แวะไปดูโรงเรียนสอนปีนเขา Himalayan Mountaineering Institute ที่อยู่ด้านในสวนสัตว์นี้กันด้วย ที่นี่เป็นสถานที่รวบรวมประวัติการพิชิตยอดเขาเอเวอร์เรสเอาไว้

นางแบบของเราธรรมดาซะทีไหน

คุณไกด์พาเดินไปเดินมาจนทั่วสวนสัตว์ (จริงๆ ก็ยังไม่ทั่วนะ แต่เดินกันจนเหนื่อยแล้วน่ะ) เลิกดูสัตว์ไปเดินชมเมืองชมตลาดกันบ้างดีกว่า เก็บภาพสั่งลาซะหน่อย

เข้ามาถึงในเมืองคุณไกด์ก็พาไปเดินชมตลาดพื้นเมืองกันต่อค่ะ เป็นตลาดที่อยู่บนถนนด้านล่าง ซึ่งคนท้องถิ่นมาจับจ่ายใช้สอยกัน ข้าวของราคาจะต่ำกว่าตลาดย่านชอร์ราสต้า ซึ่งเป็นตลาดนักท่องเที่ยวค่ะ แต่เดินกันอยู่พักใหญ่ ก็ไม่มีใครได้ของอะไรนะ ยกเว้นพี่น้อยที่ได้ผักติดไม้ติดมือกลับมาเป็นอาหารเย็นของตัวเอง

เดินชมตลาดกันจนหมดแรง ก็เลยแวะเติมพลังกันซะหน่อยก่อนถึงมื้อค่ำ จิบชาบ้าง กาแฟบ้าง กินไอศครีมบ้างตามแต่ชอบใจค่ะ  (ภาพนี้จากกล้องพี่น้อยค่ะ) เสร็จแล้วก็กลับเข้าไปพักผ่อนที่โรงแรมกัน ซึ่งตอนนี้แก๊งค์สาวๆๆ ก็มาถึงที่พักเรียบร้อยแล้วเช่นกันค่ะ 

เรานัดหมายเวลากินอาหารค่ำกันหนึ่งทุ่มตรง โดยมื้อนี้เลือกร้านอาหารจีนที่โรงแรม Shangrila ค่ะ เป็นร้านที่บรรยากาศและอาหารโอเคค่ะ (ทริปนี้เราไม่ได้ให้แลนหรือบริษัททัวร์ในสิกขิมจัดการเรื่องอาหารให้ เพราะมักจะไม่ค่อยถูกปาก และอยากไปเลือกลองเองตามร้านต่างๆ ที่น่าสนใจ แต่ละมื้ออยากกินอะไรที่ไหนก็เลยเป็นหน้าที่ของพี่ปลากับน้องตาลเลือกสรรมาค่ะ ส่วนนุ้ยเป็นประเภทลิ้นจรเข้น่ะ กินได้หมดจ้ะ)

หลังอาหารค่ำแล้วก็แยกย้ายกันพักผ่อน รีบเข้านอนกันหน่อย เพราะพรุ่งนี้ต้องออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ไทเกอร์ฮิลล์กันตั้งแต่ตี 3 ค่ะ คืนนี้นอนหลับฝันดีกันที่ดาร์จีลิ่ง เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นราชินีแห่งขุนเขา และเป็นแหล่งปลูกชา Darjeeling Tea ชาที่ดีที่สุดชนิดหนึ่งของโลกค่ะ

มาอ่านอีกรอบ ขอแก้หน่อยนะนุ้ย นัดกันตี3จ้ะ ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่Tiger hill แต่กว่าจะพร้อมก็ ตี3ครึ่ง กว่าจะเดินไปที่รถ ล้อหมุนก็ตี3.45เกือบๆตี4 โชคดีนะที่ไปทันดูไม่อย่างนั้นคงมีคนเคืองกันหลายคน

แหม่ ป้านุชเข้ามาติดตามไม่ขาดตอนเลยนะคะ

เอ้านุ้ย สู้ สู้ ป้านุชรออยู่จ้ะ

สวัสดีค่ะป้านุช พี่อ๋อย วันนี้กว่าจะได้เข้าประจำที่ในกระทู้นี้ก็เย็นซะแล้ว ช่วงกลางวันวุ่นวายกับการติดต่อประสานงานเรื่องทริปหลวงพระบาง กับทริปไปมะนาลี-เลห์-แคชเมียร์ค่ะ ช่วงนี้ติดต่อออฟฟิตไหนไม่ได้แล้ว เลยได้เวลามาต่อกระทู้จ้ะ

ป้านุชจ๋า อยากจะลงแบบสั้นๆ เฉพาะรูปเด็ดๆ อย่างคนอื่นเค้าบ้างเหมือนกันค่ะ แต่เสียงเรียกร้องมักจะขอให้เล่าเรื่องด้วย เผื่อคนที่ไม่เคยไป คนที่คิดจะไป และคนที่คิดว่าไม่มีโอกาสได้ไปค่ะ แต่ละกระทู้ของนุ้ยเลยต้องใช้เวลานานนนน กว่าจะจบได้อย่างงดงาม ยังไงก็อยู่ติดตามผลงานและเป็นกำลังใจกันไปเรื่อยๆ นะคะ อย่าทิ้งให้นั่งเฝ้ากระทู้อยู่คนเดียวนะ

ขอบคุณป้านุชด้วยนะคะ สำหรับการแก้ไขเพิ่มเติมข้อมูล ว่าแต่วันนั้นเรานัดกันเช้าขนาดนั้นเลยเหรอป้า คือจำได้ว่าทีแรกไกด์จะนัดตี 3 แต่พวกเราต่อรองขอเป็นตี 4 (หรือตี 3 ครึ่งหว่า) สรุปว่าจำไม่ได้อ่ะ นี่ขนาดพวกนุ้ยรวมหัวกันอยู่ 3 คนนะเนี่ย ยังจำได้ไม่หมดเลยค่ะ...อิอิ หากมีข้อมูลส่วนใดผิดพลาด หรือใครจดจำได้เพิ่มเติม ก็เสริมมานะจ๊ะ

เอาล่ะ กฤษ์งามยามดีแล้ว ไปเที่ยวต่อกันเลยดีกว่า

วันที่ 2 ของการเดินทาง วันจันทร์ที่ 10 พฤษภาคม 2553  :  ดาร์จีลิ่ง (Darjeeling)

ตามที่ป้านุชบอกมา นัดกันตี 3 รวมพลกันครบราวตี 3 ครึ่ง เดินมาขึ้นรถที่ท่ารถ เพราะรถไม่สามารถเข้าไปรับที่หน้าโรงแรมได้ กว่าจะเข้าประจำที่กันครบและล้อเริ่มหมุนก็เกือบตี 4 มาถึงที่ไทเกอร์ฮิลล์ (Tiger Hill) ก็มีผู้คนอยู่ล้นหลามแล้ว แต่อาคารที่เคยเปิดให้นักท่องเที่ยวซื้อตั๋วเข้าไปนั่งรอดูพระอาทิตย์ขึ้นได้แบบไม่ต้องทนหนาวลมกลับปิดให้บริการ ทั้งไทย ทั้งแขก เลยต้องยืนหนาวยะเยือกเวลาพระพายพัดมาแต่ละที ยังดีที่วันนี้ผู้คนไม่หนาแน่นมากนัก ยังพอมีที่ยืนให้จับจองเฝ้ามองพระอาทิตย์ขึ้นบ้าง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนบางส่วนจอดรถรอดูอยู่อีกจุดหนึ่งที่ถึงก่อนตรงนี้หรือเปล่า

บรรยากาศที่ไทเกอร์ฮิลล์ตอนนี้ เริ่มสว่างแล้ว มีสายหมอกบางๆ ลอยมาตามลมเป็นระยะๆ แล้วก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อเริ่มมีคนเห็นแสงแรกของพระอาทิตย์ที่ส่องมากระทบก้อนเมฆ (วันนี้มีแววจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ไทเกอร์ฮิลล์แล้ว เพราะเมื่อ 3 ปีก่อนไม่ได้เห็นอะไรเลย นอกจากหัวคนกับม่านหมอกหนาทึบ)

อีกไม่กี่นาทีต่อมา พระอาทิตย์ก็โผล่พ้นแนวก้อนเมฆ และส่องแสงสีทองเรียกเสียงโห้เรียกแสดงความยินดีจากผู้คนที่เฝ้ารอชม
พระอาทิตย์ขึ้นที่ไทเกอร์ฮิลล์งามอย่างนี้เอง นี่ถ้าได้เห็นวิวเทือกเขาอลังการเป็นฉากหลัง คงแจ่มได้ใจ แต่ถ้าฟ้าใสจนเห็นเทือกเขา เราก็ไม่ได้เห็นสายหมอกซินะ อิอิ...ได้คืบก็จะเอาศอกนะเรา

แสงอาทิตย์เริ่มแรง อากาศก็อุ่นขึ้น หมอกก็เริ่มลอยตัวสูง กลายเป็นทะเลหมอกอย่างที่เห็นค่ะ

หมอกหนาๆ นุ่นๆ เย็นๆ มาแล้วจ๋า...

พอกลับเข้ามาถึงในเมืองก็ยังเช้าเกินกว่าที่ร้านอาหารใดๆ จะเปิดขายค่ะ ยกเว้นร้านข้างทางแบบบ้านๆ 2-3 ร้านแถวนี้ ที่นี่จึงเป็นร้านอาหารยอดฮิตแห่งหนึ่งของนักเดินทางผู้ตื่นเช้า ถึงจะไม่ได้กินอะไรมากมาย ได้ชานมร้อนๆ หรือกะลำไจสักแก้วก็โอเคแล้วค่ะ

ร้านอาหารเช้าที่เปิดเร็วที่สุดแล้วในเมืองนี้ เปิดตอน 7 โมงค่ะ ระหว่างรอเวลาอาหารหลักมื้อเช้า พี่ปลากับน้องตาลก็เลยรองท้องที่ร้านนี้ซะหน่อยค่ะ รู้สึกว่าจะไม่ได้มีแค่ 2 สาวนี้นะที่ได้ชิมอาหารบ้านๆ แถวนี้ เพราะเห็นพี่ฝนนั่งอยู่ร้านข้างๆ แล้วก็เห็นรูปของพี่ม่านที่ร้านนี้เหมือนกัน แสดงว่าได้ไปลองลิ้มชิมรสชาดอาหารข้างทางกันมาแล้วหลายคนทีเดียว

พี่ก็ได้กินร้านนี้เหมือนกันนะจ๊ะ ไปนั่งกับม่าน ได้แต่กินชา กับขนมปังทาเนย อย่างอื่นยังไม่กล้าลองจ้ะ

หลังจากรอร้านอาหารเปิดอยู่นานสองนาน พอได้เวลาเราก็เคลื่อนพลกันไปที่ร้าน Snack Bar ร้านที่เช็คแล้วว่าเปิดเร็วที่สุดในดาร์จีลิ่ง ชั้นล่างของร้านเป็นส่วนเบเกอร์รี่ ด้านบนมีทั้งโต๊ะอาหารทั้งที่อยู่ในตัวอาคาร และโต๊ะกลางแจ้ง อากาศเย็นๆ ยามเช้าอย่างนี้ ต้องนั่งตากลมชมวิวกลางแจ้งกันค่ะ ถึงวิวจะไม่แจ่มเท่าไหร่ เพราะฟ้าไม่เปิด แต่ก็ได้นั่งทอดอารมณ์ชมเมืองดาร์จีลิ่งในมุมสูงกันนะ

อ้าว...พี่อ๋อยมาแอบดูอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

นึกแล้วเชียวว่าพี่อ๋อยก็น่าจะลองแล้ว เพราะต้องโดนพี่ม่านลากไปด้วยกันแน่ๆ ไม่งั้นใครจะถ่ายรูปให้คุณม่านล่ะ (เห็นพากันออกไปเดินเล่น ถ่ายรูปแต่เช้าทุกวัน ทุกเมืองไม่มีเว้นเลย) ร้านนี้นุ้ยก็กินแค่ชาร้อนค่ะ มีแอบชิมเฉาเหมี่ยนของพี่ปลากับเจ้าตาลไปไม่กี่คำ ไม่ใช่ไม่กล้ากินนะคะ แต่พอกินชากาแฟตอนเช้าๆ แล้วเหมือนกินยาระบาย ต้องไปทำธุระในห้องน้ำน่ะ เลยต้องขอตัวขึ้นห้องไปก่อนจ้ะ

สุดท้ายเลยมากินอาหารเช้าชุดใหญ่ที่ร้าน Snack Bar รวดเดียวเลย หน้าตาอาหารเช้าที่เลือกสั่งกันเอาตามใจชอบก็ออกมาประมาณนี้ เมนูไข่ทั่วไปตามระเบียบ ดีนะที่พกซอสแม็กกี้ไปด้วย เลยกินไข่ดาว ไข่เจียว ไข่ต้มได้อร่อยเหาะทุกไข่ ขอกระซิบบอกหน่อยนึงว่านอกจากบรรดาไข่ และขนมปังแล้ว อย่างอื่นรสชาดรับไม่ค่อยไหวค่ะ เพราะเกลือเรียกพี่แทบทุกอย่างเลย ทั้งแฮม ไส้กรอก และเบคอน

หลังเติมพลังด้วยอาหารเช้ากันแล้ว พวกเราก็ไปเยี่ยมชมศูนย์ช่วยเหลือผู้อพยพชาวทิเบต หรือที่เรียกกันว่าทิเบตแคมป์ค่ะ

ที่นี่มีผู้สูงอายุเชื้อสายทิเบตมารวมตัวกันทอผ้า ทอพรม และทำงานประดิษฐ์ต่างๆ เพื่อขายนำเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายของศูนย์และค่าใช้จ่ายทั่วไปเพื่อเลี้ยงตัวเอง นอกเหนือจากเงินช่วยเหลือจากแหล่งต่างๆ

เราได้เห็นขั้นตอนการทำงานตั้งแต่การแปรงขนแกะที่จับตัวกันเป็นก้อนๆ ให้ฟูฟ่อง แล้วก็เอามาปั่นให้เป็นเส้น พอย้อมสีแตกแดดให้แห้งแล้วก็เอามาถักทอเป็นเสื้อผ้าบ้าง เป็นพรมบ้าง ดูเป็นกิจกรรมที่ยาวนานเหลือเกินกว่าชิ้นงานจะเสร็จสมบูรณ์แต่ละชิ้น ต้องอาศัยความร่วมมือร่วมใจจากทุกฝ่าย ถ้าต่างคนต่างทำหรือขัดแย้งกันก็คงไม่สำเร็จได้โดยง่ายค่ะ (หลักการนี้ใช้ได้กับทุกงานทุกที่ทุกสังคมจริงๆ ค่ะ)  

ช็อปปิ้งกันพอหอมปากหอมคอ เราก็ออกเดินทางต่อไปเที่ยวชมและชิมชากัน คุณไกด์พามาแวะริมถนนสายหนึ่งซึ่งมีร้านขายใบชาหลายร้านเรียงรายกัน ***บห่อของชาที่วางขายอยู่ในแต่ละร้านแตกต่างกันแค่สีของห่อและสีฉลาก ราคาก็ไม่ต่าง คุณภาพก็ไม่รู้จะวัดยังไง ทำได้แค่ทดลองชิม แต่หลักๆ แล้วจะตัดสินใจเลือกที่โหว้งเฮ้งคนขายมากกว่านะ

ร้านนี้แม่ค้ากรีดตาเข้มได้ใจ อัธยาศัยดี แถมเรามีล่ามภาษาฮินดี้ประจำคณะถึงสองคน เจรจาอะไรกับพ่อค้าแม่ค้าก็สะดวกค่ะ (แถมยังเป็นนักดื่มชาอีกด้วยนะ งานนี้เลยกวาดชาที่ร้านนี้กันไปหลายห่อเลย)

ด้านหลังร้านชามองลงไปจะเห็นไร่ชาเต็มภูเขาค่ะ แต่ทัศนวิสัยวันนี้มองเห็นได้แค่ระยะใกล้ค่ะ

ซื้อชาได้ดังใจกันแล้ว เราก็ไปต่อ ไกด์พามาแวะชมสถานที่ฝึกปีนเขาของนาย Tenzin ลูกหาบชาวเนปาลีคนแรกที่ขึ้นไปพิชิตยอดเขาเอเวอร์เรสโดยเริ่มเดินขึ้นจากทางดาร์จีลิ่งค่ะ ที่สถาบันสอนปีนเขา Himalayan Mountaineering Institute ก็มีอนุสาวรีย์ของเตนซิงตั้งอยู่ รวมทั้งศพของเตนซิงก็ถูกเผาที่นั่นด้วย

แค่หินก้อนเดียว แต่ประวัติไม่ธรรมดาก็สามารถเป็นจุดขายได้นะ มีคนสนใจมาทดลองปีนเขาย่อมๆ แห่งนี้กันไม่น้อยทีเดียว

เรื่องปีนเขาพวกเราไม่สนใจหรอกค่ะ แต่ถ้าเรื่องชิมชาล่ะก็ เราไม่พลาด ที่สำคัญร้านนี้มีชานมแบบที่พวกเราชอบด้วย แค่พวกเราไม่ได้ชิมเปล่านะคะ พี่น้อยอุดหนุนชาจากร้านนี้ด้วย

หมดแรงอาหารเช้ากันแล้ว กลับเข้าเมืองไปเติมพลังด้วยอาหารกลางวันกัน มื้อนี้กินกันที่ร้านอาหารจีน Shangrila ร้านเดิม ร้านเดียวกับมื้อเย็นเมื่อวานค่ะ เพราะอาหารและบรรยากาศโอเค และคนไม่เยอะเท่าร้าน Glenary"s ซึ่งถ้าไปถึงร้านตอนบ่ายอย่างนี้ โต๊ะคงเต็มแล้วแน่ๆ

ช่วงบ่ายหลังมื้อกลางวันแล้ว ปล่อยให้ทุกท่านได้ใช้เวลาอิสระในดาร์จีลิ่งตามอัธยาศัย บางคนก็นอนพัก บางคนก็ออกไปเดินเล่นชมเมือง บางคนก็ช็อปปิ้ง เรานัดเวลารวมพลกันอีกทีตอนอาหารค่ำ ระหว่างนี้เรา 3 คนทีมงานวันแรมทางก็ออกไปตระเวนหาที่กินแจ่มๆ สำหรับมื้อค่ำค่ะ แล้วก็มาสรุปลงตัวที่ร้าน The Park Restaurant หรือ Lemon Grass ซึ่งเป็นร้านอาหารไทยค่ะ (แต่ก็ไม่ได้มีเฉพาะอาหารไทยนะ) เข้าไปเจรจาจัดเจงจองโต๊ะ เลือกเมนูอาหาร และนัดเวลาเรียบร้อย ก็เสร็จสิ้นภารกิจของช่วงบ่าย เดินเล่นได้สักพักก็กลับไปนอน เพราะไม่รู้จะทำอะไรค่ะ ตื่นมาก็เตรียมตัวไปกินมื้อค่ำอีกแล้ว (กลับมาเกือบกลิ้งได้เลยเรา)

บรรยากาศร้านนี้ก็โอเค มีลูกค้าเต็มเกือบทุกโต๊ะ ในร้านเปิดเพลงไทยด้วยนะ อาหารไทยมื้อนี้มีเมนูต้มยำไก่ ผัดกระเพราะไก่ ไข่เจียว ปลาราดพริก และผัดเปรี้ยวหวานค่ะ มีน้ำพริกกะปิ และน้ำปลาพริกแถมมาให้ด้วยนะ ทุกอย่างรสชาดโอเค ถึงจะไม่จัดจ้านเท่าที่กินในเมืองไทย แต่ก็ถือว่าใช้ได้สำหรับครัวในต่างแดนค่ะ แต่ที่เด็ดสุดๆ จนเป็นพระเอกของมื้อนี้ ไม่ใช่อาหารของร้านนี้ค่ะ แต่เป็นปีกไก่บนปรุงรสที่พี่น้อย จากสัต***บ (ลูกค้าและพี่ที่น่ารักอีกคนหนึ่งของน้องๆ วันแรมทาง) ฝากมาให้เด็กๆ วันแรมทาง โดยเฉพาะน้องตาลที่ชอบปีกบนของไก่มากเป็นพิเศษ รวมถึงป้านุชและพี่อ๋อย ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมทริปเดียวกันตอนไปเลห์-แคชเมียร์ และถึงทุกคนในคณะที่ร่วมเดินทางในทริปนี้ค่ะ ทุกๆ คนขอขอบคุณพี่น้อยมา ณ โอกาสนี้ด้วยนะคะ ไก่อร่อยมากๆ แพ็คใส่กล่องโฟมมาให้อย่างดี มาถึงดาร์จีลิ่งแล้วน้ำแข็งในกล่องยังละลายไม่หมดเลยค่ะ เพราะที่นี่อากาศเย็นด้วย ไก่ของพี่น้อยเลยอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงปากทุกคนในมื้อนี้ ดีนะที่ร้านนี้เค้ายอมทอดให้ เพราะถ้าพ้นจากมื้อนี้ไปก็ยังไม่รู้ว่าจะหาร้านไหนทอดให้ได้อีกน่ะ

อิ่มหนำสำราญกันเต็มที่ แล้วก็กลับเข้าที่พัก นอนหลับฝันดีตามระเบียบ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางจากดาร์จีลิ่งสู่เมืองกาลิมปง เมืองแห่งกล้วยไม้และดอกไม้กันค่ะ