เที่ยวชมวัดกันจนพอสมควรแก่เวลา เราก็เคลื่อนพลกันต่อ ก่อนไปก็เก็บภาพกันหน่อย นางแบบมือวางอันดับสองประจำทริปค่ะ (แต่ถึงยังไงกล้องนุ้ยก็มีพี่ม่านเป็นมือวางอันดับหนึ่งนะคะ พี่ป้าน้าอาทุกท่านก็ไม่ต้องน้อยใจนะจ๊ะ ถ้าจะเห็นรูปพี่ม่านเป็นนางแบบประจำมากกว่าคนอื่น เพราะเราอยู่รถคันเดียวกันน่ะ)

ถ่ายรูปตอนแสงแจ่มๆ กับตอนแสงไม่ค่อยดีเนี่ย มันสวยสดใสต่างกันจริงๆ นะ

เชิญชวนทุกคนมาหมุนกงล้อมนต์เพื่อความเป็นสิริมงคลกันค่ะ

ป.ปลา หมุนไปอธิษฐานไป ขออะไรก็ไม่รู้นะ

เราก็ได้เวลาไปเที่ยวชมวัดในส่วนอื่นๆ กันต่อ ภายในวิหารที่นี่ห้ามถ่ายรูปอีกเช่นกันค่ะ และอีกเช่นกันที่มือกดชัตเตอร์ไปก่อนที่จะไกด์จะบอกว่าห้าม คือก้าวพ้นประตูมาก็ถ่ายเลยค่ะ พอกดได้ภาพนี้มาเสียงบอกว่าห้ามถ่ายถึงลอยเข้าหู ก็เลยมีภาพเดียวนี่แหละ ยังดีที่เราไม่ได้ใช้แฟลต เพราะจริงๆ แล้วหลายที่ห้ามถ่ายรูปเพราะไม่ต้องการให้ใช้แฟลต เนื่องจากกลัวว่าแสงแฟลตจะทำให้พระพุทธรูปและลวดลายเขียนสี ตลอดจนวัตถุโบราณต่างๆ ภายในเกิดความเสียหายหรือเสื่อมสภาพลงเนื่องจากการโดนแสงแฟลตค่ะ

เรามาถึงตอนที่พระลามะน้อยกำลังยืนเข้าแถวสวดมนต์ก่อนเข้าห้องเรียนพอดีค่ะ อารมณ์เหมือนเข้าแถวเคารพธงชาติ และสวดมนต์ตอนเช้าของนักเรียนไทยเลยค่ะ

มีประธานนักเรียน ไม่ใช่ซิ...มีลามะน้อยองค์นี้นำสวดมนต์ค่ะ ไม่รู้ว่ามีตำแหน่งใหญ่โตกว่าลามะองค์อื่นๆ อย่างไงเหมือนกัน

ดูจากจำนวนพระลามะองค์น้อยที่ศึกษาเล่าเรียนธรรมะอยู่ที่วัดแห่งนี้ก็พอจะเข้าใจได้ว่าวัดนี้เป็นวัดใหญ่จริงๆ

ได้เวลาเข้าห้องเรียนกันแล้วค่ะ

วัดดาลี แห่งนี้เป็นวัดที่ใหญ่ที่สุดในดาร์จีลิ่งค่ะ

ต้องออกแรงเดินไต่ระดับความสูงกันหน่อยนะคะ

ก่อนออกเดินทางไปกาลิมปง พวกเราแวะเที่ยววัดในดาร์จีลิ่งกันก่อน เริ่มกันที่วัดดาลี (Dali Monastery)

จริงๆ น่าจะได้เที่ยวตั้งแต่เมื่อวาน แต่คุณไกด์บอกว่าทางไปวัดเป็นเส้นทางที่วันนี้ต้องผ่านอยู่แล้ว ให้แวะเที่ยววันนี้แทน รวมทั้งจุดชมวิว Batasia Loop & War Memorial ด้วย (ซึ่งสุดท้ายก็ไมได้เที่ยว เพราะคุณไกด์ทำลืม และพวกเราก็ลืม กว่าจะนึกได้ก็ออกจากเมืองมาไกลแล้ว)

ส่วน Toy Train ที่คิดว่าจะได้ขึ้นเมื่อวาน คุณไกด์บอกว่าจองตั๋วไม่ทัน เพราะต้องจองวันต่อวัน แต่ถ้าจะขึ้นวันนี้ แบบระยะสั้นๆ พอให้ได้บรรยากาศ ระยะทางประมาณ 8 กิโล แล้วไปลงระหว่างทางซึ่งเป็นทางผ่านตอนไปกาลิมปงอยู่แล้ว จากราคาปกติแค่ 200 กว่ารูปี แต่ช่วงนี้ตั๋วแน่นมาก ถ้าจะให้ได้ที่แน่ๆ ต้องจ่ายประมาณ 500 คือจ่ายใต้โต๊ะให้คนขายตั๋วด้วยนั่นแหละ แต่หลังจากเจรจาบอกกล่าวราคากับทุกคนแล้ว สรุปว่าพวกเราไม่ขึ้นดีกว่า เพราะรู้สึกว่าไม่คุ้มน่ะ และช่วงบ่ายนี้เรามีโปรแกรมเที่ยวที่กาลิมปงรออยู่ด้วย จะเถลไถลมากไม่ได้ เป็นอันว่าพลาดไปหลายรายการเลยงานนี้ (คิดแล้วยังเคืองคุณไกด์อีกหลายเรื่อง)

กินอาหารเช้ากันเรียบร้อย พวกเราก็กลับมาที่โรงแรม Check out เตรียมตัวออกเดินทาง งานนี้ต้องอาศัยพนักงานยกกระเป๋า (Porter) หรือกุลีในภาษาฮินดี้ ขนกระเป๋าจากโรงแรมไปขึ้นรถ อัตราค่าจ้างก็ขึ้นอยู่กับจำนวนกระเป๋า แต่โดยเฉลี่ยแล้วจะตกใบละ 10 รูปีค่ะ เห็นหุ่นกุลีแต่ละคนแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถแบกกระเป๋าได้คนละ 4-5 ใบ เพราะตัวเล็กๆ กันทั้งนั้น แถมมีผู้หญิงด้วยนะ

เมนูไข่หน้าตาประมาณนี้ มีทั้งไข่เจียว ไข่คน ไข่ดาว ไข่ต้ม รสชาติใช้ได้ทุกอย่าง ยิ่งมีแม็กกี้ด้วยยิ่งแหล่ม (อันนี้ไม่ได้ค่าโฆษณานะคะ) นอกจากอาหารที่ดูดีแล้ว อุปกรณ์พวกแก้ว กา จาน ชาม ช้อนของที่นี่ก็ดูดีมาสกุลค่ะ บรรยากาศร้านก็ดี เพราะสามารถมองเห็นวิวภายนอกได้กว้างไกลค่ะ

หน้าตาแช่มชื่นต้อนรับเช้าวันใหม่ค่ะ

มาต่อตอนต่อไปแล้วค่ะ ขออภัยที่เมื่อวานวุ่นวายไปหน่อย เลยไม่ได้มาลงกระทู้ วันนี้มาเข้าประจำที่อีกครั้งค่ะ
พี่ช่าคะ ทำไมมาลงแค่วันละรูปเดียวล่ะ หรือแค่ให้รู้ว่ามารายงานตัวแล้วจ๊ะ ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ไปเที่ยวต่อกันเลยนะ

วันที่ 3  อังคารที่ 11 พฤษภาคม 2553  ดาร์จีลิ่ง (Darjeeling) - กาลิมปง (Kalimpong)

เริ่มวันใหม่กันด้วยอาหารเช้าที่ร้าน Glenary"s ซึ่งเปิดตอน 8 โมง เลือกสั่งอาหารเมนูไข่กันตามอัธยาศัย ส่วนใครที่หิวแล้ว หรืออยากลองชิมเค้กและเบเกอร์รี่ต่างๆ ของร้าน ระหว่างรออาหารหลัก ก็ไปเลือกชี้นิ้วสั่งจากตู้กันได้เลยจ้ะ

เจ้าของไร่ชาตัวจริงมาแล้วคะ

ช่วงบ่ายหลังมื้อกลางวันแล้ว ปล่อยให้ทุกท่านได้ใช้เวลาอิสระในดาร์จีลิ่งตามอัธยาศัย บางคนก็นอนพัก บางคนก็ออกไปเดินเล่นชมเมือง บางคนก็ช็อปปิ้ง เรานัดเวลารวมพลกันอีกทีตอนอาหารค่ำ ระหว่างนี้เรา 3 คนทีมงานวันแรมทางก็ออกไปตระเวนหาที่กินแจ่มๆ สำหรับมื้อค่ำค่ะ แล้วก็มาสรุปลงตัวที่ร้าน The Park Restaurant หรือ Lemon Grass ซึ่งเป็นร้านอาหารไทยค่ะ (แต่ก็ไม่ได้มีเฉพาะอาหารไทยนะ) เข้าไปเจรจาจัดเจงจองโต๊ะ เลือกเมนูอาหาร และนัดเวลาเรียบร้อย ก็เสร็จสิ้นภารกิจของช่วงบ่าย เดินเล่นได้สักพักก็กลับไปนอน เพราะไม่รู้จะทำอะไรค่ะ ตื่นมาก็เตรียมตัวไปกินมื้อค่ำอีกแล้ว (กลับมาเกือบกลิ้งได้เลยเรา)

บรรยากาศร้านนี้ก็โอเค มีลูกค้าเต็มเกือบทุกโต๊ะ ในร้านเปิดเพลงไทยด้วยนะ อาหารไทยมื้อนี้มีเมนูต้มยำไก่ ผัดกระเพราะไก่ ไข่เจียว ปลาราดพริก และผัดเปรี้ยวหวานค่ะ มีน้ำพริกกะปิ และน้ำปลาพริกแถมมาให้ด้วยนะ ทุกอย่างรสชาดโอเค ถึงจะไม่จัดจ้านเท่าที่กินในเมืองไทย แต่ก็ถือว่าใช้ได้สำหรับครัวในต่างแดนค่ะ แต่ที่เด็ดสุดๆ จนเป็นพระเอกของมื้อนี้ ไม่ใช่อาหารของร้านนี้ค่ะ แต่เป็นปีกไก่บนปรุงรสที่พี่น้อย จากสัต***บ (ลูกค้าและพี่ที่น่ารักอีกคนหนึ่งของน้องๆ วันแรมทาง) ฝากมาให้เด็กๆ วันแรมทาง โดยเฉพาะน้องตาลที่ชอบปีกบนของไก่มากเป็นพิเศษ รวมถึงป้านุชและพี่อ๋อย ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมทริปเดียวกันตอนไปเลห์-แคชเมียร์ และถึงทุกคนในคณะที่ร่วมเดินทางในทริปนี้ค่ะ ทุกๆ คนขอขอบคุณพี่น้อยมา ณ โอกาสนี้ด้วยนะคะ ไก่อร่อยมากๆ แพ็คใส่กล่องโฟมมาให้อย่างดี มาถึงดาร์จีลิ่งแล้วน้ำแข็งในกล่องยังละลายไม่หมดเลยค่ะ เพราะที่นี่อากาศเย็นด้วย ไก่ของพี่น้อยเลยอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงปากทุกคนในมื้อนี้ ดีนะที่ร้านนี้เค้ายอมทอดให้ เพราะถ้าพ้นจากมื้อนี้ไปก็ยังไม่รู้ว่าจะหาร้านไหนทอดให้ได้อีกน่ะ

อิ่มหนำสำราญกันเต็มที่ แล้วก็กลับเข้าที่พัก นอนหลับฝันดีตามระเบียบ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางจากดาร์จีลิ่งสู่เมืองกาลิมปง เมืองแห่งกล้วยไม้และดอกไม้กันค่ะ

หมดแรงอาหารเช้ากันแล้ว กลับเข้าเมืองไปเติมพลังด้วยอาหารกลางวันกัน มื้อนี้กินกันที่ร้านอาหารจีน Shangrila ร้านเดิม ร้านเดียวกับมื้อเย็นเมื่อวานค่ะ เพราะอาหารและบรรยากาศโอเค และคนไม่เยอะเท่าร้าน Glenary"s ซึ่งถ้าไปถึงร้านตอนบ่ายอย่างนี้ โต๊ะคงเต็มแล้วแน่ๆ

เรื่องปีนเขาพวกเราไม่สนใจหรอกค่ะ แต่ถ้าเรื่องชิมชาล่ะก็ เราไม่พลาด ที่สำคัญร้านนี้มีชานมแบบที่พวกเราชอบด้วย แค่พวกเราไม่ได้ชิมเปล่านะคะ พี่น้อยอุดหนุนชาจากร้านนี้ด้วย

ซื้อชาได้ดังใจกันแล้ว เราก็ไปต่อ ไกด์พามาแวะชมสถานที่ฝึกปีนเขาของนาย Tenzin ลูกหาบชาวเนปาลีคนแรกที่ขึ้นไปพิชิตยอดเขาเอเวอร์เรสโดยเริ่มเดินขึ้นจากทางดาร์จีลิ่งค่ะ ที่สถาบันสอนปีนเขา Himalayan Mountaineering Institute ก็มีอนุสาวรีย์ของเตนซิงตั้งอยู่ รวมทั้งศพของเตนซิงก็ถูกเผาที่นั่นด้วย

แค่หินก้อนเดียว แต่ประวัติไม่ธรรมดาก็สามารถเป็นจุดขายได้นะ มีคนสนใจมาทดลองปีนเขาย่อมๆ แห่งนี้กันไม่น้อยทีเดียว

ด้านหลังร้านชามองลงไปจะเห็นไร่ชาเต็มภูเขาค่ะ แต่ทัศนวิสัยวันนี้มองเห็นได้แค่ระยะใกล้ค่ะ

ช็อปปิ้งกันพอหอมปากหอมคอ เราก็ออกเดินทางต่อไปเที่ยวชมและชิมชากัน คุณไกด์พามาแวะริมถนนสายหนึ่งซึ่งมีร้านขายใบชาหลายร้านเรียงรายกัน ***บห่อของชาที่วางขายอยู่ในแต่ละร้านแตกต่างกันแค่สีของห่อและสีฉลาก ราคาก็ไม่ต่าง คุณภาพก็ไม่รู้จะวัดยังไง ทำได้แค่ทดลองชิม แต่หลักๆ แล้วจะตัดสินใจเลือกที่โหว้งเฮ้งคนขายมากกว่านะ

ร้านนี้แม่ค้ากรีดตาเข้มได้ใจ อัธยาศัยดี แถมเรามีล่ามภาษาฮินดี้ประจำคณะถึงสองคน เจรจาอะไรกับพ่อค้าแม่ค้าก็สะดวกค่ะ (แถมยังเป็นนักดื่มชาอีกด้วยนะ งานนี้เลยกวาดชาที่ร้านนี้กันไปหลายห่อเลย)

หลังเติมพลังด้วยอาหารเช้ากันแล้ว พวกเราก็ไปเยี่ยมชมศูนย์ช่วยเหลือผู้อพยพชาวทิเบต หรือที่เรียกกันว่าทิเบตแคมป์ค่ะ

ที่นี่มีผู้สูงอายุเชื้อสายทิเบตมารวมตัวกันทอผ้า ทอพรม และทำงานประดิษฐ์ต่างๆ เพื่อขายนำเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายของศูนย์และค่าใช้จ่ายทั่วไปเพื่อเลี้ยงตัวเอง นอกเหนือจากเงินช่วยเหลือจากแหล่งต่างๆ

เราได้เห็นขั้นตอนการทำงานตั้งแต่การแปรงขนแกะที่จับตัวกันเป็นก้อนๆ ให้ฟูฟ่อง แล้วก็เอามาปั่นให้เป็นเส้น พอย้อมสีแตกแดดให้แห้งแล้วก็เอามาถักทอเป็นเสื้อผ้าบ้าง เป็นพรมบ้าง ดูเป็นกิจกรรมที่ยาวนานเหลือเกินกว่าชิ้นงานจะเสร็จสมบูรณ์แต่ละชิ้น ต้องอาศัยความร่วมมือร่วมใจจากทุกฝ่าย ถ้าต่างคนต่างทำหรือขัดแย้งกันก็คงไม่สำเร็จได้โดยง่ายค่ะ (หลักการนี้ใช้ได้กับทุกงานทุกที่ทุกสังคมจริงๆ ค่ะ)  

อ้าว...พี่อ๋อยมาแอบดูอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

นึกแล้วเชียวว่าพี่อ๋อยก็น่าจะลองแล้ว เพราะต้องโดนพี่ม่านลากไปด้วยกันแน่ๆ ไม่งั้นใครจะถ่ายรูปให้คุณม่านล่ะ (เห็นพากันออกไปเดินเล่น ถ่ายรูปแต่เช้าทุกวัน ทุกเมืองไม่มีเว้นเลย) ร้านนี้นุ้ยก็กินแค่ชาร้อนค่ะ มีแอบชิมเฉาเหมี่ยนของพี่ปลากับเจ้าตาลไปไม่กี่คำ ไม่ใช่ไม่กล้ากินนะคะ แต่พอกินชากาแฟตอนเช้าๆ แล้วเหมือนกินยาระบาย ต้องไปทำธุระในห้องน้ำน่ะ เลยต้องขอตัวขึ้นห้องไปก่อนจ้ะ

สุดท้ายเลยมากินอาหารเช้าชุดใหญ่ที่ร้าน Snack Bar รวดเดียวเลย หน้าตาอาหารเช้าที่เลือกสั่งกันเอาตามใจชอบก็ออกมาประมาณนี้ เมนูไข่ทั่วไปตามระเบียบ ดีนะที่พกซอสแม็กกี้ไปด้วย เลยกินไข่ดาว ไข่เจียว ไข่ต้มได้อร่อยเหาะทุกไข่ ขอกระซิบบอกหน่อยนึงว่านอกจากบรรดาไข่ และขนมปังแล้ว อย่างอื่นรสชาดรับไม่ค่อยไหวค่ะ เพราะเกลือเรียกพี่แทบทุกอย่างเลย ทั้งแฮม ไส้กรอก และเบคอน

หลังจากรอร้านอาหารเปิดอยู่นานสองนาน พอได้เวลาเราก็เคลื่อนพลกันไปที่ร้าน Snack Bar ร้านที่เช็คแล้วว่าเปิดเร็วที่สุดในดาร์จีลิ่ง ชั้นล่างของร้านเป็นส่วนเบเกอร์รี่ ด้านบนมีทั้งโต๊ะอาหารทั้งที่อยู่ในตัวอาคาร และโต๊ะกลางแจ้ง อากาศเย็นๆ ยามเช้าอย่างนี้ ต้องนั่งตากลมชมวิวกลางแจ้งกันค่ะ ถึงวิวจะไม่แจ่มเท่าไหร่ เพราะฟ้าไม่เปิด แต่ก็ได้นั่งทอดอารมณ์ชมเมืองดาร์จีลิ่งในมุมสูงกันนะ