แล้วเราก็เลือกลองร้าน "ALFA RESTAURANT" ค่ะ มื้อนี้เมนูหลักของพวกเราก็ยังเป็นซุปร้อนๆ เหมือนเดิม แล้วก็สั่งซิสเลอร์ไก่, ผัดเผ็ดไก่, สลัด และข้าวเปล่า เราลองสั่งซุปหัวหอมที่ร้านนี้ด้วย ร้านนี้โรยหอมเจียวด้วย แต่ไม่มีไข่แดงลอยหน้าค่ะ

หมดเวลาเดินเล่น ได้เวลาไปรับแว่นใหม่ของพี่ปลาแล้ว ถึงจะไม่สวยไม่พอดีและไม่ถูกใจเท่าแว่นอันเก่า แต่ก็ถือว่าโอเคแหละ

พอได้แว่นเรียบร้อยเราก็ไปเจอพี่น้องกับพี่จี้ตามที่นัดหมาย พอรวมพลกันครบแล้วก็ไปหาที่กินข้าวกัน

บรรยากาศของตลาดล่างก็คึกคักไม่แพ้ตลาดบนมอลล์ค่ะ เราไม่ได้ของอะไรกันนัก แค่ลูกเกด 2 ขีด กับกล้วยหอมประมาณ 10 ลูกเท่านั้นเอง (เดินกันเสียตั้งนาน)

มาต่อๆ ออกจากร้านกาแฟเราก็แยกย้ายกันไปเดินเล่น แล้วนัดเวลากันตอน 2 ทุ่มให้มาเจอกันตรงลานซุบซิบแล้วค่อยไปหาอาหารเย็นกินกัน

พี่น้องไปกับพี่จี้ ส่วนนุ้ยกับตาลแวะซื้ออะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ออกมาอีกทีพี่ปลาหายไป สรุปว่าพี่ท่านมีแรงเดินตามหาร้านแว่นต่อจนเจอ แล้วก็โทรเรียกให้นุ้ยกับตาลเดินไปหา ร้านนี้สามารถตัดแว่นให้ได้ใน 1 ชั่วโมง (ด้วยความเห็นใจว่าพี่ปลาจำเป็นจริงๆ) ขอแนะนำไว้เลยร้าน "Opticians" ค่ะ 

เอาล่ะ สบายใจพี่ปลาตัดแว่นใหม่ได้แล้ว อีกชั่วโมงหนึ่งมารับของ ก็ประมาณทุ่มครึ่งได้ มีเวลาอีกพักใหญ่ พี่ปลาเลยชวนไปเดินเล่นที่ตลาดล่าง (Lower Bazaar) ซึ่งเป็นเหมือนตลาดท้องถิ่น มีสินค้าจำพวกอาหาร ข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันต่างๆ

สวัสดีค่ะพี่ยิ้ม ดีใจจังมีคนมาเยี่ยมอีกแล้ว คิดถึงเหมือนกันค่ะ

ส่วนเจ้าตาลน่ะ เรียนภาษาที่ธรรมศาลาได้ประมาณ 3 อาทิตย์ ตอนนี้ลงมาอยู่ที่เมืองศานตินิเกตัน เห็นบอกว่าวันนี้จะไปเรียนภาษากับครูสอนภาษาที่นั่น แต่ครูจะอยู่สอนอีกแค่ประมาณ 10 วัน แล้วก็จะกลับประเทศ เพราะช่วงนี้ที่ศานติฯ ร้อนมากแล้ว แต่ไปได้ทั่วขนาดนี้แล้ว ภาษาคงแข็งแรงแล้วแหละ คงไม่ต้องเป็นห่วงเท่าไหร่แล้วค่ะ (ที่ตาลไม่ได้เล่าอะไรมากเรื่องเรียน ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะคีย์บอร์ดพิมพิ์ภาษาไทยไม่ได้น่ะ เลยมีปัญหากับการสื่อสารกันหน่อย แต่ก็โทรมารายงานตัวเป็นระยะๆ นะคะ)

เราเข้าไปที่ร้านแว่นร้านแรกที่เจอ และก็ผิดหวังออกมา เพราะเค้าบอกว่าจะตัดแว่นใหม่ต้องรอประมาณ 2-3 วัน เหมือนกับที่ร้านจะไม่มีเลนส์สำรองไว้เลย(หรืออาจจะไม่มีเบอร์ที่พี่ปลาต้องใช้) พอมีคนสั่งตัดแว่นถึงจะไปซื้อเลนส์มาทำน่ะ พอถามถึงคอนแทรคเลนส์ก็ดันมีแต่แบบถาวรหรือแบบรายปี แต่เราอยากได้แค่รายเดือนใส่พอแก้คัด สุดท้ายก็เลยไม่ได้อะไรจากร้านแรก และพี่ปลาก็คิดว่าคงไม่ได้แว่นจากที่นี่แล้วแหละ ไว้ค่อยไปหาเอาข้างหน้าแล้วกัน เลิกหาร้านแว่นไปพักชิมกาแฟกันดีกว่า

วันนี้เราเลือกร้าน Cafe COFFEE DAY เลือกสั่งน้ำผลไม้ และกาแฟตามแต่ละคนชอบ พร้อมด้วยขนมที่น้องตาลเลือกมาลองชิมกัน ซึ่งก็ใช้ได้เลยขนมโอเค กาแฟโอเค แต่น้ำผลไม้ซึ่งน่าจะเป็นน้ำผลไม้แบบขวดไม่ใช่ผลไม้สดรสชาติจืดจางไปหน่อย รู้สึกว่าพี่น้องกับพี่จี้จะได้ผงกาแฟกลับบ้านไปจากร้านนี้ด้วย พร้อมกับขนมที่ตุนไว้เป็นอาหารเช้า (พวกเราแต่ละคนจะเตรียมตุนอาหารเช้าไว้ตั้งแต่กลางคืน เพราะขี้เกียจต้องเดินออกมากินอาหารเช้ากันข้างนอก)

เห็นแล้วอยากไปด้วยจัง แว่นดำก็เท่ห์แฮะปลา

คิดถึงทุกคนที่ไปแคชเมียร์

  แล้วตาลล่ะเรียนเป็นไงบ้าง

ไม่ยอมเล่าเรื่องเรียนเลย เห็นเล่าแต่เรื่องไปเที่ยวรักษาตัวนะเป็นห่วง

ก่อนเข้าร้านแว่น ป.ปลายังมีอารมณ์อยากถ่ายรูปกับคุณตำรวจมาดเท่ห์อีกนะ (แต่เครื่องแบบพี่แกเท่ห์จริงๆ นะ)

พวกเรากลับเข้ามาถึงเมืองชิมลาประมาณ 4 โมงเย็น คุณพลขับจอดส่งพวกเราที่ถนน Cart ด้านล่างซึ่งเป็นถนนเส้นคู่ขนานกับถนน Mall ด้านบน และมีทางเดินเชื่อมขึ้นไปถึงโรงแรมกุลมาร์คที่พวกเราพักได้ ถึงทางจะชันไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าต้องเดินขึ้นมาทางเดิมที่ลงไปเมื่อเช้านะ

เราเข้าไปพักผ่อนที่ห้องกันครู่หนึ่ง นัดกันเวลาเดิม 5 โมงเย็น เพราะมีภารกิจสำคัญคือต้องพาพี่ปลาไปตัดแว่นใหม่ (ยังดีที่พี่ปลามีแว่นตาดำซึ่งตัดเลนส์สายตามาด้วยนะ แต่ก็ต้องรีบออกไปก่อนมืด เพราะใส่แว่นตาดำเดินตอนค่ำๆ มันคงดูไม่งามเท่าไหร่นะ)

แต่ก่อนจะถึงร้านแว่น พี่ท่านขอแวะติดต่อเรื่องรถที่จะไปเมืองอัมบาลา เพื่อต่อรถไฟไปอัมริสซาร์พรุ่งนี้กันก่อน

ที่แรกก็สอบถามเฉพาะรถแอร์ของ Volvo (Volvo AC bus) ซึ่งจะออกแต่เช้าตอน 8 โมง แต่รถไฟขบวนที่พวกเราจะไปออกตั้ง 5 โมงกว่า ไปถึงเร็วก็ยิ่งต้องรอนาน แล้วเจ้าตาลก็เหลือบไปเห็นราคารถแอร์ของ TATA ซึ่งค่ารถถูกกว่าของวอลโว่เยอะ และรถออกตอน 9.30 น. ซึ่งเป็นเวลาที่ดีกว่าสำหรับพวกเรา พอพี่ปลาหันไปถามเจ้าหน้าที่รับจองตั๋วว่าทำไมราคาตั๋วของวอลโว่กับตาต้าถึงต่างกันมาก มันมีอะไรที่ต่างกัน เจ้าหน้าที่ตอบกับพวกเราว่า "ตาต้าผลิตในอินเดีย แต่วอลโว่ผลิตในยุโรป ค่ารถเลยแพงกว่า" (นี่มันใช้เป็นเหตุผลที่ทำให้ค่ารถต่างกันได้จริงๆ เหรอ)

แต่สุดท้ายพวกเราก็ตัดสินใจจอง TATA เพื่อจะได้ไม่ต้องตื่นเช้านัก และราคาค่ารถก็ถูกกว่ากันหลายร้อย (ค่ารถตาต้าคนละ 190 รูปี แต่ของวอลโว่ประมาณ 400 กว่าๆ ถ้าจำไม่ผิด)

ภาคต่อมีอยู่ว่า หลังจากพี่ปลาตัดใจจากแว่นตาคู่กายแล้ว ทุกคนก็เดินกลับลงมาที่รถด้วยความระมัดระวังแว่นตาของตัวเองอย่างยิ่ง เพราะ 4 ใน 5 คนของพวกเราใส่แว่นตา (นุ้ยเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ใส่แว่น เพราะว่าใส่คอนแทรคเลนส์ค่ะ สรุปว่าทุกคนมีปัญหาเรื่องสายตากันหมดเลย)

แล้วเหตุการณ์ก็ซ้ำรอยค่ะ คราวนี้เหยื่อของลิงคือพี่จี้ ซึ่งใส่หมวกปีกกว้างมาก แต่เจ้าลิงยังสามารถโดดมาขโมยแว่นโดยการถอดออกเหมือนคนถอดแว่นตาเลย(ตามที่พี่จี้เล่า) ไม่ใช่กระชากแบบแย่งของ โชคยังดีที่ลิงตัวนี้ยอมแลกแว่นกับขนมที่คนขายขนมรีบหยิบมายื่นให้อย่างทันควัน สุดท้ายพวกเราเลยสรุปกันจากเหตุการณ์นี้ว่า มันเป็นลิงที่ถูกฝึกให้ขโมยแว่นมากกว่าที่จะคิดขโมยเองเพราะความซนของลิง เพราะถ้าแย่งหมวกวหรือของอื่นๆ ที่ถือติดมือมาคนอาจจะไม่เสียดาย แต่ถ้าเป็นแว่นตา โดยเฉพาะแว่นสายตามันเป็นของจำเป็นสำหรับเจ้าของ ทุกคนต้องพยายามเอาคืน และคนขายขนมก็จะขายของได้ แต่เจ้าตัวที่ขโมยแว่นพี่ปลาไปมันคงจะดื้อกว่าตัวอื่นๆ น่ะ เลยไม่ยอมแลกด้วย

จะด้วยพฤติกรรมเลียนแบบของลิงที่เห็นว่าขโมยแว่นตาแล้วจะมีคนเอาขนมมาแลก หรือจะมีใครฝึกใครสอนมันก็ตามที ยังไงก็ขอเตือนทุกคนที่คิดจะไปเที่ยวที่วัดหนุมานแห่งนี้นะคะว่านอกจากต้องระวังของที่ถือติดตัวมาแล้ว ยังต้องระวังแว่นตาที่ใส่มาด้วยค่ะ เพราะลิงมันก็คือลิง....แต่ลิงก็ยังมีดีตรงที่มันรักลูกของมันนะ

เดินได้หนึ่งรอบก็เท้าเย็นเต็มที่ กลับกันดีกว่า ทุกอย่างดูจะผ่านไปด้วยดี เดินกลับลงมาขึ้นรถกัน แต่ยังไม่ทันถึงรถ พี่ปลาก็เจออิทธิฤทธิ์ลูกหลานหนุมานเข้าไปอย่างจัง ทั้งที่ทุกคนระวังแล้วนะ โดยเฉพาะพี่ปลาที่เคยมีประวัติทะเลาะกับลิงมาแล้ว

พี่ปลาไม่ได้ถือของอะไรติดมือมาเลยซักอย่าง แม้แต่มือยังเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ แต่ก็ยังมีลิงมาเดินเหล่ๆ ซึ่งพี่ปลาก็เห็นมันแล้วนะ แต่คิดว่าตัวเองไม่มีอะไรให้แย่ง อย่างมากก็มีแค่หมวกที่ใส่อยู่บนหัว นุ้ยก็เดินตามมาติดๆ แล้วภาพที่เห็นก็คือเจ้าลิงแสนซนโดดจากแนวกำแพงขึ้นไหล่พี่ปลา แล้วก็ชกแว่นตาไปอย่างเนียนๆ แบบที่พี่ปลายังงงๆ ว่ามันไม่ได้เอาหมวกไป แล้วมันมาเอาอะไร กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็คือมองอะไรไม่เห็นแล้ว (พี่ปลาสายตาสั้นประมาณ 400) พอมันได้แว่นตาไปมันก็โดดขึ้นหลังคาไป มีคนที่วัดพยายามช่วยเอาขนมมาล่อ แต่มันก็ไม่ยอมคืนแว่นให้ สุดท้ายมันก็ปีนขึ้นต้นสนไป แล้วก็ไม่ยอมสนใจขนมเลยซักนิด รอดูสถานการณ์กันอยู่พักหนึ่ง พี่ปลาก็ถอดใจ (และเจ็บใจอย่างแรง เพราะแว่นอันนี้เพิ่งตัดมาไม่กี่เดือนเอง) เอานะ ไปตัดใหม่ในเมืองชิมลาแล้วกัน เห็นมีร้านแว่นอยู่นะ

แต่เรื่องลิงๆ มันยังไม่จบแค่นี้ค่ะ

ส่วนอีกวิหารหนึ่งมีการบูชารูปรอยเท้านี้ ซึ่งเราก็ยังไม่รู้ว่าเป็นรอยเท้าของใครนะ

แล้วก็มีวิหารอีกสองหลังอยู่ใกล้ๆ กัน หลังนี้ไม่ได้เปิดให้เข้าไปข้างใน เห็นมีลิงสองตัวเป็นนายทวารอยู่

ภาพนี้เป็นตอนหนุมานเผากรุงลงกาค่ะ

พวกเราเดินไต่ระดับความสูง และความหนาวขึ้นไปถึงด้านบนวัด แล้วก็เข้าไปชมด้านในกัน (มีแค่นุ้ยกับตาลที่เข้าไปด้านใน เพราะก่อนเข้าต้องถอดรองเท้า แต่อากาศก็หนาวเย็นเสียเหลือเกิน พี่ๆ ทั้งสามท่านเลยขอบาย)

ภายในวัดมีการบูชาหนุมาน มีภาพวาด และรูปปั้นนูนต่ำเล่าเรื่องราวของหนุมานในตอนต่างๆ อยู่โดยรอบ และดูเหมือนว่าที่นี่เพิ่งจะมีงานใหญ่ผ่านไป เพราะมีดอกไม้สดประดับประดาอยู่เต็มไปหมด

ที่นี่มีลิงเยอะมาก เกาะกันอยู่ตามต้นสน ตามที่ได้อ่านข้อมูลมาเตือนว่าให้ระวังลิงแย่งของ พวกถุง กระเป๋า หรือของที่ถือมาด้วยให้คอยระวังดีๆ ซึ่งพวกเราก็พยายามจะไม่ถืออะไรติดตัวมาด้วยแล้วนะ (แต่ก็ยังไม่วายนะ)

แต่วิวที่มองออกไปนี่ซิ โอเคเลย ถ้าฟ้าเปิดคงได้เห็นทะเลภูเขาไกลออกไปสุดสายตา ขนาดเราเลือกนั่งในร้านเพราะข้างนอกอากาศเย็น และอาจมีฝนตก ถ้าได้นั่งกินลมชมบรรยากาศที่ระเบียงด้านนอกคงจะแจ่มกว่านี้อีก

พอได้ของกันสมใจเราก็พร้อมจะไปต่อกัน บอกคุณพลขับให้พาไปแวะกินข้าวกลางวันในหมู่บ้านคูฟรี พี่ท่านก็ขับมาถึงหมู่บ้าน แล้วชี้ให้ดูว่าที่นี่คือหมู่บ้าน แต่ไม่จอดให้ลง อ้าว...ซะงั้น แต่แล้วพี่แกก็พามาจอดที่ร้านนี้ค่ะ abc SHERE-e-PUNJAB อาหารเป็นแบบพื้นๆ พอทานได้ค่ะ

ส่วนพี่จี้ได้ของที่ระลึกเป็นเมล็ดข้าวสารเขียนชื่อแล้วใส่ลงไปในพวงกุญแจ ฝีมือพ่อหนุ่มแขกคนนี้เลย พี่แกมีร้านเล็กๆ เป็นของตัวเอง ซึ่งขายสารพัดอย่าง (อย่างที่อยากจะขาย)

เดินเที่ยวสวนสัตว์กันได้พักใหญ่ เราก็โผล่ออกมาอีกด้านหนึ่งของสวนซึ่งมีร้านรวงขายของที่ระลึกค่ะ ก็เดินดูของ ซื้อของกันตามระเบียบ นุ้ยได้ถาดไม้เป็นชั้นๆ รูปมะม่วงไปฝากแม่หนึ่งอัน (จริงๆ ถาดหน้าตาแบบนี้มีพ่อค้าเอามาขายที่บ้านเรือ ตอนไปแคชเมียร์เหมือนกัน แต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจ พอมาเจอที่นี่หน้าตาเหมือนกันเลยลองสอบถามราคาดู เค้าบอกอันละ 250 รูปี ได้มาในราคา 200 รูปีค่ะ แต่ไม่ทันได้ถามว่าทำจากไม้อะไร)

ที่เด่นหน่อยคงเป็นตัวนี้ คือนกยูงของที่นี่ค่ะ ขนสีสวยดี แต่ไม่มีหางยาวเหมือนนกยูงที่เราเคยเห็น

แล้วก็มีพวกตระกูลนก (หรือไก่หว่า)

นี่ครอบครัวหมีสีน้ำตาล มีอยู่ 4 ตัว เจ้าตัวใหญ่สองตัวที่สีน้ำตาลอ่อนนอนหลับอยู่ด้านบน ส่วนเจ้าสองตัวเล็กสีน้ำตาลเข้มคงจะเป็นลูกค่ะ เจ้าตัวเล็กสุดเห็นชัดหน่อย ส่วนอีกตัวนั่งอิงแอบอยู่ระหว่างซอกต้นไม้ (หากันเจอมั้ยเอ่ย)

เจ้าตัวนี้หมีควายค่ะ

แล้วพวกเราก็ไปต่อกันเทือกเขาคูฟรี เราผ่านหมู่บ้านคูฟรีขึ้นไปบนเขาซึ่งเป็นสถานที่ฝึกและเล่นสกี แต่ถ้าจะขึ้นไปถึงด้านบนต้องเดิน หรือขี่ม้าขึ้นไป ซึ่งเราเลือกไม่ทำทั้งสองอย่าง เพราะฝนตกไว้จนพื้นเปียกแฉะเป็นเลน ถ้าเราหรือม้าเกิดลื่นล้มขึ้นมาก็ไม่ต้องพูดถึง อีกอย่างคือตอนนี้ไม่มีหิมะให้เห็นด้วย เลยไม่รู้จะขึ้นไปทำไม เข้าไปเที่ยวสวนสัตว์กันดีกว่า

ถัดมาอีกมุมหนึ่งเป็นสตูดิโอถ่ายภาพค่ะ มีชุดพื้นเมืองของชิมลามาให้เช่าถ่ายรูปกัน แต่พวกเราไม่มีใครอยากแต่งแต่อยากถ่ายคนที่เค้าแต่งน่ะ เลยแอบถ่ายรูปสาวน้อยคนนี้มา