ขอบคุณมากค่ะซ้อสี่ ที่เข้ามาเยี่ยมชม ทริปนี้พี่หนิงเป็นเจ้าบ้านไงคะ เลยไม่ค่อยมีรูปพี่หนิงเท่าไหร่ แต่เป็นคนพาไปทุกที่ด้วยตัวเองค่ะ (รูปพี่หนิงของจริงต้องที่อินเดียค่ะ)

คิดถึงอาซ้อแห่งเลห์ทุกคนเลยค่ะ :)

ถ่ายรูปสั่งลาให้คู่นี้เสียหน่อย

ตามแผนเดิมเราตั้งใจว่าจะส่งพี่กับพี่นิตย์และน้องเมย์กลับไปพร้อมรถตู้ ส่วนนุ้ย พี่ปลาและเจ้าตาลจะอยู่ต่อสักวันสองวัน แต่แม่ย้ำอยู่หลายรอบว่าอยากให้กลับพร้อมกัน ส่วนหนึ่งคือแม่เกรงใจพี่หนิง พี่ยิ้มและพี่ต่ายที่เป็นเจ้าบ้าน คอยต้อนรับ คอยดูแลจัดการเรื่องที่กิน ที่นอน และแม่เห็นว่าพี่หนิงไม่ค่อยได้นอน ต้องอยู่กับพวกเราจนดึก แล้วก็ตื่นลงมาเตรียมน้ำร้อนเตรียมกาแฟแต่เช้า (ซึ่งจริงๆ แล้วเท่าที่รู้จักกันมาพี่หนิงไม่ค่อยนอนอยู่แล้วเป็นปกติค่ะ แต่แม่คิดว่าเพราะต้องคอยรับแขกเลยไม่ค่อยได้นอน) อีกอย่างคือนุ้ยเป็นห่วง ไม่อยากปล่อยให้แม่กลับเอง เพราะตามเดิมคือจะให้น้องชายขับรถมา แต่พอน้องชายไม่ได้มา ก็เป็นห่วงเหมือนกันว่าระหว่างทางจะยังไงบ้างก็ไม่รู้ แม้ว่าอีกใจก็เกรงใจพี่ยิ้มกับพี่หนิงที่เตรียมการต้อนรับพวกเราได้อย่างดี ทั้งเรื่องที่นอน เรื่องอาหารการกิน และคิดว่าพวกเราจะอยู่ต่อแน่นอน (ส่วนเรื่องงานที่ยังกองท่วมหัว ไม่ได้นึกถึงกันเลยเชียว) แต่สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจ (ตัดใจ) กลับพร้อมแม่ เพื่อความสบายใจของแม่ แต่ตั้งใจว่าจะต้องหาโอกาสมารบกวนเจ้าบ้านแถวโคราช-นางรองนี้อีกแน่นอน

แจ้งความในใจให้พี่ยิ้มกับพี่หนิงทราบเรียบร้อยว่าจะไม่อยู่ต่อ คราวนี้ขอกลับพร้อมแม่ แล้วคราวหน้าจะมาหาใหม่ อยู่ๆ เจ้าตาลก็เปลี่ยนใจ ฉวยเป้คู่กายโดดลงจากรถตู้บอกว่าจะอยู่บ้านพี่หนิงต่อซะงั้น น้องใครเนี่ย มาง่ายไปง่ายชวนไปไหนก็ไปหมด เต็มที่เลยน้อง ฉลองศรัทธาพี่ๆ แทนด้วยนะ

ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนมากๆ นะคะที่ดูแลเอาใจใส่และต้อนรับพวกเราเป็นอย่างดี หวังว่าคงมีโอกาสได้ต้อนรับพี่ๆ ที่บ้านมหาชัยบ้างนะคะ

ขอกล่าวถึงเจ้าน้องสาวตัวแซบซะหน่อย 
เจ้าตาลที่อยู่ต่อได้ประมาณ 3 วัน แต่ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนเลย เพราะวันแรกตาลป่วย วันที่สองพี่หนิงป่วย วันที่สามอาการทั้งสองคนดีขึ้น แต่ต้องรอพี่ยิ้มเอาขนมมาส่ง (ขนมที่จะฝากมาให้ป.ปลากับนุ้ยค่ะ) สรุปว่าน้องตาลไม่ได้รู้จักโคราชหรือนางรองเพิ่มมากขึ้นแต่ประการใด แต่ได้รู้จักร้านหมอฟันเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งร้าน (ตาลเอ๊ย อุตส่าห์ไปอุดฟันถึงโคราชนะ) แล้วในที่สุดตาลก็กลับถึงกรุงเทพฯ โดยสวัสดิภาพ พร้อมขนมหอบใหญ่ที่พี่ยิ้มกับพี่หนิงส่งขึ้นรถมาด้วย (อร่อยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ ขอบพระคุณอย่างแรงนะคะ)

แล้วทริปสำรวจ (บ้านลูกค้า) โคราช - นางรอง ก็จบบริบูรณ์ค่ะ

ได้เวลานายแบบกับนางแบบเค้าทำงานอีกแล้วค่ะ

ปราสาทเมืองต่ำมีปรางค์ประธานห้าองค์อยู่บนฐานเดียวกัน แต่ปัจจุบันปรางค์ประธานได้ถล่มมาแล้ว เหลือเพียงฐานศิลาแลง และปราสาทประกอบอีก 4 หลัง

ต้องผ่านประตูอีกชั้นหนึ่งค่ะ

น้องเมย์ถ่ายรูปกับคุณป้ายิ้มค่ะ

ที่นี่มีน้องๆ นักเรียนคอยเป็นไกด์บรรยายถึงประวัติความเป็นมาของปราสาทเมืองต่ำด้วยค่ะ น้องบอกว่าเมืองต่ำไม่ได้เป็นชื่อเดิมของปราสาทแห่งนี้ แต่เป็นชื่อที่ชาวบ้านเรียกกัน เพราะโดยทำเลที่ตั้งแล้วอยู่ต่ำกว่าปราสาทพนมรุ้ง ชาวบ้านจึงเรียกที่นี่ว่าปราสาทเมืองต่ำ และที่ปราสาทพนมรุ้งนั้นเปรียบเสมือนวัดของกษัตริย์ ส่วนปราสาทเมืองต่ำนี้เป็นวัดของชาวบ้านค่ะ

ภาพที่เป็นทับหลังจำลองค่ะ ของจริงๆ อยู่....ที่ไหนไม่รู้เหมือนกัน น้องไกด์เค้าก็บอกแหละ แต่จำไม่ได้

เติมพลังแล้วเที่ยวต่อได้ ใกล้ๆ บึงน้ำที่เรามานั่งกินข้าวกันคือปราสาทเมืองต่ำ เราก็เลยเข้ามาเที่ยวที่นี่กัน

เดินรอบปราสาทกันแล้ว ก็ออกมาเติมพลังกัน พี่ยิ้มสอนเสร็จแล้วและตามมาสมทบพร้อมกับเสบียงอาหาร

นั่งพักกินขนมและคุยกันพอออกรส ก็ชวนกันย้ายที่ไปกินมื้อกลางวันแบบปิกนิคกันแถวริมบึง ซึ่งข้าวปลาอาหารและอุปกรณ์ชามช้อนเสื่อแม้กระทั่งเตา คุณพ่อพี่ต่ายเตรียมจัดการมาให้พร้อมสรรพ มื้อนี้ต้องขอขอบคุณพ่อเจ้ต่ายอย่างสูงค่ะ

อาหารการกินมื้อนี้มีทั้งขาหมูนางรอง ปลานึ่งตัวใหญ่ ต้มยำ ไก่ทอด และส้มยำที่เพิ่งแวะซื้อตอนลงมาจากปราสาท ตบท้ายด้วยขนมอร่อยๆ จากครัวผัดกาดค่ะ อิ่มอร่อยทั้งคาวทั้งหวาน แต่นุ้ยลืมถ่ายรูปอีกแล้วน่ะ กินจนเก็บของเสร็จแล้วเพิ่งนึกได้ (บ่อยครั้งที่เห็นของกินแล้วลืมทุกอย่าง...อิอิ)

รูปสลักรูปนี้ช่างทำแอบทะลึ่งเล็กน้อย เพราะทำของลับโผล่ออกมาด้วย ลองมองหากันดูเองแล้วกันนะ (รูปนี้พี่ต่ายพามาชี้ให้ดูค่ะ ส่วนภาพนี้ฝีมือเจ้าตาลถ่าย)