นักปีนเขาคณะแรกที่สามารถพิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์ได้สำเร็จก็คือ เซอร์ เอ็ดมันด์ ฮิลลารี (Sir Edmund Hillary) ชาวนิวซีแลนด์ และ เทนซิง นอร์เกย์ (Tenzing Norgay) เชอร์ปา ชาวเนปาล เมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1953

ที่ยอดเขาทั้งสองได้หยุดพักถ่ายรูป รวมทั้งฝังลูกอมและไม้กางเขนเล็กๆ ไว้ในหิมะก่อนจะเดินทางกลับ แม้ยอดเขาเอเวอเรสต์จะถูกพิชิตลงได้อย่างเป็นทางการ แต่มนต์ขลังของยอดเขาแห่งนี้ก็ใช่ว่าจะหมดไป นักปีนเขาทั้งหลายทั่วทุกสารทิศจากทุกมุมโลกต่างก็อยากพิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์ให้ได้สักครั้งในชีวิต

เอเวอเรสต์ (Everest) ยอดเขาที่เป็นที่ใฝ่ฝันของใครหลายๆ คน ยอดเขาแห่งนี้ มีความสูง 29,028 ฟุต (8,850 เมตร) เหนือระดับน้ำทะเล มีอุณหภูมิเฉลี่ย 30-50 องสาเซลเซียส ตั้งอยู่บนรอยต่อระหว่างเนปาลและทิเบต ชาวเนปาลเรียกยอดเขานี้ว่า สครมาถา (Sagarmatha-ยอดเขาพระสมุทร) หมายถึง “หน้าผาแห่งท้องฟ้า”

ส่วนชาวทิเบตเรียก โชโมลังมา (Chomolungma) มาจากภาษาจีน อันหมายถึง “มารดาแห่งสวรรค์” ส่วนชื่อภาษาอังกฤษมาจากชื่อของนายพลนักสำรวจชาวอังกฤษ จอร์จ เอเวอเรสต์ (George Everest) ซึ่งมาปฏิบัติงานเป็นหัวหน้าฝ่ายรังวัดประจำอินเดีย

ส่วนหนึ่งของสวนสัตว์คือ พิพิธภัณฑ์การปีนเขา (Mountaineering Museum) 

สร้างขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1954 หลังจาก Sir Edmund Hillary จากนิวซีแลนด์ และ Tenzing Norgay ชาวซาปาจากดาร์จีลลิ่ง ได้ปีนขึ้นยอดเอเวอร์เรสได้สำเร็จ ข้างในจะมีประวัติการปีนเขา การตั้งแคมป์บนที่สูง เวลาเปิดปิดก็ 08.30-16.30 น. ปิดวันพฤหัสบดี คะ

ภายหลังบุตรชายคนแรกได้มาเกิดเป็นพระเจ้าทิชง เด็ตเซ็น องค์นิรมาณของพระมัญชุศรีและกษัตริย์องค์ที่ 38 แห่งทิเบต ในขณะที่คนสุดท้องได้มาเกิดเป็นคนเดินสาร รับหน้าที่ไปอัญเชิญพระสังฆราชาศาสนรักษิตกับคุรุปัมสัมภวะมาจากอินเดีย

คุรุสปัทมสัมภวะทรงรำลึกชาติได้จึงรับนิมนต์ เสด็จมาเผยแพร่พระพุทธศาสนายังทิเบต แต่ก็เต็มไปด้วยอุปสรรค มีภูติผีปิศาจคอยขัดขวางมากมาย คุรุปัทมะสัมภวะต้องใช้คาถาอาคมกำราบและสำแดงร่างทั้งในภาคดีและภาคร้ายเข้าจัดการ ทำให้ได้รับฉายานามมากมาย อาทิ สีหนาท ปัทมวัชระ และคุรุโดร์จีน โดรเล เป็นต้น

หลังจากนั้น จึงร่วมมือกับพระเจ้าทิชงเด็ตเซ็นและพระศานตรักษิตสร้างอารามซัมเมขึ้นเป็นวัดในพุทธศาสนาแห่งแรกในทิเบต นอกจากนี้ ยังทำพิธีอุปสมบทให้กับพระสงฆ์เจ็ดรูปแรกของทิเบต ควบคุมดูแลแปลพระสูตรและคัมภีร์พุทธสายตันตระจากภาษาสันสกฤตเป็นภาษาทิเบต วางรากฐานการศึกษาพระธรรมและการเจริญวิปัสนาสมาธิให้เป็นระบบระเบียบ ทำให้แสงธรรมสาดส่องลงไปทั่วทิเบตประหนึ่งแสงพระสูรยเทพที่ส่องสว่างไปทั่วหล้า

ฝ่ายเจ้าที่ผูกใจเจ็บนั้น ภายหลังได้กลับชาติมาเกิดเป็นพระเจ้าลังดามา กษัตริย์องค์ที่ 41 ของทิเบต ทรงชิงังรังเกียจและกระทำย่ำยีพุทธศาสนาจนแทบสูญหายไปจากทิเบตดังคำสาบานที่ได้กล่าวไว้ในชาติก่อน

เรื่องราวการเสด็จไปยังทิเบตและเขตหิมาลัยของพระองค์นั้นมีตำนานเล่าขานกลับไปถึงเมื่อครั้งที่พระอมิตาภพุทธเจ้าทรงมอบภาระให้พระอวโลกิเตศวรนำแสงธรรมไปสู่ทิเบต พระมหาโพธิสัตว์ทรงเล็งทิพยเนตรลงมาเห็นอนารยชนผู้เต็มไปด้วยมิจฉาทิฐิเหล่านี้แล้วก็ให้สงสารนัก ถึงกับหลั่งน้ำพระเนตรบังเกิดเป็นเทพธิดาสององค์ คือนางกังกากับนางกังจุงมา

วันหนึ่งนางกังจุงมาไปเห็นดอกไม้ทิพย์เข้า เกิดพอใจจึงขโมยดอกไม้นั้นมา ความปิดบาปครั้งนี้ทำให้นางต้องลงมาจุติเป็นธิดาพ่อค้าในโลกมนุษย์มีชือ่ว่านางเดโชะมา

ด้วยเหตุที่ถือกำเนิดมากจากน้ำพระเนตรของพระอวโลกิเตศวรมาแต่เดิม นางเดโชะมาจึงมีศรัทธาอันแก่กล้าในพระศาสนา และได้บริจาคเงินสร้างเจดีย์องค์ใหญ่ขึ้นในเนปาล แต่สร้างยังไม่ทันเสร็จ นางก็เสียชีวิตลงก่อน บุตรชายทั้งสี่จึงสร้่างเจดีย์ต่อจนแล้วเสร็จ และอธิษฐานขอพรต่างๆ กันไป

คนแรกขอไปเกิดเป็นธรรมราชา คนที่สองขอเป็นพระสังฆราชา คนที่สามขอเป็นพระอริยบุคคลฝ่ายตันตระ ส่วนคนที่สี่ขอไปเกิดเป็นคนเดินสารเพื่อนำสามคนแรกมาพบกัน

ฝ่ายลาที่่ช่วยขนอิฐขนปูนในการสร้างพระเจดีย์มาโดยตลอดได้ฟังดังนั้นก็โกรธนัก นึกขึ้นมาว่ "ดูทีหรือ ตัวเราก็ช่วยงานเหนื่อยยากแสนสาหัส จะคิดถึงเราสักนิดก็ไม่มี ดีละ ถ้าเช่นนั้น เราขอสาบานว่าจะตามไปเกิดไปทำลายสิ่งที่คนทั้งสี่เพียรสร้างขึ้นให้พินาศ***ไปให้จงได้"

ต่อมาทรงพบกับพระอริยเจ้าปราหภัสติ ทรงเรียนธรรมและหลักโยคตันตระจากท่า และเพียงได้สดับพระสูตรต่างๆ เพียงครั้งเดียวก็ทรงเป็นเทพทั้ง 37 องค์ของทางโยคตันตระเสด็จมาสำแดงตนโดยพระองค์ไม่ต้องเข้าฌานก่อนเลย การรู้ธรรมได้ในเร็วพลันเช่นนี้ทำให้ผู้คนพากันขานพระนามพระองค์ว่า "ศากยะสิงห์" อีกพระนามหนึ่ง จากนั้น พระองค์ได้เสด็จไปฝากตัวเป็นศิษย์พระอริยบุคคลและนางฑากินีอีกหลายท่าน ทั้งที่พุทธคยาและสถานที่อื่นๆ อีกหลายแห่ง

จนสุดท้ายก็รอบรู้พระไตรปิฏก ทั้งในส่วนของพระวินัย พระสูตร และพระอภิธรรม อีกทั้งยังเจนจบในเวทมนตร์คาถาและคำสอนที่ลี้ลับที่สุดของนิกายตันตระ ทรงเพ่งมณฑลจนบรรลุถึงความรู้แจ้งเป็นที่หนึ่งเดียวกับพระชินพุทธทั้งหลายในมณฑลนั้น ทำให้ทรงหลุดพ้นจากห้วงสังสารวัฏ ในที่สุดความใฝ่ใจในการศึกษาธรรมทำให้ผู้คนยกย่องพระองค์ให้เป็นคุรุธิมานวารุจี หมายถึง พระผู้มีพระทัย ใฝ่รู้ในปัญญาญาณ

หลังบรรลุธรรม คุรุปัทมสัมภวะได้เสด็จไปยังแคว้นไพธะและทรงแสดงธรรมสั่งสอนบรรดานางฑากินีอยู่นานถึงห้าปี ทำให้แสงธรรมสาดส่องลงไปในใต้หล้า ประดุจแสงอาทิตย์ฉายฉาน จึงทรงได้รับยกย่องให้เป็นเยียมา เออเซร์ หรือ สูรยประภาอีกพระนามหนึ่ง แล้วเสด็จไปยังแคว้นซาโอร์เพื่อแสดงธรรมโปรดนางมันธารวะ ธิดาของพระเจ้าศาลตราธร และทรงรับนางเป็นศักติด้วย

ครั้นพระราชาทรงทราบเรื่องก็กริ้วนักหนา รับสั่งให้จับทั้งสองไปเผาทั้งเป็น แต่คุรุปัทสัมภวะใช้อาคมเปลี่ยนเชิงตะกอนท่อนฟืนให้กลายเป็นบึงน้ำใหญ่ ตัวพระองค์กับนางมันธารวะประทับอยู่กลางดอกบัวดอกมหึมา พระราชาจึงคลายทิฐิ ยอมรับนับถือและยอมให้พระธิดาติดตามพระปัทมสัมภวะไปเผยแพร่ธรรมตามที่ต่างๆ ในที่สุด

เมื่อพระเจ้าอินทรโพธิทรงทราบข่าวก็เสด็จไปหาด้วยพระองค์เอง และตรัสถามว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร อยู่ในวรรณะใด กุมานั้นทูลตอบมาว่า บิดาของเราคือพระสมันตภัทร์ผู้ไวโรจน์ มารดาคือพระสมันตภัทรีผู้เป็นตัวแทนสัจจะอันเที่ยงแท้ เรามีธรรมธาตและปัญญาญาณเป็นวรรณะ และปัทมสัมภวะ (ผู้กำเนิดจากดอกบัว) คือนามของเรา

พระเจ้าอินทรโพธิได้ฟังดังนั้นก็ให้อัศจรรย์ใจนัก ทรงเชื่ออย่างไม่มีข้อกังขาว่า กุมารนั้นจะต้องเป้นนิรมาณกายของเทพองค์ใดองค์หนึ่งเป็นแน่ จึงทรงรับพระกุมารมาเลี้ยงไว้ในฐานพระโอรส

หลังได้พระปัทมสัมภวะ บ้านเมืองก็ร่มเย็นเป็นสุข ฝนฟ้าตกต้องตามฤดูกาล พืชพันธุ์ธัญญาหารอุดมสมบูรณ์ เมื่อเจริญวัยขึ้นก็ทรงจัดการให้พระโอรสได้อภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงโฉมงามและยกพระองค์ขึ้นเป็นกษัตริย์ปกครองบ้านเมือง นามว่า พระปัทมราชา แต่ยิ่งนานวัน พระปัทมสัมภวะ ก็ยิ่งตระหนักว่าชีวิตนี้เป็นทุกข์ จนมีดำริจะละทางโลกเข้าสู่ทางธรรม แต่ทรงรู้ดีว่าพระบิดาและชายาคงจะไม่ปลอ่ยพระองค์ไปง่ายๆ จึงทรงใช้เวทมนตร์สังหารบุตรชายของขุนนางชั่วร้ายผู้หนึ่งด้วยพระทัยอันการุณ บุตรชายขุนนางชั่วนี้ความจริงตอ้งไปเกิดในภพภูมิชั้นต่ำมาก เพราะเคยทำบาปกรรมเอาไว้มาก แต่การเสียชีวิตในเงื้อมหัตถ์ของพระปัทมสัมภวะทำให้จิตวิญญาณของเขารวมเข้ากับธรรมธาตุจนได้ไปเกิดในสวรรค์ ณ แดนพุทธเกษตร

ในขณะที่พระปัทมสัมภวะต้องโทษถูกเนรเทศจากราชอาณาจักร ต้องไปอาศัยอยู่ยังป่าช้าสิตวนา นันทนวัน ทานภูมิทวีป และ ปารุสักวัน ฯลฯ ที่ซึ่งพระองค์ได้ศึกษาคำสอนในแนวทางลี้ลับของวัชรยาน (โยคี) ตามหลุมศพเกจิอาจารย์ต่างๆ จนเชี่ยวชาญและมีอำนาจวิเศษมากมาย

ว่ากันว่าในระหว่างนั้น พระองค์ได้กลายร่างเป็นรากษสที่ดุร้าย ปราบปิศาจและนางฑากินีผู้มีมิจฉาทิฎฐิจนยอมกลับใจ ปาวารณาตัวเป็นพระธรรมบาลในพระพุทธศาสนา ทำให้พระองค์ได้รับฉายาว่า โรทระวัชรกาล หมายถึง วัชระผู้โกรธเกรี้ยว