แขกก็สนใจเรา พวกเราก็สนใจแขก ความต้องการลงตัว ถ่ายรูปหมู่ด้วยกันซะเลย

บริเวณนี้คือโรงครัวของมหาวิทยาลัยที่ต้องทำอาหารเลี้ยงคนนับหมื่นต่อวัน ด้านซ้ายของภาพที่เห็นเป็นเหมือนกล่อง มีประตูเข้าสองช่องนั้นเชื่อกันว่าเป็นห้องเย็น หรือตู้เย็นนั่นแหละ หลายคนเข้าไปพิสูจน์แล้วว่าเย็นจริงๆ ด้วย แต่ก็ไม่ได้เย็นเท่าตู้เย็นปัจจุบันนะ

ออกจากบริเวณหลวงพ่อดำ พวกเราก็ไปต่อกันที่มหาวิทยาลัยนาลันทา มหาวิทยาลัยสงฆ์แห่งแรกของโลก

รวมนี้จากกล้องพี่นุกค่ะ

เท่าที่เห็นเครื่องสักการะต่างๆ ที่นำมาถวายหลวงพ่อดำเป็นเครื่องยืนยันถึงแรงศรัทธาของพุทธศาสนิกชนชาวไทยได้อย่างชัดเจน (จากประสบการณ์หลายครั้งที่ได้มากราบสักการะหลวงพ่อดำ เราไม่เคยเห็นชนชาติอื่นนอกจากคนไทย ไม่นับรวมแขกที่ดูแลและตามขายของที่อยู่แถวนี้นะ) 

แล้วก็ถวายเครื่องสักการะ ธูปเทียนทองและอธิษฐานจิตกันตามอัธยาศัยค่ะ

ได้เวลาอาหารเช้า พวกเราก็มารวมตัวโดยพร้อมเพรียงกัน เติมพลังด้วยอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อย ก็กราบนมัสการลาจากวัดไทยสิริราชคฤห์ เพื่อมุ่งหน้าสู่นาลันทา ก่อนจะเดินทางต่อไปไวสาลี

บ้างก็มาชื่นชมพระธาตุซึ่งประดิษฐานอยู่ที่วัดไทยสิริราชคฤห์

เล็งกันใหญ่เลยพี่

สาธุ สาธุ สาธุ :)

ขอบคุณพี่เปิ้ลมากค่ะ รวมถึงพี่ๆ ทุกท่านด้วยค่ะ กำลังใจที่ได้รับมาจะช่วยต่อเติมกำลังศรัทธาให้ทีมงานทุกคนมุ่งมั่นที่จะทำหน้าที่สะพานบุญต่อไปอย่างดีที่สุดค่ะ

ได้เวลาที่นุ้ยต้องปฏิบัติหน้าที่ต่อแล้ว หลังจากลางานไปหลายวัน ต้องอ่านย้อนหลังไปหลายหน้า เดี๋ยวมาต่อไม่ติด เอาล่ะ! เริ่มได้

วันที่ 4 เสาร์ที่ 8 พฤศจิกายน 2551
เช้าวันใหม่ ณ วัดไทยสิริราชคฤห์ ก่อนจะได้เวลาอาหารเช้า สมาชิกทั้งหลายก็มีกิจกรรมต่างๆ กันไป บ้างก็มาช่วยแกะกลีบกระเทียม

ขอขอบคุณทุกๆ ท่านที่มีส่วนเติมเต็มให้กับการเรียนรู้ด้วย "ภาพชุด" ต่างๆ เหล่านี้

- ผู้อ่าน ที่ติดตามชม คิด และเรียนรู้ไปพร้อมกัน

- นางแบบ นายแบบ จำเป็น ทั้งที่รู้ตัว และไม่รู้ตัว ผู้สร้างเรื่องราวให้กับภาพได้อย่างสมบูรณ์

- ผู้จัด "ทีมงานวันแรมทาง" ที่ช่วยประสานจนได้อนุโมทนาบุญร่วมกัน

- ผู้ร่วมคณะ ผู้แต่งเติมสีสันให้ชีวิต ให้มีโอกาสได้ตามรู้จิตของตัวเอง ในแต่ละขณะ แต่ละเหตุการณ์ และมีส่วนร่วมในบุญด้วยกัน

- คู่ชีวิต "ฉุน" ผู้ร่วมทางชีวิต ร่วมทางบุญ เป็นผู้คอยเตือนให้กลับมารู้สติ เฝ้าดูจิตตัวเอง และเป็นผู้ถ่ายภาพหลายๆ ภาพ ด้วยกล้องแสนธรรมดา (แต่มุมมองเฉียบ และสมาธิมั่น)

ขอ "ธรรมคุ้มครอง-รักษา" ทุกคนค่ะ

สาธุ ..........................

ปิดท้ายก่อนคริสต์มาสและปีใหม่

หลายคนคงนึกถึงของขวัญ บางคนคิดปรารถนาถึงสิ่งนั้นสิ่งนี้

พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล เคยเทศน์ไว้ว่า

"ถ้าอยากให้ชีวิตเบาสบาย ไม่มีอะไรดีกว่าการปล่อยวางสิ่งที่ทำความหนักอื้งแก่จิตใจ อย่าแบกข้ามปีให้เหนื่อยใจต่อไปอีกเลย"

เราคงไม่ถามกันหรอกนะว่า ปีใหม่นี้ได้อะไรกันมาบ้าง แต่ถามตัวเองดูว่า เรา "ปล่อย" ไปมากแค่ไหนแล้ว

ขอความสุขสวัสดี จงมีแด่ญาติธรรม "วันแรมทาง" ทุกท่านตามสมควรแก่เหตุและปัจจัยค่ะ

ความทุกข์ของผู้คนมักเกิดขึ้นจากการทำอะไรไปอย่างนั้นเอง ปล่อยไปตามกระแส หรือหมายมั่นคงที่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง

การจะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างปลอดภัยและเป็นสุข จึงต้องรู้เท่าทัน รู้จักใช้กระแสแห่งความเปลี่ยนแปลงให้เป็นประโยชน์

เพราะโลกนี้หาความแน่นอนอะไรไม่ได้

ชีวิตก็เป็นอย่างนี้เอง

ขอเพียงเราเป็นสุข มีสติที่จะคัดท้ายพายเรือชีวิต เพื่อให้กระแสน้ำพาไปยังจุดหมายปลายทาง

สุขทุกยามเมื่อได้มองพระอาทิตย์ขึ้น (หรือตก)

ใช่หรือไม่ว่า ดวงดาวนั้นส่องแสงระยิบระยับตลอดเวลา แม้ในยามกลางวัน

แต่เป็นเพราะความเจิดจ้าของดวงอาทิตย์ที่บังตาเราไว้

ความสุขที่เกิดขึ้นบางชั่วยาม มาบดบังจนเกินกว่าที่เราจะรับรู้ถึงความสุขอันประณีต ความสุขในใจ

"ความสุขที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่ไหน หากอยู่กลางใจเรา สามารถผุดพรายขึ้นมาได้ทุกเวลา ขอเพียงจิตของเราละเอียดพอที่จะรับรู้และเป็นสุข (อย่างที่เป็น)"

ชีวิตคือการเดินทาง

เดินทางเพื่อเรียนรู้จักตัวเอง

เดินทางเพื่อทำความเข้าใจชีวิต

เมื่อยังไม่หมดกรรม มนุษย์ก็ย่อมท่องเที่ยวไปด้วยการเกิด (แก่ เจ็บ ตาย)

"สรีรกายนี้ ถูกสร้างให้เป็นเมืองกระดูก ฉาบด้วยเนื้อและเลือด เป็นที่ตั้งลงแห่งความแก่ ความตาย ความทรนง และความลบหลู่ ,,, พุทธวัจนะ"

สรรพสิ่งล้วนไม่เที่ยง

สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น

ตัดผม - - - ตัดกิเลส

อยากได้ อยากเป็น อยากผลัก เป็นความทะยานอยากดิ้นรน เป็น "ตัณหา" เหตุเกิดแห่งทุกข์

ตัดกิเลส คงไม่ง่ายเหมือนตัดผม

แต่ถ้าเราดิ้นรนน้อยลง ทุกข์... ก็น่าจะน้อยลงไปด้วย