แล้วสถานที่แรกที่พวกเราไปเยือนก็คือวัดฮินดู และบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งหิมาจัลประเทศค่ะ

พระพิฆเนศองค์นี้ดูสง่างามมากค่ะ ตั้งอยู่เหนือบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์

วันนี้เราจะออกไปเที่ยวรอบๆ เมืองธรรมศาลากันค่ะ ทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยก็ออกไปตะลุยเมืองหาเอเย่นต์ทัวร์กัน เจ้านี้อยู่ใกล้ๆ โรงแรมค่ะ และหลังจากลองสอบถามหลายๆ ที่แล้ว ก็ตกลงใจใช้บริการของ Sky Line นี้แหละ ราคาโอเค พนักงานก็พูดจาปราศัยด้วยดี ดูไว้ใจได้ ท่าทางจะคุยกันรู้เรื่อง

ระหว่างที่พี่ปลาเข้าไปเจรจาเรื่องราคาและโปรแกรม พี่น้องกับพี่จี้ก็ดูของไปพลางๆ เจ้าตาลยืนคุมอยู่หน้าร้าน ส่วนนุ้ยก็เก็บภาพบรรยากาศ (ส่วนคุณผู้ชายเสื้อเทาในภาพ เป็นพลขับที่จะพาเราไปเที่ยวในวันนี้ค่ะ หลังจากเจรจาเรียบร้อย พี่แกก็เลยออกไปเอารถมารับ)

กลับมารายงานตัวแล้วค่ะ หลังจากพาลูกค้าแขกอินเดียไปส่งพัทยามาเมื่อวาน (แล้วก็ทำให้มีความคิดว่าระหว่างที่การท่องเที่ยวบ้านเราเงียบเหงา เราพาแขกมาเที่ยวบ้านเราก็น่าจะดีนะ....อืม ต้องลองวางแผนดู)

หายไปเกือบสองวัน กลับมาประจำที่แล้วก็เริ่มลุยต่อกันเลยนะ (แต่วันนี้เริ่มดึกแล้ว อาจจะไปต่อได้ไม่เยอะนะ)

วันที่ 7  วันจันทร์ที่ 13 เมษายน 2552  ธรรมศาลา (Dharamsala)
สวัสดีปีใหม่ไทย สุขสันวันสงกรานต์ค่ะ วันนี้น่าจะเป็นวันดี เป็นวันที่มีความสุขอีกหนึ่งวันของคนไทย (แต่กลับมาเรื่องให้วุ่นวายในเมืองไทยพอประมาณ) แต่สำหรับเราแล้ว เรื่องนั้นไม่ใช้ปัญหาค่ะ ปัญหามีอยู่ว่าเรามีลูกค้า VIP 2 คน ให้เราจัดทริปไปเลห์ช่วงนี้พอดี และวันนี้เป็นวันที่ทั้งสองท่านจะต้องบินภายในจากเดลลีไปเมืองเลห์ โทรศัพท์พี่ปลาดังตั้งแต่ก่อน 6 โมงเช้า พร้อมกับข่าวร้ายคือทั้งคู่ตกเครื่องค่ะ ด้วยเหตุผลประกอบกันหลายอย่าง(ซึ่งไม่ใช่ความผิดของลูกทัวร์เรา) แต่โดยสรุปคือเค้าต้องเลื่อนไปบินพรุ่งนี้ และวันนี้ต้องเที่ยวอยู่ในเดลลีทั้งวัน แต่หลังจากประสานงานกับแลนด์ที่เดลลีเรียบร้อย เค้าก็พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง และจัดโปรแกรมชดเชยให้ลูกค้า โอเค...การเจรจา 3 ฝ่ายผ่านไปด้วยดี ลูกค้าเข้าใจและยินดีกับสิ่งที่แลนด์ชดเชยให้ แลนด์ก็รับผิดชอบในความผิดพลาดของทีมงานที่ทำให้เรื่องมันยุ่งไปหน่อย ส่วนเรา....ลูกค้าโอเคเราก็ไม่มีปัญหา (แต่ใจจริงก็กังวลกลัวลูกค้าจะรู้สึกไม่ดี แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว ก็ได้แต่หวังว่าเค้าจะพอใจกับสิ่งที่จัดให้นะ)

หลังจากเคลียร์ปัญหาจบ ก็มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์พี่ปลา "ส่งพรวันสงกรานต์ จงอยู่เป็นสุขเป็นสุข ห่างภัยไร้ทุกข์ กินอิ่มนอนอุ่นเทอญ" จาก....พระมหาอ้าย

สาธุ สาธุ สาธุ ขอให้พรนั้นเป็นจริงทุกประการ ความรู้สึกที่เสียตั้งแต่ตื่นนอน หายไปหลังจากได้รับข้อความนี้ พระมาโปรดจริงๆ เลย นมัสการวันปีใหม่ไทยค่ะ

Hotel India House นี่แหละ ที่พักของพวกเรา ถือว่าใช้ได้นะ ราคาพันกว่าๆ อยู่ในย่านที่เดินเที่ยวได้สบายๆ

สวัสดีค่ะทุกคนที่ติดตามชม และขอบคุณมากนะคะที่ยังเป็นกำลังใจให้กันอยู่ แล้วก็ต้องขออภัยด้วยที่จะแจ้งให้ทราบว่าอาจจะไม่ได้อยู่ลงกระทู้ต่อสัก 2-3 วันนะคะ เพราะมีภารกิจต้องไปต่างจังหวัดค่ะ แต่ถ้าเวลาและสถานที่อำนวยก็อาจจะแอบลงได้บ้างนะคะ ยังไม่รับปากแล้วกันนะ เอาเป็นว่าขอยื่นใบลาไว้ก่อนแล้วกัน อย่าเพิ่งเบื่อซะก่อนนะคะที่ต้องรอติดตามชม สัญญาว่ากลับมาแล้วจะต่อให้จบค่ะ :)

เดินออกมาด้านนอกสถานี พี่ปลาก็ให้พวกเราหาที่วางกระเป๋านั่งรอ แล้วพี่ท่านก็ไปเดินหา Taxi Stand และสอบถามราคา แล้วก็กลับมาพร้อมรถหนึ่งคัน ราคาเหมา 1,700 รูปีค่ะ

รถออกมาได้สักพักความมืดก็เริ่มเข้ามาเยือน เลยไม่ได้เห็นวิวข้างทางนัก รู้แต่ว่ารถต้องขับไต่ระดับความสูงขึ้นไปเรื่อยๆ บนเส้นทางคดโค้งขึ้นเขา แต่เท่าที่สัมผัสได้คือคนขับเค้าชำนาญทางมากๆ แทบจะจำได้ทุกโค้งทุกเลี้ยวเลยมั้ง มีแวะพักรถครึ่งทางครู่หนึ่ง แล้วก็ไปต่อจนถึงธรรมศาลาตอนประมาณ 3 ทุ่ม รถส่งเราถึงโรงแรม India House ที่จองไว้ เราก็เช็คอินเข้าพัก ทุกอย่างผ่านไปเรียบร้อยดีค่ะ

พวกเราได้สัมผัสอากาศเย็นอีกครั้งที่นี่ ดีใจจัง เก็บของเข้าห้องแล้วก็ชวนกันลงมาหาอะไรร้อนๆ กินที่ห้องอาหารของโรงแรม และมีเมนูเครื่องดื่มชนิดหนึ่งที่เราไม่เคยเจอจากเมืองอื่นชื่อ Ginger Lemon with Honey หรือน้ำขิง ใส่มะนาวและน้ำผึ้งค่ะ ดูน่าลองดี เอาอันนี้แหละ และจากครั้งแรกที่ได้รู้จักกัน เราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่เมืองนี้เกือบทุกวันเลยค่ะ (คือสั่งมากินเกือบทุกวัน เข้าร้านไหนต้องลองร้านนั้น แล้วจะเล่าให้ฟังว่าที่ไหนต่างกันยังไงนะ)

เอาล่ะ อิ่มอุ่นกันแล้ว ได้เวลาพักผ่อนนอนหลับแล้วแหละ พรุ่งนี้ค่อยตกลงเรื่องเที่ยวกัน ฝันดีนะทุกคน ในที่สุดเราก็มาถึงธรรมศาลา เมืองปลายทางของทริปนี้กันแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะคะ

ได้เวลาออกเดินทางกัน เราจะต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถไฟขบวนนี้เป็นเวลา 2.30 ชั่วโมงค่ะ แล้วก็จะต้องต่อรถขึ้นไปธรรมศาลาอีกประมาณ 4 ชั่วโมงค่ะ 

รถไฟมาถึงสถานีปาทันโกฏ (Pathankot) ซึ่งเป็นสถานีปลายทางของรถไฟขบวนนี้ค่อนข้างตรงเวลานะ ที่นี่เป็นสถานีเล็กๆ มีแค่ชานชลาเดียวค่ะ ทุกคนเก็บของลงจากรถ แบกบ้าง ลากบ้าง หิ้วบ้าง เดินตามกันไป เราจะออกไปหารถเหมาขึ้นธรรมศาลากัน

จัดการอาหารมื้อนี้เรียบร้อย เราก็ไปขอชมห้องของโรงแรมนี้กัน แล้วก็สรุปกันว่า ภายในห้องไม่ได้ดูดีหรือกว้างกว่าที่เราพักนะ ดูดีกว่าแค่ด้านหน้าโรงแรมเท่านั้นเอง ราคาก็แพงกว่าเล็กน้อย จะดีกว่าก็ตรงที่มีห้องอาหารที่รสชาติพอใช้ได้เนี่ยแหละ

เสร็จสิ้นภารกิจการสำรวจห้องพักของโรงแรม City Heart กันแล้ว ได้เวลาออกเดินทางไปสถานีรถไฟกัน เราไปถึงสถานีรถไฟก่อนเวลารถออกเป็นชั่วโมงเหมือนกัน รถขบวนที่พี่ปลาจองไว้เป็นรถแอร์นั่งเหมือนตอนที่นั่งมาจากชิมลาไปอัมบาลา ตามเวลารถจะมาและออกจากสถานีนี้ตอน 15.30 น. และจะถึงเมืองปาทันโกฎ เพื่อต่อรถไปธรรมศาลาอีกทอดตอนประมาณ 6 โมงเย็นค่ะ

รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ ในที่สุดรถไฟของเราก็มาถึงค่ะ เกือบตรงเวลาซะด้วยนะ (ช้าไปแค่ 5-10 นาที ถือว่าวิเศษแล้วสำหรับรถไฟอินเดียค่ะ)

หมดเวลาช็อป เราก็กลับเข้าที่พัก แพ็คของลงกระเป๋าแล้วก็เช็คเอาท์กัน แต่ขอฝากกระเป๋าไว้ที่ล็อบบี้ของโรงแรมก่อน เพื่อออกไปหาข้าวกลางวันกินกัน ก่อนจะให้ที่โรงแรมเรียกรถแท็กซี่มารับไปสถานีรถไฟ 

มื้อนี้พวกเราตกลงกันว่าจะลองไปกินอาหารที่ห้องอาหาร Cafe Heart ของโรงแรม City Heart ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับโรงแรม Golden town ที่พวกเราพัก แต่หน้าตาที่เราเห็นด้านหน้าดูดีกว่า ราคาก็ไม่ต่างกันนัก (ทีแรกก็กะว่าพักที่โกลเด้นทาวน์ซักคืน แล้วอีกคืนค่อยลองเปลี่ยนมาพักที่ซิตี้ ฮาร์ท แต่เอาเข้าจริงๆ ทุกคนก็ตกลงกันว่าไม่ย้าย เพราะขี้เกียจต้องเก็บของย้ายที่น่ะ)

เราเลือกสั่งอาหารกันได้ 3-4 อย่าง แล้วก็เริ่มเดินไปเดินมาชมบรรยากาศผู้คนบนถนน (ห้องอาหารนี้อยู่ชั้น 2 ของโรงแรม ด้านที่หันออกถนนเป็นกระจก มองลงมาเห็นความวุ่นวายของผู้คนบนถนนด้านล่างค่ะ) เสร็จแล้วก็หันมาเยี่ยมชมข้าวของเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์บาร์กัน (คือไม่มีพนักงานอยู่ในห้องอาหารเลย ลูกค้าโต๊ะอื่นๆ ก็ไม่มีเพราะยังไม่ใช่เวลาแขกกินข้าว พวกเราก็เลยครองที่นี่ค่ะ)

สงสัยจังว่าไอ้ผลไม้ในขวดแก้วใบนี้ มันใช่ของจริงหรือเปล่า

แล้วโปรแกรมของวันนี้ก็มีแค่กิจกรรมการกิน และเดินเล่น ช็อปปิ้งในเมือง ก่อนจะได้เวลาไปสถานีรถไฟเพื่อต่อรถไปธรรมศาลาค่ะ

เรานัดเจอกันที่โรงแรมตามเวลา Check out (เจรจากับโรงแรมขอเช็คเอ้าท์สายหน่อย จากปกติเที่ยงเป็นบ่ายโมง เพื่อไม่อยากไปรอที่สถานีรถไฟนานนัก) พี่น้องกับพี่จี้แยกตัวไปเดินเล่นกันแล้ว แต่เราสามสาวยังขี้เกียจเดินอยู่ค่ะ ที่สำคัญคือพี่ปลามีภารกิจต้องจองโรงแรมที่ธรรมศาลาให้ได้ก่อน ไปถึงค่อนข้างดึกจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาที่พักทีหลัง เลยชวนกันมานั่งจิบน้ำหวานๆ เย็นๆ ที่ Coffee day (ร้านประจำในดวงใจของพวกเรา)

พี่ปลาให้ตาลเป็นคนเลือกโรงแรมจากที่หนังสือ lonely planet แนะนำ แล้วพี่ปลาก็จะโทรไปสอบถามและจองห้อง เลือกไว้หลายที่ ลองโทรอยู่หลายแห่ง สุดท้ายก็มาได้ห้องว่างที่โรงแรม India House ค่ะ เอาล่ะ...ภารกิจการจองห้องพักเสร็จสิ้นแล้ว ได้เวลาออกไปช็อปปิ้งกัน จริงๆ ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษเลย นอกจากเสื้อปักลายที่เห็นแล้วสวยดี นุ้ยกับพี่ปลาก็เลยได้เสื้อมาคนละ 2 ตัว (เวลาซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า เราต้องซื้อคล้ายๆ กันค่ะ เวลาใช้จะได้ไม่ทะเลาะกัน เพราะว่าพักอยู่ด้วยกันน่ะ คนหนึ่งมีอีกคนไม่มีเดี๋ยวจะเกิดอาการอิจฉากลัวจะสวยน้อยหน้ากันน่ะ)

ขอบคุณค่ะท่านพี่สำหรับคำชม เกือบถึงธรรมศาลาแล้วพี่ รออีกอึดใจนะจ๊ะ

วันที่ 6  วันอาทิตย์ที่ 12 เมษายน 2552  :  อัมริตซาร์ (Amritsar) - ธรรมศาลา (Dharamsala)
ตามนัดหมาย พวกเราไปกินอาหารเช้าที่ร้านเมื่อคืน Royal Feast Restaurant แล้วก็จะถือโอกาสมาขอดูห้องโรงแรม RS. Residency ด้วย

อาหารเช้าก็เป็นตระกูลไข่และขนมปังปกติค่ะ ที่ไม่ปกติคือไข่ดาวที่นี่ให้ 3 ฟอง (โดยทั่วไปจะแค่ 2 ฟองนะ) เห็นแล้วตกใจเล็กๆ แต่ก็กินกันหมดแหละ อาหารเช้าที่นี่ก็โอเคค่ะ พอกินอิ่มแล้วก็ขอดูห้องพักของโรงแรมกันต่อ เห็นห้องแล้วก็แค้นใจว่าทำไมคืนนั้นไม่เชื่อคนขันแท็กซี่ เพราะที่นี่เป็นโรงแรมใหม่ สภาพห้องพักดี มีห้องอาหารเป็นของตัวเอง ราคาก็ไม่ต่างกับที่โรงแรมโกลเด้น ทาวน์ ที่เราพักอยู่นัก (ประมาณ 1,200 - 1,600 รูปี)  จะเสียเปรียบก็ตรงที่โรงแรมนี้ไกลจากวิหารทองคำมากกว่า ถ้าเดินก็คงเหนื่อย จะไปจะกลับก็ต้องใช้บริการรถน่ะ แต่ถ้าในกรณีจะพาลูกค้ามาเที่ยว ที่นี่น่าจะเหมาะกว่านะ

น้องนุ้ยภาพวิหารทองคำสวยมากๆ ส่วนนางแบบนั่งที่ขอบสระก็สวยไม่ใช่เล่นนะนี่

แล้วจะคอยดูภาพที่ธรรมศาลาจ้ะ

ได้เวลาพอสมควรพวกเราก็อำลาวิหารทองคำกัน ไปหาอาหารค่ำกินกันเถอะ ก่อนออกมาเห็นพ่อแม่ลูกครอบครัวนี้น่ารักดีค่ะ

ออกมาตกลงกันอยู่ครู่หนึ่งว่าคืนนี้จะกินอะไรดี เพราะใกล้ๆ แถวนี้มีแต่อาหารมังสวิรัติ ตอนนั่งรถผ่านมาเห็นร้านหนึ่งชื่อ Chicken Corner (มุมไก่) ร้านนี้ต้องมีไก่ให้กินแน่ๆ แต่ปัญหาคือบอกไม่ถูกว่าร้านมันอยู่ตรงไหนอ่ะ แล้วพี่จี้ก็เสนอขึ้นมาร้านหนึ่ง เห็นตอนนั่งรถผ่านเหมือนกันชื่อ Restaurant Royal Feast ชื่อดูดีน่าจะมีสกุล เอาร้านนี้แหละ

เรียกสามล้อเครื่องไปกัน แต่พลขับกลับไม่รู้จักอ่ะ แต่แกก็พาวนๆ ไป กลายเป็นว่ามันอยู่ใกล้นิดเดียว แต่ต้องเข้าถนนซอยน่ะ มาถึงหน้าตึกถึงได้รู้ว่าที่นี่ก็เป็นโรงแรม คืนที่มาถึงคนขับรถแท็กซี่ก็ถามเหมือนกันว่าพวกเรามีที่พักหรือยัง เค้ามีโรงแรมใหม่ ดีและราคาไม่แพงจะแนะนำ แต่ตอนนั้นยังไม่ไว้ใจคนขับน่ะ แล้วก็จองที่โกลเด้นทาวน์แล้วด้วย

ส่วนร้านอาหารต้องขึ้นลิฟท์ไปชั้น.....(ประมาณชั้น 5 นะ ถ้าจำไม่ผิด) แล้วร้านนี้ก็ไม่ทำให้ผิดหวังค่ะ บรรยากาศร้านโอเค รสชาติอาหารโอเค ทุกอย่างผ่าน งั้นพรุ่งนี้มากินอาหารเช้าที่นี่กันดีกว่า คืนนี้อิ่มกันแล้ว กลับไปนอนพักผ่อนกันเถอะพวกเรา

เทคนิคเล็กๆ น้อยๆ สำหรับการถ่ายรูปวิหารทองคำตอนกลางคืนคือพื้นขอบสระค่ะ (ฟังแล้วงงล่ะซิ) ก็เราไม่มีขาตั้งกล้องมา เพราะถึงเอามาก็ใช้ไม่ได้ เพราะที่อินเดียไม่อนุญาตให้ใช้ขาตั้งกล้อง (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไม) ถ้าจะใช้ก็ต้องขออนุญาตเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต ต้องทำจดหมายอะไรทำนองนั้น อย่างพวกกองถ่ายหนัง ถ่ายนิตยสาร แต่จะถ่ายภาพกลางคืนให้ได้แสงไฟสวยๆ ต้องเปิดหน้ากล้องนานนะ ถืออยู่ในมือก็ไม่ไหวค่ะ ภาพมันจะสั่น ถือไม่ได้ก็วางมันซะเลยค่ะ เอากล้องวางกับพื้นขอบสระนั่นแหละ แล้วก็ก้มลงไปเล็งภาพในช่องมอง แล้วก็กดชัตเตอร์แบบนิ่มๆ ไม่ให้กล้องสะเทือน จากนั้นก็รอค่ะ พอมันเก็บแสงในภาพพอแล้ว ม่านชัตเตอร์ก็จะตัดเอง แล้วก็หยิบกล้องขึ้นมาดูภาพว่าโอเคมั้ย....เอ ทำไมฟังดูเหมือนรายการสอนถ่ายรูปซะงั้น

สวัสดีวันใหม่ค่ะพี่หนิง นึกว่าพี่หนิงหนีไปเที่ยวที่ไหนเสียแล้ว เพราะหายเงียบไปสองวัน (นึกว่าไปเที่ยวไม่ชวนน้องซะอีก...อิอิ อยากไปด้วย)

ชิมลากับอัมริตซาร์พี่หนิงได้ไปเยี่ยมเยือนมาแล้ว คงนึกภาพออกมากกว่าคนอื่นๆ แต่เมืองต่อไปคือธรรมศาลานี่ซิที่พี่หนิงยังไปไม่ถึง แต่คิดว่าพี่หนิงน่าจะชอบ เดี๋ยวน้องจะพาไปเที่ยวเอง...ไปต่อกันเลยนะ

อรุณสวัสดิ์จ้า..น้องสาววันแรมทางทุกคน

น้องนุ้ย พี่ดูรูป อ่านคำบรรยายไปยิ้มไป เหมือนกับยังไม่เคยไปมาก่อนยังงั้นแหละ

ด่านนี้ห่างจากตัวเมืองอัมริตซาร์แค่ 30 กิโลเมตรเองค่ะ แต่ใช้เวลาเดินทางประมาณ 2 ชั่วโมงได้ ขามาก็ว่ารถติดแล้วนะ ขากลับจะขนาดไหนเนี่ย (เห็นระยะทางไปเดลลีแล้วสยองขวัญ ถ้าต้องนั่งรถกลับเดลลีจากที่นี่ ต้องใช้เวลาเป็นวันๆ เลย อัตราเฉลี่ยอยู่ที่ 50 กิโลเมตรต่อชั่วโมงค่ะ)

เอาล่ะ ออกมารับกระเป๋าและหาน้ำหวานๆ เย็นๆ กินเรียกความสดชื่นกันแล้วก็พร้อมออกเดินทางกลับเข้าเมืองกัน รถติดเป็นระยะๆ แต่ก็ผ่านมาด้วยดีค่ะ แต่การเดินทางครั้งนี้สอนให้รู้ว่าถ้าจะพาคณะมาเที่ยว ควรใช้รถแอร์ที่ปิดกระจกได้มิดชิด เพื่อจะได้ไม่ต้องผจญกับฝุ่นควันค่ะ

กลับมาถึงเมืองเรียบร้อย เราก็ชวนกันเข้าไปที่วิหารทองคำก่อน แล้วค่อยออกมาหาข้าวกิน เพราะกลัวจะได้เวลาปิดเสียก่อนน่ะ

เอาล่ะ เสร็จพิธี หลังจากนี้ซิช่วงเวลาอันน่ากลัวที่สุด ตอนที่ผู้คนมหาศาลกลับพร้อมๆ กัน แค่คิดก็แย่แล้วค่ะ รีบไปกันเถอะเรา ออกก่อนได้เปรียบ (เล็กน้อย)

ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันหน่อย