พี่ก็ได้กินร้านนี้เหมือนกันนะจ๊ะ ไปนั่งกับม่าน ได้แต่กินชา กับขนมปังทาเนย อย่างอื่นยังไม่กล้าลองจ้ะ

พอกลับเข้ามาถึงในเมืองก็ยังเช้าเกินกว่าที่ร้านอาหารใดๆ จะเปิดขายค่ะ ยกเว้นร้านข้างทางแบบบ้านๆ 2-3 ร้านแถวนี้ ที่นี่จึงเป็นร้านอาหารยอดฮิตแห่งหนึ่งของนักเดินทางผู้ตื่นเช้า ถึงจะไม่ได้กินอะไรมากมาย ได้ชานมร้อนๆ หรือกะลำไจสักแก้วก็โอเคแล้วค่ะ

ร้านอาหารเช้าที่เปิดเร็วที่สุดแล้วในเมืองนี้ เปิดตอน 7 โมงค่ะ ระหว่างรอเวลาอาหารหลักมื้อเช้า พี่ปลากับน้องตาลก็เลยรองท้องที่ร้านนี้ซะหน่อยค่ะ รู้สึกว่าจะไม่ได้มีแค่ 2 สาวนี้นะที่ได้ชิมอาหารบ้านๆ แถวนี้ เพราะเห็นพี่ฝนนั่งอยู่ร้านข้างๆ แล้วก็เห็นรูปของพี่ม่านที่ร้านนี้เหมือนกัน แสดงว่าได้ไปลองลิ้มชิมรสชาดอาหารข้างทางกันมาแล้วหลายคนทีเดียว

แสงอาทิตย์เริ่มแรง อากาศก็อุ่นขึ้น หมอกก็เริ่มลอยตัวสูง กลายเป็นทะเลหมอกอย่างที่เห็นค่ะ

หมอกหนาๆ นุ่นๆ เย็นๆ มาแล้วจ๋า...

สวัสดีค่ะป้านุช พี่อ๋อย วันนี้กว่าจะได้เข้าประจำที่ในกระทู้นี้ก็เย็นซะแล้ว ช่วงกลางวันวุ่นวายกับการติดต่อประสานงานเรื่องทริปหลวงพระบาง กับทริปไปมะนาลี-เลห์-แคชเมียร์ค่ะ ช่วงนี้ติดต่อออฟฟิตไหนไม่ได้แล้ว เลยได้เวลามาต่อกระทู้จ้ะ

ป้านุชจ๋า อยากจะลงแบบสั้นๆ เฉพาะรูปเด็ดๆ อย่างคนอื่นเค้าบ้างเหมือนกันค่ะ แต่เสียงเรียกร้องมักจะขอให้เล่าเรื่องด้วย เผื่อคนที่ไม่เคยไป คนที่คิดจะไป และคนที่คิดว่าไม่มีโอกาสได้ไปค่ะ แต่ละกระทู้ของนุ้ยเลยต้องใช้เวลานานนนน กว่าจะจบได้อย่างงดงาม ยังไงก็อยู่ติดตามผลงานและเป็นกำลังใจกันไปเรื่อยๆ นะคะ อย่าทิ้งให้นั่งเฝ้ากระทู้อยู่คนเดียวนะ

ขอบคุณป้านุชด้วยนะคะ สำหรับการแก้ไขเพิ่มเติมข้อมูล ว่าแต่วันนั้นเรานัดกันเช้าขนาดนั้นเลยเหรอป้า คือจำได้ว่าทีแรกไกด์จะนัดตี 3 แต่พวกเราต่อรองขอเป็นตี 4 (หรือตี 3 ครึ่งหว่า) สรุปว่าจำไม่ได้อ่ะ นี่ขนาดพวกนุ้ยรวมหัวกันอยู่ 3 คนนะเนี่ย ยังจำได้ไม่หมดเลยค่ะ...อิอิ หากมีข้อมูลส่วนใดผิดพลาด หรือใครจดจำได้เพิ่มเติม ก็เสริมมานะจ๊ะ

เอาล่ะ กฤษ์งามยามดีแล้ว ไปเที่ยวต่อกันเลยดีกว่า

วันที่ 2 ของการเดินทาง วันจันทร์ที่ 10 พฤษภาคม 2553  :  ดาร์จีลิ่ง (Darjeeling)

ตามที่ป้านุชบอกมา นัดกันตี 3 รวมพลกันครบราวตี 3 ครึ่ง เดินมาขึ้นรถที่ท่ารถ เพราะรถไม่สามารถเข้าไปรับที่หน้าโรงแรมได้ กว่าจะเข้าประจำที่กันครบและล้อเริ่มหมุนก็เกือบตี 4 มาถึงที่ไทเกอร์ฮิลล์ (Tiger Hill) ก็มีผู้คนอยู่ล้นหลามแล้ว แต่อาคารที่เคยเปิดให้นักท่องเที่ยวซื้อตั๋วเข้าไปนั่งรอดูพระอาทิตย์ขึ้นได้แบบไม่ต้องทนหนาวลมกลับปิดให้บริการ ทั้งไทย ทั้งแขก เลยต้องยืนหนาวยะเยือกเวลาพระพายพัดมาแต่ละที ยังดีที่วันนี้ผู้คนไม่หนาแน่นมากนัก ยังพอมีที่ยืนให้จับจองเฝ้ามองพระอาทิตย์ขึ้นบ้าง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนบางส่วนจอดรถรอดูอยู่อีกจุดหนึ่งที่ถึงก่อนตรงนี้หรือเปล่า

บรรยากาศที่ไทเกอร์ฮิลล์ตอนนี้ เริ่มสว่างแล้ว มีสายหมอกบางๆ ลอยมาตามลมเป็นระยะๆ แล้วก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อเริ่มมีคนเห็นแสงแรกของพระอาทิตย์ที่ส่องมากระทบก้อนเมฆ (วันนี้มีแววจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ไทเกอร์ฮิลล์แล้ว เพราะเมื่อ 3 ปีก่อนไม่ได้เห็นอะไรเลย นอกจากหัวคนกับม่านหมอกหนาทึบ)

อีกไม่กี่นาทีต่อมา พระอาทิตย์ก็โผล่พ้นแนวก้อนเมฆ และส่องแสงสีทองเรียกเสียงโห้เรียกแสดงความยินดีจากผู้คนที่เฝ้ารอชม
พระอาทิตย์ขึ้นที่ไทเกอร์ฮิลล์งามอย่างนี้เอง นี่ถ้าได้เห็นวิวเทือกเขาอลังการเป็นฉากหลัง คงแจ่มได้ใจ แต่ถ้าฟ้าใสจนเห็นเทือกเขา เราก็ไม่ได้เห็นสายหมอกซินะ อิอิ...ได้คืบก็จะเอาศอกนะเรา

แหม่ ป้านุชเข้ามาติดตามไม่ขาดตอนเลยนะคะ

เอ้านุ้ย สู้ สู้ ป้านุชรออยู่จ้ะ

มาอ่านอีกรอบ ขอแก้หน่อยนะนุ้ย นัดกันตี3จ้ะ ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่Tiger hill แต่กว่าจะพร้อมก็ ตี3ครึ่ง กว่าจะเดินไปที่รถ ล้อหมุนก็ตี3.45เกือบๆตี4 โชคดีนะที่ไปทันดูไม่อย่างนั้นคงมีคนเคืองกันหลายคน

เดินชมตลาดกันจนหมดแรง ก็เลยแวะเติมพลังกันซะหน่อยก่อนถึงมื้อค่ำ จิบชาบ้าง กาแฟบ้าง กินไอศครีมบ้างตามแต่ชอบใจค่ะ  (ภาพนี้จากกล้องพี่น้อยค่ะ) เสร็จแล้วก็กลับเข้าไปพักผ่อนที่โรงแรมกัน ซึ่งตอนนี้แก๊งค์สาวๆๆ ก็มาถึงที่พักเรียบร้อยแล้วเช่นกันค่ะ 

เรานัดหมายเวลากินอาหารค่ำกันหนึ่งทุ่มตรง โดยมื้อนี้เลือกร้านอาหารจีนที่โรงแรม Shangrila ค่ะ เป็นร้านที่บรรยากาศและอาหารโอเคค่ะ (ทริปนี้เราไม่ได้ให้แลนหรือบริษัททัวร์ในสิกขิมจัดการเรื่องอาหารให้ เพราะมักจะไม่ค่อยถูกปาก และอยากไปเลือกลองเองตามร้านต่างๆ ที่น่าสนใจ แต่ละมื้ออยากกินอะไรที่ไหนก็เลยเป็นหน้าที่ของพี่ปลากับน้องตาลเลือกสรรมาค่ะ ส่วนนุ้ยเป็นประเภทลิ้นจรเข้น่ะ กินได้หมดจ้ะ)

หลังอาหารค่ำแล้วก็แยกย้ายกันพักผ่อน รีบเข้านอนกันหน่อย เพราะพรุ่งนี้ต้องออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ไทเกอร์ฮิลล์กันตั้งแต่ตี 3 ค่ะ คืนนี้นอนหลับฝันดีกันที่ดาร์จีลิ่ง เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นราชินีแห่งขุนเขา และเป็นแหล่งปลูกชา Darjeeling Tea ชาที่ดีที่สุดชนิดหนึ่งของโลกค่ะ

เข้ามาถึงในเมืองคุณไกด์ก็พาไปเดินชมตลาดพื้นเมืองกันต่อค่ะ เป็นตลาดที่อยู่บนถนนด้านล่าง ซึ่งคนท้องถิ่นมาจับจ่ายใช้สอยกัน ข้าวของราคาจะต่ำกว่าตลาดย่านชอร์ราสต้า ซึ่งเป็นตลาดนักท่องเที่ยวค่ะ แต่เดินกันอยู่พักใหญ่ ก็ไม่มีใครได้ของอะไรนะ ยกเว้นพี่น้อยที่ได้ผักติดไม้ติดมือกลับมาเป็นอาหารเย็นของตัวเอง

คุณไกด์พาเดินไปเดินมาจนทั่วสวนสัตว์ (จริงๆ ก็ยังไม่ทั่วนะ แต่เดินกันจนเหนื่อยแล้วน่ะ) เลิกดูสัตว์ไปเดินชมเมืองชมตลาดกันบ้างดีกว่า เก็บภาพสั่งลาซะหน่อย

แวะไปดูโรงเรียนสอนปีนเขา Himalayan Mountaineering Institute ที่อยู่ด้านในสวนสัตว์นี้กันด้วย ที่นี่เป็นสถานที่รวบรวมประวัติการพิชิตยอดเขาเอเวอร์เรสเอาไว้

นางแบบของเราธรรมดาซะทีไหน

ด้านหน้าสวนสัตว์มีร้านค้าแผงลอยตั้งเรียงรายกันอยู่หลายร้าน มีทั้งขายของที่ระลึก พวกผ้าพันคอ ผ้าคลุมไหล่ และของกระจุกกระจิกหลากหลาย แต่ส่วนใหญ่ดูเป็นของจากจีนมากกว่าของอินเดีย เราเลยไม่ได้ใส่ใจนัก แต่สนใจและสะดุดตากับร้านขายเครื่องเทศพวกนี้มากกว่า มีหลากสีหลายพันธุ์ รู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้าง เวลาอยู่รวมๆ กันแล้วดูสวยดีนะ น่ากินด้วย

พอเติมพลังเสร็จพวกเราก็หาที่เที่ยวใกล้ๆ เมืองกัน ไปเดินเล่นชมสวนสัตว์กันดีกว่า เปิดทริปมาวันแรกก็รู้เลยว่าสมาชิกทริปนี้ใครเป็นนางแบบตัวจริง อิอิ...

หลังจากเก็บของและพักผ่อนกันสักครู่ เราก็ออกมารวมพลกันที่ล็อบบี้แล้วเคลื่อนขบวนไปที่ร้านอาหารกลางวันมื้อแรกของทริปกันเลย มื้อนี้ฝากท้องกันที่ร้าน Glenary"s ร้านดังแห่งหนึ่งประจำเมืองค่ะ ด้านบนเป็นร้านอาหารสำหรับมื้อกลางวันและมื้อค่ำ ส่วนด้านล่างเป็นร้านเบอร์เกอรี่และเครื่องดื่มชากาแฟ และมีอินเตอร์เน็ทด้วยค่ะ

บรรยากาศร้านนี้โอเค อาหารก็โอเค แต่เสียอย่างเดียวคือต้องรออาหารนานมาก ขนาดเรามาถึงร้านตั้งแต่ยังไม่มีใครเลย เลือกเมนูอาหารได้เรียบร้อย พนักงานก็ยังไม่ยอมรับออร์เดอร์จนกว่าจะได้รอบเวลาของอาหารกลางวันตอนบ่ายโมงครึ่ง พอได้เวลาคนก็มากันเต็มร้าน นี่ถ้าพวกเรามาช้ากว่านี้สัก 15 นาที มีหวังได้เปลี่ยนร้านแน่ๆ เพราะโต๊ะเต็มค่ะ และถึงจะได้สั่งเป็นโต๊ะแรก ก็ยังต้องรออาหารอีกราวครึ่งชั่วโมงอยู่ดี เรื่องรอนานเป็นเกือบทุกร้าน ต้องทำใจไว้เลยค่ะ

เรามาถึงดาร์จีลิ่งตอนประมาณ 11 โมงกว่า ที่พักของเราอยู่ในย่านชอร์ราสต้า ซึ่งเป็นแหล่งช็อปปิ้งประมาณถนนคนเดิน จึงห้ามรถเข้า จากที่จอดรถเราจึงต้องออกแรงเดินสักเล็กน้อยเพื่อขึ้นไปบนถนนชอร์ราสต้า แล้วเข้าที่พัก เราพักกันที่โรงแรม PINERIDGE ซึ่งดูจากด้านนอกก็โอเคค่ะ แต่ด้านใน...ไม่อยากบรรยายเลย อารมณ์ประมาณโรงแรมเก่าที่สร้างมาหลายสิบปี ตอนที่ใหม่ๆ อยู่น่าจะสวยงาม และดูดี แต่อยู่มาถึงตอนนี้มันดูเก่าแก่และไม่สะอาดนัก ดีอย่างเดียวคืออยู่ในย่านช็อปปิ้ง ก้าวออกจากโรงแรมก็ช็อปได้เลย แต่จะยังไงก็ไม่ขอแนะนำให้ใครพักที่นี่นะคะ จริงๆ แล้วตามที่แลนทางสิกขิมส่งชื่อโรงแรมไปให้ เราไม่ได้พักที่นี่นะ แต่เป็นโรงแรมที่อยู่ห่างออกไป และดูดีกว่านี้เยอะ แต่ช่วงนี้มีปัญหาเรื่องการเมืองในท้องถิ่น ซึ่งเกิดขึ้นในโซนโรงแรมที่เราจองไว้ มีการตัดน้ำ ตัดไฟกันขึ้นก่อนเราเดินทางแค่ 2 วัน ทำให้ไม่สามารถเข้าพักได้ เลยต้องเปลี่ยนที่พักกระทันหัน แบบไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะช่วงนี้ที่พักแน่นมากๆ ค่ะ ก็ต้องทำใจค้างคืนที่นี่กันไป 2 คืนนะจ๊ะ

จากบักโดกราไต่ระดับความสูงของภูเขาขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงดาร์จีลิ่ง ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดคือเรื่องของอากาศที่ค่อยๆ เย็นลง และมีฝนตกบ้างเป็นระยะ บางช่วงมีหมอกหนาจนแทบมองไม่เห็นรถคันข้างหน้า ไกด์หนุ่มนามว่านอเรน (ตามที่เค้าแนะนำตัวกับพี่ปลา หรือจะออกเสียงว่านาเรน หรือนริน อย่างที่แด๊ดดี้เรียกก็ได้ คือชื่อเค้าเขียนว่า Naren แต่การออกเสียงของคนที่นี่อาจจะแตกต่างกันไปค่ะ) เล่าให้ฟังว่าปีนี้ฝนมาเร็วกว่าปกติ จากที่ควรจะเข้าฤดูมรสุมช่วงกลางเดือนมิถุนายน แต่นี่ยังไม่กลางเดือนพฤษภาคมเลย ฝนมาเสียแล้ว ความแปรปรวนของอากาศ เป็นสัญญาณเตือนจากธรรมชาติที่บอกให้รู้ว่าโลกของเรากำลังเปลี่ยนไปจริงๆ แล้วปีต่อๆ ไปจะเป็นยังไงนะ ไม่อยากจะคิดเลย

นั่งรถมา 2 ชั่วโมงกว่าๆ เราก็เข้าใกล้ดาร์จีลิ่งเข้ามาทุกทีแล้ว อากาศเย็นๆ กับสายหมอกจางๆ และภาพลางๆ ของเมืองบนภูเขาหลังม่านหมอก ทำให้ทุกคนในรถนั่งกันเงียบๆ เปิดกระจกรับสายลมเย็นฉ่ำ ชมวิวภูเขา สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด แล้วก็อมยิ้ม ไม่รู้ว่าในใจคิดอะไรกันบ้าง แต่ที่คิดเหมือนกันคือที่นี่เย็นกว่าเมืองไทยเสียเหลือเกิน อยากให้บ้านเราอากาศแบบนี้จัง

พูดถึงเรื่องสมาชิกในรถแต่ละคันเสียหน่อย ความจริงๆ นุ้ยกับพี่ปลาวางแผนแบ่งรถกันไว้แล้วจากเมืองไทย ว่าเรา 3 คน คือพี่ปลา นุ้ยและตาลจะแยกกันนั่งรถ 3 คัน เพื่อทำหน้าที่ทีมงานดูแลลูกทัวร์ และเพื่อให้พี่ป้าน้าอาซึ่งมีอาการเมารถได้กระจายกำลังกันไปประจำตำแหน่งหน้ารถแต่ละคัน แต่เอาเข้าจริง ทุกคนเลือกประจำตำแหน่งกันเองเสร็จสรรพ ด้วยความสมัครใจ และจัดสรรได้อย่างลงตัวเสียด้วย คันแรกมีแด๊ดดี้ประจำตำแหน่งหน้ารถคู่พลขับ สมาชิกอีกสามคน คือหม่ามี๊ ป้านุช และพี่น้อย สรุปว่าทั้งสองคู่จับกลุ่มกันเองครบองค์ประชุม อ้าว....แล้วทีมงานล่ะ นั่นแปลว่านุ้ยกับพี่ปลาต้องนั่งรถคันเดียวกันค่ะ โดยมีพี่สายม่าน และพี่อ๋อย ซึ่งน้องๆ เป็นห่วงเรื่องอาการเมารถอยู่แล้ว ประจำตำแหน่งด้านหน้า เป็นอันครบองค์พอดี ส่วนคันที่ 3 ก็คือ 4 สาวที่จะตามมาเป็นคันสุดท้ายค่ะ

วันอาทิตย์ที่ 9 พฤษภาคม 2553  :  กรุงเทพฯ (Bangkok) - บักโดกรา (Bagdogra) - ดาร์จีลิ่ง(Darjeeling)

นัดรวมพลกันที่สนามบินสุวรรณภูมิ เวลาตี 4 ครึ่ง ทริปนี้เราเดินทางโดยสายการบิน Druk Air เที่ยวบินที่ KB131 เครื่องออกเวลา 6.50 น. บินตรงจากกรุงเทพฯ ไปลงเมืองบักโดกรา (Bagdogra) เวลา 8.35 น. ใช้เวลาเดินทางประมาณ 3 ชั่วโมง (เวลาที่อินเดียช้ากว่าเวลาในไทย 1.30 ชั่วโมงค่ะ) รถมารอรับที่สนามบิน เพื่อมุ่งหน้าสู่ดาร์จีลิ่งกันเลย นับว่าเป็นการเดินทางที่สะดวกมากๆ เพราะไม่ต้องไปลงกัลกัตต้า ไม่ต้องต่อเครื่องภายใน หรือต่อรถไฟอีกทอด แถมยังไปถึงแต่เช้า มีเวลาเที่ยวได้อีกเพียบ แต่ข้อเสียคือตั๋วของ Druk Air ราคาสูงกว่าสายการบินอื่นๆ ค่ะ สูงกว่าบินด้วย Jet Airways รวมกัน 4 เที่ยวบิน ทั้งระหว่างประเทศและภายในประเทศอีก แต่เพื่อความสะดวกสบายของผู้หลักผู้ใหญ่ในคณะ เราจึงปรับโปรแกรมจากเดิมที่จะบินเจ็ท เป็นดรุ๊คแอร์ค่ะ

เราออกเดินทางพร้อมกันจากกรุงเทพฯ 8 คน ส่วนอีก 4 คน คือแก๊งค์ สาวๆๆ พี่น้ำฝน พี่บี และพี่เกน เดินทางล่วงหน้าไปเที่ยวกัลกัตต้าก่อน 2 วัน แล้วจะบินภายในจากกัลกัตต้าไปถึงบักโดกราประมาณบ่ายโมงครึ่ง ส่วนอีกหนึ่งคือน้องตาล ซึ่งเรียนอยู่ที่ศานตินิเกตัน ใกล้ๆ กัลกัตต้า จะขึ้นรถไฟมารอรับแก๊งค์พี่ฝนที่สนามบินบักโดกรา แล้วนั่งรถขึ้นมารวมตัวกับคณะใหญ่ที่ดาร์จีลิ่ง โปรแกรมของวันแรกนี้จึงไม่มีอะไรมาก แค่เที่ยวเล่นอยู่ในเมืองแบบสบายๆ ค่ะ

ระหว่างทางก็แวะจิบน้ำชากันหน่อย (จริงๆ แล้วคือคุณไกค์ และคุณพลขับเค้าต้องแวะกินอาหารเช้า ตามเวลาของเค้าอยู่แล้วน่ะ)

สวัสดีค่ะทุกคน ขออภัยที่ปล่อยให้รอกันมาหลายวัน เพราะงานรัดตัวอยู่มากมาย แต่วันนี้ให้คำมั่นกับพี่อ๋อยไว้ว่าจะเริ่มเปิดแสดงเสียที ได้เวลาขึ้นเวทีแล้วค่ะ

ขอท้าวความถึงที่มาของทริปนี้สักหน่อยนะคะ ทริปดาร์จีลิ่งสิกขิมครั้งนี้จัดขึ้นด้วยความคิดถึงค่ะ คิดถึงดาร์จีลิ่ง คิดถึงสิกขิม คิดถึงทริปสำรวจทริปแรกของวันแรมทาง (ไม่นับทริปแสวงบุญค่ะ) ที่ผ่านมาเกือบ 3 ปีแล้ว และตั้งแต่การเดินทางครั้งแรกเมื่อปี 50 แล้ว วันแรมทางยังไม่เคยได้จัดทริปขึ้นไปสิกขิมอีกเลย มีเพียงทริปที่ลูกค้าขอให้จัดการประสานงานทุกอย่างให้ แล้วเดินทางไปกันเอง หรือให้น้องๆ นักเรียนไทยที่อินเดียรับแล้วพาไปบ้าง ทริปนี้จึงเป็นทริปแรกในรอบ 3 ปี ที่วันแรมทางเปิดขายในเส้นทางสิกขิม ด้วยความตั้งใจว่า ไม่ว่าจะมีลูกค้าหรือไม่ เรา (ซึ่งหมายรวมถึง พี่ปลา นุ้ย และน้องตาล) ก็จะไปเที่ยวสิกขิมกัน ทริปนี้จึงเป็นเหมือนพี่ๆ น้องๆ ชวนกันเที่ยวค่ะ แล้วพี่ป้าน้าอาซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นลูกค้าเก่าของวันแรมทาง ก็เริ่มสนใจจะร่วมทางไปเที่ยวกับพวกเราเพิ่มขึ้นทีละคนสองคน

โดยเริ่มจากป้านุชผู้น่ารักเป็นคนแรก ป้านุชเป็นลูกค้าที่ร่วมเดินทางกับวันแรมทางมาแล้ว 2 ครั้ง ครั้งแรกคือเส้นทางแสวงบุญ ตามมาด้วยเส้นทางเลห์ - แคชเมียร์ - ทัชมาฮาล และทริปสิกขิมนี้เป็นครั้งที่ 3 ที่ร่วมเดินทางด้วยกัน แล้วป้านุชก็ชวนพี่น้อยเพิ่มมาอีกหนึ่ง 

คนต่อมาคือพี่อ๋อย ซึ่งเคยร่วมทางกับป้านุชในทริปเลห์ และเป็นพี่ที่ทำให้พวกเราแปลกใจมากที่บอกว่าอยากไปสิกขิมด้วยกัน เพราะจากอาการเมารถในทริปเลห์คราวก่อน พวกเราคิดว่าพี่อ๋อยคงไม่ไปอินเดียอีกแล้ว แต่กลับเป็นคนแรกๆ ที่แสดงความจำนงว่าจะไปแต่ยังไม่มั่นใจว่านายจะให้ลาหรือเปล่า (ทำเอาต้องลุ้นกันอยู่หลายวัน)

ต่อมาคือพี่สายม่าน เจ้าประจำของวันแรมทางค่ะ พี่ม่านไปเที่ยวกับวันแรมทางเกือบครบทุกเส้นทางที่เปิดขายแล้ว ทั้งมะนาลี-เลห์-แคชเมียร์, ราชาสถาน, แสวงบุญ และทริปสิกขิม ซึ่งเป็นการเดินทางครั้งที่ 4 สู่อินเดีย พี่ม่านหลงเสน่ห์อินเดียเข้าเต็มๆ อย่างไม่ต้องสงสัย (ใช่มั้ยจ๊ะพี่ช่า)

ทีแรกคิดว่าคงไม่มีใครมาเพิ่มแล้วแหละ ก็ไปกันแค่นี้ ผ่านไปสักพักก็มีสมาชิกสาวๆๆ นำโดยพี่น้ำฝน ซึ่งเป็นลูกค้าเก่าที่เคยร่วมเดินทางทริปแสวงบุญ เข้ามาสะกิดถาม ว่าจะไปแจมด้วย แต่ขอไปเที่ยวกัลกัตต้าก่อน แล้วจะไปเจอกันที่ดาร์จีลิ่ง เลยได้สมาชิกเพิ่มมาอีก 3 คือพี่น้ำฝน พี่บี และพี่เกน เย้ๆๆ ทริปนี้เริ่มคึกคักแล้วค่ะ รวบรวมแนวร่วมได้ 10 คนแล้ว (แต่ทำไมมีแต่ผู้หญิงล้วนๆ ก็ไม่รู้นะ...สงสัยผู้ชายจะไม่กล้าไปกับแก๊งค์หญิงล้วนของเรา...อิอิ)

และก่อนจะเดินทางประมาณ 2 อาทิตย์ เราก็ได้สมาชิกคู่สุดท้ายมาแบบงงๆ ค่ะ (จริงๆ งงมากที่สุดตอนที่ได้รู้ว่าทั้งคู่เป็นแขกจริงๆ คือเป็นแขกที่เกิดในเมืองไทย นับถือศาสนาซิกส์ และโพกศรีษะตามประเพณีปฏิบัติของชาวซิกส์) เป็นคู่สามี-ภรรยาที่น่ารักคู่เดียวในคณะ และทำให้ทริปนี้มีผู้ชาย 1 คนค่ะ ซึ่งหลังจากร่วมทริปกันได้ไม่กี่วัน แทบทุกคนในคณะก็เรียกทั้งคู่ว่า แด๊ดดี้ (Daddy) กับหม่ามี๊ (Mammy) ตามที่ทั้งคู่ใช้เรียกกันค่ะ (แต่ไม่ต้องแปลกใจนะคะถ้าจะไม่ค่อยเห็นรูปของแด๊ดดี้ในทริปนี้ เพราะออกตัวแต่ต้นทริปเลยว่าไม่ชอบถ่ายรูปค่ะ แต่ก็โดนเพื่อนร่วมคณะแอบถ่ายอยู่เรื่อยๆ ประมาณว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุน่ะ)

สรุปว่าทริปนี้เรามีสมาชิกรวม 12 คน ใช้รถ 3 คัน นั่งคันละ 4 คนแบบสบายๆ ทุกอย่างลงตัวค่ะ

????

ใช่ค่ะพี่น้อย ยังงงเลยว่าเขายกมือนมัสเตป้านุช ป้านุชรีบนมัสเตกลับแทบไม่ทันเลยค่ะ

Trip นี้ พวกเราพบญาติกันหลายคน เจ้นุชไงละ...นั่งอยู่ตั้งหลายคน...ญาติผ่านมาหุบร่มแล้ว

ยกมือสวัสดี....เฉยเลย....เออ..หน้าเหมือนกันด้วยละ.....ใช่ใหมอ๋อย.