ำพูนาค และแม่น้ำดาง เพราะเป็นวังเก่าที่ภายในไม่มีอะไร (เฮาวังบอกว่าอย่างนั้นนะ) ชมจากด้านนอกจะเห็นความยิ่งใหญ่ของซองชัดเจนกว่า พวกเราก็ชมมาหลายซองแล้ว คิดว่าน่าจะเป็นอย่างที่เฮาวังว่า ประกอบกับแดดอันแผดเผา พวกเราเลยขอผ่านซองแห่งนี้ค่ะ (ในใจคิดไปถึงสถูป 108 องค์แล้ว อยากไปถึงตรงนั้นตอนมีแสง ฟ้าสวย เพราะเมื่อวานมืดครึ้มน่ะ รีบไปกันเลยดีกว่า)

เราออกเดินทางมุ่งหน้ากลับสู่เมืองปาโรกันเลย ระหว่างทางก็แวะดื่มน้ำชา กินขนม เข้าห้องน้ำกันที่นี่ (ชื่ออะไรไม่รู้อ่ะ)

ที่นี่เป็นโรงแรมด้วยนะ เฮาวังบอกว่าถ้าพักที่นี่ตอนเช้าที่ฟ้าเปิดจะมีโอกาสได้เห็นวิวเทือกเขาหิมาลัยด้วย

บรรยากาศรอบๆ เมืองค่ะ

มีกงล้อมนต์ใหญ่อยู่ด้วยค่ะ ไปหมุนกงล้อเพื่อความเป็นสิริมงคลเสียหน่อย

เฮาวังพาพวกเราไปชมเมืองวังดิโปรดรัง (Wangdue Phodrang) ซึ่งอีกไม่นานนักที่นี่จะกลายเป็นประวัติศาสตร์ เพราะคนทั้งเมืองจะย้ายไปอยู่ที่เมืองใหม่ซึ่งกำลังก่อสร้างอยู่ใกล้จะเสร็จแล้ว อันที่จริงที่นี่ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจนัก เพราะข้าวของที่ขายตามร้านค้าก็ไม่ได้มีอะไรแปลกหรือเป็นของเฉพาะถิ่น แต่เป็นของใช้ ของกินที่ขายตามร้านค้าทั่วไป น่าสนใจอย่างเดียวก็ตรงที่อีกหน่อยเมืองนี้จะไม่มีอีกแล้วนั่นแหละ พวกเราเลยเดินถ่ายรูปกันเสียทั่วเลย

อิ่มกันเรียบร้อย ได้เวลาออกเดินทางต่อกันแล้ว เก็บภาพบรรยากาศบ้านเรือนร้านรวงระหว่างทางกันหน่อย ขาเข้าหิวๆๆ เลยไม่ได้ถ่ายรูปเท่าไหร่น่ะ ขาออกอิ่มแล้วสบายใจ ถ่ายรูปได้จ้ะ

ภาพของสงวนนี้แหละที่ป้าดวงกล่าวถึง ซึ่งเราจะเห็นได้ทั่วไปตามผนังของบ้านเรือนคนภูฏาน เพราะเป็นสัญลักษณ์ตามความเชื่อที่ว่าจะได้มีลูกดี อาการครบ 32 ประการค่ะ

ภาพนี้นายเฮาวังยุให้พี่แอ๋วไปยืนเป็นนางแบบ และเสนอตัวเป็นช่างภาพให้ค่ะ

พี่หนุ่ยก็ร่วมวงกับเค้าอีกคน

พาไปกินข้าวกันก่อนนะ เดี๋ยวค่อยเอาภาพที่ป้าดวงถามหามาโชว์ กลางวันนี้เรากินข้าวกันที่ร้าน Chimi Lhakhang Cafeteria แห่งนี้ค่ะ เป็นร้านที่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งระหว่างเส้นทาง ต้องเดินลึกเข้าไปจากถนนหน่อยถึงจะเห็น ระหว่างทางที่เดินผ่านมาก็มีบ้านเรือนและร้านค้า ร้านอาหารอยู่บ้าง

ร้านนี้เป็นกระจกรอบทิศทาง วิวดีค่ะ มองออกไปเห็นทุ่งนากว้างๆ

ภายในร้านก็มีของที่ระลึกและเสื้อผ้าขายด้วย

ได้เวลากินกันแล้วจ้ะ

ขอบคุณมากค่ะป้าดวง มาให้ความรู้เพิ่มเติมอีกแล้ว รูปที่ป้าว่าน่ะ จะจัดให้นะคะ :)

.......ความพอเพียงที่ภูฏาน

มีใครสังเกตเห็นบ้างว่า...ที่ภูฎานเขามุงหลังคาบ้านด้วยอะไร

หากมองในรูปคงมองไม่ออก คงนึกว่าเป็นกระเบื้องสีสวย จริงๆแล้วไม่ว่าจะเป็น บ้านหลังเล็ก-หลังใหญ่  ซอง หรือแม้แต่พระราชวังที่ประทับของพระราชาจิกมี   เขามุงหลังคาด้วยสังกะสีค่ะ จะแตกต่างกันก็เพียงสีสรรตามใจคนอยู่

ได้ถามพ่อหอวังว่าทำไมถึงชอบมุงด้วยสังกะสี พี่แกก็บอกว่า เดิมใช้ไม้ ที่ตัดทำเป็นแผ่นโค้งมน ชิ้นเท่ากระเบื้องมุงหลังคาอย่างบ้านในชนบทหรือวัดโบราณบ้านเรา แต่พอฝนตก ฝนก็รั่ว ต้องเอากะละมัง ถัง ถ้วย มารองน้ำฝน  เขาบอกว่ามันสนุกมากกกก...เลยต้องเปลี่ยนมาใช้สังกะสี ถ้าฝนตกแรงๆเสียงมันก็ดังดีสำหรับบ้านที่มีฐานะหน่อย สังกะสีที่มุงจะตอกตะปูยึดแบบบ้านเรา ส่วนบ้านหลังเล็กๆที่ไม่ค่อยจะมีฐานะจะไม่ตอกหมุด แต่จะเอาท่อนไม้มาวางทับบ้าง ก้อนหินทับบ้างไม่ให้สังกะสีปลิว ส่วนตัวบ้าน ซอง ฯลฯ จะเป็นไม้หรือตึกก็ตาม กรอบวงกบหน้าต่าง เชิงชายคา บานประตู หน้าต่าง ส่วนใหญ่จะเป็นไม้และเป็นประเพณีนิยมที่จะต้องเพ้นท์สี เป็นลวดลายต่างๆที่สวยงามตามสไตล์ภูฎาน บางแห่งบางที่ก็วาดเป็นรูปสัตว์ บางที่ก็เป็นสัญญลักษณ์พิเศษ ตามความเชื่อ ถ้านุ้ย..ไม่ลืมน่าจะลงรูปที่บอกว่า วาดไว้ที่ฝาบ้านแล้วจะได้ลูกที่มีอาการครบ 32 อิ..อิ...ไม่เชื่อห้ามลบหลู่

รูปสวยมากเลยจ๊ะน้องนุ้ย....

หวังว่าภาพที่เก็บมาฝากจากปูนาคาซองจะเต็มอิ่มนะคะ แล้วจะพาไปเที่ยวที่อื่นๆ ต่อกันค่ะ แต่คืนนี้ขอพักก่อนจ้ะ ฝันดีราตรีสวัสดิ์นะคะทุกคน

ขึ้นรถออกมาได้หน่อย ก็มาจอดแวะอีกมุมที่พลาดไม่ได้ มุมที่จะเก็บภาพปูนาคาซองได้อย่างสวยงามอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ

แล้วก็มาต่อบนสะพานอีกนิด

ภาพนี้ฝีมือป้ายุพค่ะ

ภาพนี้ของพี่แอ๋ว

เก็บละเอียดทุกระยะจริงๆ พวกเรา...555

ได้เวลาต้องออกจากซองแห่งนี้กันแล้ว

เก็บบรรยากาศขาออกกันอีกรอบ

เดี่ยวๆๆ

หมู่ๆๆๆ

เราเจอคนไทยคนหนึ่งที่นี่ด้วย ทีแรกที่หันไปเห็นไม่ได้นึกว่าเค้าเป็นคนไทย เพราะเค้าไม่ได้พูดคุยอะไรกับใคร พอพี่เค้าเห็นพวกเราถ่ายรูปหมู่กันอยู่ เค้าก็เลยใจดี พูดขึ้นมาว่า "ผมช่วยถ่ายให้มั้ยครับ" พวกเราเลยเพิ่งรู้ว่าเค้าเป็นคนไทย แล้วก็เพิ่งเห็นว่าเค้าใส่สายรัดข้อมือเรารักในหลวงสีเหลืองที่ข้อมือน่ะ ขอบคุณมากๆ ค่ะที่มีน้ำใจ ทำให้พวกเราได้ภาพหมู่แบบครบองค์ ณ ปูนาคาซองแห่งนี้

เก็บตกอีกหน่อย (ถ่ายรูปมาเยอะมาก คัดแล้วคัดอีก รักพี่เสียดายน้องน่ะ)

แล้วก็ได้เวลาถ่ายรูปกันต่อ (อีกหน่อยนะ)

เฮาวังต้อนพวกเราเข้าไปกราบพระ และเล่าถึงประวัติความเป็นมาและความสำคัญของซองแห่งนี้อยู่ครู่ใหญ่

พอออกมาด้านหน้าก็มีบรรยายต่ออีกเล็กน้อย เกี่ยวกับความหมายของภาพวาดต่างๆ บนผนัง

ขอเป็นนางแบบซะหน่อย

เก็บภาพบรรยากาศกันอีกหน่อย แล้วเฮาวังก็พาเดินเข้าไปด้านในต่อ

ต้องจับมารวมกลุ่มกันซะหน่อย

หลากหลายลีลาตามอัธยาศัย

ผ่านประตูเข้ามาถึงด้านในซองกัน ก็พบกับเจดีย์ใหญ่และต้นโพธิ์ต้นนี้ค่ะ

ขอบคุณค่ะป้าดวง ถ้าป้ามีข้อมูลเพิ่มเติมในส่วนไหน ป้ามาแทรกได้เลยนะคะ ทริปนี้มีป้าจดบันทึกอยู่คนเดียวเลย หนูไม่ได้จดหรอกค่ะ แต่บรรยายความตามรูปที่บันทึกไว้น่ะ จำได้บ้างไม่ได้บ้าง บางอย่างอาจจะขาดตกบกพร่องไปค่ะ ที่ปรึกษาด้านข้อมูลเค้าก็ยุ่งๆๆๆ กับการปรับเว็บบ้าง จัดสวนบ้าง ทำราคาบ้าง เลยไม่ค่อยอยากรบกวนเค้าน่ะ เลยเล่าเท่าที่จำได้จ้ะ 

ขอเพิ่มเติมเรื่องการห่มผ้าพาดบ่า...เขามีเทคนิคในการห่มผ้า ด้วยกิริยาท่าทางที่นุ่มนวล น่ารักและไม่หลุดหล่นจากบ่าเวลาก้ม-เงยเหมือนบ้านเรา ที่ต้องหาเข็มกลัดสวยๆมาติด และไม่ว่าหญิงหรือชายหากต้องเข้ามาในซอง จะต้องมีผ้าพาดบ่า ของผู้หญิงจะเป็นผืนเล็กๆที่ปักลวดลายสวยงาม ซึ่งตอนแรกป้าเห็นที่ร้านขายของ นึกไม่ออกว่าเขาเอาไปทำอะไร

ดึกๆๆๆ อีกแล้ว ง่วงมากๆ คืนนี้คงต้องพอก่อนแล้วจ้ะ แล้วจะมาต่อนะจ๊ะ ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะทุกคน

คุณครู ไม่ใช่ซิ คุณไกด์เริ่มบรรยายความหมายของภาพวาดต่างๆ บนผนัง พวกเราก็ส่งนักเรียนแถวหน้าไปฟังอย่างตั้งใจ ที่เหลือก็หนีเรียนไปถ่ายรูปกันตามระเบียบ

ขึ้นบันไดมาถึงก็จะเจอกงล้อมนต์ใหญ่ทั้งซ้ายและขวา ที่ผนังมีภาพวาดเทพเจ้าผู้พิทักษ์ 4 ทิศค่ะ

แล้วก็เข้าประตูนี้ไปอีกทีค่ะ

ทางขึ้นสู่ป้อมเป็นบันไดสูงชันทีเดียวค่ะ ต้องไต่ขึ้นไต่ลงด้วยความระมัดระวังนะคะ

ทุกคนส่งกำลังใจไปช่วยป้าดวงค่ะ

ถึงคิวพวกเราแล้วจ้ะ

ในที่สุดเราก็เดินทางถึงปลายสะพานอีกด้านเสียที

วันนี้ฟ้าใสดีจัง

ด้านหน้าทางขึ้นสู่ป้อม มีเสาธงตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ค่ะ ทุกคนต้องเดินวนขวาเหมือนวนวงเวียง ห้ามเดินลัด เดินตัด เป็นธรรมเนียมปฏิบัติค่ะ เฮาวังก็ให้พวกเราทำอย่างนั้นในทุกๆ ที่ รู้สึกดีว่าไกด์ที่นี่ดูแลใส่ใจนักท่องเที่ยวดีมากๆ

กว่าเราจะผ่านสะพานนี้ไปได้ ยาวนานนนนน