คิดถึงทุกคนเลยค่ะ

น้องๆ ที่วันแรมทางสบายดีค่ะพี่หน่อย

คิดถึงป้าอู๊ดด้วยนะคะ ไว้มีโอกาสก็ไปเที่ยวเนปาลด้วยกันนะคะป้า ประมาณเดือนตุลาคมนี้ คงได้เปิดขายทริปแรก ดีใจนะคะที่นุ้ยกับพี่ปลาได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ความหวังและความฝันของป้าอู๊ดเป็นจริง ยินดีอย่างยิ่งค่ะ

ขอต้อนรับกลับเมืองไทยนะคะคุณไทย/ยูเอ็น แต่ก็อย่างที่คุณว่าแหละ ทำไมคนไทยทะเลาะกันไม่เลิกเสียทีนะ :(

ขอแจมด้วยครับ ผมกลับมาเมืงไทยแล้ว รักเมืองไทยมากขึ้น แต่ทำไมคนไทยทะเลาะกันไม่รู้จบสิ้น

ป้าอู๊ด..เห็นภาพแล้ว ขอบตาร้อนผ่าว (ด้วยความอิจฉา) ตั้งแต่กลับมาจากอินเดียแล้ว เพิ่งจะมีเวลาว่างเข้ามาอ่านรายการนำเที่ยวของหนูปลาและหนูนุ้ย น่าสนุกจริง ๆ  ป้าอู๊ดดูรูปของป้าเอง ก็คิดถึงอินเดียจริง ๆ คิดถึงมาก ๆ เลยหละ ยิ่งมาเห็นรูปที่คณะหนูไปสำรวจเนปาลแล้ว อิจฉาจริง ๆ

ป้าอู๊ด..คิดถึงหนูสองคนนะคะ ถ้าคราวที่แล้วไม่ได้หนูทั้งสองคน ความหวังและความฝันของป้าอู๊ดคงไม่ได้เป็นจริง  สาธุ..ค่ะ

คิดถึงหมู่คณะจังสบายดีกันใช่ไหมคะแล้วไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ Forward!!!!!!!!!!!!!

STRONG!!!!!!!!

ขอบคุณอย่างแรงค่ะ :)

โดนชาวเนปาลีทักคำนี้ตลอดทริปเลยค่ะ "คุณหน้าคล้ายเนปาลี" ทักทาย บอกราคาเป็นภาษาเนปาลีอีก ไม่เข้าใจอ่ะ นุ้ยว่าคนไทยกับคนเนปาลีก็หน้าตาคล้ายๆ กันอยู่แล้ว แต่ทำไมโดนทักอยู่คนเดียว เค้าสังเกตกันตรงไหนเนี่ย เราก็แต่งตัวไม่เหมือนแขกเสียหน่อยนะ ไม่เข้าใจอ่ะ! 

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาติดตามชมจนจบ และขอบคุณสำหรับคำชมเรื่องภาพสวยด้วยค่ะ :) 

พูดถึงเรื่องอาหารไทยแปรสัญชาติแล้ว ของครัวไทยยังถือว่าโอเคนะคะ ก่อนหน้านี้เคยไปดาร์จิลิ่ง แล้วไปกินร้านอาหารไทย สั่งต้มยำ ผัดกะเพราและไข่เจียว สิ่งที่ได้คือต้มยำที่มีเครื่องของผัดกะเพราะอยู่ในหม้อ และผัดกะเพราะที่มีเครื่องต้มยำเต็มจาน มีแค่ไข่เจียวเท่านั้นที่ปกติ แต่รสชาติโดยรวมก็พอรับได้ค่ะ นั่งกินไปก็ขำไป คนเตรียมเครื่องให้ คงไม่ใช่คนปรุงเองน่ะ

เรื่องของฝาก เราคงรอดตัวไป เพราะไม่ได้ซื้อทั้งกำไลทั้งหินทั้งผ้า แต่ถ้าไปคราวหน้าจะลองสังเกตดูนะคะ เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์แก่ชาวคณะด้วย เพราะเคยเจอของ Made in Thailand ไปวางขายในเมืองเลห์มาแล้ว (หน้าตาผ้าหลายๆ แบบก็เหมือนที่ขายในเมืองไทยจริงๆ แหละ คิดว่าคนไทยน่าจะรับจากที่นี่มากมาย เพราะราคาซื้อจากที่นี่ถูกกว่าซื้อในเมืองไทยครึ่งๆ นะ) ส่วนพวกพี่ๆ ที่ซื้อกันไปก็คงไม่คิดมาก ของฝากก็คือของฝาก ซื้อไปมอบให้ด้วยความระลึกถึง อย่างน้อยมาเที่ยวทั้งทีก็ยังคิดถึงคนที่อยู่ที่บ้าน ของแบบนี้ก็ขึ้นอยู่กับความพอใจน่ะ 

อยู่เนปาลนานๆ คงรู้ทันแขกหมดแล้วซิคะ หากมีอะไรจะแนะนำ เพื่อเป็นประโยชน์แก่คนไทยที่จะเดินทางไปเที่ยวเนปาล ก็ยินดีนะคะ และเผื่อวันแรมทางจัดพาคณะไปอีกจะได้ปรับปรุงให้ดีกว่าเดิมด้วยค่ะ

ขอบคุณนะคะคุณไทย/ยูเอ็น :)

- ผัดกะเพราหมู และลาบหมู   ร้านนี้ทำผัดกะเพราหมู คล้ายกับลาบหมู  และทำลาบหมูคล้ายผัดกะเพราหมู  คุณเห็นด้วยไหมครับ

- ซื้อของฝากกลับเมืองไทย ระวังเน้อ ซื้อของไทยกลับเมืองไทย อาทิ กำไลข้อมือพวกหินทิเบตทั้งหลาย วัตถุดิบหินเทียมทำในไทยส่งไปร้อยที่เนปาล,  ผ้าพันคอ จากเมืองไทยส่งไปขายที่ ทาเมล  5555 ล้อเล่น ไม่โกรธนะ

ปล.ภาพสวยมาก ๆๆๆๆๆ

เก็บของลงกระเป๋ากันเรียบร้อย(ของบางคนอาจไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ เพราะซื้อของเยอะจนกระเป๋าใส่ไม่ลงน่ะ) ออกเดินทางสู่สนามบินกัน เช็คอินเสร็จก็รอเวลาขึ้นเครื่อง ถึงจะเสียเวลาไปบ้าง แต่ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี พวกเราได้ขึ้นเครื่องการบินไทย กลับสู่มาตุภูมิ วันนี้ฟ้าใสเสียด้วย แต่ก็ยังมีเมฆ ยอดเอเวอร์เรสที่หลายคนหวังว่าอาจจะได้เห็นถ้าฟ้าเปิดก็เลยหมดสิทธิ์ แต่ถึงจะไม่ได้เห็นยอดเอเวอร์เรสก็ไม่เสียดายนะ เพราะทริปนี้คุ้มเกินคุ้มกว่าที่คิดหลายเท่าแล้ว

ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนมากนะคะที่ทำให้ทริปแรกในเนปาลทริปนี้ เป็นการเดินทางที่ครบถ้วนสมบูรณ์ มีรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มีความสุข ความสนุกสนาน ได้เหนื่อยอ่อนไปตามๆ กันจากกิจกรรมมากมายที่สรรหามาเพิ่มเติมได้เรื่อยๆ โดยไม่ได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าว่าจะต้องไปเจอ แต่ทุกคนก็เต็มที่นะ สุดยอดไปเลย หวังว่าทุกคนคงจะมีความสุขกับทริปนี้นะคะ ขอบคุณมากๆ ค่ะที่ร่วมเดินทางกับเรา "วันแรมทาง" แล้วเจอกันใหม่ทริปต่อไปนะคะ ที่ไหนดีล่ะ? อยากไปไหนก็บอกแล้วกันนะ จัดให้ :)

THE END

มื้อเช้าส่งท้ายทริปสำรวจเนปาล แต่มื้อนี้ขอออกไปกินร้านอาหารข้างนอกเกสเฮ้าส์นี้ เบื่อบุฟเฟ่ต์หน้าตาเหมือนเดิมแล้วน่ะ อิ่มจากอาหารเช้าแล้ว ทุกคนมีเวลาอีกพอสมควรที่จะเก็บรายละเอียดให้ครบถ้วนก่อนบอกลาเนปาล (คือไปสอยของที่เล็งไว้แล้วยังไม่ได้ซื้อมาให้ครบ จะได้ไม่ต้องกลับไปเสียดายทีหลัง)

แล้วพวกเราก็ได้ของกันครบสมดังตั้งใจ (จริงๆ ของเราเองได้ไม่ครบนะ ตั้งใจจะซื้อกระเป๋าหนังใบเล็กๆ ไปฝากเด็กๆ ซะหน่อย แต่เสียเวลากับการเลือกของใหญ่น่ะ เลยไม่ได้ของเล็กกลับมาเลย เอาน่า เรายังได้มาอีกแน่นอน)

อิ่มท้องกันแล้ว ก็ช็อปปิ้งกันต่อตามอัธยาศัย พรุ่งนี้จะกลับบ้านกันแล้ว เดินกันตั้งแต่บ่ายๆ จนเย็นก็กลับเข้ามาที่พัก เย็นนี้พวกเราได้รับเชิญให้ไปร่วมงานปาร์ตี้ของเกสเฮาส์น่ะ เป็นปาร์ตี้เล็กๆ เชิญแขกไม่กี่คน ส่วนใหญ่จะเป็น UN ด้วย พูดคุยทำความรู้จักกันได้พักหนึ่ง พวกเราก็ขอตัวออกไปช็อปปิ้งต่อ เข้าร้านนั้นออกร้านนี้ ได้ของกันมาคนละไม่น้อย แต่ที่เราอยากได้มากๆ คือนี่แหละ สวยมากๆ แต่ราคาไม่ค่อยสวยสำหรับเงินในกระเป๋าเลยอ่ะ ตัดใจๆ

ช็อปกันเหนื่อยแล้ว ประกอบกับร้านรวงเริ่มปิด พวกเราก็ไปกินมื้อค่ำกันที่ร้านครัวไทยอีกรอบ ติดใจๆ ทั้งที่พรุ่งนี้จะได้กลับไปกินอาหารไทยที่บ้านแล้วนะ

เหน็ดเหนื่อยกับการท่องเที่ยวกันมาครึ่งวัน กลับไปกินข้าวกลางวันกันดีกว่า (จริงๆ ถ้าไม่ติดว่าวันนี้เราเหมารถไว้ 1 คัน จากที่พักไปปศุปตินาถ แล้วไปโพทนาถ และกลับที่พัก 800 รูปี และเค้าจะให้เวลาแค่ที่ละชั่วโมงเดียวล่ะก็ พวกเราก็ยังจะช็อปปิ้งต่อแถวโพทนาถแหละ) 

มื้อนี้เราตกลงกันว่าจะไปกินอาหารไทยกันที่ร้านครัวไทย ซึ่งก็ไม่ผิดหวังนะ รสชาติเป็นไทยใช้ได้ จัดจ้านพอประมาณ มีน้ำปลาพริกด้วยนะ เห็นบอกว่ามีพ่อครัวคนไทยด้วย แต่วันนี้ไม่ได้อยู่ร้าน พวกเราสั่งต้มยำกุ้ง ผัดกะเพราหมู และลาบหมู (ทีแรกอยากได้เมนูปลาบ้าง แต่วันนี้ไม่มีปลาน่ะ)

ระหว่างรอรวมพลแถวจุดนัดพบก็เดินดูของกันไปเรื่อยๆ

พี่ปลากับหมวกใบเก่งใบเดิม ซึ่งตอนนี้มีลายใหม่แล้ว

มุมมองจากบนวัดทิเบตค่ะ

วัดทิเบตในบริเวณโพทนาถ

แจ่มได้ใจ

สถูปโพทนาถ สถูปที่ใหญ่ที่สุดในเนปาล

ออจากปศุปตินาถ พวกเราขอไม่ซ่อมกันที่วัดโพทนาทซะหน่อย เพราะวันก่อนที่มาฝนตกน่ะ วันนี้ฟ้าเป็นใจ ใสแจ่มทีเดียว ซื้อบัตรเรียบร้อยก็ลุยกันเลย

ฝั่งตรงข้ามวัดนี้ มีสถูปเล็กๆ มากมายที่ภายในมีศิวลึงค์เพื่อให้ชาวฮินดูได้สักการะบูชาแทนองค์พระศิวะด้วย

บริเวณนี้เป็นเชิงตะกอนหรือฆาต(Ghat) สถานที่เผาศพของวัด ซึ่งอยู่ติดกับแม่น้ำภัคมาตี (Bagmati) นักท่องเที่ยวสามารถเข้ามาชมพิธีเผาศพ และวัดแห่งนี้ได้จากฝั่งตรงข้ามแม่น้ำนี่แหละ

ที่นี่มีพิธีเผาศพทุกวัน เผาเสร็จก็โปรยเถ้ากระดูกลงในแม่น้ำนี้ เพื่อให้ลอยไปสู่แม่น้ำคงคา แม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ในอินเดีย

เย้ๆๆๆๆ และแล้วความหวังเดียวของพวกเราก็ทำสำเร็จ สมกับที่พวกเราช่วยกันภาวนาให้ฟ้าเปิด

พี่ปุ้มกลับมาถึงโรงแรม(ตอนที่พวกเราเพิ่งตื่นได้สักพัก) พร้อมกับใบประกาศนียบัตรที่รับรองว่า "I did not climp Mt. Everest ...but touched it with my heart! "แม้ว่าฉันจะไม่ได้ปีนขึ้นไปพิชิตยอดเขาเอเวอร์เรส... แต่ฉันก็ได้สัมผัสมันด้วยใจของฉัน" คมบาดใจมากๆ ไม่ทำให้พวกเราผิดหวังเลยจริงๆ พี่

หลังจากสัมภาษณ์พี่ปุ้ม พร้อมดูภาพประกอบจากในกล้องพี่ปุ้มกันเรียบร้อย พวกเราก็เตรียมตัวลงไปกินอาหารเช้ากัน หลังอาหารแล้วพวกเราจะไปเที่ยวเมืองกาฐมัณฑุกันต่อ

เริ่มกันที่วัดปศุปตินาถ (Pashupatinath Temple) วัดศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งของชาวฮินดู สร้างขึ้นเพื่อถวายพระศิวะ แต่วัดนี้ไม่อนุญาตให้คนต่างศาสนาเข้าไปในวัด จะเข้าได้เฉพาะคนฮินดูเท่านั้นนะ เราจะชมได้แต่ภายนอกวัดเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องเสียเงินค่าเข้าชมอยู่ดี คนละ 250 รูปี

หน้าวัดมีร้านขายเครื่องสักการะบูชาและขายของที่ระลึกมากมายหลายร้าน

วู้แม่เจ้า มันโผล่มาแล้วสูงแทงเมฆขึ้นมาเลย แว๊ปแรกที่เห็นน่ะ คิดถึงเพื่อนๆ 5 คน ที่นอนรออยู่ที่พักขึ้นมาทันทีว่า  สำเร็จแล้ว เย้ๆ (ทำยังกะว่าได้ปีนเขาเองซะงั้น)  

ดูสภาพภายในเครื่องบินก็ดูดีก่า เครื่องบินเล็กที่มาจากชิตวันเยอะค่ะ ทุกคนได้ที่นั่งติดหน้าต่างทุกคนจ๊ะ

เอาล่ะค่ะขึ้นเครื่องกันเลยนะค่ะ  

พี่ปุ้มจ๋า หายไปไหนเอ่ย หนีไปเที่ยวไหนอีกป่าวเนี่ย ไม่เห็นเอารูปมาโชว์เสียที รออยู่นะคะ ถึงจะมีรูปของพี่อยู่ที่วันแรมทางแล้ว แต่อยากให้พี่เอาลงกระทู้เองน่ะ แต่ถ้าไม่สะดวกหรือมีปัญหาอันใด ก็มอบอำนาจเป็นลายลักษณ์อักษรผ่านกระทู้นี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะได้จัดแทนให้ (แต่อยากให้พี่ลงเองมากกว่านะจ๊ะ)

ขึ้นหัวไว้ให้เลยแล้วกัน

วันที่ 10 พฤษภาคม 2551  แต่เช้าตรู่ พี่ปุ้มออกเดินทางสู่สนามบินภายในประเทศเพื่อไปขึ้น Mountain Flight รอบแรก ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม (คงเต็มจนล้น เพราะมีความหวังของพวกเราอีก 5 คนรวมอยู่ด้วย) เหตุการณ์ต่อไปหลังจากนี้ รอติดตามกันนะ

รักเมืองไทยเช่นกันค่ะ รักมากๆ และไม่เคยคิดว่าเมืองไทยด้อยกว่าประเทศใดในโลกเลย แต่โลกมันกว้างนะคะ อยากเปิดหูเปิดตา ให้ได้รู้ได้เห็น ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ในความต่าง และได้ภูมิใจในความเป็นไทยทุกครั้งที่เราได้ไปเยือนที่อื่นๆ อย่างอินเดียและเนปาล ซึ่งผู้คนของเค้ามีคุณภาพชีวิตและระเบียบแบบแผนหลายๆ อย่างที่ดูลำบากยากแค้น ทำให้รู้สึกว่าเกิดเป็นคนไทย อยู่ในประเทศไทย และมีพระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก คือความโชคดีที่ไม่อาจหาได้ในคนชาติไหน

ความเป็นไทยเดินทางไปกับเราในทุกที่ค่ะ เพราะมันอยู่ในตัวและหัวใจของเรา ทหารไทยอย่างคุณไทย/ยูเอ็น ก็คงเช่นกัน ไปอยู่แดนไกล ช่วยกันประกาศความเป็นไทยที่งดงามนะคะ ดีใจค่ะที่คุณเข้ามาเยี่ยมชม ถ้ามีทริปไปเนปาลอีก แวะมาทักทายกันบ้างนะคะ ตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เจอคนไทยในต่างแดน รู้สึกอบอุ่นดีค่ะ อยากได้อะไรที่เมืองไทย ก็ฝากหิ้วไปให้ได้นะคะ(คิดค่าหิ้วไม่แพงค่ะ อิอิ หลอกเล่นนะคะ) 

แล้วคงมีโอกาสได้เจอกันนะคะ สู้ๆ ทหารไทยในเนปาล :)

เมืองไทยมีดี ๆ ที่ควรเที่ยวมากมายครับ เนปาล มีดีแต่ผมว่าน้อยกว่าไทย  ที่เลวร้ายคือ เนปาลสกปรก ไร้ระเบียบ  ผมรักเมืองไทย  ผมเป็นทหารไทย ทำงานอยู่ที่เนปาล ครับ

เดินไปเดินมา แวะดูของไปเรื่อยๆ จนได้เวลาที่พวกเรานัดกลับไปรวมพลที่เกสเฮาน์ เพื่อออกไปกินข้าวเย็นด้วยกัน และมื้อนี้พวกเราสรุปว่าจะไปกินที่ร้าน New Orleans Cafe ซึ่งก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ อร่อยทุกอย่างค่ะ

คืนนี้ทุกคนกินอิ่มและเตรียมนอนหลับ แต่คนเดียวที่อาจจะนอนไม่หลับคือพี่ปุ้ม เพราะเช้าตรู่วันพรุ่งนี้พี่ปุ้มจะไปขึ้น Mountain Flight ไปคนเดียวด้วยนะ เพราะคนอื่นๆ รู้สึกย่ำแย่กับการขึ้นเครื่องบินเล็กตั้งแต่ตอนที่บินกลับมาจากชิตวัน เลยขอบายกันหมด พี่ปุ้มเป็นความหวังเดียวของพวกเราในกลุ่ม และทุกคนก็ช่วยกันภาวนาให้พรุ่งนี้เช้าฟ้าเปิด เพื่อให้พี่ปุ้มได้เห็นยอดเอเวอร์เรสสมใจ แถมช่วยกันเตรียมพร้อมให้พี่ปุ้มราวกับว่าจะไปออกรบ

พี่ปุ้มจ๋า ได้เวลาเอารูปมาโชว์แล้วนะคะ เต็มที่เลยพี่ จะรอชมค่ะ

ปักหมวกเสร็จก็ไปเดินเที่ยวกันแต่ แล้วก็แวะชิมน้ำทับทิบร้านที่พี่รุ่งกับพี่ต๊อดโฆษณาไว้เมื่อเช้าเสียหน่อย อร่อยจริงๆ ด้วยแหละ แก้วละ 70 รูปี

กลับมาถึงทาเมล พวกเราก็แยกย้ายกันไปช็อปปิ้งตามอัธยาศัย ใครเล็งอะไรไว้ก็ไปสอยมาซะ จะได้เตรียมทยอยแพ็คของไว้บ้าง

นุ้ยกับพี่ปลาไปหาร้านปักลาย เพราะเล็งไว้ตั้งแต่วันแรกว่าจะปักลายดวงตาพระพุทธบนหมวก เสียดายที่หมวกของนุ้ยปักไม่ได้ เลยปักแค่ของพี่ปลาคนเดียว ออกมาแจ่มเลย อิจฉาอ่ะ

นอกจากเหรียญแล้ว พี่หน่อยยังได้แผ่นหินแกะสลักซึ่งเคยเล็งไว้ตั้งแต่ตอนมาครั้งก่อน แต่สุดท้ายก็ตัดใจไม่เอาไปด้วย พอได้วนกลับมาอีกที คราวนี้เลยไม่พลาด พอได้ของสมใจแล้ว พวกเราก็เรียกแท็กซี่กลับที่พักกัน โดยไม่มีใครคิดอยากจะปีนบันได 300 ขั้นขึ้นไปเยือนวัดลิงอีกสักครั้งเลย

จากเมืองปาทัน พวกเรามีโปรแกรมจะไปเที่ยวอีกที่หนึ่ง ซึ่งที่นั่นคือวัดสวยมภูนาถ(วัดลิง) ที่พวกเราไปมาแล้ว แต่ด้วยความที่สับสนเรื่องชื่อสถานที่กันเล็กน้อย สรุปว่าพวกเราเรียกแท็กซี่ไปจนเกือบถึงวัดแล้ว จึงได้รู้ตัวว่ามันคือที่เดิม ก็เสียค่ารถเป็นค่าโง่กันไปตามระเบียบ แต่ไหนๆ ก็มาถึงแล้วน่ะ เลยไปเดินเล่นดูของกันซะหน่อย แล้วก็ไปสะดุดกับเหรียญๆ หนึ่งเข้า มันคือเหรียญบาทไทยรุ่นเก่า ลองถามราคาดู คนขายซึ่งดูน่าจะเป็นคนทิเบตบอกราคา 100 รูปี ก็ประมาณ 50 บาท สุดท้ายพี่หน่อยก็พาเหรียญนั่นกลับเมืองไทยด้วยราคา 75 รูปี

ออกจากวัดทอง พวกเราก็เดินชมเมืองและช็อปปิ้งกันเล็กน้อย (จริงๆ ในเมืองปาทันมีวัดไทยด้วยนะ ชื่อว่าวัดศรีศากยะสิงหะวิหาร แต่พวกเราไม่ได้เดินเข้าไปถึง)

พระศากยมุณีในวัดทอง ซึ่งเป็นที่นับถือของชาวเนปาล

ย้อนแสงไปหน่อย เลยไม่ค่อยเห็นสีทองอร่ามเลย

ประตูหลายชั้นจัง จ่ายค่าเข้าชมคนละ 25 รูปีแล้ว ก็ผ่านประตูอีกชั้นเข้าไปด้านใน (ดีนะที่พวกเราทุกคนไม่มีใครใส่รองเท้าหนัง หรือใช้กระเป๋าหนัง ไม่งั้นต้องเปลี่ยนรองเท้าหรือฝากของก่อน เพราะที่วัดนี้ไม่อนุญาตให้นำอะไรที่เป็นหนังเข้าไปข้างในเด็ดขาด)

จากโซนวัดและวัง ไกด์พาพวกเราเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอย ผ่านบ้านเรือนและร้านขายของต่างๆ เพื่อมุ่งหน้าไปวัดทอง(Golden Temple)

ถึงแล้ว เข้าไปข้างในกัน

วัดกฤษณะมัณฑีร์ (Krishna Mandir) ด้านหน้าวัดมีรูปปั้น Garuda บนหัวเสาด้วย

ฝั่งวังเข้าไม่ได้ งั้นไปดูฝั่งวัดกันดีกว่า

อนุสาวรีย์พระเจ้า Yoganarendra Malla พร้อมด้วยพระราชินี ประทับอยู่บนยอดเสากลางจตุรัส(หันหน้าไปทางพระราชวัง) มีงูเห่าตัวใหญ่แผ่แม่เบี้ยอยู่ด้านหลัง บนหัวงูมีนก 1 ตัวเกาะอยู่ เพื่อคอยนำทางให้กษัตริย์และราชินีเดินทางกลับพระราชวังได้ถูก

อีกรูปสลักหนึ่งคือพระคเณศ

ได้เวลาเข้าชมเมืองกันแล้ว ระหว่างเส้นทางเข้าสู่เมือง จะผ่านรูปเคารพที่เป็นหินแกะสลักรูปเทพหลายองค์