ต้องห้ามสะพานนี้ไปค่ะ

แต่พวกเราใช้เวลาข้ามสะพานกันนานมากค่ะ...อิอิ ถ่ายรูปๆๆ

เอาล่ะ ถึงทางเข้าปูนาคาซองกันแล้วจ้ะ

วันนี้เด็กๆ เค้ามีสอบกันค่ะ พี่ป้าน้าอาของเราเห็นเด็กๆ ก็เอ็นดูๆๆ เลยขอไปพูดคุยถ่ายรูปกับน้องๆ หลานๆ หน่อย เค้าก็มาหามุมสงบอ่านหนังสือ เราก็ไปกวนเค้ากันซะงั้น

บันทึกภาพหมู่กันซะหน่อย

หมู่แล้วก็เดี่ยวบ้าง

อันนี้แถม ด้วยแรงยุของชาวคณะ...555

ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามชมค่ะ ขออภัยที่ทิ้งช่วงไปหน่อย มัวไปปรับหน้าบ้านวันแรมทางอยู่ พอรื้อออกมาปรับแล้วมันก็เรื่องใหญ่ และเรื่องยาวววววววววว สุดท้ายปรับแล้วก็ไม่ถูกใจ หันกลับไปใช้หน้าตาคล้ายเดิมดีกว่า...555 เสียเวลาไป 2 วัน แต่อย่างน้อยก็ได้ลองแล้วนะ ลองให้รู้ ไม่ลองก็ไม่รู้ เหมือนที่ไปภูฏานนี่แหละ ไปให้รู้ ไม่ไปก็ไม่รู้สินะว่าดีขนาดนี้

ไปเที่ยวต่อกันเลยดีกว่า ออกจากโรงแรมที่พัก เราก็มุ่งหน้าสู่ ปูนาคาซอง (Punakha Dzong) ป้อมปราการประจำเมืองปูนาคา ซึ่งเคยเป็นเมืองหลวงเก่าของภูฏาน สร้างขึ้นในปี 1637 โดยฉับดรุง งาวัง นัมเกล

ปัจจุบันเป็นพระราชวังฤดูหนาวของพระสังฆราช เนื่องจากปูนาคามีอากาศที่ไม่หนาวเย็นจนเกินไป ในฤดูหนาว เมื่อเทียบกับเมืองอื่นๆ เพราะตั้งอยู่ในพื้นที่สูงเพียง 1,468 เมตรเท่านั้น

ด้านหน้าของปูนาคาซองจะเป็นจุดที่แม่น้ำโพ (Po Chu) และแม่น้ำโม (Mo Chu) ซึ่งหมายถึงแม่น้ำพ่อกับแม่น้ำแม่ ไหลมาบรรจบกันพอดี (อันนี้เป็นข้อมูลที่หาได้ก่อนไปนะคะ แต่นายเฮาวังเรียกว่าแม่น้ำผู้ชาย กับแม่น้ำผู้หญิงค่ะ)

แวะชมวิวแม่น้ำมาบรรจบกันก่อนถึงค่ะ

 ขอบคุณ..นุ้ย....ที่มาช่วยทบทวนความจำ...อย่าลืมมาเล่าต่อนะจ๊ะ..

.ถ้าป้ายังนึกไม่ออกบอกไม่ได้...ป้าจะไปเตือนความจำอีกรอบนะ

ดึกมากแล้วจ้ะ พักก่อนดีกว่า ฝันดีราตรีสวัสดิ์นะคะทุกคน

แล้วก็มาเก็บภาพหน้าโรงแรมกันต่ออีกรอบ

ได้เวลาออกเดินทางกันแล้ว

วันที่ 20 มิถุนายน 2554  :  ปูนาคา (Punakha) - วังดีโปรดรัง (Wangdue Phodrang) - พาโร (Paro)

สวัสดีเช้าวันใหม่ที่ปูนาคา เพิ่งได้ถ่ายรูปโรงแรมแจ่มๆ เช้านี้เอง

ห้องรับแขกก็สวยสะอาดตาค่ะ เมื่อวานเค้าก็เสิร์ฟชากับขนมต้อนรับพวกเราที่ห้องนี้แหละ

ได้เวลาอาหารเช้ากันแล้ว

ยังพอมีเวลาก่อนออกเดินทาง เลยมาเก็บภาพบรรยากาศในห้องพักกันอีกหน่อย

วิวที่เห็นจากระเบียงห้องพักค่ะ

อิ่มอร่อยกันเรียบร้อย ก็เดินย่อยไปชมสินค้าที่ระลึกที่ร้านด้านหน้าโรงแรมกันหน่อย

หลายคนเล็งเสื้อที่สาวภูฏานใส่อยู่หลายร้าน แต่ยังไม่มีใครได้ซื้อเสียที มาถึงร้านนี้เลยขอลองเสียหน่อย อิอิ...พี่ๆ เค้าบอกว่าใส่แล้วหน้าละม้ายคล้ายสาวภูฏานเลย ว่าไปนั่น

เกือบจะลองทั้งชุดแล้ว แต่หยิบผ้านุ่งออกมาดูแล้วพบว่ามันยาวมากกกกก ไอ้เราก็ไม่ได้สูงสง่าราวกับนางแบบน่ะ เลยลองแต่ครึ่งท่อนพอ อันที่จริงก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมผ้านุ่งถึงยาวขนาดนั้น เพราะสาวภูฏานเองก็ตัวไม่ได้สูงใหญ่ ก็ตัวเล็กๆ สูงพอๆ กับพวกเรานี่แหละ แต่ผ้านุ่งยาวจัง แล้วพวกเราก็พยายามสังเกตุสาวภูฏานและสรุปกันเอาเองว่าเค้าชอบนุ่งแบบยาวๆ เดินแล้วชายผ้าลากๆ พื้นหน่อย แล้วก็ใส่รองเท้ามีส้นเอา คงจะเป็นแฟชั่นที่สวยของเค้าน่ะ

ลองเสร็จก็พับเก็บคืนที่เดิม เพราะไม่รู้ว่าซื้อไปแล้วจะไปใส่ที่ไหน เมื่อไหร่น่ะ ที่สำคัญบ้านเราก็ไม่ได้อากาศเย็นอย่างบ้านเค้าด้วยน่ะ

ได้เวลาอาหารค่ำแล้วจ้ะ ที่นี่มีอาหารหลากเมนูเช่นกัน มีนักท่องเที่ยวพักกันพอสมควรเลย จำนวนคร่าวๆ จากที่เห็น รวมวกเราอีก 9 คนก็ราวๆ 30 คนได้

ออกจากสถูป 108 องค์อีกประมาณ 2 ชั่วโมง ก็มาถึงโรงแรม Zangto Pelri ที่พักในเมืองปูนาคาของพวกเรา

ห้องพักของที่นี่จะแยกเป็นบ้านหลังๆ ค่ะ หลังหนึ่งจะมี 2 ห้องติดกัน ทุกห้องจะมีระเบียงด้วย ที่นอนหมอนผ้าห่ม สะอาดสะอ้านดีค่ะ

ระหว่างเส้นทางสู่ปูนาคา จะผ่านจุดที่สูงที่สุดระหว่างการเดินทาง "โดจูล่า" (Dochula Pass) ซึ่งอยู่ในระดับความสูง 3,050 เมตร

เราแวะชมสถูป 108 องค์กัน ที่นี่สร้างโดยราชินีองค์ที่ 1 ในพระเจ้าจิกมี่ซิงเก วังชุก กษัตริย์องค์ที่ 4 แห่งราชวงศ์วังชุก เพื่อเป็นการขอบคุณพระสวามีและบุตรชายในการชนะสงครามและเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัย (ซึ่งหมายถึงพระราชบิดาและท่านจิกมี เคเซอร์ นัมเกล วังชุก กษัตริย์องค์ปัจจุบันนี่แหละ)

ในวันที่อากาศแจ่มใส จากที่นี่จะมองเห็นวิวของเทือกเขาหิมาลัย และยอดเขากังก้า พุนซุม (Gangkhar Phuendum) ซึ่งสูงถึง 7,540 เมตรด้วย

แต่ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ ฤดูฟ้าครึ้มฝนอย่างนี้ มีแต่เมฆหมอกค่ะ

สวยจริงๆ จ้ะ มาต่อๆๆ

ออกจากทาชิโชซอง เราก็เดินทางต่อไปเมืองปูนาคากันเลย ระหว่างทางตรงจุดทีรถจอดเช็คใบอนุญาติ มีร้านขายผลไม้อยู่ 2-3 ร้าน แต่ละร้านก็ขายของหน้าตาเหมือนกันนี่แหละ ราคาก็ไม่เบาค่ะ แอปเปิ้ลที่เห็นนี่ถุงละ 300 งุลดรัม (ต่อไปขอเรียกง่ายๆ ว่างุลแล้วกันนะ) ก็ประมาณ 210 บาทค่ะ นี่ก็ของนำเข้าเหมือนกันจ้ะ

เก็บดอกไม้มาฝากจากแถวข้างๆ ร้านนั่นแหละ

            สวยมากคะ 

ขาออกก็แวะเก็บดอกไม้กันต่อ ช่างเป็นคณะที่เคลื่อนตัวช้าจริงๆ เหมือนกันทุกคน เข้ากันได้ดีมากๆ ไม่มีใครเร่งใครเลย สบายๆ :)

เก็บรายละเอียดกันอีกหน่อย กล้องนั้นบ้าง กล้องนี้บ้าง เพราะรู้ว่าคงไม่มีใครเอารูปมาลงด้วยตัวเองน่ะ เลยช่วยเลือกมาลงให้นิดๆ หน่อยๆ นะจ๊ะ 

หมู่ๆๆ

พอสมควรแก่เวลา พวกเราก็เข้าไปไหว้พระขอพรกัน ภายในวัดงดงามมาก มีพระประธานสีทององค์ใหญ่ และเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับความเป็นมาของวัด เสียดายที่ไม่สามารถถ่ายรูปมาให้ชมกันได้

พอออกมาด้านนอกก็ขอถ่ายรูปกันต่ออีกหน่อย

เค้าออกไปถ่ายรูปด้านนอกกันแล้วจ้ะ เก็บภาพบรรยากาศภายนอกกันก่อน เพราะด้านในวัดไม่อนุญาตให้ถ่ายรูปค่ะ เหมือนกันทุกวัดในภูฏานเลย

วนเวียนอยู่ตรงภาพเขียนนี้นานมากกกกก คนอื่นเค้าไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย

เปลี่ยนมุมบ้างดีกว่า

ก่อนจะเข้าสู่ตัวอาคาร จะต้องผ่านด่านตรวจร่างกายและกระเป๋าด้วยค่ะ แต่พวกเราไม่ได้พกอะไรมามากมายอยู่แล้ว แค่กล้อง กระเป๋ากล้อง กับกระเป๋าสะพายใส่เงินและพาสปอร์ตเท่านั้น ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

ผ่านการตรวจเรียบร้อยก็ขึ้นบันไดมาด้านบน ซึ่งมีภาพวาดงามๆ อยู่หลายภาพเลย ถ่ายรูปๆๆ

ระหว่างทางเดินมีดอกกุหลาบหลากสีกำลังบานชูช่อแข่งกันสวยอยู่เต็มไปหมดเลย ดอกใหญ่มากๆ สีก็สวยสดได้ใจค่ะ

พร้อมแล้วก็เข้าไปด้านในกัน ระหว่างเส้นทางเดินเข้าไปก็แวะถ่ายรูปกันเป็นระยะๆ จ้ะ

ชมความงดงามของทาชิโชซอง (Tashichho Dzong) ในมุมสูงไปแล้ว คราวนี้ได้เวลาจะเข้าไปชมด้านในกันแล้ว

ก่อนเข้าไปข้างใน เฮาวังต้องแต่งองค์ทรงเครื่องเพิ่มนิดหน่อย ตามธรรมเนียมปฏิบัติ คือต้องมีผ้าพาดให้เต็มยศ เวลาเข้าไปในสถานที่ราชการ สีขาวนี้สำหรับสามัญชนทั่วไป ถ้าเป็นสีเหลืองทองสำหรับกษัตริย์ อย่างที่เราเห็นท่านจิ๊กมีใช้เสมอๆ สีส้มสำหรับคณะรัฐมนตรี ฝ่ายปกครอง จำได้เท่านี้นะ

เก็บภาพหมู่กันก่อน

ออกจากตลาดขายเสื้อผ้าของที่ระลึก ข้ามสะพานกลับไปรอรถกัน แต่เห็นรถยังไม่มา เลยแว็บเข้ามาชมตลาดพืชผลทางการเกษตร Centenary Farmers Market กันหน่อย หน้าตาผักผลไม้ก็ไม่ต่างจากบ้านเรานะคะ

ได้เวลาชมตลาดกัน

ของที่ตลาดนี้บางอย่างก็ราคาแพง บางอย่างก็ถูก(มั้ง) และสามารถต่อรองได้บ้าง แต่บางอย่างดูจะบอกผ่านค่อนข้างเยอะ คือบอกเพื่อให้ต่ออยู่แล้ว หรือเห็นเป็นนักท่องเที่ยวก็ไม่รู้นะ แต่เท่าที่สังเกตดู เป็นของจากอินเดียและเนปาลทั้งนั้น ยกเว้นงานผ้าน่ะ ถึงจะยังไงเราก็ได้ของติดมือกลับบ้านอยู่ดี...อิอิ

จากข้อมูลในหนังสือบอกว่าในวันเสาร์-อาทิตย์ จะมีตลาดนัดซึ่งเป็นตลาดที่ชาวบ้านเอาพืชผลมาขายกัน พวกเราเลยขอให้เฮาวังพาไปแวะดู

แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปด้านใน บังเอิญเห็นอีกฝั่งถนนหนึ่งผู้คนคึกคัก เดินขึ้นบันไดข้ามสะพานไปอีกฝั่งแม่น้ำ ถามเฮาวังว่าคืออะไร พอเค้าตอบว่าอีกฝั่งเป็นตลาดขายของที่ระลึก เครื่องประดับ เสื้อผ้า เท่านั้นแหละ...ทุกคนพร้อมใจกันเดินข้ามสะพานอย่างไม่ต้องลงมติเลย 555...ผู้หญิงไทยกับการได้ชมตลาดเป็นของคู่กันค่ะ

เฮาวังบอกว่าให้เวลา 20 นาที แล้วรถจะวนมารับ เพราะจอดรอตรงนี้ไม่ได้ ผ่านไปจะ 10 นาทีแล้ว พวกเราก็ยังถ่ายรูปกันอยู่บนสะพานเลยอ่ะ

ดอกกระบองเพชรหน้าร้าน Swiss Bekery ค่ะ

ออกจากร้านอาหารยังไม่ทันได้ย่อย สมาชิกหลายคนก็ขอตุนเสบียงอีกหน่อย อันที่จริงแค่อยากลองชิมน่ะ เพราะร้าน Swiss Bakery นี้เค้าแนะนำไว้ในหนังสือ Lonely planet น่ะ

และที่ถูกใจพวกเรามากกว่าขนมในร้าน คือสาวสวยน้องสาวเจ้าของร้านนี่แหละ ผิวขาว ตาคม คิ้วเข้ม ดูไม่เหมือนสาวภูฏานที่เราเห็นทั่วไปเลย

เที่ยวกันมาเกือบครึ่งวันแล้ว ได้เวลาเติมพลังกันหน่อย จริงๆ วันนี้มีอีกหลายที่ซึ่งพวกเราไม่ได้เที่ยวชม เพราะตรงกับวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันหยุด ทางภูฏานเองก็ไม่ได้แจ้งเราก่อนเรื่องนี้ เราก็เลยไม่ได้ขยับวันใดๆ แต่เค้าก็ขอโทษอยู่หลายรอบนะ ที่ทำให้พลาดไปหลายโปรแกรม เช่น โรงเรียนสอนศิลปะ และพิพิธภัณฑ์ต่างๆ แต่พวกเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ เพราะเท่าที่ได้ไปเที่ยวมา ก็จะหมดเวลาอยู่แล้ว ค่อนข้างใช้เวลาในแต่ละที่นานกว่าชาวบ้านเค้าน่ะ เป็นประเภทเคลื่อนตัวช้ากันทั้งคณะเลย หลักๆ ก็มัวแต่ถ่ายรูปกันนี่แหละ

กลางวันนี้กินข้าวกันที่ร้าน Plum"s Cafe มื้อนี้มีหลายเมนูเลย ทั้งไก่ ทั้งปลา ส่วนเมนูผัดผัก ผัดหมี่ มันฝรั่งผัดเนย ก็เป็นของตายของทุกมื้ออยู่แล้ว

อันนี้แหละเด็ดสุด พริกผัดชีส (Chili Cheese) ขาดไม่ได้ เค้าจะยกมาให้ทีหลัง มีทุกมื้อ ถ้ามื้อไหนไม่มีก็ขอได้ค่ะ

วันนี้เจ้าของทัวร์ภูฏานที่ให้รางวัลแพ็คเก็ตทัวร์ฟรีกับนุ้ยแวะมาพบพวกเราด้วย และเราจะเจอกับเค้าอีกทีในคืนสุดท้ายที่ค้างปาโรก่อนกลับ ในงานค็อกเทลปาร์ตี้ซึ่งเค้าจะจัดให้นักท่องเที่ยวทุกคนค่ะ

ได้เวลาไปช็อปปิ้งกันแล้ว เราไปที่ศูนย์หัตถกรรมพื้นเมืองของรัฐบาล (National Handicrafts Emporium) กัน ที่นี่มีสินค้าหัตถกรรมพื้นเมืองรวบรวมอยู่หลากหลายชนิดค่ะ ราคาพอสมควร แต่ก็ไม่ถึงกับจับไม่ลงนะ พวกเราก็ได้ของกลับบ้านกันนิดหน่อยค่ะ

ไปต่อกันที่จุดชมวิวซังเกกัง (Sangaygang) แวะเก็บภาพทิวทัศน์ของหุบเขาเมืองทิมพู ซึ่งมองลงไปเห็น ทาชิโชซอง (Tashichho Dzong) สถานที่ทำงานของกษัตริย์ และที่ทำการกระทรวงต่างๆ รวมถึงวัดด้วย

มองเห็นหลังคาพระราชวังของกษัตริย์จิกมีด้วยนะ ที่อยู่ในพุ่มไม้เขียวๆ ด้านขวาของรูป หลังคาสีเข้มๆ และมียอดสีทองๆ นั่นแหละ ดูไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายเลย ท่านจะเสด็จพระราชดำเนินจากที่พำนักมาทำงานที่ทาชิโชซอง

ชาวบ้านที่อยู่ติดกับที่นี่ทอผ้าขายนักท่องเที่ยวด้วย มีทั้งผ้าฝ้าย ผ้าไหม ราคาก็ต่างกันไปตามวัตถุดิบ ราคาพอสมควร แต่พอต่อรองได้ ที่แน่ๆ คือถูกกว่าที่ขายตามร้านทั่วไป แต่คุณภาพงานก็ต่างกันค่ะ พูดง่ายๆ คือคุณภาพตามราคานั่นแหละ ของดีมีคุณภาพ ราคาก็แพง ของถูกคุณภาพก็ลดลงตาม 

ทีมนี้กองเชียร์ค่ะ สรุปว่าได้ผ้าจากที่นี่กันนิดหน่อย ให้พอรู้ว่ามีของติดไม้ติดมือกลับมาจากภูฏานบ้างน่ะ

นี่แหละ "ทาคิน" หน้าตาแปลกดี มีลักษณะตัวคล้ายวัวและหน้าคล้ายแพะ ตามตำนานที่เล่าสืบต่อกันมาของภูฏาน

ไปต่อกันที่สถานอนุรักษ์สัตว์ประจำชาติของภูฏาน ที่มีชื่อเรียกว่า "ทาคิน" (Takin) ซึ่งปัจจุบันหาชมได้ยากแล้วค่ะ (พี่ปลากับพี่แอ๋วกำลังศึกษาข้อมูลประวัติความเป็นมาที่ไม่ธรรมดาของทาคินกันอยู่ค่ะ)

ขับรถลงจากเขามาแวะจอดเก็บภาพวิวเมืองทิมพูจากอีกมุมหนึ่งซึ่งใกล้กว่าบ้าง

จากด้านบนนี้ มองลงไปเห็นวิวมุมสูงของเมืองทิมพู เมืองหลวงของประเทศภูฏานได้อย่างสวยงามค่ะ

ไม่ได้อยู่ในหมู่ เลยต้องขอเดี่ยวจ้ะ

มาพาเที่ยวภูฏานกันต่อเลยดีกว่า ออกจากเมมโมเรียลโชเตนแล้ว เฮาวังพาไปชมพระพุทธรูปองค์ใหญ่บนภูเขา

องค์พระพุทธรูปนั้นเสร็จแล้ว แต่อาคารด้านล่างซึ่งจะทำเป็นวัดกำลังก่อสร้างอยู่ค่ะ คาดว่าจะแล้วเสร็จราวปีหน้า (พอดีวันนี้ฝ่ายข้อมูลไม่อยู่ เลยจำไม่ได้ว่าวัดนี้ชื่ออะไรจ้ะ แล้วจะตามมาเติมข้อมูลให้อีกทีนะจ๊ะ)

พี่หนิงคะ ทริปนี้สดชื่นแจ่มใสจริงๆ ค่ะ อากาศดีสดชื่นเย็นสบาย เที่ยวสนุก กินอิ่มอร่อย นอนหลับสบาย ไปแบบไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย เพราะทัวร์ทางภูฏานจัดให้หมดทุกอย่าง รู้สึกได้ไปพักผ่อนจริงๆ ไปแบบจ่ายตังค์ซื้อทัวร์ไปเที่ยว แบบที่เราไม่ได้จัดเอง ไม่ต้องดูแลตัดสินใจอะไรเอง รู้สึกว่าสบายดีจัง....555 ถ้าเป็นทริปไปอินเดีย แม้จะเป็นทริปสำรวจที่ไปลุยด้วยกัน เราเองก็ต้องหาข้อมูล จัดการเป็นธุระทุกอย่าง เพื่อให้การเดินทางราบรื่น ยังรู้สึกเหมือนต้องทำงานอยู่ดี ไม่ใช่แค่ไปเที่ยวน่ะ :)

สวยทั้งวิวสวยทั้งนางแบบ ดูทุกคนสดใสกันทั้งนั้นเลย คนไม่ได้ไปด้วยดูแต่รูปก็พลอยสดชื่นไปด้วย อิอิ

เก็บภาพด้านหน้าวัดกันหน่อย (เพิ่งเห็นว่ามีป้ายวัดอยู่น่ะ)

มุมนี้พี่ท่านทั้งสองขอค่ะ

พอนกเลิกบิน พวกเราก็ถ่ายรูปกันตามปกติต่อ ถ้าแสงสวยๆ คงต้องใช้เวลาถ่ายรูปกันนานกว่านี้เป็นเท่าตัวแน่ๆ

ที่นี่มีนกพิราบอยู่ฝูงใหญ่ เวลาตกใจก็พากันบินอย่างที่เห็น พวกเราก็อยากได้ภาพตอนนกบิน ก็เลยมีหน่อยทำให้นกตกใจ...อิอิ ใครหว่า

ดอกไม้ได้ฝนนี่สวยจริงๆ