มาติดตามอ่านเหมือนกันนะคะสรุปแล้วถ้ามีโอกาสได้ไปต้องกินไดอะมอกถึงจะถึงทะเลสาบไม่ว่าจะเป็นพันกองหรือโมริริ     เห็นด้วยค่ะว่าโมริริสวยกว่าพันกองนี้ดนึง

กำลังสนุกเชียวนุ้ย อ่านแล้วนึกภาพตามยังกับได้ไปเอง

ทะเลสาบโมริริสวยม๊ากกกกก แต่อันนี้คงสวยสู้ไปเห็นกับตาตัวเองไม่ได้ ฝากไว้ก่อนโมริริ สักวันถ้ามีโอกาสจะไปเยือน

เห็นสภาพปลากับน้อย แล้วคิดว่าถ้าพี่ไปจะเป็นไงเนี่ย คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก  

ซูมใกล้เข้าไปอีกหน่อย

พวกเราตกลงกันว่าจะนอนพักสักหน่อย เพราะเมื่อคืนไม่ค่อยได้หลับ แดดร่มลมตกแล้วค่อยออกไปเดินชมทะเลสาปใกล้ๆ กัน แต่การนอนกลางวันของพวกเรากลับกลายเป็นจุดเปลี่ยนค่ะ จะเปลี่ยนอย่างไร พรุ่งนี้จะมาเล่าให้ฟังนะ คืนนี้ขอพักก่อนนะคะ ฝันดีค่ะ

บรรยากาศในห้องก็ประมาณนี้ค่ะ เปิดหน้าต่างออกไปมองเห็นวิวทะเลสาปด้วย แต่อากาศในห้องค่อนข้างเย็นทีเดียว นี่ขนาดกลางวันนะเนี่ย ห้องนี้ราคาคืนละ 350 รูปีค่ะ พวกเราเจรจาขอนอนรวมกันทั้ง 4 คนในห้องเดียว ไม่อยากนอนแยกกัน 2 ห้อง ขอจ่าย 500 รูปี คุณลุงเจ้าของบ้านก็ไม่มีปัญหาค่ะ

ลึกเข้ามาด้านในริมทะเลสาปมีหมู่บ้านเล็กๆ ตั้งอยู่ค่ะ ริกซินพาพวกเราไปกินอาหารเช้าในร้านกระโจมแห่งหนึ่ง มีฝรั่งสองหนุ่มนั่งอยู่ก่อนเราแล้ว และเป็นฝรั่งที่พูดภาษาฮินดี้ หรือทิเบต ไม่แน่ใจว่าภาษาไหน แต่เค้าพูดคล่องมาก คุยกับแม่ค้าอย่างกับคนพื้นที่ แล้วยังทำเซอร์ไพรสโดยการทักทายพวกเราเป็นภาษาไทยว่าสวัสดีครับด้วยนะ ไม่แน่ใจว่าเค้าฟังภาษาไทยออกหรือเปล่า ดีนะที่พวกเราไม่ได้นินทา แค่พี่ปลาชมว่าเค้าพูดภาษาฮินดี้(หรือทิเบต) เก่งมาก

พอกินอิ่มก็ถามโปรแกรมกับริกซินว่าวันนี้เราจะยังไงต่อ ริกซินแนะนำให้เที่ยวโมริริแล้วตีรถไปเลห์เลย แต่พวกเราตกลงกันว่าอยากค้างที่นี่สักคืน เพราะเมื่อคืนก็พลาดที่ทะเลสาปโชการ์ไปรอบหนึ่งแล้ว จริงๆ ตามโปรแกรมคือจะค้างทั้งสองทะเลสาปเลยแหละ แล้วริกซินก็พาไปเดินดูบ้าน และให้เลือกว่าจะนอนบ้านไหน มีบ้านหลายหลังในหมู่บ้านแบ่งสรรปันส่วนพื้นที่ในบ้านตัวเองทำเป็นเกสท์เฮ้าส์เพื่อรับนักท่องเที่ยว แล้วพวกเราก็ตกลงใจจะค้างที่เกสท์เฮ้าส์ Mentok แห่งนี้กัน  

น้ำคือชีวิต แหล่งน้ำก็คือชีวิต ไม่ว่าคนหรือสัตว์ก็ต้องอาศัยน้ำเหมือนกันทั้งนั้น รอบๆ ทะเลสาปนี้จึงมีฝูงสัตว์ให้เห็นอยู่ตลอด

:)

ถ่ายทะเลสาปเยอะแล้ว ขอแบบมีนางแบบบ้าง

ไม่อยากจะบอกเลยว่าในความรู้สึกของตัวเอง เราชอบโมริริมากกว่าพันกองอีก

ฉากหลังของโมริริสวยอย่างแรง เป็นภูเขาหิมะขาวโพลน ตัดกับสีน้ำเงินของน้ำอย่างงาม

นั่งรถต่อมาอีกพักหนึ่งก็ได้เห็นเสี้ยวเล็กๆ ของน้ำสีน้ำเงินในทะเลสาปโมริริโผล่มาทักทายกัน

กลุ่มควันเล็กๆ ที่เห็นเป็นแคมป์ของคนเลี้ยงแพะและแกะค่ะ กองสีขาวเล็กๆ เยอะๆ นั่นแหละ แกะกับแพะของเค้า

รูปสวยมากกกกก

คิดถึงมึ-งนะโว๊ย

เหนรูปแล้วน่าไปว่ะ

อ้าว...เจ้าตาลมาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาไวไปไวเหมือนเดิมนะ ฝันดีค่ะ ดูแลตัวเองเช่นกัน แล้วเจอกันจ้ะ

วันที่ 6 วันอาทิตย์ที่ 20 กันยายน 2552 / ทะเลสาปโมริริ (Tsomoriri) - เลห์ (Leh)

อรุณสวัสดิ์เช้าวันใหม่ เช้านี้พี่ปลากับพี่น้อยดูโอเคขึ้นแล้ว เพราะพี่ปลามีแรงคว้ากล้องดิจิตอลตัวเล็กออกไปถ่ายรูปบรรยากาศยามเช้าของโรงเรียนแห่งนี้ด้วยตัวเอง และก็เพิ่งได้รู้ว่าโรงเรียนนี้มีชื่อว่า Sumdho น่าจะเป็นชื่อเดียวกับหมู่บ้านนี้ด้วย หลังจากกินชาร้อนกับขนมที่หนุ่มน้อยยกมาให้แล้ว พวกเราก็พร้อมออกเดินทางไปทะเลสาปโมริริกัน

ปล. ที่โรงเรียนแห่งนี้ไม่ได้คิดค่าใช้จ่ายใดๆ กับพวกเรา แต่ถ้าอยากจะบริจาคสมทบทุนของโรงเรียนเค้าก็ยินดีรับ แต่ริกซินชิงจ่ายไปก่อนแล้ว ขอบคุณในน้ำใจของครูและผู้คนในหมู่บ้านแห่งนี้ด้วย ที่เอื้อเฟื้อแก่นักท่องเที่ยวพลัดถิ่นอย่างพวกเรา และนอกจากพวกเราแล้วก็ยังมีนักท่องเที่ยวผู้หญิงผมทองอีกคนหนึ่งที่มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกับพวกเราด้วย ถ้ามีโอกาสได้กลับมาในเส้นทางนี้อีก จะหาโอกาสเข้ามาเยี่ยมเยือนและทำประโยชน์ให้กับโรงเรียนแห่งนี้บ้าง (ความคิดหนึ่งที่ตั้งใจไว้แต่ยังไม่ได้ทำเสียที คืออยากซื้อรองเท้าแตะคู่เล็กๆ สำหรับเด็กไปแจกเด็กไม่มีรองเท้าใส่ที่เราเจอในระหว่างเส้นทางบ้าง สักวันต้องทำให้ได้)

พวกเราเดินทางมุ่งหน้าสู่ทะเลสาปโมริริกันเลย ริกซินบอกว่าอีกประมาณ 3-4 ชั่วโมงจะถึง ก็ราวๆ 3-4 ทุ่มได้ แต่เส้นทางมันไม่ง่ายอย่างคิด เพราะถนนค่อนข้างแย่มากในบางช่วง ยิ่งเวลาผ่านไปนานเข้า อากาศก็เริ่มเย็นขึ้น สภาพร่างกายพี่ปลากับพี่น้อยก็ยิ่งดูแย่ สุดท้ายริกซินก็พาพวกเราแวะค้างที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เพราะถ้าจะเข้าไปให้ถึงโมริริในคืนนี้ คงจะดึกเกินไป

ที่พักค้างแรมของพวกเราในคืนนี้จึงกลายเป็นโรงเรียนเล็กๆ ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งมีห้องพักที่จัดไว้ให้เป็นที่พักพิงของคนรอนแรมอย่างพวกเรา ที่นี่เป็นโรงเรียนประจำด้วย มีนักเรียนนอนอยู่ในเรือนนอนหลายคน บางคนที่ยังไม่หลับก็ออกมายืนมองความเคลื่อนไหวของพวกเรา

ภายในห้องที่จัดไว้ มีเตียง ที่นอนและผ้าห่มให้เรียบร้อย พอเข้าห้องได้ครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยลูกน้องของริกซินก็ยกชาร้อนมาเสิร์ฟ แล้วริกซินก็มาถามว่าจะกินอะไร พวกครูผู้หญิงที่มาต้อนรับพวกเราจะทำให้ แต่เราเกรงใจประกอบกับไม่รู้สึกอยากกินอะไรกันนัก ก็เลยค้นมาม่าที่เตรียมมาแล้วบอกเค้าว่าขอแค่น้ำร้อนก็พอ แต่สุดท้ายเค้าก็เอามาม่าไปต้มใส่หม้อให้ แล้วตักใส่ชามมาให้ พร้อมกับยกมาม่าทั้งหม้อมาเผื่อเติมด้วย แต่ก็มีแค่นุ้ยกับตาลที่กินได้ พี่น้อยหลังจากโดนปลุกให้ลุกมากินชาร้อนและยาแล้วก็ขึ้นเตียงหลับต่อทันที ส่วนพี่ปลาก็กินมาม่ารองท้องได้นิดเดียวเพื่อจะกินยาแล้วนอน เรื่องล้างหน้าอาบน้ำแปรงฟันไม่ต้องพูดถึง แค่ชวนกันไปเข้าห้องน้ำยังไม่อยากจะไปเลย เพราะต้องเดินฝ่าความมืดและความหนาวเย็นออกไปเป็นระยะห่างจากห้องนอนพอสมควร

ยัดตัวเข้าไปในถุงนอนของใครของมันเรียบร้อย ก็หลับพักผ่อนเอาแรงกัน แต่.... นอนไม่หลับอ่ะ พยายามข่มตานอนอยู่ราวสองชั่วโมงก็ยังไม่ยอมหลับ ถึงจะไม่ได้ปวดหัว หรือคลื่นไส้อาเจียน แต่คิดว่านี่น่าจะเป็นอาการของการแพ้ความสูงเช่นกัน เพราะที่นี่ก็สูงราวสี่พัน และนุ้ยยังไม่ได้กินยาเลย ประมาณเที่ยงคืนครึ่งโดยประมาณ นุ้ยก็ตัดสินใจลุกขึ้นมากินยาไดอะม็อก แล้วก็พยายามนอนให้หลับ แต่ยังไม่ทันหลับ อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ได้ยินเสียงเจ้าตาลบอกกับพี่ปลาว่าของยาไดอะม็อกกินหน่อย เพราะเกิดอาการคลื่นไส้และปวดท้อง ไม่แน่ใจว่าเป็นอาการแพ้ความสูงหรือเปล่า สรุปว่านอนไม่หลับเหมือนกัน ออกอาการแพ้ความสูงกันถ้วนหน้า หนักบ้างเบาบ้างแล้วแต่คน ที่แน่ๆ คือในระดับความสูง 4,000 กว่าร่างกายเราทั้ง 4 คนรับไม่ไหวค่ะ

หลังจากดูอาการพี่ปลา และนุ้ยกับตาลเข้าไปดูสภาพภายในเต็นท์ที่พักแล้ว คาดว่าจะรอดยากค่ะ เพราะคงกันหนาวไม่ได้ซักเท่าไหร่ (ราคาก็แรงเอาเรื่องค่ะ คืนละ 2,500 รูปีต่อเต็นท์ต่อคืน) ริกซินเองก็ไม่อยากให้พักที่นี่เพราะพอค่ำลงอุณหภูมิจะลดลงมาก เค้าแนะนำให้ไปพักที่ทะเลสาปโมริริ เพราะที่โมริริมีบ้านพักเป็นแบบเกสต์เฮาส์ซึ่งน่าจะอุ่นและสะดวกกว่า ถึงระดับความสูงของที่นี่กับที่โมริริจะไม่ต่างกัน คือประมาณสี่พันกว่าเมตรค่ะ

สุดท้ายพวกเราก็เลือกที่จะไปค้างที่โมริริ ตามคำแนะนำของริกซิน ถึงใจจะอยากค้างเพื่อจะได้เห็นทะเลสาปตอนสว่างก็เถอะ พี่ปลาเองก็คงคิดเหมือนกัน แต่สภาพร่างกายไม่ไหวจะค้างแล้ว คงเสี่ยงเกินไปที่จะอยู่ที่นี่ ต้องเอาความปลอดภัยของสุขภาพไว้ก่อนน่ะ สรุปว่าการมาถึงทะเลสาปโชการ์ครั้งนี้ก็เหมือนไม่ได้มาแหละ (สงสัยจะต้องมาใหม่อ่ะ)

เจ้าตาลเป็นคนเดียวที่มีรูปถ่ายกับทะเลสาปโชการ์แห่งนี้ค่ะ ส่วนนุ้ยก็เป็นคนถ่ายรูปให้ตาลแต่ไม่มีรูปตัวเองเช่นกัน

และในที่สุดพวกเราก็มาถึงทะเลสาปโชการ์ในยามเย็นที่อาทิตย์กำลังอัสดงค่ะ แต่....

พี่น้อยกับพี่ปลาไม่อยู่ในสภาพที่จะได้ชื่นชมบรรยากาศของทะเลสาปนี้เลย ทั้งคู่แทบไม่ได้เห็นทะเลสาปเลยด้วยซ้ำ โดยเฉพาะพี่ปลาที่ไม่ได้ลงจากรถเลย และน้ำในทะเลสาปแห่งนี้ก็น้อยมาก น้อยจนเกือบมองไม่เห็นพื้นน้ำ หรือถ้าอยากเห็นชัดๆ ก็คงต้องเดินไปใกล้ๆ (ซึ่งต้องเดินอย่างไกล) และในสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่อำนวยเลย