ยินดีค่ะ...คุณ Jeab : )

จริงอ่ะ..จริงอ่ะ..
สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทนา ในบุญกุศลที่เกิดขึ้นครั้งนี้ด้วยค่ะ

Hello คุณปลา
ตอนไปอธิษฐานขอพรกับหลวงพ่อองค์ดำ น่ะ แหวนอธิษฐานว่าขอให้ก้อนไขมันตรงข้อมือ หายด้วยเทอญ อยากจะบอกว่าตอนนี้หายแล้วนะจ๊ะ

พอดีต้องเดินทางไปเนปาล 10 วัน ค่ะ
ช่วงวันที่ 2-12 พฤษภาคม นี้
รูปที่เหลือ กลับมาแล้วจะรีบลงให้ดูต่อนะคะ
แหะๆ ขออภัยอย่างแรง ที่ลงรูปให้ดูกันช้ามากๆ
ยกโทษให้ปลาน้อยด้วยนะคะ

เช้าวันรุ่งขึ้น เราออกเดินทางกันแต่เช้ามืด เพื่อหลบอากาศที่ร้อนอบอ้าว อากาศในช่วงนี้เริ่มจะร้อนแล้ว อาทิตย์ขึ้นสว่างตั้งแต่ตีห้าครึ่ง

เราต้องออกเดินทางกันแต่มืดเพื่อรีบไปเดินขึ้นเขาคิชฌกูฎกันแต่เช้า จะได้ไม่ร้อนกันมากนัก

รถที่เราใช้ตลอดทางก็คันนี้แหละค่ะ

ตอนเย็นพวกเรามีโอกาสได้กราบพระเดชพระคุณ หลวงพ่อเจ้าคุณทองยอด เจ้าอาวาสวัดไทยพุทธคยา

วัดไทยพุทธคยา (Wat Thai  Buddhagaya) ตั้งอยู่ที่ตำบลโพธิคยา จังหวัดคยา รัฐพิหาร อยู่ในความอุปถัมภ์ของรัฐบาลไทย สร้างขึ้นด้วยเงินงบประมาณแผ่นดินและทุนของพุทธศาสนิกชนชาวไทย เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๐ (ค.ศ. ๑๙๕๗) ซึ่งถือเป็นวัดไทยแห่งแรกในต่างประเทศ เพื่อน้อมเกล้าถวายเป็นพุทธบูชา เนื่องใน วโรกาส ๒๕ พุทธศตวรรษ โดยการเชื้อเชิญของ ฯพณฯ ศรีเยาวหราล เนรูห์ อดีตนายกรัฐมนตรีของอินเดีย

วัดไทยพุทธคยา นับว่าเป็นอาวาสที่เป็นต้นแบบของวัดไทยในสายต่างประเทศได้ เพราะมีองค์ประกอบของความเป็นวัดในพระพุทธศาสนาโดยสมบูรณ์ และเพียบพร้อมด้วยศิลปกรรมที่เป็นเอกลักษณ์ ทั้งนี้เพราะได้รับการดูแลเอาใจใส่จากรัฐบาลและพุทธบริษัทชาวไทยเป็นอย่างดียิ่ง โดยอาศัยเจ้าอาวาสผู้มีความอุตสาหะต่อศาสนกิจอันดีงาม ตั้งแต่สมเด็จพระธีรญาณ (ธีร์ ปุณฺณโก) พระสุเมธาธิบดี (บุญเลิศ ทตฺตสุทฺธิ) และพระเทพโพธิวิเทศ (ทองยอด ภูริปาโล) ตามลำดับ

พวกเราไปเที่ยววัดนานาชาติกันต่อ

ในเขตปริมณฑลพุทธคยา ปัจจุบันนี้เป็นเหมือนมหาสังฆาราม ที่รวมวัดเล็กวัดน้อยเข้าไว้ในอาณาบริเวณเดียวกัน โดยที่ประเทศที่นับถือพระพุทธศาสนา ทั้งสายมหายานและสายเถรวาท ต่างก็มีศรัทธามา สร้างวัดขึ้น ด้วยมุ่งสู่ความเป็นเลิศทางศิลปะ สถาปัตยกรรมของประเทศตน จะเรียกว่าเป็นอาณาจักรแห่งพุทธศาสนิกนานาชาติได้ เพราะประกอบไปด้วยวัดต่าง ๆ  เช่น สายเถรวาท มีวัดไทย วัดพม่า วัดลังกา วัดสงฆ์อินเดีย วัดโพธิ์คำอัสสัม วัดสงฆ์บังคลาเทศ สายมหายาน มีวัดจีน วัดธิเบต วัดญี่ปุ่น วัดเวียดนาม วัดเกาหลี วัดภูฐาน วัดสิกขิม วัดลาดัค และสถาบันที่ตั้งขึ้นเพื่อกิจกรรมทางศาสนา ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับวัดอีกหลายแห่ง ผู้เดินทางมาถึงพุทธคยาแล้ว จะใช้เวลาในการเยี่ยมชมพุทธสถานเหล่านี้ด้วยความตั้งใจ มีกำไรเพิ่มขึ้นอีก

จากบริเวณบ้านนางสุชาดา พวกเราไปที่แม่น้ำเนรัญชรา ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก

บริเวณ ท่าสุปปติฏฐะ ริมแม่น้ำเนรัญชราฝั่งตะวันออก ด้านสถูปบ้านนางสุชาดา ณ ที่จุดนี้ก่อน เพราะท่าน้ำอันเป็นที่เชื่อกันว่า พระมหาบุรุษได้ทรงอธิษฐานลอยถาดทอง ปัจจุบันตั้งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับมหาเจดีย์พุทธคยา มีเทวาลัยซึ่งชาวบ้านยังนับถือ มีการนำเครื่องสักการะบูชาอยู่เนือง ๆ ติดกับฝั่งน้ำเนรัญชรานั้น มีบ่อน้ำโบราณอยู่แห่งหนึ่ง และต้นโพธิ์ใหญ่ให้ร่มเงาแก่พวกเราที่ไปนั่งฟังการบรรยายกัน ณ ที่นั้น ขณะนี้มีผู้สร้างรูปปั้นของโสตถิยพราหมณ์ ถวายหญ้าคาแก่พระพุทธองค์ ซึ่งในกาลต่อมาเป็นที่ใช้ปูอาสนะประทับนั่งตรัสรู้

ตามความในพระพุทธประวัติเล่าว่า เมื่อพระมหาบุรุษเสด็จลุกจากที่ประทับทรงถือถาดข้าวมธุปายาสเสด็จไปยังฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ประทับบ่ายพระพักตร์สู่บูรพทิศ แล้วทรงปั้นข้าวมธุปายาสได้ ๔๙ ปั้น เสวยจนหมด แล้วทรงถือถาดลงไปสู่แม่น้ำ ทรงอธิษฐานเสี่ยงทายพระบารมีว่า ถ้าจะได้ตรัสรู้พระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณแล้ว ขอให้ถาดนี้จงลอยทวนกระแสน้ำขึ้นไป แล้วทรงลอยถาดทองนั้นลงในแม่น้ำเนรัญชรา ขณะนั้นอานุภาพพระบารมีของพระองค์ซึ่งทรงบำเพ็ญมาบริบูรณ์ดีแล้ว ได้แสดงให้เห็นเป็นอัศจรรย์ ถาดทองนั้นได้ลอยทวนกระแสน้ำเนรัญชราขึ้นไปประมาณ ๑ เส้น แล้วจึงสู่จมลงตรงนาคภพพิมานแห่งพญากาฬนาคราช

จากนั้นเราเดินทางไปที่บ้านนางสุชาดา

บ้านนางสุชาดา สถูปโบราณที่มองเห็นแวดล้อมด้วยหมู่บ้าน ตาลต้นโตมี กองฟางสูงเรียงรายโดยรวมนั้น กล่าวกันว่า เป็นบ้านของนางสุชาดา ธิดากุฎุมพีแห่งตำบลอุรุเวลาเสนานิคม ผู้ถวายข้าวมธุปายาสอันประณีตแด่พระมหาบุรุษก่อนการตรัสรู้ อยู่ห่างจากฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ประมาณ ๒๐๐ เมตร ปัจจุบันนี้มีสะพานข้ามไปได้เกือบถึงบ้าน นับว่าสะดวกกว่าเมื่อก่อน ที่ต้องเดินลุยน้ำเนรัญชรา หรือลุยทรายไกลนับกิโลเมตร กว่าจะถึงจุดหมาย

บริเวณนี้เรียกกันว่า สุขาฎากุฎี ลักษณะเป็นสถูปโบราณสูงประมาณ ๓ เมตร คล้ายที่ปรากฏในที่ทั่วโลก หากขึ้นถึงฐานบนจะเห็นว่าเป็นลานกว้าง มีร่องรอยการขุดค้นหาวัตถุโบราณ และมีเศษอิฐหักพังถมพื้นดินอยู่โดยทั่ว ยืนทอดสายตาตัดผ่านท้องทุ่งไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ จะเห็นเขาดงคสิริที่มีลักษณะเหมือนหัวช้างพาดงวงอยู่ หากยกกล้องส่องไปทางตะวันออกเฉียงใต้ จะเห็นต้นอชปาลนิโครธ ที่นางได้ถวายข้าวมธุปายาสกับพระบรมศาสดา ซึ่งเป็นอาหารมื้อที่มีอานิสงส์มากในกาลก่อนตรัสรู้

ในพระพุทธประวัติเล่าว่า นางสุชาดา เป็นธิดาของคฤหบดีผู้มั่งคั่งในตำบลนั้น ได้เคยตั้งปณิธานบูชาเทพารักษ์ครั้งเมื่อยังสาวว่า ขอให้ได้สามีที่มีตระกูลเสมอกันและขอให้ได้บุตรคนแรกเป็นชาย ครั้นนางได้สามีและบุตรชายสมใจนึก จึงคิดจะหุงข้าวมธุปายาสอันประณีตด้วยเครื่องปรุงทุกประการไปบวงสรวงเทพารักษ์ที่ได้เคยบนบานไว้

ดั้งนั้น ในวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ จึงสั่งให้บ่าวไพร่ตระเตรียมทำข้าวปายาสเป็นการใหญ่ และกว่าจะสำเร็จเป็นข้าวปายาสได้ ก็ตกถึงเพลาเที่ยงคืน นางสุชาดาจึงสั่งนางปุณณทาสีหญิงคนใช้ที่สนิทให้ออกไปทำความสะอาด แล้วกวาดที่โคนต้นไม้นิโครธพฤกษ์นั้น เพื่อจะได้จัดเป็นที่ตั้งเครื่องสังเวยเทพารักษ์

นางปุณณทาสีจึงได้ตื่นแต่เช้า เดินทางไปยังนิโครธพฤกษ์นั้น เห็นพระมหาบุรุษประทับนั่งอยู่ ณ ควงไม้นั้น ผันพระพักตร์ทอดพระเนตรไปทางปราจีนทิศ (ตะวันออก) มีรัศมีพระกายแผ่ซ่านออกไปเป็นปริมณฑลงดงามยิ่งนัก นางก็นึกทึกทักตระหนักแน่ในจิตทันทีว่า วันนี้เทพยดาเจ้าลงจากต้นไทรมา นั่งคอยรับข้าวปายาสของสังเวยของเจ้านายด้วยมือทีเดียว นางดีใจรีบกลับมายังเรือนบอกนางสุขาดาละล่ำละลักว่า เทพารักษ์ที่เจ้าแม่มุ่งทำพลีกรรมสังเวยนั้น บัดนี้ได้มานั่งรออยู่ที่ควงไม้ไทรแล้ว ขอให้รีบไปเถิด

นางสุชาดามีความปลาบปลื้ม กล่าวว่า ขอให้เจ้าเป็นลูกคนโตของแม่เถิด แล้วจึงมอบเครื่องประดับแก่นางปุณณทาสี และให้หยิบถาดทองมา ๒ ถาด ถาดหนึ่งใส่ข้าวปายาสจนหมด มิได้เหลือเศษไว้เลย ข้าวปายาสเต็มถาดพอดี แล้วให้ปิดด้วยถาดทองอีกถาดหนึ่ง แล้วห่อหุ้มด้วยผ้าทองอันบริสุทธิ์ ครั้นนางสุชาดาแต่งกายงามด้วยอาภรณ์เสร็จแล้วก็ยกถาดข้าวปายาสขึ้นทูนเหนือเศียรเกล้าของนาง ลงจากเรือนพร้อมด้วยหญิงคนใช้เป็นบริวารติดตามมาเป็นอันมาก ครั้นถึงต้นไทรเห็นพระมหาบุรุษงามด้วยรัศมีดังนั้น ก็มีความโสมนัสเป็นอย่างยิ่ง สำคัญว่าเป็นรุกขเทวดาโดยแท้ เดินยอบกายเข้าไปเฝ้าแต่ไกลด้วยคารวะ ครั้นเข้าไปใกล้จึงน้อมถาดข้าวปายาสถวายด้วยความเคารพยิ่ง

ขณะนั้น บาตรดินอันเป็นทิพย์ ซึ่งฆฎิการพรหมถวายแต่แรกทรงบรรพชา เกิดอันตรธานหายไปจากที่นั้น  พระมหาบุรุษก็ทรงเหยียดพระหัตถ์ออกรับ แล้วทอดพระเนตรดูนางสุชาดา แสดงให้นางรู้ชัดว่า พระองค์ไม่มีบาตรจะถ่ายข้าวปายาสไว้ นางสุชาดาทราบชัดโดยพระอาการ ก็กราบทูลว่า หม่อมฉันขอถวายทั้งหมด พระองค์มีพระประสงค์ประการใด โปรดนำไปตามพระหฤทัยทั้งหมดเถิด แล้วถวายอภิวาทกราบทูลอีกว่า “ความปรารถนาของหม่อมฉันสำเร็จฉันใด ขอสิ่งซึ่งพระหฤทัยของพระองค์ประสงค์จงสำเร็จฉันนั้นเถิด” แล้วนางก็ก้มลงกราบถวายบังคมลากลับเรือนด้วยความสุขใจเป็นล้นพ้น

พระมหาเจดีย์มหาโพธิ์ สันนิษฐานกันว่าพระเจ้าอโศกมหาราชสร้างขึ้นไว้ก่อนขนาดคงย่อมกว่านี้ แต่ด้วยแรงศรัทธาต่อพระพุทธองค์ จึงมีผู้มาต่อเติมเสริมสร้างและบูรณะปฏิสังขรกันต่อมาตามยุคสมัย เช่น ราว พ.ศ. ๖๗๔ พระเจ้าหุวิชกะ กษัตริย์แคว้นมคธ ทรงช่วยสร้างเสริมให้เป็นศิลปะต้นแบบ เป็นสถูปใหญ่ของพระพุทธศาสนาที่มีชื่อเสียงแผ่ไปไกล หลวงจีนถังซัมจั๋ง เรียกว่า มหาโพธิ์วิหาร อันเป็นผลิตผลทางสถาปัตยกรรมของอินเดีย มหาวิหารหลังนี้ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของต้นโพธิ์ในปัจจุบัน

บริเวณมหาโพธิ์วิหารได้กลายเป็นที่สำคัญที่สุด เนื่องจากพระพุทธองค์ทรงตรัสรู้ใต้ต้นโพธิ์นี้ ประกอบกับที่นี้เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่คนโบราณนับถืออยู่แล้ว เท่ากับว่าบริเวณนี้เป็นแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในโลก

จากเขาดงคสิริ เราตามรอยบาทพระพุทธองค์ไปที่ มหาเจดีย์พุทธคยา

ภายในวิหารพระเจดีย์ มีพระพุทธปฏิมากรที่สร้างด้วยหินแกรนิตสีดำ “พระพุทธเมตตา” ในสมัยปาละ ปางมารวิชัย มีอายุกว่า ๑,๔๐๐ ปีเศษ ๆ ทั้งลักษณะและขนาดพอ ๆ กับพระพุทธรูปปางภูมิสัมผัสที่มถากัวร์วิหาร นครกุสินารา ปิดทองเหลืองอร่าม มีเครื่องตั้งบูชาตรงหน้าพระพุทธรูป ที่ชาวไทยเรียกกันว่า องค์พ่อพระพุทธเมตตานั้น มีหินทรงกลมที่มองเห็นเฉพาะฐาน เจ้าหน้าที่ทำไม้เป็นสี่เหลี่ยมมาครอบไว้

มีการเล่าประวัติพระพุทธรูปนี้ไว้ในบันทึกของหลวงจีนถังซัมจั๋งว่า คราวเมื่อ ศศางกา กษัตริย์จากเบงกอล ได้เสด็จเข้าไปในวิหารมหาโพธิ์ พบพระปฏิมากรตั้งไว้บูชาองค์หนึ่ง ขณะแรกคิดจะทำลายด้วยมือตนเอง แต่เมื่อได้เห็นพระพักตร์ของพระปฏิมากรอันเปี่ยมไปด้วยพระเมตตา ศศางกาก็ประหารไม่ลง จึงเสด็จกลับพระนคร ในระหว่างทางฉุกคิดขึ้นว่า ถ้ายังให้พระพุทธรูปตั้งอยู่ในวิหารต่อไป พุทธศาสนิกก็คงจะฟื้นฟูสถานที่นี้ขึ้นอีก จึงให้นายทหารผู้หนึ่งทำลายพระพุทธรูปนั่นเสีย ให้ประดิษฐานรูปพระมเหศวรขึ้นแทนที่  นายทหารผู้นั้นเมื่อมาถึงเฉพาะหน้าพระพุทธรูป ก็ประหารไม่ลงอีกคนหนึ่ง และรำพึงว่า ถ้าหากทำลายพระพุทธรูปนี้ คงจะต้องตกนรกหมกไหม้ไปหลายกัปป์เป็นแน่ ซ้ำยังจะหมดโอกาสเกิดทันสมัยพระศรีอริยเมตไตรยอีกด้วย  ถ้าไม่ทำลาย พระราชาก็คงต้องทำลายชีวิตเราและครอบครัวทั้งหมด นายทหาร ผู้นั้นคิดกลับไปกลับมาหลายตลบ ว่าจะปฏิบัติตามพระบัญชาดี หรือขัดพระบัญชาดี

ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าจะไม่ทำลายพระพุทธรูป แต่จะต้องซ่อนเสียให้พ้นจากสายตาประชาชน จึงไปตามชาวพุทธผู้มีศรัทธามาปรึกษาตกลงกัน แล้วลงมือสร้างกำแพงขึ้นหน้าพระพุทธรูป กั้นไว้ไม่ให้คนภายนอกรู้ว่าข้างในเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูป เมื่อสร้างเสร็จแล้ว จึงเอารูปพระมเหศวรตั้งไว้หน้ากำแพง และกลับไปกราบทูลศศางกาให้ทรงทราบ

แทนที่ศศางกาจะดีพระทัย กลับหวาดกลัว เกรงว่าจะเกิดเหตุร้ายขึ้นแก่ตน นับแต่นั้นเลยล้มป่วยมีอาการเจ็บปวดทั่วสรรพางค์กาย ในไม่ช้าก็มีอาการเนื้อหลุดออกเป็นชิ้น ๆ แล้วสิ้นพระชนม์ด้วยความทรมาน เมื่อศศางกาสิ้นชีพไปแล้ว นายทหารผู้รับพระบัญชาให้ทำลายพระพุทธรูปได้กลับมายังพุทธคยา และรีบทำลายกำแพงที่กั้นอยู่หน้าพระพุทธรูปออก ปรากฏว่าตะเกียงน้ำมันที่นายทหารผู้นั้นจุดบูชาพระพุทธรูปไว้ ยังลุกโพลงอยู่เหมือนเดิม

สถานที่แห่งนี้เชื่อกันว่า เป็นที่พระมหาบุรุษทรงพำนักระหว่างบำเพ็ญทุกรกิริยา คือการทรมานพระองค์อย่างแสนสาหัสแบบอัตตกิลมถานุโยค ตามความเชื่อของบุคคล สมัยนั้นว่า สามารถหลุดพ้นได้จริง จึงทรงกระทำทุกรกิริยาด้วยประการทั้งหลายยิ่งกว่าจะมีฤาษีหรือดาบสผู้ใดในอดีตได้บำเพ็ญมาแล้ว และในที่สุดทรงอดอาหารจนพระสรีระซูบซีดเศร้าหมอง เหลือแต่หนังหุ้มกระดูก

ชาวบ้านที่มาเลี้ยงวัวและสัตว์อื่น ๆ แถบตีนเขาพบปะพระองค์เข้า ก็พากันตกใจทักว่า เดิมพระมหาโพธิสัตว์มีรูปงามยิ่งนัก แต่บัดนี้ดูผอมคล้ำไปสิ้น น่าเอนจอนาถนัก รวมเป็นเวลาที่ทรงบำเพ็ญทุกรกิริยาอย่างแสนสาหัสถึง ๖ ปี จึงรู้ว่าเดินทางผิด เป็นทางตัน ที่ไม่อาจนำไปสู่ความรู้แจ้งได้

ครั้งนั้นสมเด็จพระอมรินทราธิราช ทรงกระทำนิมิตรหมายด้วยการทรงพิณทิพย์ ๓ สาย ดีดถวายพระบรมศาสดา สายหนึ่งตึงนัก เมื่อดีดก็ขาดกระเด็นไป อีกสายหนึ่งหย่อนนัก เมื่อดีดก็ไม่บรรลือเสียง ส่วนอีกสายหนึ่งไม่ตึง ไม่หย่อน ครั้นดีดเข้าก็ส่งเสียงไพเราะ เป็นที่เจริญจิต

พระพุทธองค์ทรงพิจารณาเห็นแจ้งว่า ทางสายกลางเท่านั้นที่จะช่วยให้มนุษย์หลุดพ้นได้จริง และทรงทราบว่าหลักวิชาโบราณของพวกพราหมณ์เป็นของเหลวไหลนั่นคือ การทำทุกรกิริยา ทรมานตัวต่าง ๆ นานา มัชฌิมาปฏิบัติเป็นหนทางโพธิญาณโดยแท้ จึงควรขบฉันซึ่งภัตตาหาร บำรุงพระสรีระให้อิ่มหนำ มีกำลังแล้ว จึงเจริญจิตภาวนาได้ เมื่อจิตใจสะอาดผ่องใส คิดอะไรก็ปลอดโปร่ง เป็นทางถูกต้องด้วยธรรมชาตินั่นเอง จากนั้นจึงทรงจับบาตรเสด็จโคจรบิณฑบาตในคามนิคมดังแต่ก่อน

กว่าจะปีนขึ้นถึงปากถ้ำบำเพ็ญทุกรกิริยา ต้องมีเวลาให้ไม่น้อยกว่า ๓๐ นาที ทั้งที่มีทางขึ้นเป็นหินปู บางแห่งเสริมด้วยคอนกรีต ซึ่งพระลามะชาวธิเบตพากันสร้างว้า เมื่อขึ้นไปจะมีวัดลามะธิเบต สงฆ์สายมหายานอยู่ สามารถนั่งพักดื่มน้ำให้หายเหนื่อยแล้วค่อยไปชมถ้ำ ซึ่งเป็นโพรงตื้น ๆ ยาวประมาณ ๔ เมตรเศษ กว้างประมาณ ๓ เมตร และสูงก็ประมาณ ๓ เมตรเท่านั้น ภายในถ้ำมีชาวพุทธสร้างรูปปั้นพระมหาบุรุษ ปางบำเพ็ญทุกรกิริยาไว้ในถ้ำ ๑ องค์

ดงคสิริเขาบำเพ็ญเพียร ทิวเขาดงคสิริทอดยาวมองเห็นแต่ไกล ห่างจากเจดีย์พุทธคยาประมาณ ๗ กม. ทางด้านทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ต้องข้ามน้ำเนรัญชราไป เดินผ่านทุ่งนาโล่ง ๆ และหมู่บ้านเล็ก ๆ ๔–๕ แห่ง จึงจะมองเห็นหน้าผาสูงชันบนทิวเขาใหญ่ยาวเป็นพืดทอดไปไกล หากไม่ใช่เพราะความเชื่อมั่นในความเสียสละอันใหญ่หลวงของพระพุทธองค์แล้ว ใครนำเสลี่ยงทองไปรับมาก็ยังจะไม่มองด้วยซ้ำ เพราะกว่าจะเดินถึงก็เมื่อยล้าเหน็ดเหนื่อย นี่เพราะพุทธานุภาพแท้ ๆ และเพื่อไม่เสียทีที่เป็นมนุษย์กับเขาชาติหนึ่ง ได้เดินทางไปทุกหนทุกแห่งที่พุทธองค์เสด็จ ถือว่าเป็นโชคลาภอย่างยิ่งในชีวิตของชาวพุทธที่นับถือพระรัตนตรัย

พวกเราขึ้นรถไฟกันตอนใกล้สี่ทุ่ม
รถไฟออกตรงเวลา สี่ทุ่มตรง เป็นนิมิตหมายที่ดี

เราถึงสถานีคยา กันแต่เช้า คนขับรถชื่อนายปาทั๊คมารับที่สถานี จากนั้นเรามุ่งหน้าสู่วัดไทยพุทธคยา เข้าห้องพัก รับประทานอาหารเช้าที่วัดจัดเตรียมไว้ให้

ท้องอิ่มก็เตรียมออกเดินทางไปนมัสการสังเวชนียสถานกัน
พระวิทยากร ท่านอาจารย์ยุทธนา มารอเราอยู่แล้วที่วัด

ด้วยความที่เราถึงคยากันแต่เช้า ฟ้าก็สว่างใสแจ๋วไม่มีเมฆหมอกเพราะเป็นฤดูร้อน วันนี้ดูท่าเวลาจะเหลือเฟือ ก็เลยพาคณะไปแถมนอกโปรแกรมซะเลยค่ะ เราไปกันที่ "เขาดงคสิริ" ค่ะ

ผู้คนมากมายจริงๆเลยเจ้าค่ะ ..

จากอนุสาวรีย์วิกตอเรีย เราไปพักอาบน้ำล้างหน้าล้างตากันที่วัดเบงกอล เป็นวัดชาวพุทธของทิเบตที่ให้นักเดินทางไปเช่าห้องพักได้ เราไปขอพักแค่ชั่งโมงเศษเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปกินอาหารเย็นกัน

พอท้องอิ่ม ก็ออกเดินทางไปที่สถานีรถไฟ Howrah

สถานีดูสวย เปิดไฟสว่างไสว เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย

อนุสาวรีย์วิกตอเรีย สร้างเป็นตึกหินอ่อนขาวขนาดใหญ่ เพื่อเฉลิมพระเกียรติพระราชินีวิกตอเรีย แห่งอังกฤษ หลังจากเสด็จสวรรคตได้ ๑ ปี คือ ต้นปี พ.ศ.๒๔๔๔ (ค.ศ.๑๙๐๑) ก็สร้างราชานุสาวรีย์แห่งนี้ สิ้นงบประมาณก่อสร้าง ๗,๖๐๐,๐๐๐ รูปี โดยรูปแบบอาคารเป็นสถาปัตยกรรมสมัยเรอเนสซองของอีตาลี และมีปฏิมากรรมที่สวยงามตั้งแต่เชิงบันไดจนถึงยอดโดม

จากนั้นเรานั่งรถไปเที่ยวต่อกันที่ อนุสรณ์วิกตอเรีย ตั้งอยู่กลางเมือง เป็นสถานที่ซึ่งผู้มาเมืองกัลกัตตาทุกคนไม่ควรพลาดที่จะไปดู สร้างด้วยหินอ่อนล้วน เลือกเฟ้นศิลปกรรมชั้นเยี่ยมของโลกหลายแบบมาผสมให้เกิดความงามอันทันสมัยขึ้น กลมกลืนระหว่างศิลปะยุโรปกับอารยันผสมเปอร์เซียนิด ๆ ตามประวัติเล่าว่าสร้างขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่ พระนางวิกตอเรีย ผู้ได้รับการเฉลิมพระนามว่า เป็นจักรพรรดินีแห่งอินเดีย พ.ศ.๒๔๒๐  ท่านเซอร์ วิลเลียม อีเมอร์ซัน ผู้ออกแบบด้วยหวังให้กระทบไหล่อนุสรณ์ของมุมตัช หรือเป็นเลิศกว่าทัชมาฮาล ของราชวงค์โมกุล

วันนี้อากาศร้อนได้ใจมากๆ

ก่อนจะเดินหน้าเข้าหาตัวอาคาร จะพบอนุสาวรีย์ของพระนางวิกตอเรีย (Victorial Memorial) ที่หล่อด้วยสำริด ประทับนั่งอย่างสง่างาม พระหัตถ์ถือคทาอาญาสิทธิ์เป็นรูปโลก อันเป็นสัญลักษณ์ของเจ้าโลก เจ้าสมุทร ซึ่งในยุคอังกฤษเรืองอำนาจ กล่าวกันว่าในดินแดนอาณานิคมแห่งจักรวรรดิ์นั้น พระอาทิตย์ไม่เคยอัสดง

เมื่อกี้ว่าใหญ่แล้วนะ เดินไปอีกห้อง คราวนี้เจอโครงกระดูกทั้งตัวเลย
โอแม่เจ้า..ตัวใหญ่มากๆๆๆ

เครื่องบินไปถึงกัลกัตตาแต่เช้า พวกเราก็เลยมีเวลาไปเที่ยวที่พิพิธภัณฑ์ Indian Museum
ที่นี่จัดว่าเป็นพิพิธภัณฑ์ที่ดีมากแห่งหนึ่ง มีประวัติศาสตร์และเรื่องราวให้เรียนรู้มากมาย
ค่าบัตรผ่านประตู ต่างชาติอย่างเราๆก็ราคาคนละ 150 รูปี และต้องเสียค่ากล้องถ่ายรูป อีกคนละ 50 รูปี ด้วย
แต่ก็คุ้มค่ะ เดินดูกันจนเมื่อยเลยแหละกว่าจะทั่ว

ภาพนี้เป็นงาช้างในอดีต ใหญ่มากๆขอบอก

คณะนี้เป็นคณะที่เล็กมากที่สุดเท่าที่เคยจัดมา ในปี 2551 นี้ค่ะ
พวกเราบินไปจากกรุงเทพด้วยสายการบิน Jet Airways เป็นสายการบินของอินเดีย ก็สะดวกสบายดีพอสมควร ไม่ดีเลย์ ไม่มีกลิ่นแขกค่ะ บริการก็ดี อาหารก็อร่อยนะ
สายการบินนี้สอบผ่านค่ะ

มาแล้วจ้า.. ขออภัยที่ลงรูปให้ดูล่าช้าไปหน่อย
เริ่มต้นด้วย ภาพหมู่นักแสวงบุญทริปล่าสุดจ้า