ภาพนี้คือวัด Chyasalin Mandap เป็นศาลาทรงแปดเหลี่ยมที่รัฐบาลบูรณะขึ้นมาใหม่ หลังจากที่ของเก่าพังทลายลงเพราะเหตุการณ์แผ่นดินไหวในปี ค.ศ. 1934 ตั้งอยู่ตรงข้ามพระราชวัง 55 พระแกล (The Palace of 55 Windows)

พอฝนหยุดพวกเราก็ขยับใกล้เข้าไปอีกหน่อย วัดยอดแหลมๆ ขวามือนั้นคือวัด Vatsala Durga ที่สร้างด้วยหินทรงซิกขาร์ (Shikhara Style) อยู่ติดกับระฆังหมาเห่า (Bell of Barking Dogs) ซึ่งเป็นระฆังทองสำริดสำหรับตีบอกเวลา ที่มาของชื่อระฆังหมาเห่า เพราะทุกครั้งที่ตีระฆังหมาที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงจะเห่าหอนเสมอ ปัจจุบันจะตีระฆังเฉพาะในตอนเช้าระหว่างทำพิธีบวงสรวจเทพตะเลจูเท่านั้น

อาคารด้านซ้ายสุดที่เห็นมีหน้าต่างเยอะๆ คือพระราชวัง 55 พระแกล

เข้ามาถึง Bhaktapur Durbar Square ฝนก็ตกพอดี พวกเราเลยต้องหาที่หลบฝนกัน รอจนฝนซาถึงได้เดินเข้าไปชมด้านในต่อ ถึงอากาศจะไม่เป็นใจเท่าไหร่ แต่เที่ยวในสายฝนก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบนะ

รักเด็ก...!
เอ..ไม่ค่อยแน่ใจแฮะ..?

ระหว่างที่พวกเราเดินเข้าเมือง ก็สวนกับเด็กๆ ที่เดินออกมาจากเมืองเพื่อไปโรงเรียน พวกเราเลยสนุกสนานกับการถ่ายรูปกับเด็กๆ เป็นการใหญ่ ไกค์คงสงสัยนะว่าบ้านเราไม่มีเด็กนักเรียนหรือไงนะ

ถึงบักตะปูร์แล้ว ก่อนจะเข้าไปในเมืองโบราณแห่งนี้ก็ต้องซื้อบัตรเข้าชมกันก่อน คนละ 10 $ (ก็ 300 กว่าบาทนะ)

พ่อค้าบางร้านเห็นพวกเราเป็นนักท่องเที่ยวก็บอกราคาเสียแพงเกินเหตุ เราเลยต้องเช็คราคากันเองเพื่อให้ได้ราคาจริงๆ แล้วสุดท้ายทุกคนก็มากองกันอยู่ที่ร้านนี้ เพราะดูเป็นร้านใหญ่ มีผลไม้ครบทุกอย่าง และดูคุณภาพดี อีกอย่างคือซื้อรวมกันเยอะๆ จะได้มีอำนาจต่อรองราคาหน่อย

สรุปว่าเราซื้อทับทิมได้ในราคากิโลกรัมละ 150 รูปี, องุ่นไร้เม็ด โลละ 100 รูปี, แอปเปิ้ล โลละ 80 รูปี แล้วก็ส้ม โลละ 80 รูปี(คิดเป็นเงินไทยก็ง่ายๆ คือเอาเงินรูปีเนปาลหาร 2) ก็ถือว่าราคาโอเคนะ

รถขายผลไม้..
น่ากิน..

ก่อนถึงบักตะปูร์ พวกเราผ่านตลาดแห่งหนึ่งซึ่งผลไม้น่ากินมากๆ อาการมึนงงจากการนั่งรถคดโค้งลงเขามาหายกันเป็นปลิดทิ้ง ทุกคนพร้อมใจกันขอให้พลขับจอดรถแวะซื้อผลไม้ และกระจายตัวกันไปสอบถามราคาตามร้านต่างๆ

ระหว่างทางพอดีตาไว เลยถ่ายไว้ทัน อิอิ
เด็กชายไปโรงเรียน..

พ่อหนุ่มคนหน้าสุดนี้แหละ พลขับชาวเนปาลีที่น่ารักของพวกเรา พร้อมกับพาหนะคู่ใจที่พาพวกเรามานากาก็อต และกำลังจากพาเราไปบักตะปูร์กัน

จัดการอาหารเช้าแบบบุฟเฟ่ต์กันจนอิ่มหนำ (แถมจิ๊กไข่ต้มติดกระเป๋ามาอีกคนละฟองสองฟอง) แล้วพวกเราก็เตรียมตัวออกเดินทางไปเที่ยวเมืองโบราณบักตะปูร์ ก่อนกลับเข้ากาฐมัณฑุกัน

ก่อนบอกลานากาก็อตก็ขอเก็บภาพหมู่กันสักหน่อย (ภาพนี้อยู่ในกล้องพี่ปุ้ม แต่ให้พนักงานของโรงแรมถ่ายให้จ้ะ)

วันที่ 4 พ.ค. 51 แข็งใจตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ เพื่อลุกขึ้นมาลุ้นว่าเช้านี้ฟ้าจะเปิดมั้ย เมื่อคืนระหว่างที่นั่งเมาท์กระจายกันอยู่ ได้ยินเสียงฟ้าลั่นฟ้าร้องอยู่พักใหญ่ อุตส่าห์ช่วยกันภาวนาให้ฝนตกห่าใหญ่ ฟ้าจะได้โปร่ง แต่ก็ไม่เป็นผลนะ ฝนก็ไม่ตก ฟ้าก็ไม่เปิด สรุปว่าเช้านี้พวกเราหมดสิทธิ์เห็นพระอาทิตย์ขึ้น กับวิวเทือกเขาหิมาลัยแน่ๆ

หลังจากขึ้นไปเก็บภาพนี้มาจากจุดชมวิวบนดาดฟ้าของโรงแรมแล้ว เราก็เลยกลับไปนอนต่ออีกพักหนึ่ง ก่อนจะถึงเวลานัดกินอาหารเช้ากัน

พอได้เวลาอาหารค่ำที่นัดหมายกันไว้ พวกเราก็เริ่มทยอยกันขึ้นไปบนห้องอาหาร แต่พวกเราไม่ได้กินอะไรกันเป็นเรื่องเป็นราว เพราะสมาชิกส่วนใหญ่ไม่หิว ก็กินข้าวกันตอนบ่ายแล้วน่ะ พวกเราเลยมานั่งคุยกัน สั่งชากาแฟ น้ำผลไม้มากินกับขนมที่พกมา(แต่คุยกันนานเข้า บางคนก็เริ่มสั่งอาหารหนักมาเคี้ยวเล่นนะ) กำลังคุยกันออกรส พนักงานเดินมาบอกว่าได้เวลาห้องอาหารปิดแล้ว พวกเราเลยต้องสลายตัวกันไปนอน ก่อนนอนก็ไม่ลืมสวดมนต์ภาวนาขอให้พรุ่งนี้เช้าฟ้าเปิดนะ

ได้เวลาอาบน้ำ..
เครื่องทำน้ำอุ่น ระบบแก๊ส !!??!!
ช่วยด้วย เปิดแก๊สไม่เป็นอ่ะ.. พี่รุ่งช่วยด้วย

นากาก็อต (Nagarkot) เป็นเมืองตากอากาศของชาวเนปาลี ยอดเขานากาก็อตเป็นจุดชมวิวที่มีชื่อเสียงอีกจุดหนึ่งของเนปาล เพราะสามารถชมแนวเทือกเขาหิมาลัยได้ตลอดแนว และในวันที่อากาศดี อาจจะได้เห็นยอดเขาเอเวอร์เรสด้วย แต่สำหรับการเดินทางของพวกเราในครั้งนี้ดูท่าฟ้าฝนจะไม่เป็นใจนะ เพราะฟ้าปิด เจ้าหน้าที่ของโรงแรมบอกว่าอากาศเป็นแบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว

รูปนี้อยู่ในกล้องพี่หน่อย แต่ฝีมือพี่รุ่งถ่าย หลังจากที่พวกเราขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงแรมเพื่อดูพระอาทิตย์ตก(แต่ไม่เห็น) ก็เลยเตรียมจะลงไปคุยกันข้างล่าง เพราะข้างบนดาดฟ้าลมพัด และอากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ

ถึงเสียที ที่พักในคืนที่ 2 ของพวกเรา Hotel View Point ซึ่งเป็นโรงแรมที่อยู่สูงที่สุดในนากาก็อต

ปุเลง ปุเลง..

หลังจากมื้อกลางวันอันโอชาผ่านไป พวกเราก็ใช้เวลาอยู่บนรถกันอีกราว 2 ชั่วโมง(จากที่น่าจะใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียว) เพราะถนนสายหลักรถติดมากๆ พลขับต้องลัดเลาะไปตามซอกเล็กซอยน้อยของหมู่บ้านต่างๆ หลงบ้าง เลยบ้าง แต่ก็สนุกสนานดี ได้เห็นวิถีชีวิตชาวเนปาลีแบบเต็มตา

แทบทุกบ้านจะมีแปลงปลูกข้าวสาลี และปลูกพืชผักไว้กินเอง บางแปลงข้าวก็ยังเขียวๆ อยู่ บางแปลงก็ดูแก่ใกล้จะเก็บเกี่ยวได้แล้ว

จากวัดลิง พวกเราเรียกแท็กซี่กลับไปที่ Kathmandu Guest House ในทาเมล ค่ารถคันละ 200 รูปี เข้าห้องทำธุระกันเรียบร้อย จัดของสำหรับไปค้างที่นากาก็อต 1 คืน ส่วนกระเป๋าใหญ่จะฝากไว้ที่เกสเฮ้าส์นี่แหละ

ออกจากเกสเฮ้าส์กันตอนประมาณบ่ายโมงกว่าๆ โดยรถตู้หนึ่งคันที่เหมาแบบไป-กลับ ราคาคันละ 7,000 รูปี แล้วไปแวะหาข้าวกลางวันกินกันระหว่างทาง ทีแรกพอบอกพลขับว่าให้พาแวะกินข้าวก่อน พี่ท่านพาเลี้ยวเข้าโรงแรมใหญ่โตเลย ต้องบอกใหม่ว่าขอเป็นร้านอาหารธรรมดาๆ ที่รสชาติดีแล้วกันนะ แล้วพี่แกก็ไม่ทำให้ผิดหวัง พามาที่ร้าน Alina"s Bakery Cafe ซึ่งมีอาหารให้เลือกหลายรูปแบบ ทั้งแบบเนปาลี อินเดีย จีน และอาหารฝรั่ง พวกเราเลือกสั่งอาหารกันได้หลายอย่าง แต่ด้วยความที่คงจะหิวกันมากไปหน่อย ตอนอาหารมาแล้วไม่ได้ถ่ายรูปอ่ะ ถ่ายแต่ระหว่างรอ แต่สรุปว่ารสชาติอาหารใช้ได้เลย (ยกเว้นอาหารจานสุดท้ายคือไก่ย่างที่ย่างจนดำ และเค็มจัดมาก)

พอสมควรแก่เวลาแล้ว พวกเราก็เดินลงจากวัดกัน ช่วงบ่ายเราจะไปนากาก็อตกัน

ขอปิดท้ายที่วัดสวยมภูนารถด้วยภาพนี้แล้วกันนะ

มุมนี้ก็สวยนะ นี่ถ้าฟ้าเป็นสีฟ้าเข้มกว่านี้หน่อย แหล่มเลย

ไปเดินดูรอบๆ วัดกัน ก็เจอร้านขายของหลายร้านนะ รายได้หลักของประเทศนี้มาจากการท่องเที่ยวจริงๆ เพราะของที่เห็นขายอยู่ทั่วไปเป็นของที่ขายนักท่องเที่ยวเป็นหลัก คนพื้นที่เค้าคงไม่ซื้อกันสักเท่าไหร่หรอก

จากวัดสวยมภูนารทจะมองเห็นวิวมุมสูงของเมืองกาฐมัณฑุด้วย แต่วันนี้ฟ้าหม่นน่ะ ภาพที่เห็นเลยไม่สวยอ่ะ

และมีกงล้อภาวนาตั้งเรียงรายอยู่โดยรอบ ให้ชาวพุทธและนักท่องเที่ยวได้หมุนและสวดมนต์ท่องคาถาบูชาพระพุทธเจ้า

สิ่งที่น่าสนใจในวัดสวยมภูนารท คือสถูปที่มีดวงตาธรรมอยู่โดยรอบทั้ง 4 ด้าน อีกทั้งยังเป็นสถานที่ที่พระพุทธศาสนาและศาสนาฮินดูสามารถอยู่คู่กัน

วัจระ (Vajra) สีทอง หรือในภาษาทิเบตเรียกว่า Dorje เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาของลัทธิตันตระ

แถม..แถม..
ระหว่างเดินขึ้นบันได เห็นไอ้ตัวนี้มันนั่งหลบร้อน อยู่ข้างทาง
แหม.. ฉลาดซะ

ก่อนจะขึ้นไปถึงด้านบน(ประมาณว่าเหลือกว่า 10 ขั้นบันไทยได้) ต้องแวะซื้อบัตรเข้าชมด้วยนะ คนละ 100 รูปี และแล้วก็ขึ้นมาถึงเสียที เล่นเอาได้เหงื่อเหมือนกันนะ

พี่หน่อยสู้ๆ

ระยะทางยังอีกยาวไกล เดินไปพักไปเดี๋ยวก็ถึง

ออกจากจตุรัสกาฐมัณฑุ พวกเราเรียกรถแท็กซี่สองคันในราคาคันละ 100 รูปีไปวัดสวยมภูนารท (Swoyambunath) หรือ วัดลิง (Monkey Temple) ซึ่งตั้งอยู่บนยอดเขา ต้องเดินขึ้นบันได 300 ขั้น เพื่อขึ้นไปบนวัด (ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ต้องออกแรงกันเสียแล้ว)

ปิดท้ายจตุรัสกาฐมัณฑุด้วยภาพหอคอย Basantapur Durbar ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับลายขายของที่ระลึก (ภาพนี้ฝีมือพี่เอค่ะ)

หอบะสันตะปูร์นี้ เป็นหอคอยที่มีความสูงที่สุดในบรรดาหอคอยทั้ง 4 มีความสูงถึง 9 ชั้น

ขอแจมด้วยดิ..
จริงๆอันนี้เห็นตั้งแต่ตอนเดินเข้ามาที่ kathmandu durbar square แล้วอ่ะ
เห็นมันสวยดี เลยเอามาลงให้ดู อิอิ..

เดินพ้นจากวังกุมารีมาหน่อยก็จะเจอลานขายของที่ระลึก Basantapur Dabali มีสินค้าหน้าตาเหมือนๆ กันเกือบทุกร้านแหละ

รูปนี้ถ่ายหน้าวังกุมารีค่ะ

บรรยากาศในวังกุมารี จะมีหน้าต่างอยู่รายรอบ แล้วแต่ว่ากุมารีจะออกมาที่หน้าต่างบานไหนนะ

วังกุมารี (Kumari Ghar) อยู่ตรงข้างกับวัง Gaddi Baithak นี่เอง ทริปนี้พวกเราได้เห็นกุมารีหรือเทวีตะเลจูด้วย เป็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักดูจ้ำม่ำทีเดียว เธอออกมาโผล่หน้าต่าง ส่งยิ้มให้นักท่องเที่ยวหนึ่งที แล้วก็กลับเข้าไป

ภาพหมู่ในวังกุมารี (แต่เค้าห้ามถ่ายรูปตอนที่กุมารีออกมาเด็ดขาด)

อาคารสีขาว รูปทรงแตกต่างจากอาคารแวดล้อมทั้งหมดหลังนี้คือ Gaddi Baithak เป็นพระราชวังสไตล์นีโอคลาสสิกที่สร้างต่อเติมจากพระราชวังเดิม

มีคนมาแซว แต่เห็นภาพนี้แล้วนึกได้ มุมที่พวกเราประชุมกันอยู่นี้ จะมองเห็น Kasthamandop เรือนไม้เก่าแก่แห่งจตุรัสด้วย ชาวเนปาลีเชื่อกันว่าชื่ออาคารแห่งนี้เป็นต้นกำเนิดของชื่อเมืองกาฐมัณฑุ

ภาพนี้ฝีมือพี่ปุ้มค่ะ

ภาพนี้ฝีมือพี่แอร์ (หรืออาจารย์แม่ ตามฉายาที่ได้รับจากพวกเราชาวคณะ) คาดว่าคงต้องหยิบภาพของเพื่อนร่วมคณะมาผสมบ้าง เพราะแต่ละคนหยุดงานไปหลายวัน ตอนนี้คงกำลังหัวปั่นอยู่ น่าจะยากที่จะมีเวลาเอารูปมาลงกระทู้นะ แต่ถ้าใครว่างเมื่อไหร่ก็รีบมาแจมนะคะ ลงคนเดียวเหงาค่ะ

ภาพนี้ อาคารขวามือสุดคือวัดพระศิวะ-พระนางปารวตี ถัดมาหลังคา 3 ชั้นตรงกลางเป็นวัดนารายัน (Narayan  Temple) และหลังซ้ายสุดคือ Maju Dega ดูจะเป็นวัดที่สูงที่สุดแล้วในบริเวณนี้ เหมาะแก่การขึ้นไปนั่งชมบรรยากาศรอบๆ จริงๆ

แวะมาแซว.. อิอิ
เบื้องหลัง เบื้องลึก เหตุการณ์ที่ kathmandu durbar square
หึหึ.. หลงทาง