ก่อนอาหารค่ำ พวกเราก็จับกลุ่มตั้งโต๊ะสภาชากาแฟ แล้วก็มีสตอเบอร์รี่ป่าเป็นอาหารว่าง ถึงจะลูกเล็กๆ แค่ปลายก้อย แต่ก็อร่อยดีนะคะ เปรี้ยวๆ หวานๆ สีแดงสดใส พอเอากลับมารวมกันแล้วก็ได้เยอะเหมือนกันค่ะ

คืนนี้พวกเรานอนหลับสบายกันที่ลาชุงอีกคืน พรุ่งนี้เช้าเราจะเดินทางกลับไปกังต็อกกัน ถึงเมืองลาชุงจะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ความเงียบสงบและธรรมชาติที่แวดล้อมอยู่รอบๆ ตัวที่แหละคือเสน่ห์ที่แสนงามที่เมืองนี้ ยิ่งถ้าได้เห็นวิวยอดเขาหิมะอีกอย่างนะ ทุกคนจะต้องจดจำเมืองนี้แบบลืมไม่ลงเลยเชียว  

ที่พักของเราซึ่งมองจากเนินถนนค่ะ

แล้วก็ออกไปเดินเล่นรอบๆ หมู่บ้านซะหน่อย โดยมีวัตถุประสงค์หลักอยู่ที่การไปเก็บสตอร์เบอร์รี่ป่าค่ะ เก็บไป ถ่ายรูปไป ไม่ใช่ว่าทริปนี้ปล่อยให้ลูกทัวร์อดๆ อยากๆ จนต้องมาเก็บสตอร์เบอร์รี่ป่ากินหรอกนะ แต่เก็บเอามันส์น่ะ เป็นอีกกิจกรรมหนึ่งที่สนุกสนานดีนะคะ

เก็บกันอย่างเมามันอยู่สักพัก ยังเดินไม่ทันถึงไหน ฝันก็เริ่มตก เลยต้องรีบย้อนกลับเข้าโรงแรม อดเดินเที่ยวรอบๆ หมู่บ้านเลย  

นั่งๆ นอนๆ พักผ่อนกันสักพัก พอได้เวลาแดดร่มลมตก พวกเราก็ออกมาหากิจกรรรมทำกัน (จริงๆ มันก็ร่มมาเกือบทั้งวันแหละ) เริ่มด้วยการถ่ายรูปจ้ะ

แวะกินอาหารรองท้องกันที่ร้านเล็กๆ แห่งนี้แหละ ที่นี่มีร้านอยู่ประมาณ 7-8 ร้าน ทุกร้านหน้าตาแบบนี้เหมือนกันหมดค่ะ น่าจะเป็นการจัดระเบียบเพื่อความสวยงามของสถานที่ท่องเที่ยวด้วย เพราะ 3 ปีก่อนที่เคยมามีแต่เพิงเล็กๆ สร้างตามสไตล์ชาวบ้านค่ะ

กินเสร็จพวกเราก็กลับเข้าโรงแรมที่พักในหมู่บ้านลาชุงกัน ไปกินอาหารกลางวันที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้อีกรอบ แล้วก็พักผ่อนกันตามอัธยาศัย ช่วงเย็นๆ ค่อยออกไปเดินเล่นรอบๆ หมู่บ้านเพื่อชมวิถีชีวิตของผู้คนที่นี่กัน

ขอพักไว้ตรงนี้ก่อนแล้วกันนะ คืนนี้ดึกเกินไปแล้ว สมองเริ่มไม่สั่งการค่ะ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะคะ

ถ่ายรูปกันได้พอสมควรแก่เวลา พวกเราก็ลงจาก Zero Point กลับไปที่ยุมถัง และไปแวะหาของกินรองท้องกันหน่อย เพราะได้เวลาอาหารแล้ว ถึงที่โรงแรมจะจัดอาหารกลางวันไว้ให้ แต่ถ้ากลับไปถึงโรงแรมค่อยกินคงจะหิวกันแย่ ดีนะที่เตรียมมาม่าติดมาด้วย เลยได้กินต้มยำกุ้งจากเมืองไทยกัน แต่บางคนก็กินมาม่าแขกค่ะ นอกจากมาม่าร้อนๆ ให้อุ่นท้องแล้วก็มีไข่ต้มอีกคนละ 2 ฟองจ้ะ

ถึงจะเป็นขาลง ก็ยังขอแวะเก็บภาพซะหน่อยค่ะ

ความหนาวเย็นของอากาศที่นี่ ทำให้สมาชิกหลายคนหลบหนาวอยู่บนรถกัน ที่เห็นออกมาวิ่งเล่นถ่ายรูปกันอยู่เนี่ย แปลว่าเตรียมอุปกรณ์กันหนาวมาอย่างดีค่ะ แต่ที่น่าสังเกตุคือส่วนใหญ่เป็นคนที่ไปเหยียบเลห์ (ลาดักห์) มาแล้วเกือบทั้งนั้น แสดงว่าผ่านเลห์มาได้ ที่นี่ก็ชิวๆ พิสูจน์ได้จากพี่ปลากับน้องตาลยังมีแรงโดดกันอยู่เลยค่ะ แถมยังเริงร่าถ่ายรูปกันต่ออีก

ที่นี่แหละ Zero Point อยู่สูงจากระดับน้ำทะเล 4,800 เมตร ที่คุณไกด์บอกพวกเราว่าไม่มีอะไร ไม่น่ามา แต่ถ้าไม่มีแล้วจะรู้ได้ไงว่ามีอะไร

จริงๆ แล้วคุณไกด์บอกว่าไม่มีอะไรทุกที่แหละ ขนาดวันก่อนจะมาลาชุง คุณไกด์ยังบอกกับพี่ปลาว่าลาชุงไม่เห็นมีอะไรเลย น่าจะไปลาเชนแทน แต่กำชับพี่ปลาว่าอย่าบอกหัวหน้านะเรื่องที่เค้าพูดน่ะ แล้วจะยังไงคะคุณไกด์ ก็เราวางแผนวางโปรแกรมและจองทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว จะมาพูดว่าไม่มีอะไรตอนนี้ มันจะได้อะไรขึ้นมาเนี่ย แทนที่จะพยายามนำเสนอสิ่งดีๆ ให้นักท่องเที่ยวประทับใจและกลับไปบอกต่อ จะได้มีคนมาเที่ยวเยอะๆ กลับบอกกับทุกคนว่าไม่มีอะไร หรือเค้าชินเพราะเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย เลยไม่รู้สึกว่ามันสวยงาม หรือน่าสนใจแค่ไหน คิดแล้วเคือง...(อีกแล้ว)

นึกถึงในช่วงฤดูหนาว ที่นี่คงหนาวจัดและขาวโพลนไปด้วยหิมะแน่ๆ ขนาดตอนนี้ฤดูใบไม้ผลิ ที่นี่ยังไม่มีต้นไม้สักต้น และอากาศก็เย็นมากๆ

นั่งรถผ่านมาได้สักระยะ สีม่วงเข้มๆ ของดอกไม้ดงนี้ก็แตะสายตาเข้าอย่างแรงค่ะ เสียงฮือฮาดังลั่นรถ น้องพลขับเหยียบเบรคแทบไม่ทันเลยทีเดียว

จากหุบเขายุมถัง พวกเราขับรถต่อขึ้นไปที่ Zero Point ซึ่งเป็นจุดสุดท้ายที่อนุญาติให้นักท่องเที่ยวขึ้นมาถึง เพราะถัดจากจุดนี้ไปจะเป็นจุดสิ้นเขตแดนอินเดีย ที่ติดต่อกับทิเบต เราต้องนั่งรถไต่ระดับขึ้นภูเขาไปอีกพักใหญ่พอสมควร ถนนก็ไม่ค่อยดีนักนะ แต่วิวยังได้อยู่ค่ะ ยังมีดอกกุหลาบพันปีสีอ่อนๆ บานอยู่เยอะพอสมควร แต่ดูน่าจะเป็นคนละพันธุ์กับด้านล่าง 40 กว่าสายพันธุ์ของโรโดเดนดรอน หรือกุหลาบพันปีนั้นมีตั้งแต่แบบพุ่มเตี้ยๆ ไปจนถึงต้นใหญ่ๆ สูงหลายๆ เมตรเลยค่ะ

ถึงแล้วค่ะ หุบเขายุมถัง ในฤดูใบไม้ผลิ คือช่วงเดือนเมษายน-พฤษภาคม ที่นี่จะเต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์ ส่วนในฤดูหนาว ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน - มีนาคม ที่นี่จะถูกหิมะปกคลุมขาวโพลนค่ะ

น่าเสียดายที่วันนี้ฟ้าปิด เลยไม่ได้เห็นวิวยอดเข้าหิมะเป็นฉากหลัง

ได้เวลาไปเก็บภาพกัน ส่วนสมาชิกในรถสว. และสส. เค้ามาถึงก่อนนานแล้ว ถ่ายรูปกันจนเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย เลยไม่ได้เก็บภาพหมู่ที่ยุมถังเลย มัวแวะเก็บดอกไม้ระหว่างทางนานไปหน่อย ที่สำคัญคือที่นี่อากาศเย็นมากๆ โดยเฉพาะเวลาที่ลมพัด พอถ่ายรูปเสร็จก็เลยไปหาที่หลบลมกันหมด

บนภูเขาลูกนี้ มีดอกไม้สีชมพูบานอยู่เต็มเขาเลย

ชมวิวกันพอสมควรแล้ว คราวนี้มาชมคนกันบ้างแล้วกันนะ เวลามี่รถจอดแต่ละที พวกเราจะเหมือนผึ้งแตกรังค่ะ กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง เข้าไปแฝงตัวอยู่ตามต้นไม้ เพื่อค้นหาดอกที่สวยที่สุดมาบันทึกไว้ในกล้อง หรือบางทีก็ถ่ายรูปเล่นกันเองแบบไม่เกรงใจดอกไม้ค่ะ

พี่อ๋อยกับดอกไม้

พี่อ๋อยกับลูกชาย (หนุ่มน้อยพลขับของเรา รุ่นลูกพี่อ๋อยค่ะ)

ส่วนคนนี้พี่อ๋อยอยากได้เป็นลูกสาวค่ะ (แต่คุณน้องมุมธรรมดาๆ ไม่เป็นเลยใช่มั้ยเนี่ย) 

คุณน้องอยากถ่าย คุณพี่ก็จัดให้ค่ะ

มาถึงมุมธงนี้ พี่ปลาบอกให้จอดทันที แต่รถที่ผ่านไปก่อนหน้าเราทั้ง 2 คันไม่มีใครจอดเลยอ่ะ หรือเราเห็นว่าสวยกันอยู่แค่คันเดียวเนี่ย (รถคันเราจอดบ่อยกว่าคันอื่นๆ ส่วนหนึ่งเพราะพลขับโอเค ไม่มีบ่นสักคำ แถมพร้อมจะจอดให้ตลอดเวลา ส่วนคันสส.มีคุณไกด์นั่งไปด้วย และจะคอยบอกว่าไม่มีอะไร ไม่น่าสนใจ หรือไม่ก็ต้องรีบตลอด ส่วนคันสว. ก็ไม่ค่อยจอดเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยถ่ายรูประหว่างทางนัก เลยมักจะนำโด่งไปรอเสมอๆ

ดอกไม้สีม่วง ที่รถเราจอดถ่ายบ่อยมาก ทุ่งไหนม่วงเยอะๆ เป็นส่งเสียงกันดังลั่นรถ พลขับก็รู้งานตลอด

คนนี้แหละ โปรดดอกสีม่วงมากกว่าใคร ทั้งก้ม ทั้งตะแคง ทั้งนอน ทุ่มสุดตัวจริงๆ ค่ะ

อ้าว...สวัสดีค่ะพี่อ๋อย เพิ่งเห็นว่าพี่อ๋อยมา ขอบคุณนะคะที่ยังติดตามชมอยู่ ตอนนี้ที่บ้านนุ้ยฝนตกหนักมาก สัญญาณโทรทัศน์หายไปเลย อดดูละครเลยอ่ะ แต่สัญญาณเน็ตยังโอเคอยู่นะคะ ยังลงกระทู้ต่อได้แบบไม่มีปัญหาค่ะ :)

ระหว่างขับรถผ่านไปตามเส้นทาง หากเห็นว่าดงไหนมีดอกกุหลายพันปีเยอะๆ และสีสดๆ ในรถเราจะมีเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที เป็นสัญญาณให้พลขับรู้ว่า ได้เวลาต้องจอดอีกแล้ว แต่น้องเค้าก็ยินดี บางอีกก็จอดให้เองโดยไม่ต้องขอ แต่พอเริ่มจอดกันบ่อยๆ จากตามคันอื่นเค้าไม่ทัน ก็ต้องให้น้องเค้าขับผ่านๆ ไปบ้าง ไม่ต้องจอดทุกระยะที่พี่ๆ ป้าๆ ทำเสียงตื่นเต้นก็ได้

ลงรูปดอกไม้ไว้ในกระทู้ "เก็บดอกไม้สวยๆ มาฝากจากสิกขิม" เยอะแล้ว ในกระทู้นี้ขอประมวลภาพบรรยากาศทั่วๆ ไปแล้วกันนะ

เราออกเดินทางมุ่งหน้าสู่หุบเขายุมถัง (Yumthang Valley) ซึ่งเป็นสถานที่เที่ยวขึ้นชื่อของสิกขิม และได้ชื่อว่าเป็นหุบเขาที่มีธรรมชาติงดงามที่สุดในสิกขิมด้วย จนได้รับสมญานามว่าสวิสเซอร์แลนด์แห่งดินแดนตะวันออก เป็นดังสรวจสวรรค์บนเดินกลางเทือกเขาหิมาลัยที่กล่าวกันว่าถ้ามาสิกขิมแล้วไม่ได้ไปยุมถัง ก็เหมือนมาไม่ถึวชงสิกขิมค่ะ

ยุมถังอยู่สูง 3,564 เมตรจากระดับน้ำทะเล และอยู่ห่างจากลาชุงประมาณ 24 กิโลเมตรค่ะ นั่งรถราวๆ ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว

ผ่านประตูนี้เข้าไป จะเข้าสู่เขตอนุรักษ์ ซิงบา โรโดเดนดรอน (Shingba Rhododendron Sanctuary) ในเขตนี้แหละที่มีดอกโรโดเดนดรอน หรือกุหลาบพันปีอยู่กว่า 24 สายพันธุ์ ขอแวะเก็บภาพกันหน่อย

ระหว่างนั่งรถมา ใจก็จดจ่อมองหาแต่ดอกกุหลาบพันปี เพราะลุ้นอยู่ว่ามันจะร่วงโรยหมดแล้วหรือเปล่า เนื่องจากฝนที่มาเร็วกว่าที่เคย พอเห็นว่ายังพอมีดอกอยู่บ้าง ก็เริ่มใจชื้น ถึงจะไม่ได้เห็นแบบบานเต็มหุบเขา แต่ก็ยังได้เห็นนะ เข้าไปด้านในกันเถอะ ไกด์บอกว่าด้านในเขตอนุรักษ์มีเยอะกว่าด้านนอกนี้ และยังมีดอกบานอยู่ประมาณ 30%

โชคยังดีนะที่หลังจากทานอาหารเช้ากันเสร็จ ฝนก็หยุด และแดดเริ่มออก วันนี้คงเที่ยวได้อย่างสบายใจแล้ว ความจริงฝนที่นี่ตกเป็นเวลาค่ะ จะตกตอนเย็นๆ ค่ำๆ แทบทุกวัน แต่ตอนกลางวันไม่ค่อยมีฝน เลยไม่กระทบต่อการเที่ยวมากนัก

ก่อนได้เวลาออกเดินทาง ก็ถ่ายรูปกับบรรยากาศดีๆ ของโรงแรมกันหน่อย

รวมพลก่อนออกเดินทางค่ะ

นี่แหละโรงแรม Modern Residency ที่เราพักกัน

วันที่ 7 วันเสาร์ที่ 15 พฤษภาคม 2553  :  ลาชุง (Lachung) - ยุมถัง (Yumthang Valley)

อรุณสวัสดิ์เช้าวันใหม่ ณ ลาชุง เมืองที่เคยเป็นศูนย์กลางการค้าระหว่างสิกขิมและทิเบต วันนี้อากาศไม่เป็นใจนัก มีฝนตกแต่เช้าเลย วิวที่มองจากหน้าต่างชั้น 2 ของโรงแรมจึงเป็นอย่างที่เห็นค่ะ มีเมฆปกคลุมยอดเขาหิมะ และเป็นอย่างนี้อยู่ทั้งวัน 

พวกเราถึงหมู่บ้านลาชุงตอนประมาณ 6 โมงกว่าๆ หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ มีโรงแรมที่พักอยู่ไม่กี่แห่ง เราพักกันที่โรงแรม Modern Residency ซึ่งเป็นของบริษัททัวร์ในสิกขิมที่เราใช้บริการกันอยู่ ที่พักดูดี สะอาดและวิวสวยค่ะ ถ้าฟ้าเปิด มองจากโรงแรมก็จะเห็นวิวเทือกเขาเลย บางทีฟ้าก็เปิดตอนเย็น แต่วันนี้เรามาถึงเกือบมืดแล้ว เลยยังไม่ได้ชมวิวรอบๆ โรงแรมกัน พรุ่งนี้เช้าค่อยตื่นมาดูนะ

สำหรับการเดินทางช่วงสิกขิมตอนเหนือนี้ ทัวร์จะรวมค่าอาหารทั้งสามมื้อไว้เลย เพราะไม่มีร้านให้ไปเลือกกินอยู่แล้ว ตอนกินอาหารที่ทางโรงแรมเตรียมให้โดยไม่มีข้อแม้ค่ะ หลังจากดื่มชากาแฟและอาหารว่างที่ทางโรงแรมจัดมาต้อนรับแล้ว ประมาณ 2 ทุ่มเราก็กินอาหารค่ำพร้อมกัน ที่นี่จะจัดอาหารเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ค่ะ บริการตัวเอง เดินไปตักกันเอง แล้วก็มานั่งกินตรงนี้

อาหารส่วนใหญ่เป็นเมนูผัก (เพื่อสุขภาพ) เนื้อสัตว์ไม่มีเลย แต่รสชาติอาหารใช้ได้ค่ะ ถึงบางอย่างจะเค็มไปบ้าง จืดไปบ้าง แต่วัตถุที่สดใหม่ก็ช่วยให้อร่อยแล้ว

มื้อนี้สมาชิกหายไปสองคน ซึ่งล้วนเป็นสมาชิกรถคันเราทั้งสิ้น ไม่รู้ว่าอาการเมารถนี่เป็นโรคติดต่อหรือเปล่านะ หลังจากทานอาหารกันเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันพักผ่อน เก็บแรงไว้ไปเที่ยวหุบเขายุมถังกันในวันพรุ่งนี้ ที่นี่อยู่สูงจากระดับน้ำทะเลราว 4,000 เมตร ทางทัวร์ที่สิกขิมจึงเตือนเรื่องอาการแพ้ความสูงด้วย ตอนอยู่ที่กังต็อกพี่ปลาเลยไปซื้อยาไดอะม็อกมาแจกให้กินกันไว้ก่อน ซึ่งดูแล้วก็ไม่เห็นมีใครเกิดอาการแพ้ความสูงนะ แต่ยังไงพรุ่งนี้เช้าหลังอาหารก็กินอีกสักคนละเม็ดแล้วกันจ้ะ

คืนนี้ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ทุกคนนะคะ พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวยุมถังกันค่ะ

นั่งชมวิวกันไปอีกพักใหญ่ๆ ก่อนจะมาถึงน้ำตกจุดสุดท้ายที่จะแวะกัน ตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว อากาศก็เย็นลงมากด้วย สมาชิกในรถเราเริ่มมีอาการไม่ค่อยดี จุดนี้เลยไม่มีนางแบบ เพราะไม่อยากก้าวเท้าลงจากรถกันแล้ว ขนาดเปิดกระจกหน่อยเดียว ลมพัดมาทียังหนาวสะท้านเลยจ้ะ

เราจอดรอรสสส. อยู่ตรงนี้ครู่หนึ่ง ส่วนรถสว. ล่วงหน้าไปเรียบร้อยแล้วค่ะ

เส้นทางสู่เมืองลาชุงนี้ ได้ชื่อว่าเป็นเส้นทางแห่งน้ำตก 100 สาย เพราะระหว่างทางจะมีน้ำตกน้อยใหญ่มากมาย ที่เล็กก็เล็กมากๆ แต่ที่ใหญ่ก็ใหญ่โตอลังการจริงๆ ค่ะ แต่พวกนุ้ยไม่ได้นับหรอกนะว่ามันมีถึง 100 สายจริงๆ หรือเปล่าน่ะ

ถ้าจำไม่ผิด น้ำตกนี้ชื่อว่ามังกรค่ะ (Dragon Waterfall) รู้สึกว่าน่าจะใหญ่ที่สุดเท่าที่ผ่านมาเลยนะ น้ำตกลงมาแรงมาก มีละอองฟุ้งเย็นไปทั่วบริเวณเลย 

ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกซะหน่อย แต่ขี้เกียจเดินไปใกล้ๆ น้ำตกแล้วจ้ะ เลยถ่ายระยะไกลตรงข้างรถตัวเองนี่แหละ

ป.ปลาก็เอากับเค้าด้วย

อาหารที่นี่รสชาติใช้ได้ค่ะ ยิ่งมีน้ำพริกที่พกมาด้วยเสริมเข้าไป ได้ข้าวสวยร้อนๆ กับผัดผัก และแก่ไก่ แจ่มเลยค่ะ พอกินเสร็จไกด์ก็มาบอกว่าต้องรีบออกเดินทาง เพราะฝนตกหนัก กลัวว่าเส้นทางข้างหน้าจะมีปัญหา อาจมีดินและหินถล่มได้ พวกเราเลยต้องออกจากร้านทั้งที่ฝนยังไม่หยุด กว่าจะได้ขึ้นรถก็เกือบเปียกทั้งตัวจ้ะ

พอฝนเริ่มหยุด วิวคลื่นภูเขาข้างทางก็เริ่มเต็มไปด้วยสายหมอกสีขาวสะอาด ทำให้รู้สึกดีจัง พยายามนั่งถ่ายรูปหมอกลอยระหว่างภูเขาอยู่เกือบตลอดทางเลย เพราะนอกจากความชอบส่วนตัวแล้ว ยังมีภารกิจต้องเก็บไอเย็นกลับมาฝากคนที่เมืองไทยด้วย เนื่องจากไม่สามารถเก็บใส่ขวดโหลไปฝากได้ เลยเก็บภาพมาฝากแทนค่ะ สัมผัสได้ถึงไอเย็นมั้ยค่ะป้าๆ

ระหว่างทางก็เริ่มเจอฝนตกค่ะ แล้วดันมาตกเอาตอนที่จะต้องแวะกินอาหารกลางวันพอดี ลงจากรถได้ก็ต้องใส่เกียร์วิ่งเข้าไปหลบฝนในร้านอาหารกันเลย

ที่นี่เป็นร้านเล็กๆ ระหว่างทางค่ะ นอกจากทำร้านอาหารแล้วก็ยังทำเป็นโรงแรมที่พักด้วยนะ มีนักท่องเที่ยวมาพักบ้างหรือเปล่าไม่รู้ แต่ถ้ามาแวะกินข้าวล่ะก็ เยอะทีเดียว

วิวจากระเบียงร้านนี้ มองลงไปจะเห็นนาข้าวขั้นบันไดด้วย บรรยากาศดูเป็นธรรมชาติดีจัง อากาศเย็นๆ ฝนพรำๆ คิดถึงจัง

ถ่ายรูปนางแบบกันบ้างดีกว่า

หน้าได้อารมณ์มากเลยพี่ช่า ถ้ามันงับได้จริงๆ ขึ้นมาแล้วจะหนาววววว...อิอิ

แล้วเราทำอะไรกันเนี่ย อยู่ๆ ก็อยากติดฝาซะงั้น แต่ช่างภาพเค้าสั่งเราก็ต้องทำน่ะนะ

ส่วนมุมนี้ พี่ปลาชอบมาก

ด้านในวิหารห้ามถ่ายรูปตามเคย เราก็เลยเก็บบรรยากาศด้านนอกกัน

สถานีต่อไป วัดโพดอง ค่ะ เป็นวัดเก่าแก่ที่สร้างขึ้นตั้งแต่ศตวรรษที่ 18