ยังไม่มีโอกาสไปอินเดียค่ะ...ยังไงขออนุโมทนาบุญร่วมด้วยอีกคนนะคะ...(ตอนนี้ก็อยู่ในช่วงกินมังสวิรัสเหมือนกันค่ะ...แต่แค่ 10 วันเท่านั้น)

ขออนุโมทนาบุญด้วยคนนะคะ :)

แฟนกำลังไปอินเดีย ด้วยความศรัทธา

และก็ไปบวช 10 วัน ออกเดินทาง14.30 น.น่าจะถึงแล้ว  เราอยู่ทำงานทางนี้ก็เลยทานมังสวิรัสเพื่อร่วมประกอบบุญกับเขาด้วยอีกแรงค่ะ

วันที่ 7 พุทธคยา-สุวรรณภูมิ (วันที่ 24 กันยายน)

ฝนที่ตกพรำๆ ตั้งแต่เมื่อวานจนกระทั่งถึงเช้านี้ ทำให้อากาศเย็นสบาย มีลมแรงเป็นพักๆ และทำให้เมื่อคืนทุกคนนอนหลับได้อย่างสบายกว่าทุกคืน เพราะแทบทุกคืนที่ผ่านมา อากาศค่อนข้างร้อน ไฟก็ดับๆ ติดๆ ทุกคืน ทำให้บางคนตื่นกลางดึกเพราะพัดลมดับแล้วร้อน

พวกเราทานอาหารเช้าเสร็จ ขนสัมภาระขึ้นรถ แล้วก็นมัสการลาพระอาจารย์ที่วัดไทยพุทธคยา แล้วออกมาแวะที่มหาเจดีย์พุทธคยาก่อนไปสนามบิน เพื่อนมัสการลาพระพุทธเมตตา และต้นพระศรีมหาโพธิ์ก่อนกลับบ้าน และด้วยว่าเมื่อคืนฝนตก ลมแรง ทุกคนจึงมีความหวังว่าจะได้ใบโพธ์ที่ร่วงหล่นจากต้นพระศรีมหาโพธิ์ติดมือกลับไปบูชาเป็นสิริมงคลบ้าง แต่พวกเราก็ไม่ทันแขกนะ หรืออาจจะเป็นพุทธศาสนิกชนคนอื่นที่มาก่อนเราก็ไม่รู้ สรุปว่าพวกเราเก็บใบโพธิ์มาได้บ้างเล็กน้อย

ออกจากเจดีย์พุทธคยา เรามุ่งหน้าสู่สนามบินเมืองคยา เพื่อ Check in เตรียมกลับบ้าน หน้าตั๋วบอกให้มาเช็คก่อน 3 ชั่วโมง ไม่รู้ว่าทำไมต้องเช็คล่วงหน้านานขนานนั้น แต่พวกเราก็มาตามเวลา และต้องนั่งรอแขกอีกพักใหญ่กว่าเค้าจะเปิดเคาน์เตอร์ให้เช็คอินได้ เราผ่านขั้นตอนต่างๆ โดยไม่มีปัญหา ทุกอย่างเรียบร้อยดี หลังจากนี้ก็เหลือแค่รอเวลา(ซึ่งยาวนาน) เท่านั้น แล้วเราก็ได้เดินทางกลับสู่มาตุภูมิโดยสวัสดิภาพ...สวัสดีเมืองไทย ไม่มีที่ไหนในโลกสุขเท่าบ้านเราอีกแล้ว

การเดินทางสู่ดินแดนพุทธภูมิ เพื่อตามรอยบาทพระศาสดาในครั้งนี้ เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ "วันแรมทาง" จัดเป็นคณะแบบเต็มรูปแบบ ซึ่งเป็นคณะปฐมฤกษ์ที่มีตัวแทนของคนทุกวัย ทั้งผู้สูงอายุ ที่อาวุโสที่สุดคือคุณพ่อปรีชา อายุ 72 ปี และรองลงมาคือแม่ของคุณป๊อป มีวัยกลางคนอย่างแม่อุทัยของนุ้ย มีวัยทำงานอย่างคุณโต้ง คุณป๊อป คุณวี และคุณอ้อที่ควบสองตำแหน่ง คือเป็นคนท้องอายุครรภ์ 4 เดือนด้วย แล้วก็มีเด็กน้อยน่ารักอย่างน้องกระต่าย ซึ่งอายุ 8 ขวบ เป็นทริปที่มีความหลากหลายและแตกต่างกัน ซึ่งมุ่งมาในสถานที่เดียวกัน ด้วยความตั้งใจที่เหมือนกัน คือมาด้วยศรัทธา มาเพื่อกราบนมัสการพระพุทธเจ้าถึงดินแดนพุทธภูมิ

ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการเดินทางครั้งนี้ และได้พาทุกคนที่มีศรัทธามากราบนมัสการพระพุทธองค์ เพื่อดำรงพระพุทธศาสนา

ขอบคุณทุกคน ที่เชื่อใจ "วันแรมทาง" ทั้งที่เราเป็นน้องใหม่ตัวเล็กๆ ของเส้นทางนี้ (แต่ใจใหญ่เกินร้อยนะคะ)
ขอบคุณที่ทำให้ทริปนี้เต็มไปด้วยสีสัน ความสุขและความศรัทธาที่เอาชนะทุกอุปสรรค
ขอบคุณที่ทำให้พวกเรามั่นใจที่จะก้าวเดินในเส้นทางนี้ต่อไปอย่างเข้มแข็ง ในแบบของเราเอง
และหากมีสิ่งใดที่ผิดพลาดหรือขาดตกบกพร่องไปในการเดินทางครั้งนี้ ทีมงานวันแรมทางต้องขออภัยด้วยนะคะ เราตั้งใจทำอย่างเต็มที่แล้ว และจะทำให้ดียิ่งๆ ขึ้นไปค่ะ

“กราบแทบบาท            พระพุทธองค์
ทรงบริสุทธิ์                 พุทธศาสนา
กราบมวลหมู่อรหันต์      ทรงปัญญา
ขอสร้างบุญบูชา            ด้วยดวงใจ”

หลังจากเสร็จพิธี พวกเราก็ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกร่วมกัน แล้วก็กลับไปเก็บของที่วัดจีน ทานอาหารกลางวันกันให้เรียบร้อย แล้วออกเดินทางสู่เมืองคยา

พวกเราร่วมกันทำบุญ และนมัสการลาพระอาจารย์ที่จำพรรษาอยู่ที่วัดจีน รวมทั้งกราบขอบคุณ และนมัสการลาพระอาจารย์กิตติศักดิ์ด้วย เพราะช่วงนี้ยังอยู่ในช่วงเข้าพรรษา ท่านจะออกไปค้างคืนต่างที่ได้แค่ 7 คืน แล้วก็ต้องกลับไปที่วัดที่จำพรรษาอยู่ ซึ่งท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดไทยเชตวันมหาวิหาร ที่สาวัตถี ห่างจากพาราณสีออกไปอีกไกล ท่านเลยส่งคณะเราแค่ที่นี่ เพื่อขึ้นรถเมล์แขกอีกหลายต่อกลับไปที่วัด

ล้อหมุนออกเดินทางสู่เมืองคยา คืนนี้เราจะไปนอนที่วัดไทยพุทธคยาอีกคืนเป็นคืนสุดท้ายในอินเดีย แล้วเช้าเราจะเตรียมกลับบ้านกัน

พวกเราถึงวัดไทยพุทธคยาค่ำๆ แม่ชีเตรียมข้าวผัดไว้ให้ ทานข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกับพักผ่อนนอนเอาแรง พรุ่งนี้เช้าเราจะออไปนมัสการลาพระพุทธเมตตา และต้นพระศรีมหาโพธิ์ก่อนเดินทางกลับสู่สุวรรณภูมิกัน

พอออกจากพิพิธภัณฑ์ เราก็มุ่งหน้าสู่ สังเวชนียสถานแห่งที่ 4 “อิสิปตนมฤคทายวัน” สถานที่แสดงปฐมเทศนา เป็นการแสดงธรรมครั้งแรก ที่มีชื่อว่า พระธัมมจักกัปปวัตตนสูตร

พระอาจารย์นำสวดมนต์บูชา เจริญสมาธิภาวนา และสักการะ ธัมเมกขสถูป ที่ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงแสดงปฐมเทศนาแก่ปัญจวัคคีย์ทั้ง 5 และฤษีโกณทัญญะ บรรลุโสดาบัน ทูลขอบวชเป็นพุทธสาวกรูปแรก และเป็นวันแรกที่มีพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ ครบองค์รัตนตรัย

สถานที่แรก พวกเราไปที่พิพิธภัณฑ์สารนาถ ที่รวบรวมเก็บรักษาพระพุทธรูปและวัตถุโบราณที่ขุดได้ในบริเวณสารนาถ โดยมียอดเสาหินพระเจ้าอโศกมหาราชซึ่งแกะสลักเป็นรูปสิงโต 4 เศียรหันหลังชนกัน และพระพุทธรูปหินทรายแดงเนื้อละเอียดปางปฐมเทศนาที่มีพุทธลักษณะงดงามที่สุดองค์หนึ่งในชมพูทวีปเป็นไฮไลน์ น่าเสียดายที่เค้าห้ามถ่ายรูป เลยไม่มีภาพมาฝากกัน

พระอาจารย์นำทางพวกเราเดินออกไปขึ้นรถ ระหว่างทางก็ได้เห็นวิถีชีวิตยามเช้าก็ผู้คนแถวนี้บ้างเล็กน้อย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นร้านขายของ แต่เช้าอย่างนี้ยังไม่ค่อยเปิดกัน ยกเว้นร้านขายชาหรือที่แขกเรียกว่า "ไจ๋"

เรากลับเข้าไปถึงวัดจีน แล้วก็ทานอาหารเช้าพร้อมกัน คุณพ่อปรีชาก็รอทานอาหารพร้อมพวกเราด้วย พอจัดการอาหารเช้าเรียบร้อย เราก็เตรียมตัวออกเที่ยวกันต่อเลย

มีนักบวชริมทาง กับบรรยากาศยามเช้า

มีแม่ค้าพ่อค้าขายของ ขายดอกไม้เพื่อเอาไปบูชาพระแม่คงคา มีพลถีบลิชอ(สามล้อนั่นแหละ ถ้าเป็นสามล้อเครื่องแขกเค้าเรียกว่า "ออร์โต้ลิชอ")

ล่องคงคาเช้านี้น่าเสียดายที่ไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นริมฝั่งคงคา เพราะมีเมฆมาก ปังดวงอาทิตย์เสียไม่เห็นความสวยเลย

พอขึ้นฝั่งมา เราก็ได้ชมบรรยากาศวิถีชีวิตริมฝั่งที่หลากหลาย อย่างเช่นการแต่งหล่อ แบบว่าอาบน้ำแล้วก็ต้องแต่งหนวดแต่งผมกันหน่อย

ล่องเรือมาได้สักพัก พระอาจารย์กิตติศักดิ์ก็นำสวดมนต์บูชาพระแม่คงคา แล้วก็ลอยกระทงดอกไม้และเทียนลงในแม่น้ำเป็นเครื่องสักการะ 

ก่อนจะกลับมาขึ้นฝั่งที่ท่าเดิม พวกเราได้เห็นศพของนักบวชลอยติดอยู่ข้างเรือที่จอดอยู่ริมฝั่งด้วย แต่เห็นแค่ช่วงขาที่ลอยในลักษณะคว่ำหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นศพจริงๆ ในแม่น้ำคงคา

สำหรับชาวฮินดู คนที่ตายแล้วจะไม่เผา แต่จะถ่วงด้วยหินแล้วปล่อยลงน้ำ คือ นักบวช เด็ก ผู้หญิงพรหมจรรย์ คนถูกงูกัด ถูกฟ้าผ่า เพราะเค้าถือว่าพวกนี้คือผู้บริสุทธิ์

การตายสำหรับคนที่นี่ดูเป็นเรื่องธรรมดา ไม่วุ่นวายยุ่งยาก ตายแล้วก็เผา ห่อผ้าสีเหลืองๆ ในภาพ เป็นศพที่นอนรอคิวเผาอยู่ ที่เค้าแบกกันนั้นก็ใช่ เค้าเอาลงมาอาบน้ำ ประมาณอาบน้ำศพบ้านเรานั่นแหละ แต่เค้าเอาแช่ลงไปในแม่น้ำคงคาทั้งตัวเลย แล้วก็ยกขึ้นมาเพื่อเตรียมเผาต่อไป

แต่ถัดไปอีกหน่อย ก็เป็นอีกอารมณ์หนึ่ง เป็นการสิ้นสุดของชีวิต คือการเผาศพที่ท่ามณิกรรณิการ์ กองไฟศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้ในการเผาศพของที่นี่ไม่เคยดับมากว่า 3,000 ปีแล้ว เพราะมีการเผาศพอยู่ตลอดเวลา ตามความเชื่อที่ว่าที่นี่เป็นท่าของพระศิวะ หากนำศพมาเผาและเอากระดูกเถ้าถ่านโปรยลงที่ท่าน้ำนี้จะได้ไปสวรรค์

ทั้งอารมณ์แจ่มใส เพื่อการเริ่มต้นใหม่ของวัน ซึ่งมีทั้งผู้ใหญ่ ทั้งเด็ก มีแม่อุ้มลูกเล็กๆ มาอาบน้ำในแม่น้ำคงคาด้วย

ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ผู้คนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ทั้งนักท่องเที่ยวที่มาชมพิธีบูชาพระอาทิตย์ อาบน้ำล้างบาป และมหาชนชาวฮินดูที่หลากลีลาหลายอารมณ์ริมคงคามหานทีแห่งนี้

วันที่ 6 พาราณสี-สารนาถ (วันที่ 23 กันยายน)

วันนี้พวกเราต้องตื่นกันแต่เช้ามืด เพื่อออกไปล่องคงคามหานทีในอีกบรรยากาศหนึ่ง ไปชมพิธีบูชาพระอาทิตย์ของชาวฮินดูซึ่งปฏิบัติต่อเนื่องกันมาตั้งแต่ครั้งโบราณ

แต่เช้านี้คุณพ่อปรีชาขอตัวรออยู่ที่วัด เพื่อความสบายใจ พวกเราเลยฝากให้พระอาจารย์ช่วยดูแล กลัวคุณพ่อจะออกไปเดินเที่ยวข้างนอกไกลวัดน่ะ

เช้านี้เราลงเรือที่ท่าอัศวเมธ เพราะช่วงเช้าคนไม่เยอะมาก สามารถพาสมาชิกเที่ยวเข้าไปที่ท่าน้ำได้อย่างไม่น่าห่วง พอลงเรือกันเรียบร้อย พลพายก็พาพวกเราท่องนที

ถึงพาราณสีแล้ว พรุ่งนี้เราจะไปสักการะสังเวชนียสถานแห่งที่ 4 กัน ติดต่อตอนต่อไปนะ

บางคนอาจงงว่าทำไมเราพักที่วัดจีน ไม่ใช่วัดไทย จริงๆ แล้ว พระที่จำพรรษาอยู่ที่วัดจีนไตรรัตนาราม เป็นพระไทยทั้งหมด เพราะรัฐบาลจีนกับอินเดียเค้ามีปัญหากัน ทำให้วัดนี้เป็นวัดร้างไปช่วงหนึ่ง จนกระทั่งมีการนิมนต์พระไทยมาจำพรรษาอยู่ ส่วนที่วัดไทยสารนาถ พระที่จำพรรษาอยู่คือพระอินเดีย ไม่ใช่พระไทย และไม่มีพระไทยเลยสักรูป พวกเราก็เลยเลือกพักที่วัดจีน ในบรรยากาศแบบไทยๆ นี่แหละ แต่ที่วัดไทยสารนาถก็สามารถพักได้นะ พระผู้ดูแลท่านก็ใจดี พูดไทยชัดเจน ครั้งแรกที่เจอยังเข้าใจว่าท่านเป็นพระไทยเสียอีก

โดยปกติแล้ว ถ้าเป็นคณะใหญ่คนเยอะ การมาล่องคงคาตอนกลางคืนและต้องลงที่ท่าอัศวเมธ ซึ่งเป็นท่าหลักจะค่อนข้างลำบาก เพราะในช่วงกลางคืนชาวฮินดูจะออกมาเดินเที่ยว และมาชมพิธีบูชาไฟกันแน่นขนัด เราต้องเดินฝ่าฝูงชนชาวแขกเป็นระยะทางพอสมควรเพราะห้ามรถใหญ่เข้า ถ้าเดินไปแล้วพลัดหลงกันขึ้นมาคงจะแย่

เพื่อตัดปัญหาสมาชิกหายหรือโดนแขกชนจนเข็ด พี่ปลาเลยให้ผู้ช่วยพาไปล่องจากอีกท่าหนึ่ง ซึ่งเงียบและรถสามารถเข้าไปจอดเกือบถึงท่าได้ แต่ปัญหาหนึ่งก็คือท่านั้นค่อนข้างไกลจากท่าอัศวเมธมาก ต้องพายเรือนานพอสมควร ทำให้พวกเรามาชมพิธีการบูชาไฟกันไม่ทัน ได้เห็นแต่กองไฟศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่เคยดับ บริเวณท่ามณิกรรณิการ์ ที่คืนนี้มีกองไฟลุกโชนอยู่สิบกว่ากอง เรียกได้ว่าเยอะที่สุดเท่าที่เราเคยมาเห็นเลย (ครั้งนี้นับเป็นครั้งที่ 5 ที่ได้มาล่องคงคา)

การล่องคงคาครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกกังวลกับกระแสน้ำและแรงลม ไม่รู้ว่ามันแรงกว่าทุกครั้งจริงๆ หรือเพราะว่าใจมันคิดระแวงนะ เพราะคุณพ่อปรีชาบอกก่อนลงเรือว่าไม่อยากลงเลย เพราะเมื่อคืนฝันไม่ดี คือก่อนนอนได้อธิษฐานจิตว่าขอให้ฝันอะไรเป็นนิมิต แล้วคุณพ่อก็ฝันว่าได้ยินเสียงคนพูดชัดเจนว่าอย่าลงไปเล่นน้ำในแม่น้ำคงคานะ เดี๋ยวจะไม่ได้กลับบ้าน คุณพ่อเลยกังวลไม่อยากลงเรือ ทำเอาพวกเราที่กำลังจะลงเรือระแวงไปด้วย แต่ก็ปลอบใจคุณพ่อว่าพวกเราไม่ได้ลงไปเล่นน้ำนะ เรามาด้วยความเคารพ เพื่อมาสักการะ สุดท้ายคุณพ่อก็ลงเรือ แต่นั่งสวดมนต์ไปเกือบตลอดทาง ทีมงานอย่างเราก็เลยกังวลไปด้วย ยิ่งลมพัดแรงทวนกระแสน้ำ เราก็ยิ่งใจแกว่งไปด้วย ห่วงทั้งคุณพ่อ ห่วงทุกคนเลย พอเรือกลับเข้าท่าได้ก็โล่งใจไป

เรากลับเข้าไปถึงวัดจีน และทานอาหารเย็นที่พระอาจารย์พลายชุมพลกรุณาเตรียมไว้ให้อย่างเอร็ดอร่อย รสพระทำอีกแล้ว

ขาดภาพคุณโต้งกับน้องกระต่ายไปหนึ่งบ้านนะ

พวกเราออกจากสาลวโนทยาน และมุ่งหน้าสู่เมืองพาราณสี ซึ่งเป็นการเดินทางที่ยาวนานอีกครั้ง แต่อย่างน้อยถนนก็ดีกว่าเส้นทางจากไวสาลีมากุสินารานะ

เราแวะซื้อของที่มินิมาร์ทในปั๊มเมืองโครักข์ปูร์ ซึ่งถูกใจหลายคนมาก เพราะไม่ต้องทะเลาะกับแขกเรื่องโดนโก่งราคา เค้าใช้ระบบบาร์โค้ดแล้ว พอมีร้านลักษณะนี้เข้ามาร้านแรก อีกหน่อยก็คงจะมีมากขึ้นเรื่อยๆ และน่าจะสะดวกสบายมากยิ่งขึ้นในการเดินทางเส้นทางนี้ แต่มันก็อาจจะต้องแลกกับวิถีชีวิตแบบเดิมๆ ที่เราจะไม่ได้เห็นแล้วเราก็ได้

พวกเรากินข้าวกลางวันกันบนรถ จะได้ไม่ต้องหาที่ลงไปกินให้ยุ่งยาก บนรถเราน่าจะสะอาดและสะดวกกว่า จากนั้นก็ติดรถยาวไปพาราณสี มีแวะเข้าห้องน้ำเป็นระยะ (ทั้งแบบข้างทางและแบบเข้ามาร้านอาหารหรือปั๊ม)

เราไปถึงพาราณสีช่วงเย็น ก่อนจะเข้าไปที่วัดจีนไตรรัตนาราม ซึ่งเป็นที่พักพิงของพวกเราในคืนนี้ เราแวะที่เจาคันทีสถูป สถานที่ที่พระพุทธเจ้าพบปัญจวัคคีย์เป็นครั้งแรก หลังจากตรัสรู้ เดินชมสถานที่และถ่ายรูปกันได้นิดหน่อยก็จะหมดแสงแล้ว เราเลยเข้าไปเก็บของที่วัด พักผ่อนกันเล็กน้อย แล้วก็ออกมาล่องคงคายามค่ำกันต่อ 

คุณป๊อปกับคุณแม่ลัดดาวัลย์

บ้านนี้มีคุณพ่อปรีชา คุณวี และคุณอ้อ (บวกน้องน้อยที่อยู่ในท้องอีกคน)

นุ้ยกับแม่ และพี่ปลาที่ขอฝากตัวเป็นลูกบ้านนี้ด้วยคน (แบบว่ากลัวไม่เข้าพวกน่ะ เพราะเค้ามากันแบบครอบครัว เลยขอรวมอยู่ในครัวนี้ด้วย)

ช่วงนี้เป็นฤดูฝน เลยมีน้ำขังอยู่จนเห็นเงาของพุทธวิหารปรินิพพาน และ มหาปรินิพพานสถูปในน้ำ ถ้ามาในฤดูอื่นก็จะไม่ได้เห็นภาพอย่างนี้แน่นอน

หลังจากถวายผ้าแล้ว ทุกคนก็ถวายเครื่องสักการะ ปิดทองที่พระพุทธบาท และอธิษฐานจิตขอพร เป็นอีกครั้งที่รู้สึกได้ว่าทุกคนอิ่มเอมใจ พวกเราได้สักการะสังเวชนียสถานไป 3 แห่งแล้ว เหลืออีกเพียงแห่งเดียวคือสถานที่แสดงปฐมเทศนา ณ เมืองสารนาถ ซึ่งเป็นจุดหมายสุดท้ายของพวกเรา

ร่วมกันถวายผ้าพระพุทธปรินิพพาน

หลังจากเจริญภาวนาแล้ว พระอาจารย์ก็นำกล่าวบูชาทำพิธีถวายผ้าห่มพระพุทธปรินิพพาน ซึ่งทั้ง 3 ครอบครัวที่เดินทางมาในครั้งนี้ ต่างก็ตั้งใจเตรียมผ้ามาถวาย ทั้งคุณป๊อปและคุณแม่ คุณโต้งและน้องกระต่าย และบ้านคุณพ่อปรีชา คุณวีและคุณอ้อ (คุณแม่อุทัยคงต้องนับเป็นหนึ่งในทีมงานนะ) เห็นได้เลยว่าทุกคนมาด้วยแรงศรัทธา และความตั้งใจที่แน่วแน่จริงๆ 

ออกจากมกุฏพันธนเจดีย์ เรามุ่งสู่สังเวชนียสถานแห่งที่ 3 “ปรินิพพานสถาน” สถานที่เสด็จดับขันธ์ปรินิพพาน ณ สาลวโนทยาน ที่มีต้นสาละปลูกไว้เป็นอนุสรณ์ พวกเราเข้าไปนมัสการมหาปรินิพพานสถูป โดยพระอาจารย์นำสวดมนต์และสักการะพระพุทธรูปปางอนุฏฐิตสีหไสยาสน์ คือปางเสด็จบรรทมครั้งสุดท้าย ภายในวิหารปรินิพพาน