ได้เวลาออกเดินทางกันแล้วพวกเรา บ้านริกซินอยู่ห่างจากเมืองพาดัมประมาณ 20 กว่ากิโล ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงพวกเราก็จะถึงพาดัม เมืองหลักของซันสการ์กันแล้ว

นั่งชมวิถีชีวิตผู้คนสองข้างทางกันไปเพลินๆ ค่ะ

ลองดูด้านหลังชุดกันบ้าง

ดีนะที่มีอีกชุดหนึ่งมาแล้วแต่งเป็นเพื่อนกัน พี่ปลาก็เลยได้แต่งด้วย (จริงๆ ที่น้อยก็อยากแต่งนะ แต่ขนาดชุดมันไม่อำนวยน่ะ พี่ปลาเลยโดน)

พอแต่งเสร็จแล้วก็ออกมาเป็นอย่างนี้ค่ะ ถ่ายรูปหมู่กับครอบครัวนี้กันก่อน เสียดายที่พี่สะใภ้ออกไปเรียนแล้ว เลยไม่ได้ถ่ายรูปกับพี่สะใภ้อีกคน (สาวเสื้อแดงในภาพไม่ใช่พี่สะใภ้นะ รู้สึกจะเป็นญาติข้างบ้านน่ะ)

และหลังจากกินอาหารเช้าเป็นชา จาปานี ไข่คน และข้าวสาลีคลุกผสมเนยเรียบร้อย พวกเราก็มีกิจกรรมหนึ่งที่ถูกกำชับมาว่าต้องทำให้ได้ นั่นก็คือการแต่งชุดพื้นเมืองค่ะ เหตุมันเกิดเพราะนุ้ยฝากนายริกซินส่งโปสการ์ดให้ และภาพในโปสการ์ดนั้นเป็นสาวพื้นเมืองแต่งชุดพื้นเมืองเต็มยศ ซึ่งทุกครอบครัวจะมีไว้หนึ่งชุด เพื่อเอาไว้แต่งในพิธีสำคัญๆ นายริกซินเห็นภาพแล้วก็บอกว่าที่บ้านมีของแม่อยู่ชุดหนึ่ง จะให้แม่เอามาแต่งให้พวกเรา และแม้ว่าคุณริกซินจะไม่ได้มาเอง ก็ยังอุตส่าห์กำชับเพื่อนนักหนาว่าอย่าลืมเด็ดขาด ต้องให้พวกเราแต่งชุดให้ได้

ถึงจะเกี่ยงกันทำหน้าที่นางแบบ (เพราะงานนี้คุณน้องตาลเค้าไม่ยอมเด็ดขาด) แต่สุดท้าย....ก็อย่างที่ภาพมันฟ้อง ทุกคนลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ (เอกฉันท์ที่ว่าเนี่ย รวมไปถึงทุกคนในครอบครัวริกซินด้วยนะ เพราะหน้าตาละม้ายคล้ายคนท้องถิ่นไปหน่อยน่ะ)

น้องสาวริกซินกำลังเตรียมอาหารเช้าคือจาปาตีให้พวกเราค่ะ ส่วนพี่ชายกับแม่ก็กำลังชงชาซึ่งมี 2 แบบ คือชาดำธรรมดา แบบใส่น้ำตาลเอาเอง กับชาเนย (Butter tea) ซึ่งมีรสชาติออกเค็มๆ มันๆ แต่เค้าบอกว่าดื่มแล้วดีต่อสุขภาพ วิธีการทำก็หลายขั้นตอนพอสมควร ต้องมีอุปกรณ์เฉพาะ แต่ทุกบ้านจะดื่มชาเนยกันทุกวันๆ ละหลายๆ รอบ ถ้าตามที่พวกเราวิเคราะห์กัน มันน่าจะเป็นเพราะรสเค็มๆ เหมือนเกลือที่ทำให้ดีต่อสุขภาพคนที่นี่ เพราะอยู่บนที่สูง ไม่มีทะเล เหมือนชาวเขาบ้านเราที่ต้องรณรงค์ให้กินเกลือจะได้รับไอโอดีน ห่างไกลโรคภัยโดยเฉพาะโรคคอหอยพอก

จริงๆ พวกเราไม่มีใครโปรดรสชาติของชาเนยเลยสักคน แต่เจ้าบ้านเค้าตั้งใจทำให้ พวกเราก็ต้องไม่ขัดศรัทธา พอกินไปกินมาหลายๆ รอบมันก็เริ่มคุ้นเคยนะ ไม่ประหลาดลิ้นเหมือนครั้งแรกที่ได้ชิม

มาหมู่กันซะหน่อย (หนุ่มหนึ่งเดียวในภาพนี้คือพลขับของพวกเราเองค่ะ) เจ้ากระป๋องสีฟ้านี่ผิดระเบียบมาก แต่มันคือกระป๋องน้ำที่พี่ชายเค้าตักมาให้พวกเราล้างหน้าล้างตาน่ะ

พวกเราตื่นมาก็เห็นแม่ต้อนวัวออกไปกินหญ้า ย่าก็ต้อนแกะกับแพะออกไปเลี้ยง ทุกคนตื่นออกไปทำกิจกรรมนอกบ้านกันแต่เช้าตรู่ แล้วจะกลับมากินอาหารเช้ากันตอนสายๆ

ก่อนได้เวลาอาหารเช้า พวกเราเลยมีเวลาเดินถ่ายรูปกัน

ที่บ้านริกซินมีคุณย่าแก่ๆ พ่อกับแม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ และน้องสาวคนเล็กอยู่ด้วยกัน ส่วนพี่สาวอีกคนหนึ่งเป็นแม่ชีอยู่วัดเล็กๆ แถวหมู่บ้าน (น้องชายอีก 2 คนของริกซิน คนหนึ่งเป็นทหาร อีกคนเรียนอยู่ที่เลห์) คนที่นี่จะอยู่กันแบบครอบครัวขยาย เวลาที่มีใครแต่งงานมีครอบครัวก็จะต่อเติมบ้านออกไปอีกห้องหนึ่ง เพื่อให้มีห้องเป็นสัดส่วน คนที่ไม่ได้แยกย้ายออกไปทำมาหากินที่อื่น ก็จะอยู่ช่วยงานกสิกรรมภายในครอบครัว ปลูกข้าว ปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ ทอผ้า อยู่อย่างพอเพียง ดูอบอุ่นดีจัง

บ้านหลังนี้แหละ ที่พักพิงของพวกเรา บ้านพ่อกับแม่ของริกซิน

สวัสดีค่ะพี่ๆ สงสัยกระทู้นี้จะมีขาประจำเหลืออยู่แค่ 2 คนนะเนี่ย ขอบคุณมากนะคะที่ยังติดต่อชมและให้กำลังใจกันอยู่ อย่างน้อยก็รู้ว่ามีพี่ตุ๊กกับพี่อ๋อยที่เข้ามาดูความคืบหน้าทุกวันเลย ขอบคุณค่ะ ไปเที่ยวกันต่อเลยนะ

วันที่ 11 ศุกร์ที่ 25 กันยายน 2552 / พาดัม (Padum) - ซันสการ์ (Zanskar)

อรุณสวัสดิ์วันใหม่ในบ้านดินที่อบอุ่น เช้านี้อากาศเย็นจัง ตื่นมาก็ได้เสียงกุ๊งกิ๊งจากกระเดื่องแขวนคอวัวที่แม่มาต้อนออกจากคอกที่อยู่ใต้ถุนห้องนอนพวกเรา เข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันกันเรียบร้อยก็เตรียมตัวออกไปสำรวจพื้นที่รอบๆ บ้านกัน

วิวนี้จากหน้าต่างห้องที่พวกเรานอนค่ะ เห็นพระลามะรูปหนึ่งท่านเดินมาหยุดนั่งรับแสงอาทิตย์ แล้วก็มีชาวบ้านนำนมหรือน้ำชาก็ไม่แน่ใจมาถวาย ลักษณะคล้ายๆ กับการบิณฑบาตรของพระบ้านเรามั้ง

ตื่นเต้นจัง ธารน้ำแข็ง อยากเห็นของจริง

วิวภูเขาตรงป้าย welcom สวยมาก เหมือนเขาอยู่ใกล้นิดเดียว

สภาพแวดล้อมแถวนี้ยังดีอยู่มากเลยนะ ธารน้ำแข็งยังดูสมบูรณ์ ไม่เว้าแหว่งจากการละลาย

และยังสวยอยู่

อ้าว....เห็นรูปธารน้ำแข็งแล้วตื่นเต้นเหมือนเพิ่งไปมาเมื่อวาน เลยลืมจุดสำคัญไปหนึ่งจุด คือ Pensila Pass หรือประตูสู่ซันสการ์ (Gateway to Zanskar) เป็นจุดที่สูงที่สุดบนเส้นทางการ์กิล-พาดัม มีความสูง 14,000 ฟิต หรือประมาณ 4,406 เมตร ซึ่งจะผ่านก่อนถึงธารน้ำแข็งค่ะ

จากธารน้ำแข็ง พวกเราเดินทางต่ออีกราว 2 ชั่วโมงก็ไปถึงที่พักในคืนนี้ นั่นก็คือบ้านพ่อกับแม่ของริกซิน หรือแซมค่ะ แต่กว่าจะถึงได้ พลขับเราก็จอดรถถามอยู่หลายรอบนะ จุดสุดท้ายที่จอดถามก็คือหน้าบ้านริกซิน ซึ่งอยู่ติดถนนเลย และถามกับพ่อของริกซินที่ยืนอยู่หน้าบ้านว่าบ้านริกซินอยู่ตรงไหน พ่อก็ชี้ขึ้นมาบนบ้าน จุดใต้ตำตอจริงๆ แต่ไปถึงก็ค่ำแล้ว เลยไม่ได้ถ่ายรูปบ้านเลย เอาไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยถ่ายแล้วกัน

คืนนี้พี่ๆ ริกซินทำก๋วยเตี๋ยวให้พวกเรากินเป็นอาหารค่ำค่ะ แล้วก็จัดที่หลับที่นอนให้เรียบร้อย กินอิ่ม นอนหลับสบาย ในบ้านที่อบอุ่น บ้านของชาวบ้านพื้นเมืองที่พวกเราได้สัมผัสวิถีชีวิตคนซันสการ์จริงๆ ถึงจะไม่ได้สะดวกสบายนัก แต่รู้สึกดีและประทับใจมากค่ะ

คืนนี้ขอพักผ่อนนอนหลับล่ะดี พรุ่งนี้จะมาเล่าต่อจ้ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ถ้านึกภาพไม่ออกว่าธารน้ำแข็ง Dran Drung กว้างใหญ่มหึมาขนาดไหน ก็ลองเทียบขนาดกับรถบรรทุกดูแล้วกันนะ

รถแล่นผ่านธารน้ำแข็งมาระยะหนึ่งแล้ว แต่พวกเรายังจ้องมองมันแบบไม่อยากให้คลาดสายตาค่ะ

พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า นี่คือวิวที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อนจริงๆ ธารน้ำแข็งที่ใหญ่โตอลังการขนาดนี้ มันไม่ได้อยู่ในจินตนาการมาก่อนเลย บอกตามตรงเลยว่าก่อนเดินทางแทบจะไม่ได้ทำการบ้านเกี่ยวกับซันสการ์เลย เพราะต้องเคลียร์งานทุกอย่างให้จบก่อนจะหนีเที่ยวเกือบครึ่งเดือน แม้แต่รูปถ่ายของคนที่เคยไปมาแล้วยังไม่ได้ดูเลย ทุกอย่างที่เห็นเลยดูตื่นตาตื่นใจมาก อาจจะมากกว่าคนอื่นๆ ที่ตัดสินใจมาซันสการ์เพราะเห็นรูปมาก่อนและเก็บข้อมูลมาอย่างดี ได้มาเปิดหนังสือดูรูปและอ่านเรื่องราวของคนที่ไปมาแล้วตอนที่มาถึงซันสการ์แล้วนี่แหละ

ระยะที่รถผ่านบริเวณนี้ อากาศเย็นมากค่ะ ยิ่งตอนเปิดหน้าต่างถ่ายรูปแล้วลมพัดเข้ามายิ่งเย็นยะเยือก

ผ่านป้ายต้อนรับมาได้ไม่ไกลนัก พวกเราก็เริ่มเห็นวิวอลังการอยู่เบื้องหน้าค่ะ

โอ้แม่เจ้า...มันคือธารน้ำแข็งขนาดมหึมาที่มีชื่อว่า "Dran Drung Glacier" เป็นธารน้ำแข็งที่ใหญ่ที่สุดในลาดัคห์ค่ะ 

เสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปหมู่ตรงนี้กันนะ

สวัสดีค่ะพี่ตุ๊ก พี่อ๋อย จริงๆ รูปพี่น้อยก็มีอยู่พอสมควรนะคะ แต่อยู่ในกล้องพี่น้อยเอง และส่วนใหญ่จะเป็นฝีมือเจ้าตาลถ่ายให้น่ะ นุ้ยก็พยายามคัดรูปก็งามๆ ของพี่น้อยมาลงให้ดูแล้วค่ะ แต่อาจจะดูไม่ละเอียดเท่าไหร่ เพราะต้องแข่งกับเวลาน่ะ นอกนั้นที่พี่น้อยถ่ายเองก็มักจะเป็นภาพวิวค่ะ

วันนี้เข้างานช้าเช่นเคย มีธุระต้องออกไปข้างนอกแทบทุกวัน กว่าจะได้กลับก็ค่ำน่ะ เอาล่ะ อย่างน้อยก็มาถึงดินแดนซันสการ์กันแล้ว ไปต่อกันเลยนะ