ได้เวลาออกเดินทางไกลอีกครั้งหนึ่งแล้ว คราวนี้โบกมือลาเลห์กันจริงๆ เสียทีนะ

นั่งรถชมวิวข้างทางจากเลห์มุ่งหน้าสู่ศรีนาการ์กัน แม่น้ำข้างล่างนี้เราเคยเห็นแต่ตอนที่น้ำในแม่น้ำเป็นสีฟ้า  เพราะเคยมาตอนเดือนกันยายนกับตุลาคม เพิ่งจะรู้ว่าในช่วงเดือนกรกฎาคมกับสิงหาคม น้ำมันเป็นสีขุ่นแบบนี้อ่ะ ผิดหวังเล็กๆ เลยไม่ได้เห็นน้ำสีฟ้าสวยๆ ใสๆ เลย (แถมมีสีขุ่นเข้มกับขุ่นอ่อนกว่าด้วยนะ แบบว่าเป็นแม่น้ำสองสายมาบรรจบกันน่ะ)

กดไม่ยั้งกันเลยทีเดียว

เห็นภาพมุมนี้แล้ว คิดถึงบรรยากาศเมื่อเดือนตุลาคมปีที่แล้วจัง ช่วงที่ใบไม้เปลี่ยนสีแล้วน่ะ จากใบไม้สีเขียวกลายเป็นสีเหลือง สีส้มไปหมดเลย

รอรถกันอยู่พักใหญ่ รถคันที่ 3 ก็ไม่มาเสียที สุดท้ายรถสองคันแรกเลยออกมาก่อน เพื่อไปแวะที่พระราชวังเชย์ (Shey Palace) แล้วสมาชิกคันที่ 3 จะตามมาสมทบ (คันที่ 3 มีพี่ปลา พี่ปิติกับพี่เก ซึ่งได้แวะที่พระราชวังเชย์ เมื่อวานเย็นแล้วรอบหนึ่ง เพราะขับมาคันแรก และมาถึงก่อนมืด ส่วนคันอื่นมาถึงตอนมืดแล้ว เลยไม่ได้แวะขึ้นไป เพราะไม่เห็นอะไรแล้ว)

จริงๆ พวกเราควรจะแวะพระราชวังเชย์ เมื่อวานเย็นนี้ ถ้ากลับจากทะเลสาปพันกองตามเวลาที่คาดไว้ เพราะเป็นเส้นทางผ่านอยู่แล้ว ส่วนวันนี้เราต้องไปอีกทางหนึ่ง แต่เมื่อวานเที่ยวไม่ทัน วันนี้เลยต้องเสียเวลาย้อนมาอีกที แต่ก็คุ้มจริงๆ เพราะวันนี้ฟ้าใส แสงแจ่มทีเดียว

วันนี้ยังไม่ได้ลงรูปเพิ่มเลย (แอบไปรับงานนอกมาค่ะ) ตอนนี้กลับมาประจำตำแหน่ง ณ สำนักวันแรมทางแล้ว ลงรูปให้ดูกันต่อเลยดีกว่า

วันที่ 9 พุธที่ 16 กรกฎาคม 2551 เลห์ (Leh) - ลามายุรุ (Lamayuru) - การ์กิล (Kargil)

วันนี้พวกเราต้องบอกลาเมืองเลห์ มุ่งหน้าสู่แคชเมียร์ นัดรถมารับตอน 8 โมงเช้า หลังกินข้าวเสร็จ เอากระเป๋าเดินทางออกมากองเต็มล็อบบี้ แล้วก็อีกตามเคย รถมาสายไปสองคัน มีเปลี่ยนคนขับหน้าใหม่มาอีกหนึ่ง ซึ่งขับให้คันเรานี่แหละ (เขามีนามว่า อาก้า คนที่พี่สายม่านเรียกว่า ไวอาก้า นั่นแหละ)

ระหว่างรอรถ ถ่ายรูปพี่ปลากับแซมไว้ซะหน่อย เวลากล่าวถึงจะได้นึกหน้าออก

อ้าว! อาซ้อ ทำไมไม่ช่วยน้องโปรโมทล่ะคะ

แต่ก็อย่างที่ซ้อว่า "ของดีมีน้อย" ทริปต่อๆ ไปก็คงไม่เหมือนทริปนี้แล้วแหละ โดยเฉพาะเรื่องราคา เพราะว่าค่าภาษีน้ำมันขึ้นมาตั้ง 5,000 ยังไงก็ต้องจ่ายแพงกว่าทริปนี้แน่นอน

ส่วนใครที่สนใจจะไปเที่ยวเลห์ในปีนี้ ก็ต้องรีบตัดสินใจนะคะ เพราะเลห์จะเปิดเที่ยวได้ถึงแค่เดือนตุลาคมเท่านั้นค่ะ ถ้าพลาดปีนี้ไปก็ต้องรอเปิดเมืองอีกทีพฤษภาคมปีหน้าเลย (น้องเปิดทริปกันยากับตุลาไว้นะคะ ถ้ามีใครสนใจก็ช่วยแนะนำลูกค้าให้น้องได้ค่ะ จะดูแลให้เป็นอย่างดี สัญญาๆๆ)

เพื่อนที่ทำงานซ้อเจ็ดดูรูปแล้วบอกว่าคราวหน้าจัดอีกบอกด้วยนะสวยมากอยากไปบ้างแต่ซ้อบอกว่าเสียใจของดีมีน้อย

คือว่า ความสูงก็แพ้อยู่นะคะ แต่ว่าแพ้ความสวยของวิวทิวทัศน์มากกว่า คือว่าพวกเราจะแพ้วิวกันตลอดทริปการเดินทางเลยล่ะค่ะ  ไม่ได้โม้นะคะ

ซ้อเจ็ดจ๋า เอารูปเจ๋งๆ ที่เพื่อนๆ ร้องอุอูอุอูมาลงให้สมาชิกวันแรมทางดูบ้างซิจ๊ะ ลงอยู่คนเดียว เหงาอ่ะ ไม่มีใครเอารูปมาแจมเลย

อ้อ...นอกจากซ้อแปดแล้ว ซ้อหก(พี่ตั๊ก) ก็ยังไม่ได้รายงานตัวนะจ๊ะ แต่เท่าที่คุยกันน่าจะได้แวะเข้ามาเยี่ยมชมแล้ว ปรากฎตัวหน่อยค่ะพี่ สมาชิกคิดถึงค่ะ

ปล. ถึงท่านพี่ที่ทำบันทึกการเดินทางทุกท่าน หากไม่หวงห้ามที่จะเผยแพร่ ขอความกรุณาส่งเรื่องมาลงเว็บน้องบ้างนะคะ จะได้เป็นข้อมูลดีๆ ให้ผู้ที่สนใจในเส้นทางนี้ต่อไปในอนาคตค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ คิดถึงทุกคนค่ะ :) 

โอ๋..โอ๋.. น่าสงสารซ้อเจ็ด
โดนฤทธิ์เดชไวอากาซะอ่วมเลย

แต่ก็ดีใจมากนะคะที่พี่มีความสุข สนุกสนานกับทริป "สะบักสะบอมทัวร์" ของน้องๆ

เอ้า..พี่ดา(ซ้อแปด)
ตอนนี้ขาด ซ้อแปด คนเดียวนะ ที่ยังไม่ได้มารายงานตัว
ทุกคนคิดถึงนะคะ

นี่แหละเส้นทางการรอนแรมแบบคร่าวๆ ของพวกเรา พรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทางจากเลห์ ไปค้างที่การ์กิล(Kargil) แล้วก็เดินทางต่อเข้าศรีนาการ์ (Srinagar)

รูปนี้พี่ตั๊กขอถ่ายลายเสื้อข้างหลังของนุ้ยเอง

ยังไม่ทันมืดก็เห็นพระจันทร์มารอต้อนรับพวกเราแล้ว กว่าพวกเราจะกลับถึงที่พักในเลห์ก็ราวทุ่มครึ่ง แต่โชคดีหน่อย ช่วงนี้กว่าจะมืดก็ราวสองทุ่ม เลยไม่ต้องนั่งรถในความมืดกัน

กลับมาถึงเลห์ ยังมีเวลาไปเดินเล่นกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะได้เวลาอาหารค่ำตอนประมาณสองทุ่มครึ่ง ใครเล็งของฝากอะไรไว้ก็ออกไปสอยกันมาเรียบร้อย เพราะพรุ่งนี้เช้าพวกเราจะโบกมือลาเมืองเลห์กันแล้ว

เรากับพี่ปลาก็ได้เสื้อปักลายแผนที่เส้นทางจากมะนาลี-เลห์-ศรีนาการ์ และจุดสำคัญๆ ที่พวกเราไปเที่ยวกันมาแล้ว และที่จะไปต่อมาคนละตัว (เลือกสี เลือกไซค์ เลือกลาย แล้วก็สั่งปักไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วแหละ นั่งรถกลับมายังลุ้นอยู่ว่าถ้ามาถึงเลห์ช้าแล้วร้านปิดไปก่อนจะทำไงหว่า)

นั่งจิบชา ชมบรรยากาศทะเลสาปพันกองก่อนบอกลา สังเกตุจากภาพแล้ว สงสัยว่าสีของน้ำในทะเลสาปตอนช่วงบ่ายจะเข้มกว่าในช่วงเช้าจริงๆ อย่างที่เค้าว่ากันนะ

หมดแรงข้าวผัดกับไข่ต้มกันแล้ว ออกจากจุดเกิดเหตุ ไปแวะเติมพลังกันก่อน มีร้านค้าข้างทะเลสาปอยู่ไม่ไกลนัก รามาแพ็คอาหารแบบปิกนิกมาบางส่วน เป็นพวกขนมปัง เนย กล้วย และน้ำผลไม้ เพราะเดิมตั้งใจว่าจะออกจากทะเลสาปแล้วไปแวะกินมื้อกลางวันแบบเต็มรูปแบบกันในหมู่บ้าน แต่พวกเราเสียเวลากับรถติดหล่มอยู่นาน ถ้าไปแวะในหมู่บ้านอีกยิ่งกลับไปถึงเลห์มืดค่ำ เลยตัดสินใจกินกันที่นี่ให้เรียบร้อยไปเลย แต่อาหารที่ขายตรงนี้ก็มีให้เหลือน้อยมากๆ พี่ปลาสั่งมาม่าแขก (เพราะมาม่าของเราเองหมดไปแล้วเมื่อวาน) กับไข่ดาว มาเสริมด้วยหมูหยอง น้ำพริกเผาของพวกเราเอง แล้วก็ตบท้ายด้วยชาร้อนๆ คนละแก้ว ก็พอรอดตายกันไปอีกมื้อ

บรรยากาศร้านอาหารริมทะเลสาป สุดยอดจริงๆ แดดแรง ลมแรงมากๆ เก้าอี้ที่ตั้งอยู่ต้องผูกโยงยึดติดกับไม้ไว้ เพื่อไม่ให้ล้ม และห้ามเคลื่อนย้ายด้วย

แต่พลังหญิงอย่างพวกเรานี่แหละช่วยได้ ถึงพวกหนุ่มๆ จะไม่ได้เอ่ยปากขอให้ช่วยก็เถอะ 

ทุกคนมารวมตัวกัน เพื่อช่วยเข็นรถขึ้นจากหลุมทราย ถึงจะค่อนข้างหมดแรงข้าวผัดกันแล้ว แต่หลังจากช่วยกันออกแรงเข็นอยู่หลายตลบ รถก็ขึ้นจากหลุมทรายได้สำเร็จ

ขอบคุณน้ำใจของพี่ๆ ทุกคนจริงๆ ค่ะ ใครจะว่าผู้หญิงอย่างพวกเราเอาแต่โพสท่าสวยถ่ายรูปไปวันๆ ไม่ได้นะ แต่ก็ต้องขอโทษพวกพี่ๆ ด้วยที่พามาลำบากสารพัดรูปแบบเลยทีเดีย รสชาติของชีวิตกับการเดินทางครั้งนี้ เชื่อว่าพี่ๆ ต้องลืมไม่ลงแน่นอนเลย