ยังเรื่อยเฉื่อยถ่ายรูปกันอยู่ค่ะ แต่ดอกไม้ส่วนใหญ่หุบแล้วนะ

เห็นหินก้อนใหญ่อยู่ข้างหน้าแล้วจ้ะ

กินลมชมวิว

เมฆหมอกเริ่มลอยเอื่อยๆ เข้ามาแล้ว แสงกำลังจะหายไป อากาศก็เริ่มเย็นลง คงต้องเร่งฝีเท้ากันอีกหน่อย (มัวแต่แวะถ่ายรูปอย่างนี้ เมื่อไหร่จะถึงล่ะเรา)

เก็บดอกไม้ต่ออีกหน่อย แสงยังดีอยู่

ดอก Senecio chrysanthemoides

สองดอกนี้ไม่รู้จักจ้ะ

เดินไป หยุดไป ถ่ายรูปไป นางแบบก็มีแต่พี่ป.ปลาของเรานี่แหละ เทห์ซะมากมาย

อีก 2,100 เมตรจะถึงหินก้อนใหญ่ค่ะ

แอบไปเก็บภาพจากกล้องพี่ๆ ทัพหน้ามาโชว์บ้าง เค้าเดินออกไปไกลมากกกกกกกกแล้ว

เดินกลับๆๆ ถึงจะเงียบเหงาไปหน่อย เพราะเหลือกันอยู่แค่ 2 คน แต่ทิวทัศย์และบรรยากาศรอบตัว ก็ทำให้รู้สึกดีค่ะ สดชื่นดีจัง ถึงจะเป็น 2 คนสุดท้ายของกลุ่ม แต่ก็ไม่ใช่คนสุดท้ายที่เดินออกจาก VOF ในวันนี้นะ ยังมีคุณลุงชาวอินเดียสองคนกับลูกหาบเดินอยู่ข้างหลังไกลๆ ด้วย เลยรู้สึกอุ่นใจได้หน่อย

ว้าวๆๆๆ เท่ห์มากค่ะเจ้าพี่น้อย (แอบไปหยิบรูปจากกล้องเจ้าพี่น้อยที่ถ่ายในช่วงเวลาเดียวกันมาค่ะ)

พี่น้อยชลก็ไม่เบาเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่ากินข้าวกลางวันแล้วมีแรงเดินขนาดนี้นะเนี่ย ที่แท้เหนื่อยเพราะหมดแรงอาหารเช้านี่เอง...อิอิ

ทุ่งนี้แหละ ที่พวกเราต้องลัดเลาะผ่านไป ก่อนจะถึงจุดสุดท้ายของ VOF ถ้าดอกไม้บานพร้อมกันทั้งทุ่ง มุมนี้คงจะสวยมากๆ

หมอกเริ่มเข้ามาปกคลุมพื้นที่อีกครั้งหนึ่งแล้ว

เวลาที่แดดออก ดอกไม้ก็สดใสสีสวยนะ แต่บางดอกที่ไม่ชอบแสงจ้าก็เริ่มหุบนะ

แจ่มได้ใจ

สวัสดีค่ะพี่อ๋อย พี่ตุ๊ก สรุปว่าพี่สองคนจะไปด้วยกันใช่ป่ะ ปีหน้าเลยนะ เดี๋ยววันแรมถึกจัดให้...อิอิ
ก่อนจะตัดสินใจไปปีหน้า พาเที่ยวปีนี้กันต่อก่อนนะ

ใครที่ไม่ได้ติดตามอ่านและดูรูปการเดินทางเข้าสู่ VOF ในวันนี้มาตั้งแต่ต้น คงงงๆ กับสภาพอากาศหน่อยนะ เพราะเดินทางตอนเช้า อากาศก็เย็นๆ บางช่วงก็ผ่านหิมะด้วย มาอีกหน่อยก็เจอฝนตก พอฝนหยุดก็แดดแจ๋อย่างที่เห็น ร้อนเสียด้วย สรุปว่าวันนี้เจอ 3 ฤดูครบเลย จะป่วยกันมั้ยเนี่ย

ระยะทางการเดินทางเข้าสู่ VOF โดยเริ่มนับจากหินก้อนใหญ่รวม 4 กิโลเมตรค่ะ บนก้อนหินหรือโขดหินตามเส้นทาง จะมีบอกระยะทางด้วย ตอนขาไปไม่ได้สนใจมัวแต่เหนื่อยอยู่ เลยเพิ่งมาเก็บภาพตอนขากลับน่ะ ตรงลำธารเป็นระยะ 4,000 เมตรค่ะ(ไม่ได้ถ่ายรูปน่ะ แต่เห็นแว๊บๆ) ตรงนี้เป็นระยะ 3,700 เมตร แปลว่าเราเดินออกมาได้ 300 เมตรแล้วจ้ะ

ถัดมาอีก 100 เมตรแล้ว ต้องเดินอีก 3,600 เมตรกว่าจะถึงหินก้อนใหญ่

จ้ะ สักวันจะมาเยือนจ้ะ

จากเวลานัดหมายที่แจ้งกันไว้บ่ายสองโมง ตอนนี้สองครึ่งแล้ว เราต้องออกเดินกันเสียที ใช้เวลาถ่ายรูปอยู่ตรงนี้นานนนนนเกินไปแล้ว แบบว่าหลงแสงแดดกับฟ้าแจ่มๆ น่ะ

บ๊ายบายจ้ะ สักวันจะกลับมาเยือนใหม่นะ

พยายามถ่ายรูปคู่กัน ก่อนบอกลาที่นี่ (ด้วยความยากลำบากค่ะ ต้องวางกล้องบนก้อนหินให้ได้ระยะที่เหมาะสม กว่าจะสำเร็จ)

เปลี่ยนมุมบ้าง

เมื่อกี้นั่งอยู่เห็นแต่ข้างหลัง ต้องหันมาโชว์หน้าหน่อย

เปลี่ยนนางแบบบ้าง

ปีนขึ้นไปบนกองหินกัน

แดดออกแล้ว ฟ้าเริ่มเปิด ดีใจจัง เย้ๆๆ

ถึงแล้วค่ะ ลำธารน้ำไหลเย็นที่เป็นพรมแดนกั้นขอบเขตการเดินทางของเรา

อันที่จริงก็ไม่มีใครห้ามไม่ให้ข้ามลำธารนี้ไปนะ แต่เท่าที่ลองเดินลัดเลาะหามุมที่น่าจะข้ามได้สะดวกๆ ก็พบว่าไม่มี น้ำไหลค่อนข้างแรง ถึงจะไม่ลึกก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากย้ำลงไปให้เปียกน่ะ เลยตัดสินใจไม่ข้ามไป แล้วไปหามุมถ่ายรูปจากมุมสูงแทน

เมื่อเทียบจากภาพทุ่งดอกไม้ที่เห็นตามเว็บไซค์และหนังสือต่างๆ ของ VOF จะเห็นได้ชัดเจนว่ามุมที่จะถ่ายภาพได้อย่างนั้น ต้องข้ามลำธารไป แต่เท่าที่เราเห็นจากสายตาในตอนนี้ ไม่มีทุ่งดอกไม้ริมลำน้ำอย่างที่เห็นในภาพ ภูมิประเทศที่เห็นและถ่ายรูปมาเมื่อกลับมาเทียบกับภาพเดิมก็ต่างกันไปบ้าง ไม่รู้ว่าทิศทางน้ำเปลี่ยน ทำให้ภูมิประเทศเปลี่ยน หรือดอกไม้ที่เราเห็นในภาพเก่าๆ นั้นบานไปแล้ว หรือยังไม่บาน ไม่มีคำตอบใดๆ ในตอนนี้ รู้แต่ว่าเรามาถึงแล้ว ที่นี่แหละ Valley of Flowers พวกเรามาถึงแล้ว 

ภาพจากหน้าปกหนังสือ VOF ค่ะ เอามาเทียบให้ดูน่ะ สังเกตจากโขดหินใหญ่ที่อยู่ด้านซ้ายของภาพ และภูเขาด้านหลัง น่าจะยืนยันได้ว่ามุมที่ถ่ายรูปนี้ ต้องข้ามลำธารและเดินไปอีกหน่อย แต่ก็อย่างที่เห็น ตอนนี้ไม่มีสีสดใสของดอกไม้ให้สะดุดตาเลยสักนิด

ใกล้ความจริงแล้วจ้ะ

แนวหินข้างหน้านี้แหละ จุดหมายของเรา จุดสุดท้ายของการเดินทางในวันนี้ 

แล้วก็เดินมาเจอพี่น้อยทั้งสองอยู่ด้วยกัน กำลังเตรียมตัวจะเดินกลับพอดี จุดสุดท้ายก็อยู่ห่างออกไปจากจุดนี้อีกหน่อยเดียว เลยให้พี่น้อยเดินล่วงหน้ากลับไปก่อน เดี๋ยวเราสองคนจะตามออกไป ตอนนี้ฝนก็หยุดแล้วด้วย

ข้างในยังมีคนอยู่อีกนะ เป็นคุณลุงแขกสองคน กับลูกหาบอีกหนึ่ง  

ทางแยกนี้แหละที่ทำให้สับสน ด้วยความที่ไม่แน่ใจว่าพรรคพวกเราทัพหน้าเค้าเดินตรงไป หรือเลี้ยวไปแยกนี้ ประกอบกับฝนตก ซึ่งเราคิดกันว่าตกแล้วคงไม่หยุดง่ายๆ ทุ่งดอกไม้ก็หน้าตาคล้ายคลึงกันไม่แตกต่าง ทำให้พี่แหม่มเริ่มคิดว่าถ้าไปต่อแล้วไม่มีดอกไม้ใหม่ๆ ไม่มีวิวอลังการให้ตื่นเต้นอีก จะเดินกลับแล้ว 

จริงๆ พี่แหม่มคงเห็นว่าพี่น้อยชลเหนื่อยมากแล้วด้วย ไหนๆ ก็เดินมาด้วยกันตลอด ถ้าพี่แหม่มกลับ พี่น้อยชลจะได้เดินกลับเสียพร้อมกัน เพราะยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องเดินกลับออกมาไกลเท่านั้น

พวกเราเดินเลยแยกนี้ไปอีกหน่อย เพื่อดูทีท่าว่าจะไปต่อดีมั้ย ในที่สุดพี่แหม่มก็ตัดสินใจกลับ แต่....ประหลาดใจยิ่งนัก พี่น้อยชลตัดสินใจไปต่อ อ้าวววววววว....ซะงั้น ด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียว คือพี่คุยไว้เยอะ มาแล้วต้องไปให้ถึง (เพราะจะไม่กลับมาซ่อมน่ะ)

แล้วเราสองคนจะเอาไงดีล่ะเนี่ย ทัพหลังที่มาด้วยกัน คนหนึ่งดูเหมือนจะเดินไม่ไหวมาตลอดเส้นทาง คิดว่าน่าจะตัดสินใจกลับก่อน แต่สุดท้ายเปลี่ยนใจไปต่อ อีกคนหนึ่งเดินย้อนกลับไปรออยู่ไกลพอสมควรแล้ว เราอยู่ตรงกลางระหว่างสองทางเลือก ถึงพี่น้อยชลจะบอกว่าไม่ต้องห่วงพี่ กลับก่อนได้ แล้วก็ออกเดินจ้ำอ้าวไปแบบไม่เหลียวหลัง แต่ก็ห่วงอยู่ดีว่าพี่น้อยจะไหวมั้ย แล้วถ้าเดินไปไม่เจอทัพหน้า เพราะว่าเค้าไปอีกทางหนึ่ง จะทำยังไง ส่วนอีกทางก็ห่วงพี่แหม่มที่เดินกลับไปคนเดียว ระยะทางก็ไกลเกินกว่าจะเดินย้อนไปบอกว่าเราจะไปต่อ

ลังเลอยู่พักใหญ่ จนเห็นพี่น้อยเดินลัดเลาะทุ่งไกลออกไปเรื่อยๆ แล้วก็เห็นทัพหน้าของเราเดินสวนกลับมา ในใจคิดว่าพี่น้อยเจอพวกเดินกลับ น่าจะตัดสินใจกลับพร้อมกัน แต่...555 พี่น้อยไปต่อ

พอเจอกับทัพหน้า พี่ต่วน พี่นก พี่เปิ้ล ก็ได้ความว่าระยะทางยังอีกพอประมาณ เดินลัดทุ่งไปแล้วก็ต้องเดินต่ออีกหน่อย ชวนพี่น้อยกลับแล้วแต่พี่น้อยไม่ยอมกลับมาด้วย คงเห็นว่ายังมีเพื่อนอยู่ข้างหลังอีกน่ะ

เดินหามุมเหมาะๆ นั่งกินข้าวรอทีมที่กำลังจะเดินกลับมาดีกว่า เผื่อพี่น้อยจะเปลี่ยนใจ จะได้ออกไปพร้อมกัน เอาข้าวผัดอีกห่อที่เหลือมาแบ่งกันสองคน มีไข่ต้ม 2 ฟองพอดี แล้วก็ได้ไข่อีกฟองจากน้องตาล และข้าวอีกครึ่งห่อจากพี่ตุ๊กที่เดินกลับออกมาเป็นทีมที่สอง แต่พี่น้อยก็ไม่ยอมกลับมาพร้อมทีมนี้อีก เพราะหลังสุดยังเหลือเจ้าพี่น้อยอยู่น่ะ

เอาล่ะซิ...คราวนี้ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเราสองคน จะเดินกลับเลย หรือจะไปต่อดี เพราะข่าวจากทีมที่กลับออกมาบอกว่า ไม่มีอะไรมาก สุดทางแค่ลำธารน้ำซึ่งข้ามไปลำบาก แถมฝนตกด้วย เลยไม่ได้รูปสวยๆ น่ะ

ในที่สุดก็ตัดสินใจไปต่อกัน เพราะอยากไปให้ถึงจุดสุดท้าย จะได้กลับมาบอกกล่าวเล่าเรื่องได้ หากเดินไม่ต้องรอใคร และไม่หยุดถ่ายรูประหว่างทาง ฝีเท้าเราสองคนคงใช้เวลาไม่มากนัก ไปก็ไปกัน 

ช่วงนี้เลยไม่ได้ถ่ายรูป เพราะเร่งฝีเท้ากันอยู่น่ะ

เก็บดอกไม้ต่อ

โดดไปทำภารกิจเร่งด่วนเสียเกือบสองวัน คืนนี้ต้องมาปฏิบัติหน้าที่ต่อเสียหน่อย เดี๋ยวแฟนคลับจะหายไปกันหมด

พาเดินต่อกันเลยนะ

พี่น้อยชลหมดแรงข้าวเช้าแล้ว ได้เวลาเติมพลังด้วยอาหารกลางวัน พี่แหม่มเลยกินเป็นเพื่อน ปัญหามีอยู่ว่า เป้ของพี่น้อยชลอยู่กับลูกหาบที่เจ้าพี่น้อยจ้างส่วนตัววันนี้ และข้าวห่อก็อยู่ในนั้นด้วย พี่ปลาเลยเอาข้าวห่อ 1 ใน 2 ของเราให้พี่น้อยกินไปก่อน เพราะเราสองคนยังไม่หิวน่ะ เดี๋ยวค่อยเดินไปเอาข้าวของพี่น้อยชลจากลูกหาบทีหลัง (ถ้าเดินตามทันนะ)

กินข้าวท่ามกลางสายฝนปรอยๆ

เดินลงมา ข้ามสะพาน แล้วก็เดินขึ้นอีก เหนื่อย หยุดพัก ถ่ายรูป