แล้วก็ได้เห็นยอดเขา Annapurna South และ Machhapuchhre (Fish Tail หรือยอดหางปลา) แบบรางๆ อยู่หลังม่านหมอก แล้วพรุ่งนี้เช้าที่พวกเรามีโปรแกรมจะขึ้นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นและวิวเทือกเขาหิมาลัยบนซารังก็อต จะได้เห็นมั้ยเนี่ย

วันที่ 6 พ.ค. 51 ปลุกตัวเองขึ้นมาแต่เช้า ขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงแรม เช้านี้เมฆเยอะ ฟ้าปิดตามเคย แต่ก็ยังได้เห็นพระอาทิตย์ส่องแสงมาทักทายนะ 

ขึ้นจากเรือ พวกเราเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อย และนั่งรถอีกประมาณ 2 ชั่วโมงเข้าสู่โภครา แต่มันเป็น 2 ชั่วโมงที่ทรมานมากสำหรับบางคน เพราะเส้นทางค่อนข้างคดโค้ง และพลขับก็ขับรถเหวี่ยงไปเหวี่ยงมามากๆ หลายคนเลยเริ่มเกิดอาการเมารถ กว่าจะถึงที่พัก Pokala View Hotel ที่พักของพวกเราในโภครา ก็อาการน่าเป็นห่วงไปตามๆ กัน โดยเฉพาะพี่ต๊อดและพี่ปลา

พวกเราเดินออกไปหาอาหารมื้อค่ำกินกันข้างนอกโรงแรม แต่งานนี้พี่ต๊อดสละสิทธิ์ เพราะไม่ไหว ขอนอนพักดีกว่า พี่ปลาก็อาการไม่ค่อยดี แต่ก็ตัดสินใจออกมาด้วย แล้วสุดท้ายพวกเราก็ไปจบกันที่ร้านอาหารเกาหลี รสชาติเด็ดใช้ได้ ทุกคนอร่อยกับอาหาร หลังจากเลี่ยนกันมาหลายมื้อ แต่พี่ปลาไม่สามารถ เพราะกินเข้าไปก็ออกมาหมด สรุปว่าพี่ปลาอดกินอาหารเกาหลีมื้อนี้ ทั้งที่เป็นมื้อแรกในชีวิตเลยนะ (แบบว่าไม่เคยไปกินอาหารเกาหลีมาก่อนหน้านี้เลยน่ะ พลาดอย่างแรง)

คืนนี้นอนหลับสนิทกันทุกคนด้วยความเหนื่อยอ่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นมาชมวิวกันแต่เช้า (ต้องตื่นมาลุ้นว่าจะได้เห็นวิวเทือกเขาหิมะหรือเปล่าน่ะ)

หมดสภาพ..
หมดสภาพ..

We Survived

และแล้วพวกเราก็รอดชีวิตกลับขึ้นฝั่งได้ครบ 32 พร้อมกับความสนุกสนานและความมันส์เต็มกระเป๋า อยู่บ้านเรายังไม่เคยล่องแก่งขนาดนี้เลยนะเนี่ย

เห็นไอ้กระป๋องสีแดงใบนี้แล้วนึกได้ ความเป็นมาเป็นไปของมันไม่ได้เตรียมไว้วิกน้ำออกจากเรือ เวลาเรือรั่วหรอกนะ แต่มันเอาไว้ตักน้ำสาดกับเรือลำอื่นๆ ที่มาล่องแก่งเหมือนกันน่ะ พายผ่านกันทีเหมือนเปิดศึกสาดน้ำเลย แล้วบางทีครูฝึกก็เอาไว้ตักน้ำสาดพวกเรานี่แหละ แถมน้ำก็เย็นมากด้วย

คู่นี้.. STRONG สุดๆๆๆ

มันส์..ไหมพี่ ?

ไหน.. ใครกันบอกว่าอาจารย์แม่กลัว..
ดูภาพนี้ซะก่อน.. ดูสีหน้าอาจารย์แม่ดิ..
สุข..ซะขนาดนี้..

ไอ้ตอนที่ไปติดต่อล่องแก่ง เราก็สองจิตสองใจ
ใจหนึ่งก็อยากลอง.. ใจหนึ่งก็กลัว
ก็..แหม..บ้านเราก็มีดันไม่เล่น ทะลึ่งจะมาเล่นถึงหิมาลัยเนี่ยนะ..

แล้วเราก็ถามเขาว่ามันระดับไหน น่ากลัวไหม อันตรายไหม
เขาก็ตอบว่า ไม่อันตราย แค่ระดับ basic ไปจนถึงระดับ 1, 2 และ 3 เท่านั้น

เขาบอกว่าครูฝึกจะสอนให้เราพาย..ล่องไปตั้งแต่ระดับง่ายๆ ไปถึงระดับที่ยากขึ้น ถ้าเราบอกว่ากลัวหรือไม่ไหวแล้ว เขาก็จะให้เราหยุดทันที

เอาวะ..พอได้ข้อมูลแบบนี้เราก็โอเค

แล้วเป็นไงล่ะ..
ไอ้ที่เราไปเจอน่ะ มันก็แบบภาพที่เห็นนี่แหละ
(รูปนี้ไปขอรูปจากบริษัทฯที่เราล่องแก่งด้วยน่ะ http://www.nepalriver.com/)
ไม่มีปัญญาถ่ายเอง ..
ใครมันจะไปถ่ายรูปได้ .. สองมือถือพาย..
ปากก็เอาแต่กรี๊ด..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด..

forward......forwarddddddddddd..

หึ หึ.. นึกในใจ ระดับ 3 บ้านเอ็ง น่ะดิ
บ้านตู เขาเรียกระดับ 6 โว๊ย.... กรี๊ด..........ด มันส์.. มันส์

ในจำนวน 8 คนของพวกเรา มีอยู่ไม่ถึงครึ่งที่เคยล่องแก่ง สำหรับบางคน นี่คือการล่องแก่งครั้งแรกในชีวิต โดยเฉพาะอาจารย์แม่ ที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำกิจกรรมอะไรแบบนี้เลย ใจก็กล้าๆ กลัวๆ แต่สู้ไม่ถอย และหลังจากผ่านมาหลายแก่งพอสมควร ทุกคนก็สนุกกับกิจกรรมนี้เต็มที่

Forward (คำสั่งที่ครูฝึกใช้สั่งให้พาย)
Stop (คำสั่งหยุดพาย)
Backward (คำสั่งพายถอยหลัง ถ้าสั่ง All back คือให้ทุกคนพายถอยหลัง แต่ถ้าสั่งเป็น Right back หรือ Left back ก็พายถอยหลังเฉพาะคนที่นั่งฝั่งนั้น)
และคำที่จะใช้บ่อยๆ อีกสองคำคือ Power กับ Strong เป็นเหมือนคำที่ใช้เรียกกำลัง เวลาที่ต้องใช้แรงเยอะๆ ให้พายเร็วๆ สรุปว่างานนี้ มันส์สุดๆ

พอถึงช่วงที่ลอยลำถ่ายรูปได้ ครูฝึกก็เปิดถังกันน้ำให้เราเอากล้องออกมาถ่ายกันได้

พร้อมลุย หลังจากนี้พวกเราจะไม่ได้ถ่ายรูป เพราะต้องเอากล้องเก็บใส่ถังกันน้ำ ถึงจุดที่ถ่ายได้เมื่อไหร่ ครูฝึกจะบอกพวกเราเอง พอครูฝึกอธิบายทำความเข้าใจกับทีมเราเรียบร้อย ทุกคนก็เข้าประจำที่ คนที่อยู่คู่หน้าของเรือจะต้องเป็นคนที่แข็งแรงที่สุด และพอดีว่าทีมเรามีผู้ชายมาแค่ 2 คน ก็เลยไม่ต้องคัดตัวกันให้วุ่นวาย

STRONGGGGG

และนี่คือสนามจริงของพวกเรา สู้ๆ

เส้นทางสู่ลำน้ำ พวกเราต้องเดินผ่านสวนผักสารพัดชนิดของชาวบ้านลงไป บรรยากาศได้ใจมากๆ

อิ่มกันแล้วก็เตรียมตัวลุยได้ อุปกรณ์ทั้งหมวก พายและเสื้อชูชีพยังดูใหม่อยู่ (ตามคำคุยของเจ้าของบริษัทที่ทาเมล) แต่ถ้าไม่ใหม่คงเป็นเรื่อง เพราะพี่หน่อยให้เค้าเขียนในใบเสร็จเลยว่าทุกอย่างเป็นของใหม่นะ

เราไปถึงประมาณเที่ยงพอดี เลยขอเติมพลังด้วยอาหารกล่องที่เค้าจัดมาให้กันก่อน เราเลือกอาหารชุดแซนวิช หน้าตาก็ออกมาเป็นอย่างนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเลือกชุดอาหารนาปาลี หน้าตาจะเป็นยังไง

แล้วพวกเราก็มาถึงจุดแวะล่องแก่ง ทีมงานเตรียมอุปกรณ์ไว้ให้พวกเราพร้อมแล้ว

ไม่ว่าจะอินเดีย..หรือเนปาล
ภาพแบบนี้..พบเจอได้ง่ายๆ

รถติด..รถติด..
เฮ้อ...

พวกเราออกจากที่พักกันตอนประมาณ 8 โมง และใช้เวลาอยู่บนถนนนานมากๆ เพราะออกไปเจอรถติด พวกเราก็สงสัยกันว่าวันนี้เป็นวันเทศกาลอะไรหรือป่าว รถถึงติดเหลือเกิน ผู้คนก็เดินกันควักไขว่ แถมสาวๆ ยังใส่ซ่าหรีสีแดงกันเป็นส่วนใหญ่ด้วย แต่พลขับเค้าบอกพวกเราว่ามันติดเป็นปกติอย่างนี้ทุกวันแหละ

ยังไม่จบจ๊ะ(อีกยาวไกล เพิ่งเล่าไปแค่ 3 วันเอง) วันหยุดพักผ่อนน่ะ ไปทำบุญทำทานการกุศลซะหน่อย มาต่อแล้วจ้ะ

วันที่ 5 พ.ค. 51  วันนี้พวกเราจะเดินทางไปโภครากัน กินอาหารเช้าที่โรงแรมกันเรียบร้อย เตรียมพร้อมสำหรับการไปล่องแก่ง แต่งตัวพร้อมลุยกันเต็มที่ และมีการเปลี่ยนแผนเล็กน้อย(อีกแล้ว) จากที่ตกลงกันว่าพวกเราจะต้องไปขึ้นรถบัสนักท่องเที่ยว แล้วค่อยไปแวะลงตรงจุดที่ล่องแก่ง แต่คุณเจ้าของบริษัทล่องแก่งเค้าจัดรถตู้ส่วนตัวให้พวกเรา 1 คันเลย ไปส่งถึงที่ แล้วก็ไปรถรับเพื่อยิงตรงไปโภครา ที่สำคัญคือไม่เพิ่มราคานะ

ระหว่างคุณพลขับจัดกระเป๋าขึ้นหลังคารถ พี่หน่อยก็ไม่พลาดที่จะชักภาพไว้เป็นหลักฐานด้วย

จบแล้วเหรอ ไม่น่า เรารู้ว่ายังต้องมีอีก

พอออกจากตลาดเครื่องปั้นดินเผาแล้ว พวกเราเดินดูของกันอีกนิดหน่อย แล้วก็ได้เวลากลับกาฐมัณฑุกันแล้ว ทีแรกตั้งใจว่าอาจจะลองย้ายไปพักโรงแรมอื่นดูบ้าง เพื่อเป็นการสำรวจที่พักไปด้วยในตัว แต่โรงแรม 2-3 ที่ที่เราเข้าไปถามเต็มหมด บางทีก็แพงเกินงบของพวกเรา สุดท้ายพวกเราเลยพักที่ Kathmandu Guest House เหมือนเดิม เพราะเค้าให้ราคาที่พักต่ำลงกว่าคืนแรกตามที่เราขอ ซึ่งอยู่ในงบประมาณที่จัดสรรไว้อยู่แล้ว

เย็นนี้เราต้องจัดการเรื่องรถที่จะไปโภคราในวันพรุ่งนี้ให้เรียบร้อย ซึ่งทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น เราเลือกที่จะนั่งรถบัสนักท่องเที่ยว(Tourist Bus) แล้วไปล่องแก่งระหว่างทาง จากนั้นเหมารถตู้ไปโภคราเลย ตกลงราคากันที่คนละ 30 $ รวมทุกอย่างทั้งค่ารถ ค่าล่องเรือ และค่าอาหารกลางวันระหว่างทาง

คืนนี้พวกเรากินอาหารค่ำกันที่ร้าน New Orleans Cafe ตามที่ Mr.Rajan เจ้าของ Kathmandu Guest House และโรงแรมอีกหลายแห่งในเครือแนะนำ และยืนยันว่าเป็นร้านอาหารฝรั่งที่อร่อยที่สุดในกาฐมัณฑุ ซึ่งพวกเราก็ต้องยอมรับว่าอร่อยจริงๆ

เดินไปเดินมาชมของขายสารพัดกันได้สักพัก เราก็มาถึงตลาดเครื่องปั้นดินเผา (Pottery Market) ซึ่งทีแรกคิดว่าจะไม่ได้เห็นลานตากเครื่องปั้นดินเผาเสียแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ฝนตก แต่พอแดดออก ชาวบ้านเค้าก็เอาเครื่องปั้นดินเผาออกมาตากกลางลานตามปกติ(หรือปกติมันต้องเยอะกว่านี้หว่า)

แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครได้อุดหนุนนะ ก็แต่ละภาพราคาสูงเอาเรื่องเลย แต่ถ้าเทียบกับความละเอียดของภาพ ความเพียรในการวาด และระยะเวลาในการทำงานแล้วก็ถือว่าสมราคา ภาพทังก้าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับพุทธศาสนา เกี่ยวกับการหลุดพ้นจากกิเลศสู่นิพพาน อะไรทำนองนี้ (จริงๆ อาจารย์ที่นี่เค้าก็บรรยายให้ฟังโดยละเอียดนะ ว่าภาพทังก้าแบ่งออกเป็น 3 แบบหลักๆ มีอะไรบ้าง แต่ไม่มั่นใจว่าจำรายละเอียดได้ทั้งหมด เลยขอพูดแบบรวมๆ ดีกว่า)

ไกด์พาพวกเราไปชมโรงเรียนสอนวาดภาพทังก้าด้วย

มีของให้ช็อปอีกแล้ว ช่วงนี้พี่หน่อยกำลังมองหากุญแจทองเหลืองที่เป็นรูปเสีอตัวน้อย หน้าตาเก๋ไก๋ที่ไปเห็นมาจากร้านอาหารน่ะ(เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปมาน่ะ) รู้สึกว่าจะเจอด้วยนะ แต่เค้าบอกราคาสูงพอสมควร เลยตกลงกันอยู่นาน สุดท้ายคนที่ซื้อกลับกลายเป็นพี่ต๊อด (รู้สึกว่าจะได้มาในราคา 3 ตัว 500 มั้ง แล้วก็เอามาแบ่งกับพี่หน่อยทีหลัง)

ภาพข้างลนลืมบอกไปว่า ร้าน Heart of Bhaktapur Restaurant ที่พวกเราไปแวะกินข้าวกันอยู่ตรงกลางระหว่างสองวัด ที่มีป้ายสีเขียวๆ น่ะ

ส่วนภาพนี้เป็นวัด Nyatapola แบบชัดๆ หน่อย วัดนี้มีหลังคา 5 ชั้น ตั้งอยู่บนฐานเขียง 5 ชั้น บนฐานแต่ละชั้นตรงบันไดจะมีรูปปั้นหินขนาดใหญ่ตั้งอยู่เป็นคู่ เพื่อทำหน้าที่ปกป้องวัด ฐานล่างสุดมีรูปสองนักมวยปล้ำที่มีชื่อเสียงสมัยมัลละ ชื่อ Jayamel และ Phattu ฐานถัดขึ้นไปเป็นรูปช้าง ถัดขึ้นไปเป็นรูปสิงโต ขึ้นไปอีกเป็นกรีฟฟิน และฐานบนสุดเป็นรูปเทพเจ้า 2 องค์ นามว่า Baghini และ Simhini

มีความเชื่อว่ารูปปั้นแต่ละชั้นจะมีพลังอำนาจต่างกันขั้นละ 10 เท่า คือช้างจะมีพลังอำนาจมากกว่านักมวยปล้ำ 10 เท่า และสิงโตก็จะมีพลังมากว่าช้างอีก 10 เท่า ส่วนเทพที่อยู่บนสุดก็จะมีพลังอำนาจมากกว่ารูปปั้นที่อยู่ด้านล่างหลายสิบเท่า

พอกินข้าวเสร็จฝนก็หยุดแล้ว (ก็นั่งรออาหารกันอยู่ตั้งเกือบชั่วโมงน่ะ พออาหารมาใช้เวลาจัดการไม่ถึงครึ่งชั่วโมง) ไกด์มารับพวกเราไปเดินเที่ยวต่อตามเวลาที่นัดไว้

ภาพมุมกว้างของจตุรัส Taumadhi Tole ซ้ายมือคือวัด Nyatapola ถือว่าเป็นศาสนสถานที่ได้ชื่อว่าสูงที่สุดในเนปาล มีความสูงถึง 50 เมตร สร้างขึ้นเพื่ออุทิศให้กับ Siddhi-Laxmi เทวีลัทธิตันตระ

ส่วนด้านขวามือคือวัด Bhairabnath หรือ Kasi Bishwanath สร้างขึ้นเพื่ออุทิศให้กับเทพไภรพ ซึ่งมีพลังสมดุลกับเทวีตันตระของวัด Nyatapola

ฝนตกไม่เลิก พวกเราเลยต้องใช้เวลาอยู่ในเมืองโบราณแห่งนี้นานกว่าที่คิดมาก พอกลางวันท้องก็เริ่มหิว เลยขอเติมพลังกันก่อน แล้วก็หลบฝนไปด้วยในตัว มื้อนี้ฝากท้องกันที่ร้าน Heart of Bhaktapur ซึ่งไกด์เป็นคนแนะนำ เป็นร้านที่อยู่ในจตุรัส Taumadhi Tole ตั้งอยู่ติดกับวัด Nyatapola

จ๊ะเอ๋....!!!

รอใครอยู่น่ะ..ลุง ??

shopping..
shopping...

ฝนก็มิอาจขวางกั้น..

ฝนก็ตก..
ร่มก็จะกาง..
รูปก็จะถ่าย..

อิอิ.. ขำขำ น่ะ พี่ปุ้ม

รู้สึกว่าตรงบริเวณนี้จะเรียกว่าจตุรัส Tachupal Tole นะ เป็นจตุรัสดั้งเดิมของเมืองบักตะปูร์ และเป็นที่ประทับของกษัตริย์ในอดีต ก่อนที่จะย้ายไปตรง Durbar Square

อาคารหลังคา 3 ชั้นซ้ายมือนี้คือวัด Dattatreya ของเดิมสร้างด้วยไม้เพียงต้นเดียว คล้ายๆ กับกาฐมณฑปในกาฐมัณฑุ และได้รับการดัดแปลงขึ้นใหม่ เพื่อบูชาเทพ Dattatreya เสาด้านหน้าวัดนั้นเป็นรูปปั้นเหมือน Garuda และมีรูปปั้นนักมวยปล้ำ 2 คนทำหน้าที่ปกป้องวัดอยู่ด้วย

ส่วนเจ้าเสาตรงที่อยู่กลางภาพนี้ มันหันหน้าเข้าหาวัด Bhimsen ซึ่งพวกเราใช้เป็นที่หลบฝน(ถึงจะมีร่มแล้ว แต่เวลาที่ฝนตกหนัก ร่มก็เอาไม่อยู่นะ)

ร้านขายขนมหวานค่ะ

เมืองโบราณแห่งนี้ยังคงสะท้อนความเป็นเนปาลได้อย่างชัดเจน ทั้งวิถีชีวิต ขนบธรรมเนียมประเพณี และบ้านเรือนของผู้คนในเมืองที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้

แล้วพวกเราก็เริ่มเข้าสู่พิพิธภัณฑ์มีชีวิตแห่งเมืองบักตะปูร์

เดินผ่านวัดหินทรงชิกขาร์ Batsala Durga มาหน่อยจะเจอสิงห์คู่นี้ และสถูปสีขาวที่เห็นคือวัด Fasidega ที่สร้างขึ้นเพื่อบูชาพระศิวะ

พี่ปุ้มจ๋า ว่างๆ ก็เข้ามาแจมช่วงก่อนๆ นั้นก็ได้นะคะ กว่าจะถึงช่วงที่พี่ไปพิชิตยอดเอเวอร์เรสน่ะ มันก็ใกล้จะกลับบ้านแล้วนะ มีภาพไหนเด็ดๆ โดนใจ ก็เอามาเสริมได้เลยพี่

ช่วงนี้ไปเที่ยวต่อกันเลยดีกว่า ออกจากสระอาบน้ำของกษัตริย์ ฝนยังคงตกอยู่ตลอด พ่อไกด์ผู้แสนดีเลยถามว่าพวกเราจะเช่าร่มมั้ย มีร่มให้เช่าได้คันละ 30 รูปี ความจริงทุกคนติดร่มมาจากเมืองไทยด้วยนะ แต่บ้างก็อยู่ในกระเป๋าใหญ่ บ้างก็เอาไว้ในรถ เพราะตอนมาถึงแดดออก แต่ฝนไม่ตก สรุปว่าพวกเราก็เลยเช่าร่มกันคนละคัน แล้วก็ออกเดินเที่ยวท่ามกลางสายฝนกันต่อ

วัดหินทรงชิกขาร์ Batsala Durga

ได้รับแผ่นเรียบร้อยแล้วค่ะ (ขอบคุณมากค่ะ)  เด๋วพอถึงช่วงความหวังเดียวของกลุ่มที่จะพิชิตยอดเขาเอเวอรเรส  พี่ปุ้มจะเข้ามาแจมค่ะ

ช่วงนี้รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่งานค่ะ แต่...อิจฉาด้วยคน ต่อดีกว่า

ผ่านประตูทองเข้าไปด้านใน ตรงบริเวณด้านหน้าวัด Taleju ซึ่งซุ้มประตูทางเข้ามีลวดลายไม้แกะสลักสวยมากๆ แต่เค้าห้ามถ่ายภาพเด็ดขาดค่ะ แล้วก็ห้ามเข้าไปด้านในวัดด้วย เลยได้แต่ชมด้วยตาและบันทึกภาพไว้ในความทรงจำ

ถัดจากวัดเข้าไปหน่อยคือสระอาบน้ำของกษัตริย์ที่โอบล้อมด้วยพญานาค 7 ตัว แต่ตอนที่เข้าไปที่สระฝนก็เทลงมาอีก ก็เลยได้ภาพในมุมลำบากนิดนึงตอนหลบฝนน่ะ

แต่.. ใครเขาจะเหงาอย่างไร
คู่นี้ก็ชื่นช่ำหัวใจตลอดเวลา

โอย.. อิจฉา

และแล้วฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก
ไอ้เราก็ได้แต่นั่งจ๋อง..รอฝนซา
เหม่อมองไปฝั่งตรงข้าม.. เฮ้อ..เหงาใจ

อนุสาวรีย์รูปทองของพระเจ้าภูปฏินทรา มัลละ (Bhupathindra Malla) ทำท่าบวงสรวงเทพเจ้า โดยหันหน้าเข้าหาประตูทอง ซึ่งเป็นทางเข้าพระราชวังประตูวิหารทองคำ (Golden Gate)

ให้ดูกันชัดๆ สักภาพ