นอนหลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ทุกคนกับค่ำคืนที่เย็นฉ่ำในเมืองบาดรินาท

คืนนี้เราก็ต้องพักผ่อนแล้วเหมือนกัน แล้วค่อยมาพาเที่ยวกันต่อนะจ๊ะ ฝันดีค่ะ

ได้เวลาอาหารเย็นกันแล้ว วันนี้ฝีมือเจ้าพี่น้อย อร่อยเหาะไปเลย แถมมีอาหารเสริมที่เหลืออยู่อีกหลายอย่าง ต้องเอาออกมาช่วยกันกำจัดน้ำหนักน่ะ

มื้อนี้มีซุปผักดอกคะน้า ผัดพริกแกงกระเจี๊ยบเขียว ปลาเค็มชลบุรี น้ำพริกอีกหลายกระปุก กับผักสด และเราสั่งข้าวผัดกับแกงและซุปกับพ่อครัวแขกที่นี่ แต่ซุปมันไหม้จนกินไม่ได้เลย แต่ไม่เป็นไร แค่นี้พวกเราก็อิ่มจะแย่อยู่ (ตอนนึกได้ว่าจะถ่ายรูปอาหารมื้อนี้ ก็กินเกือบหมดเสียแล้ว)

เจ้าของหรือเป็นแค่คนดูแลที่นี่ก็ไม่รู้นะ แต่เค้าใจดีมาก ดูแลเอาใจใส่พวกเราดี อนุญาติให้เจ้าพี่น้อยบุกครัวด้วย โดยรวมแล้วที่พักแห่งนี้โอเคสำหรับการเดินทางแบบกลุ่มเล็กๆ นะ แต่ถ้าคนเยอะกว่านี้คงรับไม่ไหว น่าเสียดายที่พวกเรามีเวลาอยู่ที่นี่น้อยเกินไป เพราะไม่ได้รู้มาก่อนว่าเมืองนี้น่าอยู่น่าเที่ยว เลยไม่ได้คิดว่าต้องอยู่นาน พรุ่งนี้เช้าพวกเราต้องออกเดินทางกันตั้งแต่ตี 5 เพราะต้องนั่งรถยาวไปฤษีเกศ  

ระหว่างที่พวกเราไปตลาด สาวๆ ที่อยู่บ้านเค้าก็พักผ่อนกันแบบชิวๆ และก็สั่งอาหารสำหรับมื้อเย็นได้เรียบร้อยแล้ว

ราวกับเพิ่งผ่านศึกสงครามกันมานะพวกเรา

เก็บดอกไม้ริมทางมาฝากอีกสองสามดอก

ดอกเดซี่ที่บ้านพักค่ะ

ในที่สุดก็ได้รองเท้าพี่ม่านสมดังใจ ส่วนร้านอาหารที่ไปแอบเมียงมองก็ได้ความว่าเมืองนี้เป็นเมืองศักดิ์สิทธิ์ ร้านอาหารทั้งเมืองเป็นมังสวิรัต 100% ค่ะ ไม่มีแม้แต่ไข่

อีกภารกิจหนึ่งคือหาซื้อพริกให้เจ้าพี่น้อย แต่แวะดูอยู่หลายร้านก็ไม่มี ร้านที่มีคนขายก็ไม่พร้อมจะขายให้ มัวแต่ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ สรุปว่าภารกิจนี้ล้มเหลวค่ะ ไม่ได้พริกกลับมาให้เจ้าพี่น้อย

แล้วก็มาแวะซื้อน้ำเปล่าร้านใกล้ๆ บ้านพักอีกที

เมืองบาดรินาท เป็นเมืองแห่งพระวิษณุค่ะ ของที่ระลึกที่ขายส่วนใหญ่ก็เป็นข้าวของบูชาพระวิษณุหลากหลายรูปแบบนี่แหละ

พี่ม่านใจดี ให้ทานอีกแล้ว แต่ขอทานที่นี่นั่งเรียงกันเป็นระเบียบดีค่ะ

ถ่ายรูปคนกันบ้าง

แวะถ่ายรูปบนสะพานกันอีกหน่อย

แอบดูผู้ชายอาบน้ำกัน...555 เป็นน้ำร้อนด้วยนะ ดูน่าจะอุ่นดีจัง

ช่วงเย็นนี้มีเวลาเหลือพอสมควร หลายคนเลือกที่จะพักผ่อนสบายๆ นั่งๆ นอนๆ ไปตามสะดวก ส่วนเจ้าพี่น้อยจะเข้าครัวโชว์ฝีมือทำอาหารเย็น เพราะได้ผักสดมาหลายอย่าง ส่วนพี่ม่านชวนสามสาววันแรมทางไปเดินตลาด เพราะมีภารกิจต้องหาซื้อรองเท้าแตะให้ได้ เนื่องจากถูกรองเท้าหนังคู่ใจกัดจนเจ็บไปหมดแล้ว และเรื่องช็อปปิ้ง พี่น้อยก็ไม่พลาดอยู่แล้ว พวกเรา 5 สาวเลยออกไปเดินตลาดกัน จะไปสำรวจพื้นที่ด้วยว่ามีร้านอาหารน่ากินหรือเปล่า

เราต้องเดินผ่านตรอกซอกซอยเล็กๆ ที่มาร้านค้าตั้งอยู่เรียงรายสองข้างไปเรื่อยๆ แล้วก็ข้ามสะพานกลับไปทางเดิม เพราะร้านขายของใหญ่ๆ จะตั้งอยู่อีกฝั่งน่ะ

มีร้านขายยาแผนโบราณด้วยนะ

ป.ปลา แต่งตัวได้ชิวมากกกกกกก

น้องตาลเกือบจะโดนยำเสียแล้ว ไม่ได้จะรุมเรื่องพามาลำบาก พาไปเดินขึ้นเขาเข้าป่าหรอกนะ เพราะสมัครใจมาเองทุกคน แต่ไอ้ตอนที่ต้องเดินขึ้นมาบนที่พักที่น้องตาลเป็นคนเลือกเองที่นี่แหละ ถ้าวิวไม่สวยบรรยากาศไม่ดีอย่างนี้ มีหวังน้องตาลโดนรุมกินโต๊ะแน่ๆ 

มาดแต่ละคน สุดยอด

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา พวกเราแทบจะไม่ได้แบกเป้ขึ้นหลังกันเลย เพราะเหมารถและใช้ลูกหาบตลอด แต่ไหนๆ ก็ตั้งใจมาแบกเป้ทั้งที ต้องมีหลักฐานกันหน่อย ป.ปลาอุตส่าห์ทุ่มทุนสร้างซื้อเป้ใบใหม่เลยนะ

พี่ๆ ทั้งหลายก็ไม่น้อยหน้าค่ะ

ดูจะแรงเหลือกันนะเนี่ย ยังมีอารมณ์แบกเป้มาโพสท่าถ่ายรูปกัน

อันนี้ก็แนวเจ็บแค้นเคืองโกรธนะ 

ถึงแล้วๆๆ Jagirdar Guest House เป็นที่พักเล็กๆ ที่อยู่บนเนินเขา มองลงไปเห็นเมืองบาดรินาทด้านล่าง 

วิวสวย บรรยากาศดีค่ะ ขึ้นมาถึงแล้วทำให้ทุกคนหายเหนื่อย ดูเป็นส่วนตัวและเงียบสงบดี อาจเป็นเพราะไม่มีนักท่องเที่ยวคนอื่นเลยนอกจากพวกเราน่ะ ที่นี่เลยกลายเป็นพื้นที่ของพวกเราไปโดยปริยาย

ด้วยความที่เป็นเกสเฮ้าส์เล็กๆ เลยมีห้องพักอยู่แค่ไม่กี่ห้อง ส่วนเต็นท์ที่มีอยู่หลายหลังเค้าก็ไม่อยากให้พัก เพราะเกรงว่าฝนตกแล้วจะลำบาก พวกเราเลยได้พักห้องละ 3 คน แต่มีห้องน้ำในตัวอยู่สองห้อง อีกสองห้องต้องออกมาใช้ห้องน้ำรวมค่ะ ซึ่งก็ไม่ได้เป็นปัญหามากนัก เพราะอากาศที่นี่เย็นได้ใจอยู่ พวกเราเลยกะว่าจะไม่อาบน้ำอยู่แล้วน่ะ...อิอิ

เดินไต่บันไดกันอย่างเหนื่อยอ่อน ทุกคนหวังว่าวันนี้เราจะมาพักผ่อนสบายให้หายเหนื่อยล้าจากการเดินท่อง VOF แต่พอมาเจอบันได ทำเอาหลายคนออกปากว่ายอมจ่ายเงินเพิ่มไปเปิดห้องนอนในเมืองได้มั้ยเนี่ย 555...ไม่ทันแล้วค่ะพี่น้อง เดินมาถึงนี่แล้วนะ อีกนิดเดียวเอง สู้ๆ ดูเจ้าพี่น้อยเสียก่อน

ที่พักของพวกเราชื่อว่า Jagirdar Guest House ค่ะ

มาแล้วจ้ะ เดินต่อกันเถอะพวกเรา มาหยุดยืนอยู่กลางสะพาน สายน้ำข้างล่างไหลแรงมากๆ นี่คือแม่น้ำ Alaknanda ที่จะไหลไปบรรจบกับแม่น้ำ Bhagirathi เป็นแม่น้ำคงคาค่ะ

ข้ามสะพานมาก็ถึงทางขึ้นวัด Badrinath แต่พวกเราไม่ได้ขึ้นไปนะ เพราะคนเยอะ และก็กำลังลุ้นกับการไปให้ถึงที่พักน่ะ

มองเห็นวัดแล้วค่ะ อยู่อีกฝั่งของลำน้ำ ต้องเดินข้ามสะพานไป แล้วก็เดินลัดเลาะตามตรอกซอกซอยเล็กๆ เข้าไปอีกหน่อย กว่าจะเดินถึงที่พัก น้องตาลเกือบชะตาขาดแล้ว

ที่พักของพวกเราอยู่ก่อนถึงวัดสีแดงสด มุมบนขวาของภาพนี้แหละ เดินกันพอได้เหนื่อยน่ะ

พอวนไปถึงลานที่จอดรถ ประกอบกับคุณพลขับบอกว่าพนักงานที่โรงแรมให้บอกลูกหาบหรือกุลีให้พาเข้ามา กุลีเค้ารู้จัก โรงแรมจะอยู่หลังวัดหน่อยเดียว ก็เริ่มรู้แล้วว่าที่พักของพวกเราคงไม่ได้อยู่ในระยะที่รถเข้าถึงแน่นอน แต่ระยะที่ต้องเดินนี่ซิ ไม่ใช่แค่เกรงว่าจะเดินไกล แต่เกรงว่าจะต้องเดินไต่ระดับขึ้นเขาด้วยนี่ซิ

คุณลุงกุลีที่นี่ได้ใจอย่างแรง มีกันอยู่สองคน แต่สามารถแบกกระเป๋าพวกเราทั้งหมดได้ ถึงจะทุลักทุเลและล้มลุกคุกคลานบ้าง บอกว่าเรียกคนมาเพิ่มเราจะจ่ายให้เท่าเดิมก็ไม่ยอม ต้องแบกกระเป๋าขนาดนี้ เรียกค่าจ้างแค่คนละ 50 รูปีเอง

พวกเราเห็นสภาพลุงกุลีแล้วก็พยายามจะเอากระเป๋าเล็กกระเป๋าน้อยมาถือเอง แต่ชาวบ้านร้านตลาดแถวนี้ก็พยายามจะบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องช่วย แกแบกได้แกถือไหว ถึงแกจะล้มไปหนึ่งที ชาวบ้านก็มาช่วยกันเอาของขึ้นหลังให้แกใหม่ ไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งที่พวกเราบอกว่ายินดีจ่ายเพิ่มเพื่อจ้างอีกคนสองคนก็ได้

จุดหมายต่อไปของพวกเราคือเมืองบาดรินาท (Badrinath) ซึ่งอยู่ห่างจากโกวินกัทประมาณ 30 กิโลเมตร เป็นเมืองแห่งพระวิษณุ หนึ่งในเมืองศักดิ์สิทธิ์ที่ชาวฮินดูนิยมเดินทางมาแสวงบุญค่ะ

นั่งกินลมชมวิวสองข้างทางกันไปเรื่อยๆ

ประมาณบ่ายสามโมงครึ่ง พวกเราก็มาถึงเมืองบาดรินาท แล้วก็ใช้เวลาหาที่ตั้งของที่พักที่น้องตาลจองไว้กันอยู่พักหนึ่ง จากที่ขับรถผ่านตัวเมืองผ่านโรงแรมต่างๆ มาหลายแห่ง แต่ยังไม่เจอที่พักของเรา ถ้าใครก็ไม่ได้ผล สุดท้ายต้องพยายามโทรหาที่โรงแรมเพื่อให้คุยกับพลขับ

ในที่สุดพวกเราทุกคนก็ลงมาถึงโกวินกัทโดยสวัสดิภาพค่ะ (ถึงก้นจะทลอก ขาจะเดี้ยง เล็บจะถอดกันไปบ้าง...555)

เติมพลังกันหน่อยพวกเรา เดี๋ยวค่อยเดินทางต่อไปเมืองบาดรินาทกัน

ทีมนี้เดินกันแบบชิวๆ

วันนี้ฟ้าใสแดดดีค่ะ เสียดายที่มันไม่ใช่วันออกเที่ยวแต่เป็นวันโบกมือลา

แต่เส้นทางที่สูงชันและเป็นก้อนหินเรียงรายกันแบบเรียบบ้างไม่เรียบบ้าง แถมเจ้าม้าบางตัวก็ดื้อได้ใจ โดยเฉพาะตัวที่นุ้ยขี่ ไม่รู้มันทะเลาะอะไรกันกับม้าตัวที่พี่ปลาขี่ ทั้งที่เป็นม้าบ้านเดียวกัน ต้องเดินตามกัน แต่มันมักจะดีดใส่ม้าตัวของพี่ปลาที่เดินตามอยู่ข้างหลังตลอด ทางก็ชัน ยังดันดีดขาหลังอีก หัวใจจะวายอยู่หลายรอบ คนจูงก็เร่งฝีเท้าเหลือเกิน ทำให้ม้าต้องรีบเดินรีบก้าว ก้นพวกเราก็ยิ่งถูกกระทบกระแทกแรง ใจก็ต้องลุ้นให้ม้าเดินผ่านแต่ละจุดที่สูงชันและลื่นไปได้อย่างปลอดภัย แขนก็ต้องเหนี่ยวไว้ใหัมั่น ขี่ไปก็เครียดกันไป สุดท้ายพอถึงจุดแวะพักที่เหลือระยะทางอีกประมาณ 6 กิโลเมตรจะถึงโกวินกัท หลายคนเลยสละม้าแล้วเดินเท้าต่อ พอมีม้าว่างหลายตัว เราเองเลยขอเปลี่ยนม้า เพราะไม่อยากลุ้นตอนมันดีดกันน่ะ

ดีที่ระยะ 6 กิโลสุดท้ายเส้นทางไม่ชันนัก ทั้งม้าและคนเลยเดินได้ไม่ลำบากเหมือนช่วงแรก ค่อยหายใจทั่วท้องกันหน่อย

ป.ปลาสู้ตาย วันนี้ทุกคนพยายามเตรียมอุปกรณ์รองก้นกันอย่างดี เพราะมีประสบการณ์จากขาขึ้นมาแล้ว

วันเสาร์ที่ 30 กรกฎาคม 2554  :  แกงกาเรีย (Ghangaria) - โกวิน กัท (Govind Ghat) - (บาดรินาท) Badrinath

สวัสดีเช้าวันใหม่ที่สดใสในแกงกาเรีย เติมพลังกันก่อนเลย เสียท่าไปหน่อยที่เช้านี้ไม่ได้นั่งโต๊ะเดิมโต๊ะประจำที่นั่งอยู่ทุกมื้อ เพราะมีแขกนั่งอยู่แล้ว เลยต้องเปลี่ยนโต๊ะเอามื้อสุดท้ายที่จะสั่งลา

ได้เวลาออกเดินทางกันแล้วพวกเรา เช้านี้อากาศดีเชียว ทุกคนเตรียมอุปกรณ์กันครบมือ พร้อมลุย ไม่รู้ว่าระหว่างแก๊งค์ 9 นางที่จะขึ้นม้ากับ 3 นางขาลุยที่จะเดิน (สองขาประจำพี่ต่วนกับเจ้าตาล และพี่ฝน) ใครจะลำบากกว่ากัน 

ใกล้จะถึงที่พักแล้ว ป.ปลายิ้มแป้นเลย

และแล้วสมาชิกทุกคนก็กลับถึงที่พักโดยสวัสดิภาพ ทีมที่ลงไปถึงก่อนยังมีแรงออกไปเดินช็อปปิ้งกันอีกนะ แบบว่าพรุ่งนี้จะต้องบอกลาแกงกาเรียแล้วน่ะ ต้องหาของที่ระลึกกันหน่อย อันที่จริงไม่เคยสังเกตุเห็นว่ามีอะไรให้ซื้อเลย นอกจากของใช้ของกินทั่วไป แต่ร้านเล็กๆ ที่ไม่ได้สะดุดตาเราไม่รอดพ้นสายตานักช็อปตัวจริงอย่างพี่น้อยไปได้ค่ะ ถึงขนาดวานให้พี่เปิ้ลกลับมาตามนุ้ยที่โรงแรมเพื่อไปช่วยเลือกของน่ะ...555

สุดท้ายของที่ได้จากร้านนี้ก็คือหนังสือ The Valley of Flowers ซึ่งเจ้าของร้านนั้นเป็นไกด์มืออาชีพ และเป็นคนทำหนังสือเล่มนี้เอง ถ่ายภาพเองด้วย เป็นหนังสือที่รวบรวมรูปถ่ายพันธุ์ไม้ นกและสัตว์สารพัดชนิดใน VOF และพื้นที่ใกล้เคียง ไกด์คนนี้เก่งและมีประสบการณ์กว่าสิบห้าปี เค้ารู้จักพันธุ์ไม้มากมาย พร้อมสรรพคุณทางยา และเกร็ดความรู้สารพัดสารพันที่เล่าได้แบบไม่รู้เบื่อ ไม่ว่าจะเปิดเจอภาพดอกไหนหรือต้นอะไร แถมยังยกรูปสองอัลบั้มใหญ่มานำเสนอให้ชม ยิ่งรู้ว่าพวกเราเป็นคนไทย เหมือนยิ่งถูกใจเป็นพิเศษ เพราะเค้ามีเพื่อนคนไทยที่มา VOF ทุกปี น่าจะเป็นใครสักคนที่นำคณะมาทัวร์ในเส้นทางนี้อยู่เป็นแน่

ถ้าไม่ติดว่าอยากพักและหิวแล้ว ก็อยากจะนั่งดูรูปต่อหรอกนะ แต่ไม่ได้แล้วถึงเวลาต้องไปสั่งน้ำร้อนสำหรับอาบคืนนี้ให้ทุกคนก่อน เดี๋ยวไม่มีน้ำร้อนอาบกันล่ะแย่เลย กลับไปกินข้าว อาบน้ำแล้วก็นอนพักผ่อนกันดีกว่า พรุ่งนี้เราจะบอกลาแกงกาเรียกันแล้ว

แสงมาฟ้าเปิด งามหลายๆ

ช่วงเย็นตอนที่ทีมพี่ปลาเดินลง ฝนเริ่มหยุด และฟ้าเปิดออกมาสาดแสงให้เห็นบรรยากาศสวยๆ บนเส้นทางของเฮมกุลมากขึ้น

บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงตอนที่เดินลงมาท่ามกลางสายฝนโปรย ไม่ได้เหนื่อยอะไรนัก ไม่ได้คิดเสียดายว่ามาทำไม ไม่ได้เสียใจที่มาแล้วเจอฝนตก (แค่เสียดายเล็กๆ แต่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ได้กลับมาอีก) รู้แต่ว่ามันเย็นสบายดี รู้สึกว่าได้พักจากบรรยากาศของเมือง ของงาน เหมือนเป็นอีกโลกที่ยังสงบเงียบและเย็นสบาย นานๆ ทีได้ทำอะไรแบบนี้บ้างก็ดีนะ

กลับมาที่ทีมเราบ้าง ระหว่างทางที่เดินลงมาฝนตกตลอด หนักบ้าง เบาบ้าง ช่วงที่ตกหนักมากๆ เลยแวะหลบฝนกันที่เพิงร้านขายระหว่างเส้นทาง รออยู่ราวครึ่งชั่วโมงฝนก็ไม่หยุด แต่ก็ซาลงบ้าง เลยตัดสินใจเดินฝ่าสายฝนกัน เพราะทุกคนมีเสื้อกันฝนอยู่แล้ว

เสียดายก็ตรงที่ไม่ได้ถ่ายรูปนี่แหละ ต้องเก็บเจ้าลูกชายตัวใหญ่ยัดใส่กระเป๋า ส่วนเจ้าตัวเล็กก็ไปกับพี่ปลา สุดท้ายก็ได้เจ้าตัวเล็กของพี่ม่านกับร่มกันฝนของพี่แหม่มมาครอบครอง เลยได้กดชัตเตอร์เก็บภาพระหว่างเส้นทางบ้าง

พี่น้อยทั้งสองบนหลังม้าเดินตามมาทันพวกเราอย่างรวดเร็ว 

เดินผ่านตรงนี้น่ากลัวที่สุด ถ้าฝนตกและหิมะละลายจนน้ำแรงกว่านี้ล่ะแย่เลย

บรรยากาศของทะเลสาบเฮมกุลยามฝนพรำ ระหว่างที่สามสาวนักเดินเฝ้ารอให้ฝนหยุด เพื่อจะได้เห็นทะเลสาบแบบกระจ่างตาเต็มๆ สักครั้ง ถึงขนาดที่พี่ต่วนบอกว่าจะรอจนกว่าฟ้าจะเปิดน่ะ

แต่สุดท้ายก็ไม่สมหวัง ถูกขอร้องจากคุณหมอประจำทะเลสาบให้ลงได้แล้ว เพราะเป็นห่วง กลัวว่าจะลงไปถึงค่ำแล้วจะอันตราย คุณหมอใจดีถึงขนาดเดินไปบอกกับเด็กวัยรุ่นชาวซิกส์ที่ขึ้นมาแสวงบุญกลุ่มสุดท้ายที่กำลังจะลง ให้ช่วยดูแลและเดินลงไปด้วยกัน