แล้วก็ไปเดินชมบรรยากาศโดยรอบวัดกันต่อ

ชาวทิมพูออกมาเดินสวดมนต์รอบๆ พระสถูปเจดีย์กันเป็นระยะๆ ไม่ขาดสาย ฝนไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับผู้คนที่นี่เลย

เติมพลังกันเรียบร้อย เราก็ออกไปเที่ยวที่เนชั่นเนล เมมโมเรียล โชเตน (National Memorial Chorten) เป็นมหาสถูปที่สร้างขึ้นในปี 1974 โดยดำริของพระเจ้าจิกมี ดอร์จี วังชุก กษัตริย์องค์ที่ 3 แห่งราชวงศ์วังชุกที่ปกครองภูฏานในช่วงปี 1952 - 1972 และทรงได้รับฉายาว่า "พระบิดาแห่งภูฏานยุคใหม่" (King of Modernization) โดยประสงค์จะสร้างขึ้นเพื่อถวายเป็นพุทธบูชาแทนสัญลักษณ์ กาย วาจา และใจ ของพุทธศาสนา แต่ท่านได้สิ้นพระชนม์ลงเสียก่อน สมเด็จพระราชินีจึงได้ดำเนินการสร้างต่อจนแล้วเสร็จ 

เช้านี้มีอุปสรรคเรื่องฝนตกเล็กน้อย ปรอยๆ ตลอดเวลาไม่ยอมหยุด เลยได้บรรยากาศครื้มๆ กลางสายฝนนี่แหละ

ไปหมุนกงล้อมนต์กันก่อนเลย 

วันที่ 19 มิถุนายน 2554  :  ทิมพู (Thimphu) - ปูนาคา (Punakha)

อรุณสวัสดิ์วันใหม่ในภูฏาน กินอาหารเช้ากันที่โต๊ะเดิม ที่นี่มีเมนูไข่ ขนมปัง เนย แยม ผลไม้ และน้ำผลไม้ ชา กาแฟ ตามแบบฉบับอาหารเช้าทั่วไป ทำให้ทุกคนกินได้ค่ะ แต่เราพกโจ๊กซองมาด้วย และก็ไม่อยากแบกกลับ เลยต้องกำจัดออกบ้าง เช้านี้หลายคนเริ่มปล่อยของกันแล้ว และในท้ายสุดท้ายเราก็เอาเสบียงของทุกคนมารวมกันอยู่ในถุงเสบียงใบใหญ่ของพี่แอ๋ว (ใหญ่ประมาณถุงกระสอบเลยแหละ...555 ไม่ค่อยกลัวอดกันเลยพวกเรา)

ดอกลิลลี่สีสวยของโรงแรมจ้ะ

เดินเที่ยวกันจนเริ่มเหนื่อย อันที่จริงก็ยังสามารถเดินต่อไหวนะ เรื่องช็อปกับผู้หญิงน่ะ ถึงไหนถึงกัน แต่มันได้เวลาอาหารค่ำแล้วน่ะ ที่สำคัญคือพี่อ้อยซึ่งเมารถเลยไม่ได้ออกมาเดินเที่ยวด้วย ขอนอนพักอยู่ที่โรงแรมก็รอกินข้าวพร้อมกันน่ะ คืนนี้เลยต้องพอก่อน และเท่าที่สอบถามเปรียบเทียบราคาของในหลายๆ ร้านแล้ว ก็พบว่าราคาค่อนข้างสูง เลยไม่ได้ปิ้งอะไรเป็นพิเศษอยู่แล้ว เนื่องจากตัวเองเดินทางกันบ่อย โดยเฉพาะไปอินเดีย ได้เห็นของหน้าตาเหมือนๆ กันกับที่ขายในภูฏาน แต่ราคาถูกกว่ากัน เลยไม่รู้จะซื้อที่นี่ทำไม แต่พ่อค้าแม่ค้าที่นี่ก็น่ารักนะ เค้าก็บอกกันตรงๆ ว่าเค้ารับของมาจากอินเดียและเนปาล

อาหารของโรงแรมนี้ก็ดีมากค่ะ มีหลากหลายให้เลือก แต่ผลไม้จานนี้เราแวะซื้อมาจากระหว่างทางค่ะ ลูกหว้ากับลูกพีช (พีชเนี่ยเป็นประเด็นมากๆ ว่ามันคือลูกท้อ หรือบ๊วยกันแน่ แล้วแอปพลีคอตล่ะ ลูกไหนมันคืออะไร ใครรู้ช่วยบอกทีค่ะ)

คุณไกด์เฮาวังมานัดหมายพวกเราเรื่องกำหนดการพรุ่งนี้เช้าค่ะ เราสรุปกันว่าจะตื่น 6 โมง กินข้าว 7 โมงและออกเที่ยว 8 โมง และจะยึดเวลานี้ในทุกวันค่ะ

สวัสดีค่ะคุณณัฐกมล ขอบคุณนะคะที่เป็นแฟนพันธุ์อีกคนของวันแรมทาง ยินดีอย่างยิ่งค่ะ มีโอกาสเหมาะๆ เราคงได้ร่วมเดินทางด้วยกันค่ะ

พี่หนิงจ๋า ที่ภูฏานธรรมชาติยังสมบูรณ์ และอากาศดีจริงๆ ค่ะ บริสุทธิ์สะอาด น่าจะดีต่อสุขภาพ ชาวภูฏานถึงได้สุขภาพดีค่ะ แถมยังรักษาฟรีทุกโรคด้วย เป็นอีกประเทศหนึ่งที่ดูแลประชากรของตัวเองได้สุดยอดจริงๆ ค่ะ

ใครได้อยู่กับธรรมชาติที่ดีๆอย่างนี้ โชคดีจังเลยน๊อ

เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ไปเรื่อย เมืองนี้ไม่มีสัญญาณไฟเขียวไฟแดงค่ะ จะใช้เจ้าหน้าที่และวงเวียนเป็นหลัก

สุดท้ายพวกเราก็มาแวะซื้อโปสการ์ด แสตป์ม และอื่นๆ กันที่ร้านนี้ โดยเฉพาะแสตป์ม ซึ่งมีให้เลือกมากมายหลายแบบ ที่ขายดีที่สุด (สำหรับสาวไทย) ก็คือภาพท่านจิ๊กมีค่ะ การซื้อแสตป์มเป็นที่ระลึกก็ดีนะคะ เพราะเป็นของที่มีเอกลักษณ์เฉพาะของแต่ละประเทศจริงๆ เลียนแบบกันไม่ได้ และถ้าไม่ได้เดินทางไปถึงถิ่นก็คงไม่ได้กลับมา ถ้าจะให้ดีก็เขียนโปสการ์ดสักใบ ติดแสตป์มแล้วส่งให้เสียเลย (แต่อาจจะต้องลุ้นหน่อยว่าจะถึงผู้รับหรือเปล่าน่ะ)

เก็บของเข้าห้องพักกันเรียบร้อย กว่าจะได้เวลาอาหารค่ำก็มีเวลาอีกพอสมควร พวกเราเลยชวนกันออกไปเดินทางเล่นชมสินค้าในเมือง สินค้าของภูฏานเองส่วนใหญ่เป็นงานผ้าทอผ้าปัก และงานไม้ไผ่ ซึ่งเป็นทรัพยากรในท้องถิ่น แต่ของที่ระลึกอื่นๆ นั้นเป็นของนำเข้าจากอินเดียและเนปาล ส่วนของกินของใช้ส่วนใหญ่ก็มาจากเมืองไทยกับอินเดียค่ะ ราคาขายของโดยทั่วไปเลยค่อนข้างสูงค่ะ โดยเฉพาะของที่ระลึก ราคาจะแพงกว่าที่อินเดียกับเนปาลเป็น 2-3 เท่าค่ะ งานนี้เลยช็อปปิ้งไม่สะใจเท่าไหร่จ้ะ

จากปาโรถึงทิมพู ใช้เวลาแค่ประมาณ 1 ชั่วโมง เราก็มาถึงที่พักในคืนนี้ โรงแรม Kisa

เป็นโรงแรมระดับมาตรฐานนักท่องเที่ยว ภายในตกแต่งสวยสะอาดตา

ห้องพักก็ดูดีมากๆ

เด็กเล็กเด็กน้อยที่นี่ก็แต่งชุดประจำชาติกันค่ะ น่ารักมากๆ

สวัสดีค่ะพี่หนิง แฟนพันธุ์วันแรมทางจริงๆ ค่ะพี่ ขอบคุณนะคะที่มาติดตามผลงานตลอดๆ วันนี้อาจจะคืบหน้าช้าหน่อยนะคะ เน็ตที่บ้านช้าน่ะ

ออกจากร้านอาหารแล้ว ก่อนจะเดินทางสู่ทิมพู เฮาวังก็พาพวกเราไปแวะดูการยิงธนู กีฬาประจำชาติของภูฏาน เห็นสนามยิงธนูแล้วงงมาก ทำไมมันไกลกันขนาดนี้ ราว 50 เมตรได้ เค้ามองเป้าเห็นกันได้ยังไงเนี่ย สายตาคนที่นี่ต้องดีมากแน่ๆ เลย

เท่าที่เห็นแต่ละทีมจะมี 6 คน ยืนกันอยู่คนละฟากของสนาม แล้วก็พลัดกันยิงไปให้เข้าเป้าของอีกฝ่าย

เวลาคู่แข่งยิงมาแล้วไม่เข้าเป้า ออกซ้าย ออกขวา หรือสูงไปต่ำไป เค้าก็จะส่งสัญญาน ส่งเสียงบอกกัน เย้ยกันบ้าง แต่ถ้ายิงมาเข้าเป้า เค้าก็จะออกมาร้องเพลงเต้นรำแสดงความยินดีให้ ทำให้ฝ่ายที่ยิงรู้ว่ายิงเข้าเป้า ดูแล้วก็สนุกดีนะ

ขนาดเล่นกีฬา คนภูฏานยังแต่งชุดประจำชาติเลย เป็นอีกเสน่ห์หนึ่งที่ทำให้ผู้คนที่นี่ดูน่ารัก เรารู้สึกประทับใจตั้งแต่เจอหน้าไกด์หนุ่มของพวกเราแล้ว ดูมีเอกลักษณ์ดีจัง ชุดประจำชาติของผู้ชาย เรียกว่า "โก" (Kho) ส่วนชุดของผู้หญิง เรียกว่า "กีร่า" (Kira)

กองเชียร์ก็น่ารักค่ะ มีทุกวัยเลย

สาวคนนั้นหน้าคุ้นๆ นะ...อิอิ

ขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึกซะหน่อย ก่อนจะออกเดินทางกันต่อ

อาหารหน้าตาดีจังน้องนุ้ย ดูสะอาดดีด้วย อิอิ ชอบจัง

สวัสดีวันหยุดค่ะทุกคน มาตามสัญญาว่าวันนี้จะมาลงกระทู้ต่อ ถึงเครื่องคอมฯที่บ้านจะไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ อาจจะลงได้ช้าๆ ไม่ทันใจนัก แต่ก็พอได้อยู่จ้ะ ไปเที่ยวต่อกันเลยแล้วกันนะ

ถ่ายรูปกันได้พอสมควรก็เข้าไปในตัวเมืองปาโรเพื่อกินข้าวกลางวันกัน อาหารมื้อแรกในภูฏานที่ยังไม่รู้ว่าหน้าตาจะเป็นยังไง จะกินกันได้มั้ย เตรียมเสบียงเสริมกันมาพอสมควร แต่มื้อแรกนี้ขอลองอาหารท้องถิ่นก่อนนะ ถ้าไม่ไหว มื้อต่อๆ ไปค่อยงัดอาหารเสริมออกมากัน

แล้วก็ไม่ผิดหวังนะ อาหารภูฏานรสชาติโอเค มีทั้งเนื้อสัตว์และผัก มีข้าวสวย ผัดผัก ผัดหมี่ ไก่ผัด และที่เด็ดสุดคือมีพริกผัดชีสที่รสชาติจี๊ดจ๊าดได้ใจมากๆ พริกที่ใช้เหมือนพริกหนุ่มบ้านเรา เอามาผัดกับชีส ไม่ต้องใส่เนื้อสัตว์ใดๆ เผ็ดๆ ดี ถูกปากคนไทยค่ะ ยกเว้นคนไม่กินเผ็ดนะ

ร้านอาหารของภูฏาน ดูสะอาดดี ทั้งอุปกรณ์จาน ชาม ช้อน แก้ว ทุกอย่างโอเค ที่สำคัญคือที่นี่จะเสิร์ฟน้ำบรรจุขวดให้นักท่องเที่ยว และรวมอยู่ในค่าแพ็คเก็ตทัวร์แล้ว เราไม่ต้องจ่ายเพิ่มอีก การเดินทางไปต่างบ้านต่างเมือง เรื่องอาหารการกินและน้ำดื่มสำคัญมากๆ ไปไม่กี่วัน ถ้าท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมา จะเที่ยวไม่สนุกไปเลย

ขออภัยทุกคนที่รอติดตามชมนะจ๊ะ วันนี้ยุ่งยากมากมาย คืนนี้คงไม่ได้ลงกระทู้ต่อนะจ๊ะ พรุ่งนี้สัญญาว่าจะต่อให้จ้ะ

พี่หนิง น้องช่า เรามารอดูต่อตามประสาคนไม่ได้ไป เนอะ

อิอิ...เห็นรูปแล้วมีความสุขจัง เดี๋ยวเข้ามาดูต่อจ๊ะ

เอาล่ะ เป็นอันเปิดกระทู้อย่างเป็นทางการแล้วนะคะ หวังว่าพี่ป้าน้าอาทุกท่านจะคอยติดตามชมอย่างมีความสุข วันนี้คงต้องพอแค่นี้ก่อน ต้องพักผ่อนแล้วจ้ะ พรุ่งนี้จะมาพาเที่ยวกันต่อนะจ๊ะ ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะทุกคน

ออกจากสนามบินได้พักหนึ่ง เราก็มาแวะชมวิวมุมสูงของสนามบินปาโรกัน

ขอแนะนำสมาชิกร่วมทริปเดินทางครั้งแรกสู่ภูฏานกันซะหน่อยนะ ทีมแรกแพ็ค 3 ค่ะ มีป้าดวง ป้ายุพ สองศรีพี่น้อง และน้องกล้วย ลูกสาวป้ายุพค่ะ (จากขวาไปซ้าย) แรกเริ่มเดิมทีป้าดวงกับป้ายุพคือผู้ก่อตั้งทริปทิเบตค่ะ ทั้งที่เคยไปมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็อยากไปอีกสักครั้ง เลยยุให้วันแรมทางไปสำรวจทิเบตเสียที แต่พอแน่นอนแล้วว่าทริปทิเบตของวันแรมทางปีนี้ยังไม่เกิดแน่ เพราะมีทริปภูฏานมาแทรกเสียก่อน ป้าๆ ก็เลยตัดสินใจมาเที่ยวภูฏานเสียพร้อมกันนี่แหละ (แอบมีสัญญาใจกันว่าปีหน้าทริปทิเบตจะต้องเกิดนะจ๊ะ)

ทีมที่ 2 มากัน 4 สาวค่ะ เป็นคุณหมอฟันล้วนๆ 3 สาว (จากขวามือ) มาจากเมืองน่านค่ะ หมอหนุ่ย หมอแอ๋ว และหมอซิ่ว เป็นลูกค้าของวันแรมทางที่เคยร่วมเดินทางด้วยกันในทริปมะนาลี-ลาดักห์-แคชเมียร์ เมื่อปีที่แล้ว ส่วนหมออ้อย เป็นเพื่อนหมอหนุ่ยอีกทีมาจากหาดใหญ่

รวมสองสาววันแรมทาง คือพี่ปลากับนุ้ย ก็เป็น 9 สาวพอดีค่ะ

ผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมืองและประตราวีซ่าเรียบร้อย พวกเราก็รับกระเป๋าแล้วก็ไปแลกเงินงุลดรัม (Ngultrum) กัน ก่อนออกมาพบกับ ็Hawang ไกด์หนุ่มประจำคณะเรา การออกเสียงภาษาของภูฏานให้ถูกต้องค่อนข้างยากอยู่ พวกเราเลยเรียกชื่อคุณไกด์ว่า "เฮาวัง" บางทีก็เรียกว่าหอวัง จำง่ายดี ส่วนคุณพลขับใจดีที่ไว้หนวดนิดๆ พวกเราเรียกเขาว่า "ชิมิ" ค่ะ

ราชรถของเราหน้าตาเป็นแบบนี้ค่ะ มินิบัส 22 ที่นั่ง แต่เราไปกันแค่ 9 คน รวมไกด์ก็เป็น 10 งานนี้เลยนั่งกันแบบหลวมๆ มีหน้าต่างเอาไว้ชมวิวเป็นของตัวเองกันแทบทุกคนค่ะ

พอรถออกได้สักครู่ เฮาวังก็กล่าวต้อนรับทุกคนสู่ภูฏาน แล้วก็มอบผ้าไหมสีขาวบริสุทธิ์ให้ทุกคนเป็นการต้อนรับตามธรรมเนียมของภูฏาน

เย้ ๆ มาแล้ว ๆ

พอคณะรับเสด็จเดินทางกลับ ก็ได้เวลาพวกเราลงมาสัมผัสผืนแผ่นดินภูฏานกันแล้ว ดีจังที่สนามบินนี้ไม่ห้ามถ่ายรูป พวกเราเลยสนุกสนานกันใหญ่ และสิ่งที่สัมผัสได้ในวินาทีแรกก็คือ ภูฏานอากาศดีมากๆ เย็นสบายๆ และบริสุทธิ์สดชื่น สูดหายใจกันได้อย่างเต็มปอด รู้สึกดีจัง

ลืมเล่าไปเรื่องนึง คือบนเครื่องบินลำนี้มีพระบรมวงศ์ของภูฏานประทับมาด้วย เวลาที่กัปตันหรือแอร์ฯ จะประกาศอะไร จะต้องกล่าวแสดงความเคารพพระองค์ท่านก่อนเสมอ ตอนเครื่องลงจอดเรียบร้อย ก็เห็นคณะรัฐมนตรีและผู้มารับเสด็จหลายคนมาตั้งแถวรอ เสียดายที่เรานั่งอยู่ท้ายลำ เลยมีปีกเครื่องบินเป็นอุปสรรคในการถ่ายรูปตลอดๆ

พี่ปลาถามแอร์ฯ บนเครื่องว่าพระองค์ใดที่เสด็จมา เค้าบอกว่าเป็นพระมเหสีลำดับที่ 1 พร้อมกับพระธิดาค่ะ

เล่ามาเสียยาววววววววววว ไม่รู้ว่าจะมีใครเค้าอยากอ่านหรือเปล่า แต่ก็เล่าไปแล้วน่ะ คราวนี้ก็มาเข้าเรื่องกันเลย เริ่มออกเดินทางสู่ภูฏานกัน

วันที่ 18 มิถุนายน 2554  :  กรุงเทพฯ (Bangkok) - ปาโร (Paro) - ทิมพู (Thimphu)

รวมพลกันที่สนามบินสุวรรณภูมิตั้งแต่ 6.30 น. เช้านี้ผู้คนมากมายเหลือเกิน แถวตรวจคนเข้า-ออกเมืองยาวเหยียดล้นออกมาถึงด้านนอก แต่โชคดีเป็นของเรา พอเช็คอินเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ก็ให้บัตร Fast Track กับคณะเราทุกคน เพื่อผ่านตม.ในช่องทางด่วนพิเศษ ทำให้พวกเราผ่านขั้นตอนต่างๆ เรียบร้อยในครึ่งชั่วโมง (ได้ยินเสียงคนที่ยืนต่อแถวในช่องทางธรรมดาอยู่เริ่มโวยวายกับเจ้าหน้าที่ว่าต่อคิวมาเป็นชั่วโมงแล้ว)

8.45 น. ได้เวลาบินตรงสู่ปาโร ประเทศภูฏานกันแล้ว พี่ต่วน (ลูกค้าที่น่ารักของวันแรมทาง) เพิ่งไปภูฏานมาเมื่อช่วงเดือนเมษายน ส่งเมลมาบอกเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยในการเดินทางสู่ภูฏานกับเรา อย่างหนึ่งก็คือขาไปให้นั่งฝั่งซ้ายของเครื่องบิน ถ้าฟ้าเปิดในช่วงใกล้ถึงภูฏานจะได้เห็นเทือกเขาหิมาลัยด้วย น่าเสียดายที่คณะเราได้นั่งริมหน้าต่างฝั่งซ้ายแค่ 2 ที่ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่จำเป็นต้องเสียดายนะ เพราะฟ้าปิดน่ะ จะนั่งฝั่งไหนก็เหมือนกันแหละ

ด้วยเหตุที่ฟ้าปิดนี่แหละ ทำให้การเดินทางครั้งนี้มีอุปสรรคนิดหน่อย ตามเวลาที่เครื่องบินเราควรจะไปลงจอดที่สนามบินปาโร กลับต้องมาแวะจอดที่สนามบินเมืองโกลกัตต้า ประเทศอินเดียอยู่ราวครึ่งชั่วโมง เพราะทัศนวิสัยไม่ดี ไม่สามารถลงจอดที่ปาโรได้ พอกัปตันประกาศว่าจะขึ้นบินอีกครั้ง ถ้ายังลงไม่ได้อีก เราจะกลับมาที่โกลกัตต้าใหม่ ตอนนั้นทุกคนคงช่วยกันภาวนาให้ฟ้าเปิดแน่ๆ แล้วก็ได้ผลจริงๆ เครื่องเราร่อนลง ณ สนามบินปาโรเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับเสียงปรบมือแสดงความดีใจของผู้โดยสารทุกคน

ไม่น่าแปลกใจเลยที่การนำเครื่องลงจอดที่สนามบินปาโรเป็นเรื่องยาก เพราะต้องร่อนไปร่อนมาเลื้อยซ้ายเลื้อยขวาผ่านเขาหลายลูก เป็นภาพที่สวยและเสียวไปพร้อมๆ กัน

ฤกษ์งามยามดี ได้เวลาเปิดกระทู้ภูฏานเสียทีจ้ะ (ถ้ามาช้ากว่านี้ มีหวังจามไม่หยุดแน่ๆ พักนี้มีแต่คนคิดถึงงงงงงง.... :) 

ขอเล่าถึงความเป็นมาของทริปภูฏานก่อนแล้วกันนะ ความจริงภูฏานไม่ได้อยู่ในหัวมาก่อนเลย แม้ช่วงที่ผ่านมานับจากปี 2549 คนไทยจะฮือฮากับภูฏานมาก ตั้งแต่ครั้งที่เจ้าชายจิกมี เคเซอร์ นัมเกล วังชุก มกุฎราชกุมารแห่งราชอาณาจักรภูฏาน เสด็จมาร่วมพระราชพิธีฉลองสิริราชสมบัติครบ 60 ปีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว (ก่อนจะเสด็จขึ้นครองราชย์ เป็นกษัตริย์องค์ที่ 5 แห่งราชวงศ์วังชุก เมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2551) ไม่เคยคิดว่าอยากจะไปภูฏาน ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าวันหนึ่งจะได้ไป แต่ก็รู้สึกดีที่ได้ยินคำร่ำลือถึงแนวทางการพัฒนาประเทศของกษัตริย์ภูฏานที่เน้นความสุขมวลรวมของประชาชนในประเทศเป็นหลัก ไม่ต้องร่ำรวย ไม่ต้องแข่งขันกับใครให้เกินจำเป็น ให้ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง เช่นด้วยกับที่ในหลวงทรงสั่งสอนชาวไทย และยังคงรักษาเอกลักษณ์ของชาติภูฏานไว้ได้อย่างดี โดยเฉพาะเรื่องการแต่งกายในชุดประจำชาติ ซึ่งบ้านเราคงทำได้ยาก อีกเรื่องหนึ่งที่ได้ยินเสมอๆ คือภูฏานจำกัดจำนวนนักท่องเที่ยวที่จะเข้าประเทศในแต่ละปี ไม่ได้เปิดรับแบบไร้ข้อจำกัดเหมือนเมืองไทย เหตุผลเพราะไม่ต้องการให้กระแสของโลกภายนอกเข้ามาเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของคนภูฏานเร็วจนเกินไป ได้ยินเรื่องราวพวกนี้แล้วรู้สึกดีว่าผู้คนในประเทศนี้น่าจะมีความสุข และไม่ต้องเหนื่อยกับการวิ่งตามโลกที่หมุนเร็วเหลือเกิน

พอเริ่มมาทำทัวร์อินเดีย และได้ไปแถวสิกขิม ซึ่งมีพรมแดนติดกับภูฏานด้วย ก็ได้ยินว่าภูมิประเทศและภูมิอากาศของภูฏานนั้นคล้ายคลึงกับสิกขิมมาก ยิ่งทำให้ไม่ได้รู้สึกอยากไปภูฏานเลย เพราะวาดภาพไว้ว่าไม่ต่างกันกับสิกขิมที่ได้สัมผัสมาแล้วถึง 3 ครั้ง (เพิ่งรู้ซึ้งว่าคิดผิดเมื่อได้มาเยือนภูฏานด้วยตัวเอง เพราะในความเหมือนนั้น ย่อมมีความต่างอยู่เสมอ เช่นด้วยกับความต่าง ซึ่งจะมีความเหมือนอยู่เช่นกัน) 

และแล้ววันหนึ่ง...เมื่อปลายเดือนเมษายนที่ผ่านมา สายการบินดรุ๊กแอร์ (Druk Air) ซึ่งเป็นสายการบินแห่งชาติของภูฏานก็มีจดหมายเชิญไปร่วมงานปาร์ตี้ของทางสายการบิน เป็นครั้งแรกที่ได้ไปร่วมงานของดรุ๊กแอร์ ไม่รู้ว่าเค้าจัดครั้งแรก หรือเค้าจัดอยู่ประจำแต่ไม่เคยเชิญเรามาก่อนก็ไม่รู้นะ เคยไปแต่ของสายการบินอื่นน่ะ ครั้งนี้ที่บริษัทเราติดอันดับได้รับเชิญ คงเป็นเพราะเพิ่งออกตั๋วกรุ๊ปใหญ่ที่จะไปสิกขิมต้นเดือนพฤษภาคมกับดรุ๊กแอร์น่ะ ตอนเจ้าหน้าที่ของดรุ๊กแอร์ติดต่อมา เราก็ตอบรับไปว่าว่าง จะไปกัน 2 คน พอจะถึงวันงานก็เริ่มยุ่งมากมายหลายอย่าง เพราะต้องเตรียมงานออกทริปสิกขิม พี่ปลาก็ยุให้โทรไปแจ้งเค้าว่าเราติดงานจริงๆ ไม่สะดวกไปร่วมงาน แต่รับปากไปแล้วน่ะ ต้องรักษาคำพูด สรุปว่าก็ลากกันไปจนได้ ใจจริงๆ คืออยากรู้ว่าปีนี้ดรุ๊กแอร์จะเปิดเส้นทางบินไปพุทธคยาหรือไม่ จะได้เตรียมวางแผนทริปแสวงบุญของฤดูกาลนี้ แล้วก็มีเปิดเส้นทางนี้จริงๆ อย่างที่หวัง

มาถึงขั้นตอนสุดท้ายของงานในทุกครั้ง การจับรางวัลแจกตั๋วเครื่องบินของสายการบินเจ้าภาพที่เชิญมาประชุม ครั้งนี้ดรุ๊กแอร์แจกตั๋วไป-กลับ กรุงเทพฯ - ภูฏาน (เมืองปาโร) - กรุงเทพฯ 2 รางวัลๆ ละ 1 ที่นั่ง แล้วก็ประจวบเหมาะว่างานครั้งนี้มีบริษัททัวร์ของภูฏานเจ้าหนึ่งมาร่วมงานด้วย เจ้าของบริษัทก็เลยใจปล้ำแจกแพ็คเก็ตทัวร์ภูฏานควบกับตั๋วทั้ง 2 รางวัลเลย จากมูลค่าตั๋วราว 2 หมื่น พอบวกแพ็คเก็ตทัวร์เข้าไป ทำให้รางวัลครั้งนี้กลายเป็นรางวัลใหญ่เลยทีเดียว แต่จะใหญ่แค่ไหน เราก็ไม่เคยหวังว่าจะได้หรอกนะ เพราะไม่เคยมีดวงอะไรพวกนี้เลย จับรางวัลอะไรก็ไม่เคยได้กับใครเค้า ดวงเราอยากได้ต้องลงมือทำ พอประกาศชื่อผู้โชคดีที่ได้รางวัลแรกเป็นของมายด์ วาเคชั่น (ได้ยินทีมงานเค้าเมาท์กันว่ามายด์เป็นเจ้าประจำที่ได้รางวัลแทบทุกครั้งที่มาร่วมงาน เราเลยสงสัยว่านามบัตรของมายด์ลงคาถาดีหรือเปล่านะ...อิอิ) แจกรางวัลแรกผ่านไป พอจับรางวัลที่ 2 ขึ้นมา พี่ปลาก็มองเห็นพระจันทร์ของวันแรมทางตรงมุมบนของนามบัตร (คือเรานั่งโต๊ะหน้าด้านซ้ายเวทีน่ะ ประกอบกับสายตาพี่ปลาเริ่มมองเห็นชัดในระยะไกล) ใช่แน่แล้วคราวนี้ ว่าแต่...ใบนั้นน่ะชื่อพี่ปลาหรือชื่อนุ้ยล่ะ พอเค้าประกาศชื่อออกมาเป็นสาริศา ตอนนั้นตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นรางวัลและเป็นเสมือนของขวัญชิ้นใหญ่ที่สุดในชีวิต เดินขึ้นไปรับรางวัลบนเวทีด้วยรอยยิ้มที่หุบไม่ลง พี่ปลาบอกว่านุ้ยยิ้มหน้าบานมาก (มากกว่าที่บานอยู่แล้วน่ะ)

คนแรกที่นุ้ยโทรไปบอกข่าวดีครั้งนี้คือแม่ แล้วก็กลับมากระจายข่าวในบ้านวันแรมทางต่อ หลังจากนั้นก็เริ่มคิดกันว่าจะยังไงดี อยู่ๆ ก็มีทริปกระทันหันเกิดขึ้น แถมพุ่งเข้ามาในช่วงที่กำลังวางแผนและตัดสินใจเรื่องทริปไปทิเบตเสียด้วย แต่ด้วยเหตุผลมากมายประกอบกัน ทำให้เราต้องเลือกแค่ทริปเดียวน่ะ แล้วระหว่างทริปที่ไป 2 จ่ายแค่ 1 อย่างทริปภูฏาน กับทริปที่ต้องจ่ายทั้ง 2 แบบเต็มๆ อย่างทริปทิเบต ฉลาดๆ อย่างเราก็ต้องเลือกภูฏานอยู่แล้ว...555 

และด้วยเหตุที่รางวัลนี้มีอายุเพียง 3 เดือน เราต้องเดินทางภายในกรกฎาคมนี้ แต่มีวางโปรแกรมขายทริปอินเดียไว้บ้างแล้วด้วย เลยต้องหาช่วงว่างที่ไม่ชนกับทริปที่ขายอยู่ ขยับวันอยู่ 2 รอบ สุดท้ายก็มาลงตัวที่ช่วง 18 - 22 มิถุนายนนี่แหละ พอสรุปวันได้แน่นอน และมีสมาชิกวันแรมทางหลายคนแจ้งว่าอยากไปด้วย ก็เลยลองเจรจากับทางภูฏานดูว่าเราจะไปพร้อมคณะ และไปสำรวจเส้นทางเพื่อเปิดขายทริปด้วย ขอราคาแบบมิตรภาพเพื่อธุรกิจในอนาคต ทริปนี้ก็เลยได้ราคาค่อนข้างพิเศษ ประกอบกับช่วงนี้ตั๋วเครื่องบินมีราคาโปรโมชั่นด้วย ทุกอย่างดูเป็นใจมากๆ ครั้งนี้คงเป็นทีของเราจริงๆ รวบรวมสมาชิกได้ 9 คน (เลขสวยเสียด้วย) ที่จริงมีสมาชิกที่อยากร่วมเดินทางมากกว่านี้นะ แต่ด้วยข้อแม้หลายประการ สรุปสุดท้ายก็ไปกัน 9 สาวนี่แหละ

พี่อ๋อยสงสารน้องเถอะ ไว้เราไปดูวิวจริงๆกันดีกว่านะ

นั่นน่ะสิน้องช่า สงสัยจะเป็นอย่างที่น้องช่าว่าซะแล้วล่ะมั้ง เฮ้อ นะน้องช่านะ

สงสัยจะโม้มากกว่าคะพี่อ๋อย ว่าถ่ายรูปมาเยอะ สวยๆทั้งนั้น

พี่ยังรอนะจ๊ะนุ้ย

แงๆๆๆๆ :( โดนกดดันมากมาย หนูเร่งมืออยู่นะจ๊ะ ไรท์แผ่นเตรียมส่งให้ชาวคณะแล้ว เดี๋ยวจะจัดการลงกระทู้ในไม่ช้านี้ค่ะ รออีกนิดนะจ๊ะๆๆ

....สาวๆวันแรมทางที่รัก การรอคอยนี่มันทรมานมากนะน้องรู้หรือเปล่า มีเท่าไรก็เอามาโชว์ก่อนแล้วกัน รูปน่ะจ๊ะ

รอดูด้วยคนคะ รู้สึกจะรอนานจน....จะแก่แล้วนะนุ้ย

ป้าได้ซีดีรูปแล้วนะคะ..ส่งโดยวิธี Hand to Hand...

โปสการ์ดของป้าก็ส่งถึงบ้านแล้วเช่นกัน.....

ตอนแรกเรากะกันว่าจะถึงบ้านประมาณอีก 2 อาทิตย์

แต่กลายเป็น 5 วันเท่านั้นเอง... งานนี้เราดูถูกไปรษณีย์เขาไม่ได้เสียแล้ว

"ภูฏาน ประเทศที่สวยงามและแสนจะประทับใจ"

ว้า ปลาอืดอาดจัง เข้ามาหลายรอบแล้วนะเนี่ย ชอบคนเสื้อสีชมพูอ่ะ ชื่ออะไรน่ะ น่ารักจังเลย

รอดูอยู่นะจ๊ะ