ยินดีที่ได้รู้จักอาม่าค่ะ  ก็ชราแล้วเหมือนกันและก็ชอบเหมือนๆกันด้วย หลังฟุตบอลโลกจบแล้ว รักษาสุขภาพให้ดีนะคะ จะได้ไปเที่ยวเลห์อย่างสนุก คอยอ่านเรื่องเล่าอยู่ค่ะ

            อาม่าคะ

            ขอบคุณสำหรับความห่วงใยค่ะ วันนี้ป้าดวงค่อยยังชั่วมากแล้วค่ะ....

            ป้าดวงเองก็หลงไหลเทือกเขาหิมาลัยเหมือนกันค่ะ...ขนาดได้ไปเห็นหิมาลัยอยู่แค่เอื้อม...ก็ยังอยากไปอีก....นี่ก็กำลังกล่อมน้องปลา กะน้องนุ้ยจัดทริปตามรอยเส้นทางเดิมที่ป้าเคยไป..ป้ารักหิมาลัยเหลือเกินค่ะ

            และก็อย่างที่อาม่าบอก....อยู่ที่ไหนก็ไม่สุชใจเหมือนบ้านเราค่ะ.......แต่ก็ขอรักหิมาลัยด้วยนะคะ

           แหะ.....แหะ........มิได้เป็นอย่างที่คิดเลยค่ะ....คุณอ๋อย....(ยินดีที่รู้จักค่ะ).....

                       ก็ยังหวั่นๆอยู่........ในเรื่องสุขภาพของตัวเองช่วงนี้....เพราะอดนอนบ่อยมาก...........ตอนนี้พยายามดูแลตัวเองและเตรียมความพร้อมของร่างกายอยู่ค่ะ......แต่มันเป็น need  ลึกๆ........ที่เก็บงำมานาน.......กับเทือกเขาหิมาลัย......พอดีเมื่อช่วงสงกรานต์ 10 -19 เม.ย ที่ผ่านมา..............มีโอกาสได้ไปแคชเมียร์  ไปแวะ  โซนามาร์ก   กุลมาร์ค   และ  พาฮาลแกม   ได้ไปเหยียบๆตีนเขาหิมาลัย        มันเลยเป็นการจุดประกายให้อยากไปเลาะแนวเทือกเขาหิมาลัยให้ได้  และขณะเดียวกัน    เกิดหลงเสน่ห์อินเดีย(เหนือ) ขึ้นมา       เพราะคราวที่แล้วที่ไป...   ได้ไปสัมผัสความสมบูรณ์ของธรรมชาติที่อินเดีย   เสน่ห์ของความหลากหลายของเชื้อชาติของคนท้องถิ่น       และความงดงามที่น่าค้นหาของร่องรอยของอารยธรรมโบราณ   จารีตประเพณีที่ยังไม่ถูกแปดเปื้อนจากโลกภายนอก      กลับมาเลยมาค้นหาข้อมูล              และหาทัวร์ที่จะตอบสนองความต้องการ     ยังมีโครงการที่จะเลาะหิมาลัยในเส้นทางอื่น     ไม่ว่าจะเป็นแถบจีน   ทิเบต   และเนปาลอยู่.............แต่ที่สำคัญ...จะต้องเช็คความพร้อมของร่างกายให้ละเอียดอีกทีก่อนตกลงปลงใจเดินทางค่ะ...............................

                      แหะ...แหะ.....เมื่อคืนเชียร์บอลจนถึงตี 3 กว่า   เข้ามาในห้องนี้      อยู่จนถึง  6  โมงกว่าถึงได้เข้านอน  ตื่นขึ้นมาทำงานแป๊บนึงแล้วก็เข้ามาที่นี่.....................หือ...............ดีใจจัง.........มีคนเข้ามาอ่านด้วย..........แถมอยากรู้จักอีก...................อายจัง.....................

                      อาม่าเป็นหญิงชรา.....นัยน์ตาน่าสงสาร.....แหะๆ.........เลื่อนไปดูรูปได้เลยค่ะ.............อยู่ขวามือสุด(บน) นั่นแหละค่ะ.......ว่าจะไม่บอกแล้ว......แต่แหม.........ขืนให้ทายจากรูป   เด๋วคนอ่านรำคาญ..........

เลิกอ่านละก็แย่เลยนตัว............ไม่กล้าเล่นตัวค่ะ..........

                       ขอบคุณค่ะที่สนใจ.......................กะลังรออยู่เหมือนกันค่ะ..................อาม่าถ่ายรูปมานิดหน่อย.....แต่เกิดอุบัติเหตุกับกล้องเล็กน้อย........เลยไม่สามารถแปะรูปที่ตัวเองถ่ายมาให้ดูได้.............ต้องรอดูของคนอื่นสถานเดียว........

                        ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณ  ranee .....(ชื่อเพราะจัง....)..........อาม่ากำลังเตรียมตัวจะไป  มะนาลี  เลห์  ลาดัคห์  นูบราวัลเลย์  แคชเมียร์  ของวันแรมทางช่วง  21  ส.ค - 6 ก.ย   อยู่ค่ะ................

แหมว่าป้าดวงอ่านได้เพลิดเพลินแล้ว เจอของอาม่ายิ่งสนุกขึ้นไปอีกแน่ะ อยากรู้จักอาม่าคนไหนคะ แล้วเมื่อไหร่จะได้ดูรูปแบบเต็มๆ 

                อยู่วังเวียง 3  คืน  อาม่ากินสับปะรดปั่นทุกวันเลย   วันละ  2 -  3 แก้ว  อร่อยชื่นใจจิงๆ   ตกแก้วละ  5,000 กีบ  ก็ประมาณ  20  บาท  หมอต่วนซื้อโรตีกิน  เพื่อนๆแย่งกันคนละหนุบคนละหนับ  สนนราคาน่าจะอยู่ที่  40  บาทนะถ้าจำไม่ผิด

                  ที่วังเวียง  ในตัวเมือง  หน้าตาคล้ายสถานที่ท่องเที่ยวของไทยที่มีฝรั่งไปเที่ยวเยอะๆ    มีนวดมีสปาเยอะแยะ   วันที่สาวตาลไปสร้างวีรกรรม   อาม่า+สาวจุ่น ไปลองกินส้มตำ กะ เนื้อทอดดู           ส้มตำเค้าไม่หลากหลายเครื่องไม่เยอะเหมือนบ้านเรา ( ของเรามีหลากหลายและน่ากินกว่าเยอะ)  เค้ามีแต่ปลาร้า  ไม่เห็นมีกุ้งแห้งเลย         แต่เก็นไม่ค่อยมีเครื่อง  แต่พอตำออกมาแล้วก็โอเค     ปกติไม่กินปลาร้า   แต่มาเมืองเค้าก็ต้องลองดู  ปลาร้าเค้าไม่ค่อยมีกลิ่นรุนแรง  ส้มตำไม่ค่อยมีกลิ่นปลาร้า  เนื้อทอดไม่ค่อยอร่อย   ไม่ค่อยมีรสชาดเท่าไหร่               แต่สำหรับส้มตำกะเนื้อทอดของร้านนี้  จะเอาเป็นบรรทัดฐานของทุกร้านไม่ได้                ร้านอื่นอาจมีเครื่องมากกว่า        และเนื้อทอดอาจอร่อยกว่า              แต่สำหรับไส้อั่ว  ต้องยืนยันว่าอร่อย  ไม่ว่าจะเป็นไส้อั่วของร้านหรู  หรือของร้านในตลาด       ทั้งที่วังเวียงและหลวงพระบาง  อาม่าชิมมาหมดแล้ว   ขอยืนยัน.....

                   เรื่องของกินนี่ต้องยกให้ไทย     เวลาต้องพลัดถิ่น   อาม่านึกถึงเมืองไทย   และรักเมืองไทยขึ้นเยอะเลย..... บ้านเราของกินเยอะ    มีสารพัด  มีขายกันทั้งวันทั้งคืน     ผลไม้ก็มีสารพัด   มีตลอดปี     ไม่อดตายแน่........ 

                         ขอย้อนอดีตอีกนิด...ระหว่างรอ...........หิอ.......ปลาหมึกลวกตัวนั้นเนื้อเหนียวชะมัด......โยนให้ไอ้ทองคำกิน...มันค้อนให้ 1 ที   แล้วสบัดก้นเดินหนีไปเลย.....( อันนี้..."อำ" เฉยๆ   ตอนนี้ไอ้ทองคำตัวจริง      ถูกพรากไปอยู่ลำพูน...ปู๊นแล้ว......ฮือ...ฮือ......)

                         จากบริษัททัวร์ที่เวียงจันท์   คุณสายสวาท ขับรถไปส่งเราที่ " ถาวรสุข รีสอร์ท" ที่วังเวียง   ระหว่างทางแวะเข้าห้องน้ำที่ตลาดข้างทาง............โหย............ค่าเข้าห้องน้ำสาธารณะ  10  บาท.....จะบ้าตาย...  คิดว่าฟังผิด   ถามพวกเราก็บอกฟังไม่ผิดหรอก.........โหดจริงๆ.....

                        มีเรื่องจะเตือนว่า......ใครที่ชอบกินขนมก๊อบแก๊บ   กรุณาซื้อจากเมืองไทยนะคะ    ถ้าไปซื้อที่โน่น   จะกลายเป็นซื้อของไทยในราคาที่แพงกว่า.....ก็มันเป็นของนอกนี่คะ....ไปเจอกล้วยหน้าตาคล้ายกล้วยไข่บ้านเรา   แต่ลูกใหญ่กว่า    ดูหน้าตาไม่น่าอร่อยเท่าไหร่   ผิวตกกระด่างๆดำๆ เริ่มจะงอมแล้ว  ตกหวีละ  20  บาท  ก็แพงนะ   จำไม่ได้ว่าใครบอกกล้วยรสชาดไม่อร่อย ก็เลยไม่ซื้อ.....ว่าจะลองกินซะหน่อยเลยเปลี่ยนใจ   เพราะไม่สวย..และแพง....งงๆอยู่เหมือนกัน   ของกินของใช้ที่ลาวจัดว่าแพงสำหรับคนลาว   ในขณะที่เงินเดือนของคนทำงานค่อนข้างต่ำ   แล้วเค้าจะอยู่ได้ยังงัย....

                       "ถาวร รีสอร์ท"  อยู่ริมแม่น้ำซอง  ซึ่งอยู่หน้าเทือกเขาหินปูน   วิวสวย  ที่พัก ...โอเคเลยค่ะ......ด้านหลังห้องพัก  มีระเบียง+เก้าอี้นอนยาวสีขาวสวยงาม   ที่นี่อาหารก็อร่อย    เราไปอยู่กันอย่างราชา  กินอาหารทีละหลายแสน (กีบ......5555)   ที่วังเวียงอากาศดี  วิวสวย   มีรีสอร์ทสวยๆหลายที่   ฝรั่งไปอยู่เยอะ   ส่วนใหญ่เป็นพวกวัยรุ่น     คนลาวน่ารัก    ยิ้มง่าย   อัธยาศัยดี   ภาษาพูดคล้ายภาษาอิสานบ้านเฮา....แต่เค้าพูด" เจ๊า" เหมือนคนเหนือ...แปลกดี   อยู่ที่ลาวเหมือนอยู่เมืองไทยเพราะภาษาและหน้าตาคล้ายเรา   แต่ผู้หญิงลาวสวยๆเยอะ   ผิวออกขาว....อ๊ะๆ  นู๋ปลา  นู๋นุ้ย  นู๋ตาล อย่ายอมๆ

                     ขอแทรก...ขณะรอรูปและเรื่องราวจากนู๋นุ้ย กะนู๋ปลานะคะ....

                     พอนั่งรถไฟไปถึงฝั่งลาวแล้วก็เห็นรถตู้ของเราจอดรออยู่แล้ว    มีรถไม่กี่คันที่จอดรอผู้โดยสาร   หลังจากขึ้นรถแล้วก็มีการรายงานตัวของพลขับ และการสัมภาษณ์ของพวกเรา   คันเรานี่ไม่กระจอกเลยนะ.....หนุ่มน้อยรูปร่างบอบบาง.........พลขับของเราชื่อกระต่าย  จบปริญญาตรีจากจีน   ได้ทุนจากรัฐบาล (ช่วงนี้ไม่ได้จดรายละเอียดเกี่ยวกับ ท้าว(นาย) กระต่ายเท่าไหร่   เพราะเสียงแกเบาเป็นช่วงๆ     รอเพื่อนร่วมทางมาช่วยให้ข้อมูลละกัน....)   กระต่ายเป็นเด็กหนุ่มอารมณ์ดี    ช่างคุย   มุขเยอะ   ระหว่างขับรถไปส่งเราที่ร้านอาหารที่เวียงจันท์   และออกจากร้านไปที่บริษัททัวร์  ก็เล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยให้พวกเราฟัง..........

                   กระต่ายบอกว่า.....รัฐบาลลาว  ห้าม บริษัทหรือร้านค้า....ขายสินค้าผ่อนส่ง....เด็ดขาด.....เพราะไม่อยากให้ประชาชนเป็นหนี้    รถ และสินค้าทุกอย่างต้องซื้อด้วยเงินสด........ฟังแล้วก็ให้แง่คิดอะไรบางอย่างนะ..........

                  เฮ้...............สเปนครองบอลบ่อยจัง.....เหจียวนิ....อิอิอิ.................เฮ้อ.......หัวใจจะวาย..............สเปนมีโอกาสทำประตูอีกแล้ว......เหจียววุ๊ย...............อ่า.........พลาดอีกตามเคย........เยอรมันได้ลูกแล้ว.........โอ๊ะ.....ๆ..........พลาด....................สเปนบุกอีกแล้ว.....................พลาด.........เยอรมันได้ลูก......ส่ง........ยิง.................ว๊าว.......เกือบไปแล้ว...............สเปนได้ลูกเตะมุม....สเปนโหม่ง...........เข้าประตูไปแล้ว.....1  ประตูต่อ 0.....โอย.........ขอโทษค่ะ...............เยอรมัน.......โอย.........  เด๋วจะไปลวกปลาหมึกกินก่อนค่ะ......ฮือ...ฮือ........,มีใครอยากกินปลาหมึกบ้างมั๊ยคะ.....

หวัดดีตอน เกือบตี 1 ค่ะ ป้าดวงของเด็กๆ..........

                   แย่จังที่ตอนเข้ามาไม่ได้ทักทายคุณดวงเลย    เป็นยังไงบ้าง  ดีขึ้นแล้วยังคะ   ไปลาวด้วยกันถึงได้รู้ว่าคุณดวงเป็นคนที่อดทนจริงๆ    ขอให้หายเร็วๆนะคะ........................

                   อืม...........เขียนมาก็ตั้งเยอะ  ลืมไปได้งัย........ต้องขอบคุณ  สาวน้อยแรมทางทั้งสาม   ที่จัดการทุกอย่างให้พวกลุงๆป้าๆ กับอีก 2 พี่ (พี่จุ่น กะ พี่ ต่วน ของนู๋ๆ)  ได้ไปเที่ยวพักผ่อนอย่างมีความสุขที่ลาว  เมื่อ 21-28  มิ.ย  ที่ผ่านมา   พวกเราได้ความประทับใจกลับมามากมาย.....แม้อาม่าจะไม่ได้ร่วมกิจกรรมทุกกิจกรรม   แต่ก็ happy  ไม่น้อยหน้าคนอื่นๆ ... แม้จะมาตายตอนจบ   เพราะลืมตัวว่าตัวเองแบกไข้มาด้วย  ไอ้ความที่พอเจออากาศร้อนๆ (น้อยกว่าบ้านเรา)  เจอน้ำตก...ก็แถเข้าใส่.........ไปนอนแช่น้ำตกตาดกวางสี......... ก็น้ำสีฟ้าสวยซะขนาดนั้น......แล้วน้ำก็เย็นได้ใจ.........ลืมตัวลืมวัย....ไปนอนแช่น้ำ...........ให้น้ำกระแทกหัวหระแทกหลังให้สะใจไปเลย..............ก็เลยได้ไข้แถมกลับมา...............ดีที่หมอต่วนขอร้องแกมบังคับให้กินยา.........ก็เลยอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว.....  รูปหมู่ที่แปะอยู่...เป็นตอนขากลับ....ตอนนั้นไข้ขึ้นแล้ว    นั่งรถหนาวอยู่คนเดียว........แหะๆ........ไม่เจียมเลย...

                  สมาชิกที่ไปด้วยน่ารักทุกคน......แม้จะเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก (สำหรับ อาม่า)......ความอ่อนโยน ..... ความจริงใจ .....ความเอื้ออาทรกัน....อาม่าได้รับมาเต็มเปี่ยม..........ต้องขอบคุณทุกคนอีกครั้งค่ะ.........

อาหารลาวที่ป้าขอนำเสนอ...

            สลัดผักน้ำค่ะ..สุดยอด ผักน้ำเป็นผักพื้นบ้านของลาว สีเขียวต้นเล็กๆคล้ายผักชีที่เลี้ยงไม่โตบ้านเรา กลิ่นไม่ฉุน ..ไปแล้วอย่าลืมสั่งมากินกันล่ะ..สุดยอดดดดดสำหรับคนชอบผัก

           แล้วอย่าลืมไปซดกาแฟที่ร้านประชานิยมด้วยนะคะขอบอก...สำหรับปาท่องโก๋ขอให้หิ้วไปด้วยจากเมืองไทย..รสชาดเป็นอย่างไร ต้องถามหมอต่วน..55555

           และขอคอนเฟิร์มน้ำสับปรดปั่นอร่อยจริงๆๆๆๆ

อาหารที่ไม่ควรสั่งคือ..ยำไข่ค่ะ...เป็นยำไข่ต้มที่มีรสชาติไม่อยากบรรยาย..อิอิ...

                   ผลไม้อีกอย่างของลาวที่อร่อย.....ข้าวโพดค่ะ.........ข้าวโพดพันธุ์พื้นเมืองนี้แหละ......ต้มร้อนๆ...ที่ตลาดข้างทาง....อร่อย...นุ่ม....หวานตามรสชาดของข้าวโพดพื้นเมือง....อาม่าว่าอร่อยนะ.....

                   อ้อ.....มีอีก.....อันนี้เป็นผลไม้ที่ไม่ต้องซื้อ....แต่ต้องเพนียว.....แล้วเด็ด.....เพราะมีปลูดข้างบ้าน...ข้างทาง.....ออกลูกเยอะไปหมด   ลูกแดงๆหล่นเต็มใต้ต้น...............................อ๊ะๆ....อยากรู้ละซิ.................เฉลยค่ะ.....................ตะขบค่ะ....ตะขบ......อาม่าเป็นโรคจิต   เห็นต้นตะขบเป็นไม่ได้   ต้องไปกะเรียกะราด.......เหนี่ยวกิ่งแล้วเด็ด........ก็หือ........ที่ลาวนี่เค้าไม่สนใจใยดีมันเลย    ไม่ค่อยมีคนกิน (หมอต่วน....ช่วยเช็คให้ที....กินแล้วเป็นอันตรายป่าวเนี่ย....) อาม่าชวนเพื่อนๆที่ไปด้วย(ทั้งเพื่อนรุ่นพี่  รุ่นน้อง  รุ่นหลาน)  มาหัดกินลูกตะขบกัน...........และก็ประสบความสำเร็จในชีวิต.....เพราะมีคนกินแล้วชักเหมือนกัน......ชักติดใจน่ะ.......555   ทีนี้เดินไปทางไหน..เจอต้นตะขบ  ก็จะมีอาการเดียวกัน   เหนี่ยวกิ่ง....เด็ด.....ใส่ปาก....เหนี่ยว...เด็ด...เก็บใส่เป๋า...แล้วกิน.......เป็นที่สนุกสนาน.....คนลาวมองๆ   เลยลองถามดูว่าคนลาวไม่กินเหรอ    เค้าบอกว่า....กิน....เด็กๆ กินกัน.....อ้าวเวรละตู........แย่งเด็กกินซะแล้ว......แต่เด็ดให้เด็กลาว   เด็กลาวไม่เอานะ   คงเบื่อ.........อ่านแล้วอย่าเพิ่งค่อนแคะนะคะ....ปกติบ้านเราก็มีต้นตะขบ  มีลูกตะขบ   แต่นกชอบกิน   ไม่ค่อยเหลือลูกแดงๆให้คนกินหรอก.....ถึงเหลือก็ไม่กล้ากิน....เกรงใจนก....(จิงๆน๊า....).....แต่ที่ลาว..............ขอนินทา..................คนลาวกินสิ่งมีชีวิตทุกชนิด  (อ้อ.....ยกเว้น คน+แมว )  ตามตลาดนัดข้างทางมักจะมีสัตว์ป่ามาขาย  และเค้ากินนกทุกชนิดที่จับได้.....กินจนในธรรมชาติแทบจะไม่เห็นนกเลย  แม้แต่นกกระจอกก็ไม่ได้มีมากเหมือนช้านเรา.....อย่างนี้  ถ้า ผู้ว่า กทม  จะมีนโยบายเอานกพิราบที่สนามหลวงมาปล่อย   คนลาวคงขานรับกับอาหารจานพิเศษนี้แน่ๆเลย.....อาม่ายามว่างชอบเข้าป่าไปดูนกกะเพื่อน.......มาลาวคราวนี้สะเทือนใจจริงๆ (ผิดกับที่อินเดีย   เค้าไม่ฆ่าสัตว์ที่ไม่เลี้ยงเพื่อเป็นอาหารเลย  นกที่นั่นพบเห็นและดูได้ง่ายมาก)  คิดดูข้างทางตามทุ่งนาในลาว   มีสัตว์อยู่ 2 ชนิดเท่านั้นที่เห็น.....คือ คน กับ ควาย  ที่ลาวนี่ ( เวียงจันท์  วังเวียง  หลวงพระบาง )  อย่าฝันว่าจะได้เห็น นกเอี้ยงเกาะหลังควาย เลย......  นกยาง (นกกระยางที่เราเรียกๆกัน) นกกระเต็นที่เรายังเห็นในทุ่งนาบ้านเรา ( แถว อิสานบ้านเราก็ไม่ค่อยเห็นนกยางกันแล้ว)  ไม่มีให้เห็นในลาว.....เฮ้อ......ปวดตับ.......อาม่าขี่จักรยานไปตลาดวังเวียง  ไม่ได้เข้าไปลึก  แค่ริมๆตลาดสดก็มีตัวอ้นใส่ในภาชนะที่สานด้วยไม้ไผ่ขนาดพอดีกับตัวอ้น   เรียกว่าอ้นไม่มีสิทธิเคลื่อนไหวร่างกายเลย  นอกจากหายใจ   มีบางตัวน้อยใจ  ไม่ยอมหายใจ  ก็จะถูกปล่อยให้ออกมาลอยนวลนอนกองอยู่บนแผงที่ขาย.....เศร้าน่ะ......จบดีกว่า......

.............เรื่องอาหารต่อ................

                          ใครชอบข้าวเหนียวมะม่วง................แล้วเกิดอารมณ์......อยากกินที่ลาว...........................อย่า........อย่าเด็ดขาด.....ถ้าข้าวเหนียวมะม่วงของลาวเค้าทำแบบนี้กันทั้งเมืองละก็......................พูดได้คำเดียวว่า...."อย่า"......วันที่พวกเราไปกินอาหรมื้อเย็นกันที่นอกรีสอร์ทที่วังเวียง    เห็นในเมนูมีข้าวเหนียวมะม่วง   ด้วยความอยากกิน.....สั่งเลย  พวกเราสั่งกันสามสี่คนมั๊ง    กินข้าวเสร็จก็......อือ.....ตบด้วยของหวานดีฝ่า........พอเค้าเอามาเสริฟ.........อาม่าเห็น........แทบตกเก้าอี้............โอ.......พระเจ้าจอร์จ.......มันแย่มาก..........ฮ่วย......อิหยังกันนี่..........ข้าวเหนียวมะม่วง....หน้าตาเหมือนข้าวเหนียวเปียกบ้านเรา........แค่เห็นก็สามารถสัมผัสความแหยะแฉะของมันได้.......อุแม่เจ้า.......ข้าวเหนียวแฉะๆที่ถูกราดจนชุ่มฉ่ำด้วยน้ำกะทิ(สงสัยกะทิกล่อง)....บรื๊ยยยย......มีเศษมะม่วงสุก...(ไม่ปรากฎสัญชาติว่าเป็นพันธุ์อะไร...)....ซุกซ่อนอยู่ใต้ข้าวเหนียวเละๆ.............อื๋ยยยยย.......พระเจ้า.......อาเล่าม้า.......อากงกง.....ช่วยอาม่าด้วย............ดาวรับไม่ได้ๆ

            สับปะรดที่เป็นสับปะรด....และไม่เป็นสับปะรด..........สับปะรดทีนี่อร่อยมากกกกกกกกกกก.....หน้าตาเหมือนสับปะรดศรีราชาบ้านเรา   ลูกใหญ่หน่อย   ถ้าซื้อที่ตลาดหรือที่เค้ากองขายเยอะๆ   หลายร้านเค้าบริการปอก+หั่นให้ด้วย  ตกลูกละแค่ 20   บาท-30  บาท (ก่อนซื้อถามราคาให้แน่ใจก่อน)   ความอร่อย   แม่ช้อยไม่ต้องมารำ   เชลล์ไม่ชวน....ก็ควรชิม....ของเค้าอร่อยมากกกก...หวาน....ฉ่ำ.....เป็นผลไม้ที่อาม่าชอบกินมากที่ซู๊ดที่ลาว...............แต่ใครที่ชอบสับปะรดและติดใจในรสชาดของมัน....เวลาสั่งสับปะรดปั่น...ต้องย้ำกับคนขายว่าใส่สับปะรดอย่างเดียว  ซึ่งส่วนใหญ่ร้านข้างทางก็ไม่มีปัญหา  แต่ตามร้านอาหารที่ออกหรูๆหน่อยได้โปรดย้ำกับพนักงานให้ดีว่าใส่แต่สับปะรดอย่างเดียว   ห้ามใส่อย่างอื่นมาด้วย   เพราะไปกินร้านนีง   เค้าเอาสับปะรดมาปั่นกับกะทิ(น่าจะกล่องนะ)......อื๋ยยยย....อันนี้ดาวก็รับไม่ได้ๆๆ   บางคนก็ชอบ...แล้วแต่ความชอบ  ว่างั้นเถอะ......เฮ้....ตาล.....ไปกินสับปะรดปั่นกัน........โห....ไปเที่ยวกันตั้งหลายวัน   เพิ่งรู้ขากลับที่วังเวียงว่า  ไอ้ลูกตาลก็ชอบ สับปะรด ปั่นแบบอาม่า    เด๋วเจอกัน อาม่าจะเลี้ยงน้ำสับปะรดปั่นไห้อิ่มไปเลยจ้ะ 

                ไหนๆก็หลวมตัวเข้ามาแล้ว     ก็ขอคุยต่ออีกนิดนะคะ...... 

                                 มาคุยเรื่องอาหารกันนิดนึง  

                   ไส้อั่วลาว  อร่อยดี   ถ้าไม่ยึดติดกับรสชาดแบบไทยยๆ   เพราะ  ไส้อั่วลาว  รสจะอ่อนกว่าของเรา  เผ็ดน้อยกว่า  ใส่เครื่องเทศน้อยกว่า    อาม่าว่าของเค้าก็อร่อยดี   ถ้าเป็นไส้อั่วของชาวบ้าน  เค้าจะไม่บรรจุหมู+เครื่องเทศไว้ในไส้   แต่จะทำเป็นแผ่นเหมือนหมูสับชุบแป้งทอดบ้านเรา      แล้วนำไปทอด   ราคาตามท้องตลาดก็แผ่นละ  5  บาทไทย (แม่ค้าบอกมา  อาม่าไม่รอบคอบ  ไม่ได้คิดเป็นเงินลาวว่าแพงมั๊ย    ถ้าเห็นว่าเมื่อเป็นเงินไทย...ไม่แพง....ก็ซื้อเลย   มีบางคนบอกว่าบางทีแม่ค้าลาวเห็นไม่ใช่คนลาว   ก็จะขายแพงกว่าคขายคนลาว   ก็ทีใครทีมันละ....)   ก็อร่อยนะ   แต่สำหรับอาม่าชอบของไทยอาม่าชอบมากกว่าเพราะแก่แล้ว.....ชอบอาหารที่มีเครื่องเทศเยอะ  ชอบอาหารรสเผ็ด   ไส้อั่วลาวไม่เผ็ดมาก  แต่ก็ถือว่าอร่อยเหมือนกัน....

...................ไปลาว.....ได้อะไรมาเยอะ........นอกจากภาษาที่น่ารักๆของคนลาวแล้ว...( ก็เพิ่งรู้ว่า  สัญญาณไฟจราจรน่ะ....ถ้าไฟแดง  เค้าเรียกไฟอำนาจ.....  ไฟเขียว  เค้าเรียกไฟเสรี....ถ้าไฟเหลือง   เค้าเรียกไฟวัดใจ (ถ้าจดผิด  หนูๆมาแก้ให้อาม่าด้วย)....)............อาม่าจดไว้เยอะ....จะค่อยๆปล่อยของ........แถมเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยอีดเยอะ........

.................คนลาวบอก....ควายไทย  แข็งแรงกว่า ควายลาว  เพราะ..........555.....ใครรู้   ยกมือขึ้น....... 

                แล้วก็   คนลาวเติอนคนไทยทุกคนว่า............................ไปลาวแล้ว....................อย่าไปบอกคนลาวว่า..."ขอดูของ".....เด็ดขาด.....เป็นเรื่องแน่.........555555555555......อยากรู้ว่าทำไม.......ถามสาวน้อยทั้งสี่ดู ( สาวปลา  สาวต่วน  สาวนุ้ย  สาวตาล )

........แหะ..แหะ...รายละเอียดเป็นเช่นนี้เองหรือ.........เห็นหน้าทุกคนตอนกลับจากล่องเรือ....ท่าทางจะเหนื่อย  เลยไม่ได้ซักมาก     ก็รอให้เล่ากัน  คนโน้นพูดที  คนนี้พูดที   อาม่าก็ปะติดปะต่อเรื่องราว    แต่......โห....มาฟังป้าดวงเล่าตอนนี้   เห็นภาพเหตุการณ์ชัดแจ๋ว   เห็นหน้าไอ้เจ้าลูกตาลของอาม่าชัดเจนเลย.........เฮ้อ.......นี่ถ้าไม่ได้ความสามารถพิเศษแบบ "ลิงเรียกพี่" ของไอ้เจ้านู๋ตาลแล้วละก็.....ขากลับใครจะช่วยอาม่ายกกระเป๋าขึ้น-ลงรถไฟด้วยล่ะเนี่ยะ............ดวงอาม่ายังดีอยู่นะเนี่ยะ.......อ้าว...!!!!!?????.....ซะงั้น..........

.................ม่ายอยากบอกเลยว่า...ไปทริปกะเขาด้วย.....แต่เหมือนไม่ได้ไป...เพราะพลาดเหตุการณ์สำคัญในชีวิตแบบนี้ไป.........ด้วยความที่นั่งทอดอารมณ์จนสุกแล้วสุกอีก   เห็นแม่น้ำซองไหลแรงในระดับหนึ่ง     ตั้งแต่วันแรกที่ไปถึง   อาม่าเพิ่งออกจากป่าที่เขาอ่างฤาไน มาหมาดๆพร้อมอาการทอลซิลอักเสบ  มีไข้อยู่ด้วย   ก็เลยประเมินตัวเองว่า...มิสมควร...มิสมควร ...ที่จะอาจหาญไปล่องเรือกะเขา   เพราะกลัวจะกลายเป็นตัวถ่วงความเจริญของหมู่คณะไป     ก็เลยสละสิทธิ์ไปขี่จักรยานเที่ยวเมืองแทน.......เลยบอกกะหนูนุ้ยกะหนูปลาว่า  วันล่องเรือ  อาม่าขอสละสิทธิ   ตอนกินข้าวเช้าก็นั่งมองน้ำแล้วก็เป็นห่วงเหมือนกัน     อาม่าเข้าป่าบ่อยเรื่องฝนตกแล้วมีน้ำป่าเป็นเรื่องที่ต้องระวังมากๆ   ก็ยังบ่นๆอยู่ว่าเมื่อคืนฝนตกหนัก   แล้ววันล่องเรือก็ยังมีฝนตกพรำๆ  น้ำในแม่น้ำไหลแรงมาก   จะไปล่องเรือกันได้มั๊ยเนี่ย.......แต่ก็คิดว่า....เจ้าของเรือซึ่งเค้าคุ้นเคยกับเหตุการณ์อย่างนี้   คงประเมินสถานการณ์ได้ดีกว่าเรา   ว่าควรไปหรือไม่.....ยังพูดกะสาวจุ่นอยู่....คอยเงี่ยหูฟังว่าเมื่อไหร่จะกลับกัน    พอได้ยินเสียงห้องป้าดวงกลับมาแล้ว   ทักทายกันป้าดวงบอกก็สนุกดี...(ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องนู๋ตาล)  ก็....โอเค....สบายใจแล้ว...แต่ตอนกินข้าวเย็นกัน .....กลุ่มซิ่งทั้งหลายเล่าวีรกรรมให้ฟังก็สนุก+ลุ้นไปด้วย......

กิจกรรมโลดโผนทั้งหลาย หรือที่ไม่โลดโผนแต่ต้องเปียก ต้องเลอะ แบบถ่ายรูปไม่ได้น่ะ นุ้ยพลาดหมดค่ะ เพราะอยากเก็บภาพบรรยากาศมากกว่า อีกอย่างก็ไม่ได้ใจรักด้วยแหละ เลยยินดีเป็นผู้สังเกตุการณ์ค่ะ

แต่ขอแก้ข่าวนิดนึงนะคะ สำหรับรายชื่อผู้ร่วมกิจกรรมผาดโผน ไม่ใช่ลุงแม็คนะคะ เป็นลุงสุนทรค่ะ ลุงแม็คน่ะ ก็อยากเล่นอยู่ แต่ป้าเล็กห้ามไว้ค่ะ เพราะลุงแม็คหลังไม่ค่อยดีค่ะ

นุ้ยเป็นตากล้องค่ะ

จริงค่ะป้าดวง รายชื่อถ้าให้เดาก็ไม่พลาดอย่างป้าดวงว่า เจ้าตาล หมอต่วน ปลา ลุงแม็ค ทำไมขาดนุ้ยไปได้ล่ะคะ หรือว่าเป็นตากล้อง

ยังมีวีรกรรมแบบเบาะๆ..

                          ระหว่างทางสักครึ่งระยะทางได้  เป็นคุ้งน้ำที่เขาคงจัดไว้ให้พวกฝีพายได้พักและเล่นกระโดดน้ำกัน..ส่วนมากจะเป็นพวกฝรั่ง..มาพักดื่มเบียร์กัน เราก็แวะพักกันตรงนี้

                           เขามีระเบียบอยู่ว่าหากใครซื้อน้ำดื่มที่แม่ค้าร้านใดก็ได้สามารถที่จะกระโดดสไลเดอร์ หรือเชือกสลิงได้ฟรีทั้งวัน..มาลองทายกันว่าใครเล่นมั่ง

                 ใช่ ..เลย  ที่ไม่พลาดก็หนูตาลของเรา ปลา หมอต่วน และก็ลงแมค สูงและหวาดเสียวมากๆๆ...ถ้าจะดูรูปต้องรอให้นุ้ยเอามาลงให้ดูนะจ๊ะ..

อิ อิ ขอบคุณนะคะป้าดวงที่มาเล่ารายละเอียดให้ฟัง รอหนูปลาอยู่ตั้งนานไม่มาเล่าซะที

ตกลงวีรกรรมของเจ้าตาลเป็นเช่นนี้เองใช่ไหมคะ

เฮ้อ โล่งอก

อ่านป้าดวงเล่าแล้วตื่นเต้นตามไปด้วย

เห็นคาตาขนาดนั้นใครจะไม่ตกใจนะคะ แถมยังมองไม่เห็นตัวต้นเหตุอีกด้วย(ที่ว่ายน้ำไปเกาะเรือลอยตัวสบายไปแล้ว)

ย่อมต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา

น่าตีเจ้าไกด์จริงๆ ที่พูดว่าช่วยไม่ได้ ก็คงหมายความว่าช่วยเรือของเขาไว้ไม่ได้ อิอิ

แม่น้ำซอง วังเวียง สปช.ลาว

23 มิ.ย.53

เรื่องที่ต้องจดจำ...

                วันนี้เราล่องเรื่อสนุกมาก ป้าลงเรือลำเดียวกับป้าเล็ก(นั่งเป็นคุณนายทั้งคู่เพราะต่างก็พายเรือไม่เป็น) โดยมีพ่อไกด์ชื่อดวงเหมือนกันซึ่งทำหน้าที่พายงัดพา 2 เฒ่าล่องแม่น้ำซอง...สนุกและหวาดเสียวมากยามเจอแก่งน้ำ น้ำวันนั้นก็แรงเหลือเกิน ด้วยมีฝนตกมาทั้งคืนน้ำป่าก็เลยไหลมาสมทบด้วย เราล่องเรือกันมาเกือบถึงที่พักแล้วล่ะ  ก็เจอสะพานที่ชาวบ้านเขาสร้างไว้ด้วยไม้ประมาณเสาเข็มต้นย่อมๆ สูงพ้นน้ำประมาณ 1 ศอก พ่อดวงพาป้าลอดสะพานมาได้แล้ว และก็หันกลับไปบอกร่องน้ำแก่ลูกทีมที่พายตามมาอีกหลายลำ ป้าก็หันไปทันเห็นเรือของตาลกะพ่อหนุ่มตาน้ำข้าวกำลังเข้าชนสะพานพอดี ป้าเห็นตาลตกน้ำตรงเสาสะพานพอดี พ่อดวงร้องว่าเรือทับ เรือทับ ผู้หญิง แล้วเขาก็รีบหันเรือกลับไปที่เกิดเหตุ แล้วป้าก็มองไม่เห็นอะไรอีกนอกจากเรือของตาลที่พับหักคาเสาสะพาน พ่อตาน้ำข้าวก็เกาะสะพานอยู่..ตาลไปไหนไม่รู้ พ่อดวงของป้าก็รีบจ้ำเรือไปที่ใต้สะพานแล้วเขาก็กระโดดขึ้นสะพานไปตรงที่เกิดเหตุ ก่อนไปสั่งป้าว่า..พี่ดวงจับสะพานไว้แน่นๆนะ...ด้วยความที่พายไม่เป็นและก็ตกใจ เหอะ...เหอะ.. ป้าเกาะสะพานไว้แน่น...2 คนกะป้าเล็กเรียกหาตาลเป็นการใหญ่ บทสวดมนต์ที่นึกได้ทั้งหมดพลิกตำรามาท่องเกือบทุกบท... พอพวกไกด์เดินมาเราก็ถามว่าช่วยได้มั๊ยเขาก็ทำหน้าเศร้าแล้วก็ส่ายหัวบอกว่าไม่ได้  ติดคาเสาสะพานอยู่....ป้าก็ยิ่งใจไม่ดีใหญ่..สงสารตาล โถไปไหนๆมาได้หัวเห็ดเจ็ดย่านน้ำ จะเอาชีวิตมาทิ้งเสียที่ลาว... ป้าจะไม่เที่ยวแล้ว... แล้วจะเอาตาลกลับบ้านอย่างไร...แล้วจะบอกพ่อแม่ตาลว่าอย่างไร....โอ๊ยป้าคิดเสียใหญ่โต...จนกระทั่งไกด์เขามาลากเรือป้าเข้าตลิ่ง(หลังจากให้ป้าเกาะสะพานอยู่ลำเดียวกลางแม่น้ำนานมาก) จึงได้รู้ความจริงว่า..เจ้าลูกตาลหลังจากเรือตัวเองคว่ำก็หันไปคว้าเรือของนุ้ยกะปลาไปขึ้นฝั่งสะบายเฉิบไปแล้ว...ความฝันอันบรรเจิดของป้าก็เลยจบลงแบบโล่งอก....

แต่อะไรก็ไม่แค้นเท่า  พ่อดวงและบรรดาเพื่อนๆที่ไปดำผุดดำว่ายตรงเรือจม  มันเอาจริงเอาจังจนเราคิดว่ามีเหตุร้ายเกิดขึ้น..แต่จริงๆแล้วเขาเสียดายเรือราคา 45,000 บาท หาได้ห่วงชีวิตป้าดวงกะป้าเล็กที่เกาะเสาสะพานอยู่กลางแม่น้ำไม่....เฮ้อ???????

....จบวีรกรรมล่องแม่น้ำซอง......

           ป้าดวง

อ่านแล้วสยองเลย ดีนะที่ไม่เป็นอะไร ยังว่ายน้ำมาเกาะเรือปลาได้

สุโค่ยจริงๆเจ้าตาล

อ้าวปลา ค่าพาย 2,000  แล้วค่าเรือล่ะเท่าไหร่ แล้วเจ้าตาลเป็นไงมั่งล่ะ แต่เจ้าตาลคงตั้งสติได้ดี เก่งซะอย่าง นะ งั้นก็ไม่ห่วงแล้วล่ะ

พี่อ๋อยดูวีดีโอนี้ดีกว่า ถ่ายบนรถ ทางไม่ค่อยโค้งนะเนี่ยช่วงที่ถ่าย
อันนี้แค่ จิ๊บ จิ๊บ.. อิอิ

วันพฤหัสบดีที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2553
ระหว่างทาง จากวังเวียงไปหลวงพระบาง 6 ชั่วโมง กับทางโค้งตลอดเวลา
แม่ฮ่องสอนว่าโค้งเยอะแล้วนะ เจอถนนไปหลวงพระบางแล้วละก็ชิดซ้ายไปเลย ถนนเค้าลาดยางดีอยู่หรอกค่ะแต่โค้งเยอะมากๆ ตัวเอียงซ้ายเอียงขวาตามแรงเหวี่ยงไปตลอดทาง เหอะๆสุดยอด

สวัสดีจ้ะพี่อ๋อย ตอนเจ้าตาลสร้างวีรกรรมน่ะ ถ่ายไม่ทันจ้ะ มัวแต่ตกใจกันอยู่น่ะ :)

ก่อนที่นุ้ยจะเอารูปมาลงให้ดูกัน
ปลามีของมาฝากเล็กๆน้อยๆจ้า