ได้แวะกันอีกรอบหนึ่งแล้ว คราวนี้เป็นช่วงเที่ยงกว่าๆ เลยสั่งอาหารกลางวันมาเติมพลังกันเลย เลือกร้านอาหารที่อยู่ริมน้ำด้วย ได้บรรยากาศเย็นสบายดีจัง

เจ้าพี่น้อยกับพี่เปิ้ลมาถึงทีหลังค่ะ ถึงจะเห็นกล้องในระยะห่างหลายเมตร แต่ท่านพี่ไม่มีพลาด แอ็คทันตลอด

ป.ปลากำลังจดค่าใช้จ่ายอย่างขมักเขม้น แต่เห็นซองกาละแมวางอยู่เต็มเลยนะป.ปลา

ระหว่างรออาหาร ก็ถ่ายรูปเล่นกันไปตามระเบียบจ้ะ

แวะมาดูทีมที่เดินเท้าบ้าง เค้าได้ถ่ายรูปกับธารน้ำในระยะใกล้ชิดมาก ในบางช่วงทางเดินของม้ากับของคนเดินเท้าจะแยกกันค่ะ คนเดินจะได้เลาะริมน้ำเลย ได้บรรยากาศมากๆ

เหลืออีก 4 กิโลเมตร สู้ๆ ถึงหลายคนจะก้นระบมกันแล้วก็ต้องสู้ต่อไปนะ

เดินต่อมาอีกหน่อยก็ถึงธารน้ำแห่งนี้ค่ะ น้ำแรงมากๆ

ด้านบนนี้มีหมู่บ้านกระจายอยู่เป็นระยะๆ ผู้คนที่นี่ก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย อาชีพหลักๆ เท่าที่เราเห็นก็คือเปิดร้านขายของให้แก่นักท่องเที่ยว เลี้ยงม้า และเป็นลูกหาบ ไม่มีอะไรซับซ้อน มีคนต้องการซื้อจึงมีคนขาย มีคนต้องการใช้บริการ ก็เลยมีคนให้บริการ

เหลืออีก 7 กิโล ได้ครึ่งทางแล้วจ้ะ เวลาผ่านไปประมาณ 2 ชั่วโมงได้

อุปสรรคของการขี่ม้าในเส้นทางนี้ คือมีทั้งม้าด้วยกัน และผู้คนมากมายที่เดินสวนกันไปมา รวมถึงมนุษย์กระดานอย่างที่เห็น  

อุปสรรคของคนเดินเท้า ก็คือม้า ที่เดินไม่หลบใครทั้งนั้น และชอบเดินเข้าหาคนด้วย คนกับม้าเลยมีปัญหากันอยู่เรื่อย คนเดินกลัวโดนม้าชน ก็จะพยายามเอาไม้เท้าที่ถืออยู่ในมือจิ้มม้าให้ม้าออกไปห่างๆ ไอ้คนนั่งอยู่บนหลังม้าอย่างเราก็กลัวว่าม้าจะตื่นตกใจ เกิดวิ่งหรือเดินตกขอบทางซึ่งเป็นผาขึ้นมาจะแย่เอา สรุปว่าต้องคอยระวังทั้งคนทั้งม้าไปตลอดทาง

ระหว่างเส้นทางจะมีร้านขายของเป็นระยะๆ ค่ะ มีทั้งน้ำ ขนม และอาหาร ม้าก็จะได้พักด้วย

คู่นี้ไปหาห้องน้ำกันมาค่ะ แต่ใส่แว่นตาดำ กับถือไม้เท้าเนี่ย อิอิ...นึกไปถึงคนขายหวยเลยอ่ะ 

ตามไปดูแก๊งค์ที่เดินเท้ากันบ้าง รูปจากล้องน้องตาลน่ะ

หน้าตายังดูสดใสกันอยู่นะคะ ถึงพี่ฝนจะเริ่มลิ้นห้อยไปบ้าง แต่พี่พลอยยังสู้ตายค่ะ

ขี่ม้าไป ถ่ายรูปไป ยากเย็นเข็นใจดีจริงๆ ถ่าย 5 ชัด 1

อีก 10 กิโลจ้ะ

ระยะทางจากโกวินแกทขึ้นไปแกงกาเรีย 14 กิโลเมตร ตอนนี้เราผ่านมาได้ 2 กิโลแล้วจ้ะ

4 สาวที่เดินเท้ากันก็ผ่าน 2 กิโลแรกแล้วด้วย

แวะจ่ายค่าธรรมเนียมม้ากันตรงนี้ก่อนค่ะ

หลายคนตั้งใจขึ้นม้ามาตั้งแต่อยู่เมืองไทย จะมีที่มั่นใจอยู่แล้วว่าจะเดินก็คือพี่ต่วนกับเจ้าตาล แต่อีก 2 สาวที่ไม่ได้คาดมาก่อนว่าจะเดินด้วย ก็คือพี่แหม่มกับพี่ฝน โดยเฉพาะพี่แหม่มที่ตั้งใจจะขี่ม้ามาแต่แรก แต่ไม่รู้อีกท่าไหนถึงตัดสินใจไปเดินกับเค้าเสียได้

เจ้าพี่น้อยเป็นคนแรกที่ได้ขึ้นม้า จากนั้นน้องๆ ก็ตามมาอีก 7 นาง ที่เหลืออีก 4 นางเค้าจะเดินขึ้นกัน

เตรียมพร้อมออกเดินทางกันแล้วพวกเรา ลุยยยย

เราต้องแวะจ่ายค่าธรรมเนียมลูกหาบตรงนี้ก่อนค่ะ

ได้เวลาออกเดินกันแล้ว ถึงหลายคนตั้งใจจะขี่ม้า แต่จากตรงนี้ต้องเดินไปด้านในก่อนค่ะ ถึงจะมีม้าให้ขี่ (แต่ยังไม่ทันไร ทำไมพี่ม่านดมยาเสียแล้วล่ะ)

ต้องคนนี้ซิ พร้อมลุยมากๆ

ตรงนี้มีของขายด้วย ทั้งอาหาร ขนมและน้ำ ที่สำคัญมีไม้เท้าแบบที่เป็นไม้ไผ่ขายด้วยนะ ถ้าใครที่ไม่ได้เตรียมไม้เท้ามา หาซื้อที่นี่ได้ค่ะ

แต่พวกเราส่วนใหญ่เตรียมพร้อมมาแล้วจ้ะ บางคนก็มีอยู่เดิม หลายคนที่ซื้อใหม่ก็ฝากพี่ตุ๊กซื้อ

เจรจาเรื่องลูกหาบเรียบร้อย สรุปว่าใช้ 3 คน สำหรับสัมภาระของ 12 นาง รวมเป็นเงิน 2,000 รูปี (จริงๆ เค้าเรียกมา 3,000 แต่คุณพลขับมาแอบทำท่าส่งสัญญาณว่าแพงไป เลยเจรจากันได้ที่ 2,000 นี่แหละ)

เส้นทางเปิดแล้วเราก็ออกเดินทางกัน บรรยากาศสองข้างทางยามเช้าสวยจัง

มันดูเหมือนคนละโลกเลยนะ ตอนที่อยู่ในเมืองกับในหุบเขาเนี่ย

วันพุธที่ 27 กรกฎาคม 2554  :  โจชิมาท (Joshimath) - โกวินแกท (Govindghat) - แกงกาเลีย (Ghanggharia)

อรุณเบิกฟ้า ณ โจชิมาท วันนี้พวกเราตกลงกันว่าจะออกจากโรงแรมแต่เช้าตรู่ จะได้ไปถึงโกวินแกทไวๆ และก็ขึ้นไปถึงแกงกาเรียเร็วๆ รวมพลล้อหมุนกันตอน 6 โมงเช้า แต่สิ่งที่เราพลาดก็คือ...มันมีเวลาเปิดปิดของเส้นทางอยู่น่ะ และมันจะเปิดตอน 7 โมงครึ่งน่ะ 555...นี่แหละประสบการณ์ที่เราต้องเรียนรู้จากทริปสำรวจ (อันที่จริงคุณพลขับเค้าก็บอกแล้วนะ ว่าให้ออกสัก 7 โมง แต่ด้วยความที่เค้าพูดภาษาฮินดี้น่ะ พี่ปลาก็สื่อสารกันรู้บ้างไม่รู้บ้าง ขนาดให้พนักงานที่โรงแรมช่วยเป็นล่ามแล้วนะ ก็ยังพลาดจนได้ ถ้าอธิบายกันสักหน่อยว่าตอนเช้าถนนมันปิดน่ะ พวกเราก็จะได้นอนต่อกันอีกหน่อย)

แต่ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็ออกมาแล้วนะ ระหว่างรอเวลาเส้นทางเปิด เราก็หาอาหารเช้าแบบง่ายๆ ใส่ท้องกันไปก่อนนิ

เมืองนี้ก็ยังคงเป็นมังสวิรัตค่ะ แต่มื้อนี้สั่งอาหารหน้าตาแปลกไปบ้าง

อันนี้เรียกว่าโดซ่าค่ะ เป็นอาหารทางภาคใต้ก็อินเดีย

แต่อันนี้เรียกว่าอะไรจำไม่ได้อ่ะ โดยรวมแล้วรสชาติโอเคค่ะ อาจจะแปลกๆ ลิ้นไปบ้าง แต่รับได้จ้ะ

หลังจากอิ่มกันเรียบร้อย ก็กลับเข้าที่พักเตรียมตัวจะอาบน้ำนอน แต่ห้องพัก 2-3 ห้องชั้นล่างมีปัญหาเรื่องห้องน้ำ พวกเราเลยต้องทำการย้ายห้องกันตอนประมาณ 5 ทุ่ม อัพเกรดห้องพักกันซะเลย เพื่อคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าค่ะ 

ถึงที่พักในเมืองโจชิมาทตอนค่ำ เก็บของเข้าห้องเรียบร้อย ก็ออกไปหาข้าวเย็นกินกัน แต่เจ้าพี่น้อยกับพี่ม่านขอบายมื้อนี้ค่ะ เอาเวลามาเก็บภาพบรรยากาศห้องพักแทน...อิอิ

แวะซื้อผลไม้ระหว่างทางกันหน่อย เห็นแล้วอยากกินๆๆ

เติมพลังกันเรียบร้อย เราก็ออกเดินทางต่อ แล้วคุณพลขับก็แวะให้ถ่ายรูปที่จุดบรรจบกันของแม่น้ำสำคัญสองสายที่ไหลมาจากเทือกเขาหิมาลัย คือแม่น้ำ Bhagirathi และแม่น้ำ Alaknanda ไหลมารวมกันเป็นแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ คือแม่น้ำคงคา (Ganges River) ตรงนี้แหละจุดเริ่มต้นของคงคามหานที

ได้เวลาอาหารกลางวัน พวกเราแวะกินข้าวกันที่นี่ (ส่วนอาหารเช้าพวกเรากินจุ๊บจิ๊บกันตอนอยู่บนรถไปเรื่อยน่ะ เพราะมีขนมมาหลายขนานมาก ทั้งขนมปัง คุ๊กกี้ เวเฟอร์ ช็อคโกแลต บ๊วย กล้วยตาก และอีกมากมายๆ)

ที่นี่ก็ยังคงเป็นมังสวิรัตอยู่นะ แต่ยังดีที่มีไข่ แปลว่าไม่ได้เป็น Pure-Veg. พวกเราสามารถนำอาหารเสริมออกมาเพิ่มเติมได้น่ะ เลือกสั่งอาหารกันอย่างขมักเขม้นเลยพวกเรา

ระหว่างรออาหารก็เก็บภาพกันไปพร่างๆ 

อาหารมาแล้ว ได้เวลาลุย

ไส้อั่วแสนอร่อยของป้านุชค่ะ ขอบคุณมากนะคะป้านุช ทั้งไส้อั่วและกาละแมแสนอร่อยที่ส่งมาช่วยเพิ่มพลังแก่ชาวคณะในทริปนี้ น่ารักที่สุดเลยป้าๆ ของวันแรมทางเนี่ย

ระหว่างทาง คุณพลขับก็แวะจอดให้ถ่ายรูปเมืองฤษีเกศจากระยะไกลกัน เราจะมาพักเที่ยวเมืองนี้ในวันสุดท้ายก่อนกลับเดลลีน่ะ

เท่าที่มองเห็นจากระยะซูมของกล้อง บนสะพานนั้นเต็มไปด้วยผู้คนเดินกันไปมาควักไขว่ทีเดียว

ได้เวลาออกเดินทางกันแล้ว กว่าจะออกจากเมืองมาได้ รถติดพอสมควร ส่วนใหญ่ที่เห็นจะเป็นรถของชาวคณะเสื้อส้มน่ะ

พอรถเริ่มเคลื่อนได้คล่องตัว ก็มาถึงพระศิวะองค์ใหญ่นี้ เสียดายที่พวกเราเสียเวลากับรถติดไปพอสมควร เลยไม่อยากจอดแวะตรงนี้อีก กลัวว่าจะยิ่งไปถึงที่พักค่ำ เลยได้แต่ถ่ายรูปกันจากบนรถ มุมไหนใครถ่ายได้ก็จัดไป (กระทู้นี้จะรวบรวมภาพจากหลายๆ กล้องเท่าที่นุ้ยมีมายำใหญ่ใส่สารพัดรวมกันนะคะ เพราะบางมุม บางเหตุการณ์หรือบางช่วง บางคนถ่ายได้ บางคนไม่ได้ถ่าย บางทีก็กระจัดกระจายกันเดินน่ะ ถ้าจะรอให้ทุกคนเอารูปของตัวเองลงมาแจมเอง ก็คงจะยากนะ ข้าพเจ้าเลยจัดให้เองเจ้าค่ะ เชื่อว่าทุกคนยินดีอยู่แล้วแหละ...ชิมิๆ)

รวมพลพร้อม พอได้เวลาก็เคลื่อนตัวมาที่จุดนัดพบกับเจ้าหน้าที่ที่จะพาไปขึ้นรถ (เมื่อวานเค้าบอกกับพี่ปลาว่ารถเข้ามารับไม่ได้เพราะถนนแคบ ต้องออกไปขึ้นรถที่ที่จอดรถ) ด้วยความที่ไม่รู้ว่าที่จอดรถอยู่ตรงไหน เกรงว่าจะอยู่ไกล พวกเราก็เลยเรียกสามล้อสองคันสำหรับบรรทุกกระเป๋าทั้งหมด แล้วก็แถมเจ้าพี่น้อยไปกับรถทุกกระเป๋าด้วยเลย

แต่หลังจากเจ้าหน้าที่แขก 2-3 คน คุยกันอย่างสับสนงุนงง เดี๋ยวไปทางนี้ เดี๋ยวให้รอจะต้องไปทางนั้น ในที่สุดรถก็ขับมารับถึงหน้าบริษัทรถจนได้ อะไรกันนี่ ถ้าเข้ามาได้อย่างนี้ ก็นัดรับหน้าโรงแรมที่พวกเราพักก็หมดเรื่องแล้ว จะทำให้วุ่นวายกันทำไมเนี่ย

และไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไร เจ้าพี่น้อยก็ยังยิ้มถ่ายรูปได้ตลอดๆๆ น้องๆ ขอคาราวะจริงๆ คนนี้แหละยอดหญิงตัวจริงประจำทริป เป็นทั้งนางแบบ เป็นทั้งช่างภาพ และเป็นอีกหลายๆ อย่างของน้อง

ส่วนคนนี้เป็นมือรองค่ะ เข้าใจหาที่นั่งรอนะคะพี่ม่าน

นี่ก็พยายามหากิจกรรมทำฆ่าเวลา ระหว่างรอพลขับไปทำเรื่องเอารถข้ามพื้นที่น่ะ เพราะเราจะใช้รถคันเดียวคันนี้ไปจึงถึงวันกลับเลย ระหว่างที่เราขึ้นไปบน VOF เค้าก็จะรออยู่ในเมืองจนกว่าพวกเรากลับลงมาเลย

คันนี้แหละราชรถของพวกเรา

วันอังคารที่ 26 กรกฎาคม 2554  :  หริตวา (Haridwar) - โจชิมาท (Joshimath)

อรุณสวัสดิ์เช้าวันใหม่ที่หริตวา เช้านี้พวกเราจะออกเดินทางสู่เมืองโจชิมาทกัน โดยรถตู้ Tempo 12 ที่นั่งพอดี ระหว่างรอเวลานัดหมาย หลายคนก็หาชาร้อนๆ จิบกระตุ้นกระเพาะยามเช้ากัน สำหรับอาหารเช้าพวกเราตกลงกันว่าจะไปหาเอาดาบหน้า เพราะเช้าๆ อย่างนี้ ร้านส่วนใหญ่ยังไม่เปิดกัน มีแต่ร้านชากับร้านขนมนี่แหละที่เปิดก่อน

ระหว่างที่ทุกคนใช้เวลากันตามอัธยาศัย พี่ปลากับน้องตาลก็ออกไปหาร้านอาหารสำหรับมื้อเย็นกัน แต่ร้านอาหารดีๆ ที่ในหนังสือแนะนำ ล้วนอยู่แถวท่าอาบน้ำ และอย่างที่บอกเมืองนี้เป็นมังสวิรัตทั้งเมืองน่ะ สุดท้ายเราเลยตัดสินใจสั่งอาหารมากินด้วยกันในห้อง เพื่อจะได้ใช้อาหารเสริมของตัวเองได้สะดวกน่ะ

ส่วนพี่ปลากับน้องตาล พอออกไปข้างนอกแล้วก็ได้โอกาสหนีเที่ยวกันสองคน นั่งรถสามล้อปั่นไปถึงท่าน้ำกันเลย ไม่ชวนซักคำ มีภาพมาเป็นหลักฐานด้วย

ยังดีนะที่ก่อนกลับเข้ามา มีความคืบหน้าของการเหมารถในวันต่อๆ ไปมาด้วยน่ะ

ระหว่างทางที่เดินกลับมาโรงแรม นอกจากจะชมวิถีชาวบ้านกันแล้ว พวกเราก็มีภารกิจหลักอยู่ 2 อย่าง คือการหาซื้อรองเท้าผ้าใบให้พี่ม่าน เพราะพี่ท่านใส่รองเท้าหนังมา ทุกคนเกรงว่าวันที่ต้องเดินเข้า VOF จะมีปัญหา ส่วนอีกหนึ่งภารกิจคือหาซื้อกระเป๋าเป้ใบใหม่ให้พี่น้อยชล เพราะยังไม่ทันไปถึงไหน สายเป้ของพี่ท่านก็ขาดเสียตั้งแต่ที่สนามบินแล้ว

ภารกิจแรกสำเร็จ พี่ม่านได้รองเท้าดังตั้งใจ (พี่ม่านอาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ด้วยความตั้งใจดีของเพื่อนร่วมทาง พี่ม่านก็เลยถอยรองเท้าผ้าใบสีขาวใหม่กิ๊กออกมาจากร้าน 1 คู่ค่ะ) ส่วนภารกิจที่ 2 ล้มเหลว ไม่มีเป้ที่ใบใหญ่และแข็งแรงพอสำหรับสัมภาระอันมากมายของพี่น้อยชล สุดท้ายพวกเราตัดสินใจ(แทนพี่น้อยชล) ว่าต้องไปหาร้านซ่อมรองเท้า แล้วให้เค้าเย็บสายเป้อย่างแน่นหนาที่สุดเท่าที่จะทำได้

พอกลับมาถึงโรงแรม สมาชิกหลายคนก็พาพี่น้อยชลถือเป้เปล่าไปหาร้านซ่อมรองเท้าจนเจอ ภารกิจที่สองจึงสำเร็จลุล่วงค่ะ