รูปสวยๆทั้งนั้นเลยจ๊ะ แต่ถ้าขนมจีนเปรียบเทียบกับที่โคราชล่ะเป็นยังงัยจ๊ะน้องนุ้ย..อิอิ

จากวัดวังก์วิเวการาม พวกเราก็ไปต่อกันที่เจดีย์พุทธคยาค่ะ กราบพระกันก่อนแล้วค่อยขึ้นไปด้านบนเพื่อชมเจดีย์ในระยะใกล้กัน

ด้านข้างทั้งซ้ายและขวาของปราสาทเก้ายอดมีหุ่นขี้ผึ้งของหลวงพ่ออุตตมะนั่งอยู่ด้วย

วันนี้นอกจากจะเป็นวันพระแล้วดูเหมือนว่าที่วัดนี้จะมีงานพิธีสำคัญบางอย่างด้วย เพราะเห็นพระสงฆ์จำนวนหนึ่งมารวมตัวกันอยู่ แล้วกำลังทยอยมาเรื่อยๆ ด้วย

กราบหลวงพ่อขาวกันแล้ว พวกเราก็เดินข้ามมาที่ศาลาอีกฝั่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่บรรจุสังขารของหลวงพ่ออุตตมะซึ่งไม่เน่าเปื่อย โดยได้บรรจุไว้ในปราสาทเก้ายอดอันสวยงามสมเกียรติ

หลวงพ่ออุตตมะหรือที่ชาวมอญยกย่องให้เป็น "เทพเจ้าของชาวมอญ" เพราะท่านให้ความช่วยเหลือแก่ชาวมอญไร้สัญชาติในสังขละบุรีมาโดยตลอด จึงเป็นที่เคารพสักการะของชาวมอญและชาวไทยเป็นอย่างมาก

ตามพี่แนนมาถึงวัดวังก์วิเวการามใหม่แล้วค่ะ

หลวงพ่ออุตตมะเป็นผู้ริเริ่มสร้างวัดวังก์วิเวการามขึ้น หลังจากที่ท่านได้ธุดงค์ไปในหลายพื้นที่ก่อนที่จะมาปักหลักสร้างวัดในบริเวณที่เรียกว่า "สามประสบ" คือเป็นจุดที่แม่น้ำรันตี แม่น้ำบีคลี่ และแม่น้ำซองกาเลียมาบรรจบกันรวมเป็นแม่น้ำแควน้อยค่ะ

แต่หลังจากที่มีการสร้างเขื่อนเขาแหลม และเริ่มเก็บกักน้ำเมื่อปี 2527 น้ำเหนือเขื่อนจึงท่วมสูงขึ้น ทำให้ต้องอพยพบ้านเรือนและชุมชนต่างๆ ในบริเวณเดิมออกไปบนพื้นที่ที่สูงกว่าเดิม และปล่อยให้น้ำท่วมวัดวังก์วิเวการามเดิมจมอยู่ใต้น้ำกลายเป็นเมืองบาดาล แล้วจึงมีการสร้างวัดวัดวังก์วิเวการามใหม่ขึ้นที่นี่

เราเข้าไปกราบหลวงพ่อขาวกันก่อนเลย วันนี้เป็นวันพระจริงๆ อย่างที่พี่แนนสงสัยค่ะ มีคนมาทำบุญพอสมควร ผู้หญิงทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะแต่งตัวนุ่งผ้าซิ่นสวยงามมาวัดค่ะ (จริงๆ ก็ไม่ใช่เฉพาะมาวัดหรอกนะ แต่สาวมอญจะนุ่งซิ่นในชีวิตประจำวันอยู่แล้วค่ะ) ส่วนผู้ชายรุ่นกลางๆ คนหน่อยก็นุ่งโสร่งค่ะ  

ตอนนี้สะพานมอญตอนปลายกำลังซ่อมบำรุงอยู่ค่ะ เลยเดินไปไม่ถึงปลายสะพานที่เข้าตลาด ต้องไต่บันไดลงมาข้างๆ สะพานแล้วเดินเลาะมาที่ตลาด

ซองกาเรียน้อย แพที่พวกเรามาพัก

เอ....แปลกใจว่าทำไมคราวนี้นายนุเงียบหาย ปกติจะไม่พลาด จะเอารูปมาลงก่อนคนอื่นๆ เลย คราวนี้เอามาเสียบไว้รูปเดียวแล้วหายไปเลย งานยุ่งหรือไงคุณน้อง รีบๆ เอาของมาปล่อยหน่อยนะ พวกพี่เล่ากันมาจนจะจบทริปอยู่แล้ว

เอาล่ะ เอารูปมาให้ดูกันต่อ ของพี่แนนข้ามไปถึงร้านขนมจีนแล้ว แต่นุ้ยขอย้อนกลับไปเริ่มต้นวันใหม่ของวันอาทิตย์หน่อยนะ

วันที่ 2  วันอาทิตย์ที่ 7 มิ.ย. 52  สังขละบุรี - กรุงเทพฯ 
วันนี้ตื่นกันแต่เช้า เพราะเมื่อคืนกินข้าวแล้วก็นอนดูเดี่ยวไมโครโฟนของโน๊ตกัน แล้วก็หมดฤทธิ์ไปทีละคน หมดแรงหลับเป็นตาย มีนุ้ยกับพี่ปลานี่แหละที่อดทนดูเดี่ยวกันจนจบ แล้วก็เลยตื่นเป็นคู่สุดท้าย (จริงๆ นุ้ยตื่นแต่เช้าออกไปชโงกหน้าดูบรรยากาศข้างนอกมาแล้วนะ แล้วก็เห็นว่ามันครื้มอย่างแรง เช้านี้ไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นบนสะพานมอญแน่ๆ ก็เลยเข้าไปนอนต่ออ่ะ)

อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยพี่แนนกับพี่นุก็หายไปบนสะพานแล้ว ถามพี่เพ็ญกับมิกว่าสองคนนั้นเอาร่มไปหรือเปล่า....ป่าววววว ร่มอยู่ครบทุกคัน กล้าหาญจริงๆ พี่น้อง แล้วฝนก็เทลงมา เงยหน้าขึ้นไปบนสะพานเห็นพี่แนนกับนายนุหลบฝนอยู่ในศาลา อืม....รอดไป พอฝนหยุดอีกทีพี่เพ็ญกับมิกก็ตามขึ้นไปบนสะพานพร้อมกับร่ม....1 คัน ยังไม่ทันถึงไหน ฝนก็ตกอีก พี่แนนโทรมาบอกว่าอยู่ในตลาดมอญอีกฝั่งของสะพาน จะโทรมาบอกให้พี่เพ็ญเอาร่มติดมาให้ด้วย แต่ไม่ทันแล้วค่ะ พี่เพ็ญออกไปแล้ว ตอนนี้ก็คงจะหลบฝนอยู่สักแห่ง โดยที่ยังไม่ทันได้เดินข้ามไปอีกฝั่ง เอาล่ะพี่น้อง ขอแจ้งให้ทราบว่ากรุณากลับลงมากินอาหารเช้าที่แพ แล้วพวกเราจะออกไปเดินชมสะพานและตลาดมอญกันอีกทีหลังอาหารเช้า

โห..เอารูปมาลงกันใหญ่เลย..
เซ็งอ่ะ.. ไม่มีกล้อง

หลังจากนั้นเมื่ออิ่มท้องกันแล้วก็บ๊าย บาย หมู่บ้านมอญเพื่อไปเที่ยวชมวัดแต่ละที่แถวๆนั้น เช้าวันนั้นเป็นวันพระมั้ง เห็นชาวบ้านแถวนั้นเทินสำรับ(บนหัว) กางร่มไปวัดกันเป็นแถว เสียดายถ่ายรูปไม่ทัน จะได้เห็นความสามารถพิเศษ ของคนแถวนั้น ฝนจะตกยังงัยก็บ่ยั่นจ้า เลยเก็บรูปคุณป้าทั้ง2คนในโบสถ์มาให้ชมกัน 

ดูแต่ละคนเด่ะ

ชมสะพานมอญ ไม่นานฝนเอย ฝนตกลงมาอีกแล้ว ก้อเลย พักยกโดย แวะกินหนมจีนน้ำยาหยวกกล้วยกันพลางๆก่อน เล่นเอาพี่อ๊อดต๊กกะใจว่าไอ้พวกนี้หลบอยู่ใต้สะพานมอญหรืองัย ที่แท้หลบอยู่ที่ร้านหนมจีนต่างหากหละ 555

หลังจากเดินดูฝั่งหมู่บ้านมอญเล็กน้อย เพราะฝนตกอีกเช่นเคย เมื่อฝนหยุดก้อเลยรีบฉวยโอกาศกลับ ก่อนที่คุณฝนเธอจะเทลงมาอีก กลับมาก้อกินข้าวเช้าเรียบร้อย พี่อ๊อดก้อให้พวกเราทั้งกลุ่มไปเดินดูสะพานมอญกันก่อน บรรยายกาศแบบท้องฟ้ามันครึ้ม มันครึ้มออกอย่างนี้ ...แตไม่เหงาหรอกนะ ก้อเพื่อนๆพร้อมหน้ากันซะขนาดนี้

หลังจากวันเปียกปอนผ่านไป ก้อมาถึงเช้าวันอาทิตย์ ที่คิดว่าจะแดดจ้าฟ้าใส แต่ 555ฟ้าปิดแต่เช้าตรู่เลย

ฝนตกตลอด หยุดแค่แป๊บเดียว เราเลยตามนายนุไปดูบรรยายกาศแถวสะพานมอญ ตอนไปถึงฝนก้อหยุดสักพักพยายามเดินจะไปเพื่อเก็บภาพแบบฟ้าครึ้มๆ ที่ไหนได้แค่แป๊บเดียวฝนก้อเทลงมาอีก นายนุและเราไม่มีใครเอาเสื้อกันฝนหรือร่มกันมาเลยด้วยความรีบร้อนมากกกสุดท้ายเรากะ เจ้านุวิ่งเข้ามาหลบฝนแทบไม่ทันเลย ไม่ได้เป็นห่วงกล้องตัวเองนะ แต่เราดันเอากล้องพี่เพ็ญไปด้วยอ่ะเด่ะ (เฮ้อ ! ไม่รู้จะเอาไปทำไม)งานเลยเข้าเลย วิ่งหลบกันแทบแย่ เมือฝนหยุดแล้ว ก้อพยายามจะข้ามไปหมู่บ้านมอญกันเหมือนเดิมในระหว่างทาง ก้อเก็บภาพไปเรื่อยๆ ภาพแบบฟ้าครึ้มๆ แบบนี้แหละ (เดี๋ยวท้ายๆจะโพสรูปในวันท้องฟ้าแจ่มใสให้ดูเปรียบเทียบนะว่าจะเป็นอย่างที่เราบอกไหม๊ว่าถ้าต้องการซ่อมควรไปหน้าหนาวจ้า)

ระหว่างทางเจอสาวมอญ เธอช่างกระดูกคอแข็งแรงงงงงงมากกกกกกกกกกก และเธอคงเป็นนางแบบได้ไม่ยากนัก(มั้ง)555

ภาพนี้

พี่เพิ่งเข้ามาดู เลยเพิ่งลงรูปให้ คิดถูกชะมัดที่ซื้อกล้องตัวนี้ บนแพถึงไม่มีภาพพี่ ก็มะมีปัญหา เพราะถ้ามีภาพมันคง เฮ้อ ! ไม่อยากจะคิด ดังนั้นว่าแล้วก็เข้ามาลงรูปกันต่อเลยดีก่า

ใจเย็นๆ นะพี่แนน เสาร์นี้กลับบ้านจะไปเอารูปจากกล้องพี่อ๊อดมาให้นะจ๊ะ ไม่ต้องน้อยใจนะ รักแล้วรอหน่อย.... แล้วอาทิตย์หน้าจะนัดกินข้าว เมาท์แตก แลกรูปกันนะ :)

เจ้านี่ ชื่อ เจ้ามิก  เด็กฝึกงานพี่เพ็ญเค้า

อ้อ...ต้องขอบคุณผู้มีพระคุณทั้งสองท่านก่อน นั่นคือ หนูแนน+หนูมิก ที่ช่วยจับมือไว้แบบไม่ปล่อยให้หลุดมือ แถมมิกยังเอาหัวกับมือมาบังพวกกิ่งไม้ไม่ให้มาพันหรือเกี่ยวหน้าตาเราด้วย จนตัวมิกเองมีแผลถลอกที่หัวนิดหน่อย ขอบคุณมากๆ ค่ะ

พอกลับมาถึงแพเราก็จัดการอาบน้ำแล้วก็กินยาแก้ปวด 2 เม็ด+ให้มิกทายาแก้เคล็ด ตำหรับแขก (อินเดีย) ที่พี่ปลากับนุ้ยพกมา ถูหลังให้ 2-3 ที จากนั้นก็หลับเป็นตาย ตื่นเช้ามาก็ค่อยดีขึ้นหน่อย กะว่าจะทาอีกซักรอบก็ลืม แล้วพอดีพี่ปลากับนุ้ยถามหาตอนอยู่ในรถ เราก็งง เพราะเราไม่ได้เก็บ แต่ก็ไม่ได้อยู่ในห้องแล้วเหมือนกันอ่ะ (แล้วมันหายไปไหนหว่า)

อีกอย่างนึง...ตอนนี้ยังเคล็ดๆ หลังอยู่หน่อยนึงค่ะ (เล็กน้อย เล็กน้อย) แต่ก็ไม่มีลอยถลอกหรือเขียวใดๆ นะคะ อาจจะเพราะได้ชูชีพช่วยกันกระแทกก็ได้มั้ง ร่างกายจึงไม่บอบช้ำมาก 5555

ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะพี่....

1. ผิดเวลา...ดันมาตรงเวลา เลยเป็นเช่นนี้แลค่ะ

2. ผิดน้ำหนัก....หนักมากไป ทำเอาช้างคอเคล็ด กรรมเลยตกที่เรา

เอาน่ะ เจ็บมันวันเดียว วันอื่นน่ะ สบายๆ อิอิ

อ่านน้องนุ้ยเล่าไปขำไป ท่าทางจะเป็นทริปโหด มันส์ ฮา พอสมควรนะนี่

สงสัยน้องเพ็ญจัง  ทำไมเจอเรื่องหวาดเสียวมากกว่าเพื่อนๆ ล่ะคะ

ล่องกันมาดีๆ สักพักก็เกิดเหตุ น้ำแรงจนแพพุ่งเข้าไปในพุ่มไม้ริมฝั่ง พี่เพ็ญบาดเจ็บไปหนึ่ง แบบว่าเกือบตกแพ เอวเคล็ดเลย พอทุกอย่างเข้าสู่สถานการณ์ปกติ เราก็ล่องกันต่อ ไปมีเหตุอีกทีคือแพพี่เพ็ญกับแพเรากระแทกกัน คราวนี้พี่อ๊อดเกือบตกแพแต่น้องมิกช่วยดึงไว้ สงสัยแพใหญ่จะหนักไปหรือป่าวนะ แพอื่นมีแค่ 3 แค่แพนั้นมี 5 เราเลยให้พี่เพ็ญย้ายมานั่งที่แพเราแทนจะได้มี 4 คนเท่ากัน จากนั้นพวกเราก็ล่องไปจนถึงที่หมาย

แล้วก้ต้องต่อรถคันเดิมกลับไปส่งที่แพพัก (โปรแกรมเดิมคือเรือจะมารับไปส่งถึงแพพัก แต่วันนี้เรือล่องเข้ามาไม่ถึงที่นี่ เลยต้องใช้รถคันเดิม) พี่อ๊อดบอกว่าตอนขามาช่วงที่รถปักเพราะถนนลื่นเสี่ยงเกินไป ให้พวกเราลงจากรถก่อน แล้วให้คนขับขับรถผ่านบริเวณนั้นมาก่อนค่อยขึ้นรถต่อ ถ้ารถเกิดติดหล่มให้เตรียมช้างไว้ลากรถให้ด้วย แต่ทุกอย่างผ่านไปเรียบร้อยค่ะ มาเจอฝนตกหนักอีกทีตอนลงจากรถนี่แหละ เดินฝ่าฝนลงมาถึงสะพานมอญ (คือว่าเปียกจนไม่รู้จะเปียกยังไงแล้วน่ะเดินลงไปที่แพกันเลยดีกว่า) จากสะพานเราต้องเดินลงบันไดไปที่แพ เพราะแพพักซองกาเลียน้อยของเราอยู่ใต้สะพานค่ะ ระหว่างเดินผ่านใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง กิ่งของมันที่หักค้างอยู่บนต้นก็ร่วงลงมาเกือบโดนหัวพี่เพ็ญ ดีที่พี่แกเอามือกันทัน เลยโดนมือแทนหัว ดูท่าทางวันนี้จะเป็นวันที่โชคร้ายสำหรับพี่เพ็ญจริงๆ นะ

พวกเราใช้แพไม้ไผ่ 3 แพ แยกเป็นลำละ 3 กับ 2 คน รวมคนถ่อแพอีกแพละหนึ่งคนก็จะเป็นแพละ 3 แพใหญ่จะไป 4 (แต่กลับกลายเป็น 5 อยู่บนแพด้วย เพราะน้องผู้ชายที่เป็นเหมือนคนประสานงานขึ้นไปอยู่บนแพใหญ่ด้วย) แต่แพใหญ่กับไปเร็วกว่าแพอื่นๆ นะ สมาชิกบนแพใหญ่มีพี่เพ็ญ พี่แนน มิกกี้ คนประสานงานและคนถ่อแพ ถัดมาเป็นเรากับพี่อ๊อดแล้วคนแพ รั้งท้ายด้วยแพพี่ปลากับนายนุ ล่องไปฝนก็ตกไป ชุ่มฉ่ำสุดๆ

เราต้องเดินจากจุดที่ลงช้างมาอีกครู่หนึ่งจึงจะถึงจุดที่ขึ้นแพต่อ แต่แพลอยลำรออยู่ที่อีกฝั่งของลำน้ำนะ พวกเราต้องเดินข้ามน้ำไปที่แพกัน หนุ่มน้อยที่เป็นคนประสานงานบอกให้พวกเราจับมือกันเป็นแถว หันหน้าฝ่ากระแสน้ำ แล้วพวกเราก็ได้สัมผัสการเดินข้ามน้ำอันแสนลำบาก เพราะน้ำแรงทีเดียว ถ้าไม่จับกันไว้แล้วช่วยกันดึงเพื่อนๆ ด้วย คงจะโดนน้ำพัดแน่ๆ

ทริปนี้มันชิวชิวตรงไหนเนี่ย (ชิวๆ แปลว่าสบายๆ เรื่อยๆ ไม่รีบไม่ร้อน ไม่ลำบาก แต่ทั้งหมดที่กล่าวมา มันเข้ากับทริปนี้ที่ข้อไหนบ้างอ่ะ ช่วยคิดหน่อย)

ช้าง 1 :  เสร็จสิ้นภารกิจรอบสุดท้ายของวันแล้ว กลับบ้านกันเถอะเรา
ช้าง 2 :  อืม...เมื่อยจะแย่อยู่แล้ว กลับไปพักผ่อนกันดีกว่า

ส่วนพวกเรา เตรียมตัวเก็บของลงกระเป๋าและถังกันน้ำ ได้เวลาไปล่องแพไม้ไผ่กันแล้ว เสียดายที่ฝนตกเกือบตลอด กล้องนุ้ยเลยไม่ได้ถ่ายรูปช่วงล่องแพเลย จะมีรูปอยู่ในกล้องพี่อ๊อดกับกล้องพี่แนน ซึ่งกันน้ำได้น่ะ เดี๋ยวจะเล่าเรื่องให้ฟังไปก่อน แล้วจะเอารูปมาลงตามนะ

ส่วนเชือกนี้ชื่ออะไรจำไม่ได้ แต่ที่จำได้แน่ๆ คือเค้าชอบผู้ชายค่ะ ไม่ชอบผู้หญิง ก็เป็นตัวเมียน่ะ เวลานุถ่ายรูปด้วยจะยอมให้จับตัว และอยู่นิ่งๆ ให้ถ่าย แต่พอพี่แนนจะถ่ายบ้างจะไม่ยอมให้เข้าใกล้ ไม่ให้แตะตัว คอยแกว่งงวงไปมาไม่อยู่เฉยให้ถ่าย คิดดูแล้วกัน 

ส่วนเชือกที่ตัวเองนั่งมาก็จำชื่อไม่ได้นะ ไม่ใช่จำไม่ได้ซิ แต่ตอนควาญช้างบอกชื่อมาฟังไม่ถนัดน่ะ รู้แต่ว่าเป็นตัวเมียเหมือนกัน แต่ได้ยินควาญบอกว่าชื่อโทนี่ เลยคิดว่าตัวเองคงฟังผิด เพราะโทนี่ไม่น่าจะเป็นชื่อช้างตัวเมียนะ หรือมันเป็นภาษาถิ่นที่มีความหมายเป็นผู้หญิง แค่พ้องเสียงกับภาษาอังกฤษก็ไม่รู้นะ