แล้วเราก็พากันเดินชมรอบๆ สระศักดิ์สิทธิ์กัน เงยหน้าขึ้นไปดูนาฬิกาใหญ่ด้านบนอาคาร แล้วก็งงๆ กับเวลา เอ...นาฬิกาที่ข้อมือเรามันจะ 11 โมงแล้วนะ ทำไมนาฬิกานี้เพิ่งจะ 9 โมงอ่ะ

เสียดายที่ไม่มีรูปพี่น้องกับพี่จี้ เพราะต่างคนต่างเก็บภาพบรรยากาศกันคนละมุมน่ะ

มาแอบถ่ายรูปผู้ชายอาบน้ำบ้างดีกว่า ก็อย่างที่เล่าให้ฟังว่าที่นี่คืออมฤตสระ สระน้ำอมฤต หรือน้ำศักดิ์สิทธิ์ ตามความเชื่อของชนชาวซิกส์ ครั้งหนึ่งในชีวิตขอให้ได้ลงไปอาบน้ำในสระแห่งนี้ แต่อนุญาตให้เฉพาะผู้ชายนะคะ แล้วก็ไม่ได้ให้ลงไปแช่นานๆ แบบลงไปเล่นน้ำนะ เพราะจะมีเจ้าหน้าที่แต่งเครื่องแบบสีส้มและถือหอกคอยยืนคุม เหมือนเป็นผู้คุมกฏอะไรประมาณนั้นเลย

ขอสักรูปนะ กลัวน้อยหน้า

ถึงคิวน้องตาลบ้าง

พระวิหารฮัรมัรดิร ซาฮิบ หรือวิหารทองคำ (Golden temple) เป็นศูนย์รวมจิตใจของเมือง และเรียกได้ว่าเป็นศาสนสถานศักดิ์สิทธิ์มากที่สุดแห่งหนึ่งของชาวซิกส์ทั่วโลก มีความสำคัญเปรียบได้กับ "เมกกะ แห่งซาอุดิอาระเบีย" ที่สักครั้งหนึ่งในชีวิตของชนชาวซิกส์ จะต้องมานมัสการ และลงไปอาบน้ำในสระศักดิ์สิทธิ์ของวิหารแห่งนี้

เป็นวิหารที่สวยงามอร่ามไปด้วยทองคำ และยินดีต้อนรับผู้มาเยือนต่างศาสนาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นค่ะ

ถึงแล้วค่ะจุดหมายของพวกเรา เบื้องหน้ากลางสระน้ำอมฤตนั่นไง "วิหารทองคำ" หรือ "สุวรรณวิหาร" (Golden Temple)

คนเยอะมากๆ โดยเฉพาะที่กำลังต่อแถวเพื่อเข้าไปภายในวิหารคำทอง ไม่รู้ว่าเยอะทุกวันหรือเพราะว่าวันนี้เป็นวันเสาร์นะ

กฎของการเข้าไปในบริเวณศาสถานวิหารทองคำคือต้องโพกผ้าคลุมศรีษะ ต้องถอดรองเท้า และล้างเท้าก่อนเข้าค่ะ

เราผ่านขั้นตอนการฝากรองเท้ามาแล้ว ซึ่งมีรับฝากอยู่หลายจุด เพราะมีประตูเข้าได้หลายทาง เข้าทางไหนก็ต้องออกทางนั้นนะ ไม่งั้นจะหารองเท้าไม่เจอ และที่นี่ไม่ต้องเสียค่าฝากรองเท้านะ มีช่องรับฝากและเจ้าหน้าที่คอยให้บริการพร้อม ต้องถอดทั้งรองเท้าและถุงเท้า แล้วเอาไปฝากรวมกันในช่องเดียวเลย เจ้าหน้าที่ก็จะให้เบอร์มา ตอนออกมาก็เอาเบอร์มารับรองเท้าใส่กลับบ้านได้

มาถึงขั้นตอนก่อนเข้าไปด้านในก็ต้องเตรียมโพกหัวกัน ใครที่ไม่ได้เตรียมผ้าโพกมาก็ไม่ต้องกังวล ที่นี่มีขายอยู่ทั่วไปค่ะ เลือกได้ตามแต่ชอบ มีทั้งแบบเป็นผืนผ้าให้โพกเองตามสไตล์ และแบบที่เป็นทรงคล้ายสวมหมวก พวกเรามีผ้ากันมาเกือบทุกคน ยกเว้นพี่จี้ ที่กำลังเลือกและลองผ้าโพกหัวอยู่ค่ะ

เราเดินมาเกือบถึงวิหารทองคำแล้วค่ะ อยู่ด้านหลังแนวอาคารสีขาวนี่แหละ มีผู้คนมากมายทยอยกันเดินมุ่งหน้ามาที่นี่ค่ะ วันนี้อากาศแจ่มใสนะคะ ฟ้าใสทีเดียว แต่อากาศเริ่มร้อนนะ ยิ่งเทียบกับชิมลาที่เราเพิ่งจากมายิ่งร้อนใหญ่ แต่ก็ยังอยู่ในเกณฑ์ที่รับได้ค่ะ

อิอิ...ผ่านมาเดือนกว่าแล้วป.ปลายังเคืองลิงไม่หายเลยอ่ะ ไม่รู้ชาติก่อนทำอะไรไว้ ชาตินี้ถึงได้มีเรื่องกับลิงตลอด (ขอแอบกระซิบบอกว่ากาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พี่ปลาเคยกัดกับลิงด้วยนะ ธรรมดาซะที่ไหน คนอะไรกัดกับลิง)

เอาล่ะวันนี้กลับมาตามสัญญา จะพาทุกคนไปเที่ยวเมืองอัมริตซาร์กันค่ะ

วันที่ 5  วันเสาร์ที่ 11 เมษายน 2552  :  อัมริตซาร์ (Amritsar)
สวัสดเช้าวันใหม่ในดินแดนแห่งศาสนาซิกส์ เมืองอัมริตซาร์อยู่ในแคว้นปัญจาบค่ะ เป็นเมืองเล็กๆ แต่เป็นเมืองของมหาเศรษฐีนะ ชื่อเมืองอัมริตซาร์ หรือ "อมฤตสระ" แปลว่า "สระน้ำอมฤต" (Pond of Nectar) ซึ่งสื่อความหมายถึงสระน้ำศักดิ์สิทธิ์ ณ วิหารทองคำค่ะ

วันนี้เรานัดกัน 10 โมงเช้า เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึกแล้ว เลยไม่อยากตื่นเช้า อีกอย่างหนึ่งคือที่เมืองนี้มีที่เที่ยวที่น่าสนใจแค่ 2 แห่ง คือวิหารทองคำ และที่ด่านชายแดนอินเดีย-ปากีสถาน ซึ่งจะต้องไปช่วงเย็นค่ะ เลยไม่จำเป็นต้องรีบอะไร อาหารเช้าก็ตัวใครตัวมันตามระเบียบ แต่ที่โรงแรมโกลเด้น ทาวน์ที่พวกเราพักนี้ไม่มีห้องอาหาร ถ้าจะกินต้องสั่งขึ้นมาบนห้อง แต่โดยส่วนใหญ่แล้วห้องเราสามคน (พี่ปลา นุ้ย และน้องตาล) จะไม่ค่อยได้เน้นมื้อเช้า(เน้นนอนเก็บแรงให้เต็มที่มากกว่า) บางทีก็ซื้อขนมปังเตรียมไว้บ้าง บางทีก็ต้มมาม่าที่พกมาเพื่อตุนไว้เป็นเสบียงให้เจ้าตาลตอนอยู่คนเดียวนั่นแหละกินกัน (ตาลเอากาต้มน้ำร้อนขนาดพกพามาด้วยน่ะ คงกะว่าช่วง 3 เดือนที่อยู่เรียนจะต้มมาม่ากินทุกวันมั้ง)

รวมพลกันครบแล้ว ก็ออกมาดูสถานการณ์ด้านนอก เล็งกันอยู่ว่าจะไปทิศไหนดี แล้วก็มีผู้ชี้ทางสว่างค่ะ เดินออกมาจากโรงแรมเราเลี้ยวซ้าย และก็เลี้ยวขวาเดินตามถนนไปไม่กี่อึดใจก็จะถึงวิหารทองคำแล้วค่ะ

หึหึ.. ปลาแวะมาเยี่ยมกระทู้นี้บ้าง ครึกครื้นดีจัง..
นุ้ยจัง..เนี่ย คนติดเยอะเลยนะ เขียนมันส์แบบนี้ ปีหน้าเรารวบรวมเรื่องทำเป็นหนังสือกันดีกว่า เนอะๆๆ

ว่าแต่ว่า.. ไปจากกระทู้นี้ดีกว่า เฮอะ..
ทำใจไม่ได้ เคืองลิง อย่างแรง
เคือง..

โป้ง...แล้วด้วย 

ขอติดตามด้วยคนนะ รอดูต่อ

นี่เป็นบรรยากาศบนรถไฟตู้นั่งปรับอากาศของพวกเราค่ะ คนเต็มเกือบทุกที่นั่งนะ แขกทั้งนั้นเลย รู้สึกว่าจะมีฝรั่งอยู่ 2-3 คน คงมีจุดหมายอยู่ที่เดียวกับพวกเรานี่แหละ

รถไปถึงสถานีรถไฟเมืองอัมริตซาร์ประมาณ 21.30 น. เราต่อแท็กซี่ไปส่งที่โรงแรม Gloden Town ซึ่งจองไว้แล้ว พอเก็บของเรียบร้อยก็ออกมาหาอะไรร้อนๆ กินก่อนนอนให้ท้องอุ่นเสียหน่อย ก็เป็นซุปตามระเบียบแหละ แต่เมืองนี้ส่วนใหญ่จะเป็นมังสวิรัตนะ เจอผักล้วนๆ แต่รสชาติอาหารก็โอเค อิ่มกันแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน พรุ่งนี้เช้าเราจะไปเยือนวิหารทองคำกัน

มาถึงอัมริตซาร์แล้วค่ะ จริงๆ ก็อยากลงต่อนะ แต่พรุ่งนี้มีภารกิจต้องออกไปรับคณะพระที่บินกลับมาจากอินเดียแต่เช้า คืนนี้คงต้องพอแค่นี้ก่อนนะ แต่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะพาเที่ยวเมืองอัมริตซาร์กัน สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์นะคะ

ปล. ถึงไม่ใช่ซีรี่เกาหลี แต่ก็มีคนติดตามชมอย่างล้นหลาม....ดีใจจัง :)

และในที่สุดเราก็ได้รู้ว่ารถแอร์ของตาต้ากับวอลโว่ต่างกันยังไง มันต่างกันตรงที่รถตาต้าเปรียบได้กับรถป.2 ของบ้านเรา คือไปเรื่อยๆ แวะทุกที่ รับทุกคน ส่วนรถวอลโว่จะจอดเฉพาะเมืองหรือสถานีใหญ่ๆ หลักๆ และด้วยเหตุผลนี้เราจะใช้เวลาอยู่บนรถนานแสนนาน มีแวะให้เข้าห้องน้ำและทานอาหารประมาณครึ่งชั่วโมง และพวกเราแค่ลงไปเข้าห้องน้ำแล้วหาขนมกิน ไม่กล้าไปนั่งกินเพราะกลัวจะไม่ทันแขก เดี๋ยวเค้าขึ้นรถกันหมดแล้วเรายังกินไม่เสร็จล่ะแย่เลย ในที่สุดเราก็มาถึงเมืองอัมบาลา (Ambala) เวลาประมาณ 15.30 น. ออกจากชิมลามา 9.30 น. รวมแล้วใช้เวลาเดินทางจากชิมลามาก็ 6 ชั่วโมงพอดี 

ลงจากรถได้พี่ปลาก็ต้องทำตัวเป็นเด็กท้ายรถ ปีนเข้าไปเอากระเป๋าของทีมเราออกมา เพราะพนักงานตรวจตั๋ว/ขายตั๋วประจำรถแกยืนดูเฉยๆ ไม่ยอมเข้าไปหยิบให้ ทีตอนเก็บเข้าไปเรียงอย่างดีเสียตังค์ใบละ 10 รูปี มีคนอยากช่วยเก็บเหลือเกิน ทีตอนเอาลงให้กลับไม่บริการ นี่แหละนะ เงินเข้ากระเป๋าแล้วก็จบกัน เพราะฉะนั้นจงจำไว้ว่าจะใช้บริการใดๆ ของแขก อย่าจ่ายเงินทั้งหมดก่อนจบงานเป็นอันขาด เพราะอาจจะโดนทิ้งได้ ต้องจ่ายทีหลังค่ะ

ได้กระเป๋าครบแล้วก็ยืนตั้งหลักกันก่อน งงๆ หลงทิศเล็กน้อย สุดท้ายเลยเรียกใช้บริการลิชอ หรือสามล้อถีบนั่นแหละ ให้พาคนและกระเป๋าไปส่งที่สถานีรถไฟ ซึ่งอยู่ไม่ไกลหรอก ถ้าไม่มีกระเป๋าใบใหญ่ๆ ก็เดินได้สบาย ถ้าจำไม่ผิดเสียค่ารถไปคันละ 10 รูปีมั้ง (คันละ 2 คน)

มาถึงสถานียังมีเวลาเหลืออีกเกือบ 2 ชั่วโมงกว่ารถไฟขบวนที่เราจองไว้จะออก เลยเข้าไปนั่งรอกันที่ห้องรอสำหรับผู้โดยสาร(Waiting room) จริงๆ คนที่จะเข้าไปรอในห้องนี้ได้ต้องมีตั๋วรถไฟตู้แอร์ ซึ่งเป็นตู้นอนนะ แต่ที่นี่รถน้อยน่ะ เลยไม่มีใครขอตรวจตั๋ว และคงเห็นว่าพวกเราเป็นนักท่องเที่ยวด้วยแหละ เลยไม่ว่าอะไร

ภาพบรรยากาศที่สถานีรถไฟอัมบาลา (AMBALA CANTT.) ตอนนี้ออกมายืนรอรถที่ชานชลาแล้วค่ะ

วันนี้เราจะเดินทางโดยรถบัสแอร์ของตาต้า (ครั้งแรกในชีวิต) ไปลงที่เมืองอัมบาลา เพื่อต่อรถไฟนั่งปรับอากาศไปเมืองอัมริตซาร์ เมืองศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาซิกส์

ได้เวลาออกจากที่พักกันแล้ว ป้ายนี้ติดอยู่หน้าโรงแรมกุลมาร์ค บอกว่าเดินไปถนนมอลล์ใช้เวลา 5 นาที ไปสถานีรถไฟ 10 นาที และไปสถานีจอดรถบัสหรือบัส สแตนด์ก็ 5 นาที (แต่ต้องบอกก่อนว่าเป็นเวลาแขกนะ คือถ้าแขกบอก 1 นาทีแปลว่า 5 นาที ถ้าบอก 5 แปลว่า 15 แต่ถ้าบอกว่า 15 ก็ครึ่งชั่วโมงขึ้นไปนั่นแหละ) แต่แขกเค้าเดินจนชินก็คงจะใช้เวลาเท่านั้นจริงๆ เราไม่ชินน่ะ เลยใช้เวลามากกว่าเค้าหน่อย

ข้อดีอย่างหนึ่งของเมืองชิมลา คือเป็นเมืองที่น่าอยู่ อบอุ่นและจริงใจนะ ไม่ขูดรีดนักท่องเที่ยวอย่างบ้าเลือด ราคาค่าอาหาร ค่าที่พัก และของขายต่างๆ ค่อนข้างสมเหตุสมผล ไม่แพงจนโอเวอร์ ไม่ต้องตั้งหน้าตั้งตาต่อราคาเหมือนเมืองอื่นๆ ดูเป็นมิตรกับนักท่องเที่ยวค่ะ โดยรวมแล้วเราชอบเมืองนี้ทั้งเรื่องบรรยากาศของเมืองและผู้คนนะ

เอาล่ะ ออกเดินกันได้แล้วพวกเรา ทีแรกถามที่โรงแรมว่าเราจะเรียกรถแท็กซี่มารับได้มั้ย เพราะมีกระเป๋าหลายใบ พนักงานโรงแรมบอกว่าไม่จำเป็น ใกล้นิดเดียว เดี๋ยวเค้าให้เด็กยกกระเป๋าไปส่ง กระเป๋า 6 ใบ เด็กยก 2 คน 80 รูปี โอเคเลย แล้วเราก็เดินตามเด็กยกกระเป๋าไปถึงสถานีจอดรถบัส 

ขออภัยทุกท่านที่ติดตามอยู่ (ทั้งอย่างเปิดเผยและไม่เปิดเผย) หายไปเกือบสองวัน หลายคนคงเริ่มหงุดหงิดที่ไม่ได้ไปต่อเสียที แล้วเมื่อไหร่จะถึงธรรมศาลาล่ะเนี่ย...คำนี้คุ้นๆ นะ คือเวลาเจ้าตาลโทรกลับบ้านหรือโทรหาเพื่อนที่เมืองไทย ทุกคนจะถามว่าอยู่ที่ไหน ถึงที่เรียนหรือยัง ตาลจะตอบว่ายัง แล้วทุกคนก็จะมีน้ำเสียงแสนสงสัยว่าทำไมมันไปไม่ถึงเสียทีอ่ะ มาตั้งเป็นสิบวันแล้ว ก็พาน้องไปเที่ยวแคชเมียร์ก่อน แล้วก็ไล่เลาะตามเมืองต่างๆ จากชิมลา ไปอัมริตซาร์ แล้วก็จะไปจบที่ธรรมศาลา จบโปรแกรมเที่ยวก็ให้น้องได้เรียน แต่อย่าคิดว่าการเที่ยวเป็นการเสียเวลา หรือว่าสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุนะ เพราะการเดินทางท่องเที่ยวคือการเรียนรู้ การเพิ่มพูนประสบการณ์ชีวิต และเราก็เห็นผลอย่างชัดเจนเมื่อน้องไปเข้าเรียนจริงๆ (ไว้จะเล่าให้ฟังแล้วกันนะ)

ถึงจะดึกไปสักหน่อย ก็ไม่อยากให้วันนี้ผ่านไปโดยไม่ได้ออกเดินทางต่อ ขอพาไปให้ถึงเมืองอัมริตซาร์แล้วกัน

วันที่ 4  วันศุกร์ที่ 10 เมษายน 2552  :  ชิมลา(Shimla) - อัมริตซาร์(Amritsar)
เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสมากๆ ฟ้าเปิด แดดดี ทุกอย่างดีเหมาะแก่การท่องเที่ยวมากกว่าที่จะเป็นวันแห่งการเดินเปลี่ยนเมือง แต่สายไปแล้วแหละ วันนี้พวกเราต้องอำลาชิมลากันแล้ว

มุมนี้เป็นวิวจากห้องพักค่ะ

.ใช่เลยนึกถึงลิงที่ซิมล่า เคยเผลอเปิดหน้าต่าง สักพักมีเพื่อนมาอยู่ร่วมด้วยต่างคนต่างจ้อง พี่ก็ไม่ยอมแพ้(ก้าวขาไม่ออก)ลิงก็ค่อยๆย่องออกไป ตัวใหญ่ด้วย ทุกวันนี้ถ้าไปซิมล่า กฎเหล็กเลยคือไม่เปิดหน้าต่างเด็ดขาด  และรอติดตามที่ธรรมศาลาเช่นกัน เสร็จงานแล้วค่อยมาเล่าต่อก็ได้ เพราะสนใจเรื่องเรียนภาษา มองไว้ให้หลานสาวนะค่ะ จะได้เก็บข้อมูลด้วยคน เล่าไม่เล่า ขอบคุณล่วงหน้าแล้วล่ะ ขอบคุณนะค่ะ ....

รีบเล่าต่อเร็วๆ  อดใจไม่ไหวแล้ว ทำเป็นซีรี่ส์เกาหลีไปได้ โปรดติดตามตอนต่อไป  แล้วตกลงจะได้ไปที่ธรรมศาลาเปล่าจ๊ะอยากรู้ว่า สถานที่เรียนเป็นอย่างไร เพราะกำลังหาที่เรียนภาษาในอินเดียแบบน้องตาล   ขอทราบรายละเอียดได้เปล่าคะ

นึกแล้วเชียวว่าพี่ๆ คงไม่ได้ไป ถึงได้ไม่เจอวีรกรรมของลูกหลานหนุมาน แต่ไม่ใช่แค่ลิงที่วัดนะคะที่มีอิทธิฤทธิ์ แม้แต่ลิงในชิมลาก็ไม่เว้นค่ะ เพราะพี่น้องที่ไปด้วยกันเกือบโดนลิงในเมืองแย่งผ้าคลุมไหล่ค่ะ ไม่รู้ว่ามันเกิดชอบอะไรขึ้นมา หรืออาจจะหนาวมั้งเลยอยากได้ผ้ามาห่มมั้ง

วันนี้ต้องขออภัยพี่ๆ ที่ติดตามชมด้วยนะคะที่ไม่ได้ลงรูปเพิ่มเลย เพราะยุ่งกับการทำโปรแกรมและเช็คราคาให้ลูกค้าแขกกลุ่มหนึ่งที่จะมาเที่ยวทะเลเมืองไทยค่ะ ป่วนทั้งวันเลย แล้วพรุ่งนี้จะมาต่อให้นะคะ คืนนี้ฝันดีราตรีสวัสดิ์ทุกคนค่ะ

ใช่เลยค่ะน้องนุ้ย ไม่ได้ไปทั้งวัดและสวนสัตว์ ไปมา3ครั้ง 2ครั้งเจอหิมะสวยมาก  เป็นเมืองเหมาะแก่การพักผ่อน

แต่ไปทุกครั้งยุ่งจนหัวหมุน ต้องจัดแจงเกี่ยวกับโรงเรียนของลูก เลยไม่ได้ไปไหนนอกจากตลาด

แต่ถ้ามีวันดีและคืนเด่น คงได้ไปด้วยกันนะจ๊ะ..เพราะสัมผัสได้ในความน่ารักของทีมงานวันแรมทาง..

ที่ซิมลาที่พี่ไปมาคราวก่อน   ถูกต้องน้องนุ้ยพี่ไม่ได้ไปวัดหนุมานจ้ะ

สวัสดีวันใหม่ค่ะพี่สุนทรีและพี่หนิง แสดงว่าทั้งสองสาวนี้ไปชิมลามาไม่ได้เจอวีรกรรมของลิงที่วัดหนุมานเลยซินะ (หรือไม่ได้ไปถึงวัดกันเอ่ย)

จริงๆ ยังมีเมืองรอบๆ ชิมลาให้เที่ยวอีกหลายที่นะ แต่อากาศช่วงที่ไปไม่ค่อยเป็นใจน่ะ อีกอย่างคือช่วงเวลาที่สวยจริงๆ หรือที่น่าเที่ยวสำหรับบางทีจะเป็นฤดูที่มีหิมะค่ะ พอไม่มีก็จะดูธรรมดาไม่น่าสนใจ แต่โดยรอบแล้วสำหรับพวกเราคิดว่าในฤดูนี้ชิมลาเป็นเมืองที่เหมาะจะไปพักผ่อนสบายๆ เดินเล่นกินลมชมบรรยากาศมากกว่าจะเน้นสถานที่ท่องเที่ยวนะ แต่ถ้าเป็นฤดูที่มีหิมะก็จะมีกิจกรรมเพิ่มขึ้นมา และบรรยากาศในเมืองก็น่าจะสวยแปลกตาไปอีกแบบ คงต้องหาโอกาสไปเยือนยามหิมะเต็มเมืองดูซักทีค่ะ

ไปกันนะพี่ๆ :)

น้องนุ้ย...ตอนแรกพี่ดูรูปลิงเกาะต้นไม้รู้สึกมันน่ารักดี

พอน้องนุ้ยเล่าถึงวีรกรรมของมันแล้ว โอ้ยเปลี่ยนอารมณ์เลยจ้ะ

คิดถึงสมาชิกทริปแคชเมียร์ ที่ผ่านมาทุกๆคนนะคะ

ขอบคุณค่ะนุ้ยที่จำเมล์ได้ รอได้ค่ะยังอีกนาน แค่บอกเรื่องราวคร่าวๆไว้ก่อน  

ขอบอกว่าเป็นนักสำรวจเส้นทางตัวจริงกันเลย ขนาดพี่ไปมา3ปีติดๆยังไม่ได้เที่ยวได้ทั่วแบบนี้

ยอดเยี่ยมค่ะ

อิ่มกันแล้วก็กลับบ้านนอนเอาแรงกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางเปลี่ยนเมืองกันแล้ว คืนนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวงค่ะ ได้เห็นพระจันทร์ดวงกลมโตมาส่งเราเข้านอนด้วย นอนหลับฝันดีกับคืนสุดท้ายในชิมลานะทุกคน