ขอบคุณทุกๆ กำลังใจจากลุงป้าน้าอาและพี่น้องพ้องเพื่อนทุกคนมากนะคะ นึกถึงสถานการณ์ตอนนั้นแล้ว สับสนวุ่นวายและตกใจมากๆ โดยเฉพาะตอนที่เครื่องบินเริ่มเคลื่อนตัวออก รู้สึกใจหายว่านี่พี่ปลาไม่ได้ขึ้นเครื่องจริงๆ หรือ แล้วเราจะยังไงต่อล่ะ ไม่เคยต้องนำคณะคนเดียว ภาษาก็ไม่แข็งแรงเท่าไหร่ แต่อ่อนแอไม่ได้ ต้องตั้งสติดีๆ เพราะเราต้องดูแลรับผิดชอบลูกค้าทั้งคณะ ในใจก็ยังคิดว่าถ้าเป็นทริปปกติที่พี่ปลานำคณะคนเดียว แล้วลูกค้าจะทำยังไง อย่างน้อยทริปนี้ก็ยังโชคดีที่นุ้ยไปด้วย ทุกอย่างอาจจะถูกลิขิตไว้แล้วด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างก็ได้นะ แค่ทุกอย่างผ่านมาได้ด้วยดี ก็ดีมากแล้ว

ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนที่เข้าใจสถานการณ์และช่วยเหลือกันอย่างดีที่สนามบินศรีนากาในวันนั้น ทั้งขั้นตอนต่างๆ ที่ยุ่งยากมากมาย และความล่าช้าในหลายๆ เรื่องเนื่องจากความไม่พร้อมเรื่องเอกสารซึ่งติดไปกับพี่ปลา แต่ก็ไม่มีใครหงุดหงิดหรืออารมณ์เสีย กลับพยายามช่วยกันทำทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อยโดยเร็ว เพื่อให้ผ่านพ้นจากเหตุการณ์ตอนนั้นไปเสียที ขอบคุณทุกคนจากใจค่ะ

อ่านแล้วสงสารปลากับนุ้ยจับใจ  ป้าแทบจะเข้าไปกอดปลากับนุยด้วย  เพื่อเป็นการปลอบขวัญและให้กำลังใจ ยามที่ได้เจอกันในที่สุด  ป้ารู้ข่าวว่าปลาตกเครื่อง  ก็ไม่คิดว่าปลาจะต้องเจอกับปัญหาเยอะแยะขนาดนี้    ให้ถือซะว่าปัญหาบ่มี บารมีบ่เกิด   ประสบการณ์จะช่วยสอนให้ปลากับนุ้ยแกร่งขึ้นกว่าเดิม  ป้าเป็นกำลังใจให้  ขวัญเอ๊ย ..ขวัญมา..และสู้..สู้..นะจ๊ะหลานรัก  (เขียนบทความได้ดีมาก   ดีกว่าหนังสือที่ป้าส่งมาให้อีกนะ  สุดยอด...)

ออมกับโยนั่งอ่านด้วยกัน เห็นภาพตามเลยค่ะ พี่ปลาเขียนได้ละเอียดมากเลย อดยิ้มไม่ได้ เวลาพี่พูดถึงพี่นุ้ย พวกเราสัมผัสได้ถึงมิตรภาพที่อบอุ่นมากๆ ดีใจที่พี่ได้พบเจอกับคนดีๆ มีน้ำใจตลอดการเดินทางที่น่าตื่นเต้นนี้ ถึงเหตุการณ์นี้จะไม่ได้ผ่านไปอย่างราบรื่น แต่พี่ก็ยังสามารถเดินไปถึงจุดหมายปลายทางได้ ถึงจะไม่ตรงดิ่งนัก แต่การที่เราเจอกับทางคดเคี้ยวบ้าง ก็ทำให้เราได้เรียนรู้ ได้มีประสบการณ์ใหม่ เป็นการทดสอบตัวเองได้อย่างดีทีเดียวค่ะ และตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ เราก็ยังสามารถแก้ไข เริ่มต้นใหม่ให้ดีกว่าเดิมได้ค่ะ ^^

รักและคิดถึงพี่ๆ

อ่านแล้วเสียสุดซึ้งและเสียน้ำตาอย่างมากมาย สงสารมากคะ สงสารจากใจจริง การประสบห์กับสิ่งที่คาดไม่ถึงหรือหรือสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้(มันแย่มากๆ)พี่มารู้ก็ตอนเครื่องลงที่ศรีนากาแล้วและมองหาปลาก็ไม่เห็นเห็นแต่นุ้ยกำลังวุ่นถึงสารพักวุ่นวายอย่างมากกับเจ้าหน้าที่ที่เราสื่อสารกันคนละภาษาที่พยายามไม่เข้าใจเราท่าเดียว นุ้ยบอกว่าพี่ปลาboardingpass หายกำลังจะตามมา พี่ก็คุยกับพี่หนิงว่าตอนนั่งคุยอยู่ด้วยกันยังเห็นปลาถืออยู่เลย พี่หนิงบอกว่าสงสัยจะทิ้งขยะไปพร้อมกับถุงเลย์แน่เลย ดีนะที่เป็นปลาถ้าเป็นลูกทัวร์คนอื่นหรือเราละที่ภาษาหรือการสื่อสารอย่างอื่นไม่ได้เลย...จะทำอย่างไร

       ขอเป็นกำลังใจให้คะน้องรัก

ป้านุชคะ - ขอบคุณมากๆค่ะ นุ้ยพูดเหมือนป้านุชเลย 55 เป็นนุ้ย นุ้ยจะทำยังไง ?? แต่ปลาแอบคิดแผนไว้แล้วล่ะ ตอนขึ้นเครื่องเค้าไม่ได้ตรวจพาสปอร์ต ปลาคงแอบเปลี่ยน Boarding Pass กับใครคนนั้น แล้วส่งเค้าขึ้นเครื่องไปเลย อิอิ แค่คิดนะ อย่าให้มันเกิดจะดีกว่า ปล. ปลาสั่งให้ตาลลบโพสต์ไปเองล่ะป้า ตอนนั้นหน้ามืดมันเขินและอายจังค่ะ แถมดุน้องไปอีกหน่อย ตอนนี้ตาลยังงอนอยู่เลยอ่ะ ^^

พี่ (Lisa) นุช - ขอบคุณค่ะ ขอโทษอีกร้อยตลบที่ทำให้ใจหายวาบ.. คงไม่เขียน comment อะไรเป็นทางการหรอกค่ะ (รู้สึกเหนื่อยเป็นหนักหนา) แต่นี่ว่าจะส่งลิงค์บันทึกนี้ไปให้เพื่อนๆพี่ๆที่ Jet Airways อ่านเล่นเป็นน้ำจิ้มซะหน่อย อิอิ

คุณ Nirnam - ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ ชื่นใจมากๆ มีแรงขึ้นมาเลย

พี่หนิงจ๋า - เดี๋ยวไปโคราชจะเอาทิชชูไปคืนนะ อิอิ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ รักพี่หนิงค่ะ ^^

 

ป.ปลา น้องรัก พี่หมดทิชชูไปหลายแผ่นแล้วนะจ๊ะ

ไม่มีอะไรจะพูด แต่ขอบอกว่าจะเป็นกำลังใจให้น้องๆตลอดไปค่ะ

1.  ขอยกย่องจากใจจริง ว่า เป็นยอดหญิง จริง ๆ ....ผู้หญิงไทยตัวเล็ก ๆ ในสถาณการณ์อย่างนี้ ในต่างแดน จิตใจมั่นคง และแน่วแน่ จริง ๆ

2.   สไตล์การเขียน ยอดเยี่ยม....... ถึงเวลาแล้วที่จะเป็นนักเขียนเต็มตัวได้แล้ว

3.  คนดี ๆ มี ศิลธรรม มีน้ำจิตน้ำใจ เสมอต้นเสมอปลาย พระคุ้มครอง

4. ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกลับกันในประเทศเรา?  ถ้า ปลาเป็นผู้หญิงอินเดีย พาลูกทัวร์มาเมืองไทยและเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ในเมืองไทย...........

ตอนที่นุ้ยร้องเสียงดังบนเครื่องว่าเกิดอะไรขึ้นและถามเผื่อมีใครเห็นboarding passของปลา หัวใจลูกทัวร์ก็เย็นวาบเหมือนกัน ต่างก็คิดไปว่าถ้าเป็นตัวเองจะทำยังไง หรือถ้านุ้ยไม่มาด้วย พวกเราจะเป็นยังไง ขณะเดินทางไปpahagramพอนุ้ยบอกว่าปลากำลังมา พวกเราก็ค่อยหายห่วงหน่อย พี่ว่าอย่างที่น้องปลาเขียนหน่ะ มันคือการเรียนรู้และสั่งสมประสบการณ์ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้ไม่แปลก และถ้าเกิดอีกครั้ง(หวังว่าไม่นะ)ปลาก็รู้แล้วว่าต้องทำยังไงบ้าง พี่อยากให้ปลาcommentจนท.สนามบิน(ไปยังหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อการพัฒนา) พี่ว่าไร้จิตเมตตา การตรวจเช็คpassport+ที่นั่งอีกครั้งมันไม่เสียเวลามากหรอก เพียงแต่มันไม่มีจิตอาสา พี่ว่าแขกบางคนไม่ค่อยrespectเรานะ อย่างไรก็ตามtripนี้สนุกมากเลย ตอนแรกคิดว่ามาคนเดียวจะเหงาแต่เปล่าเลยกลับตรงกันข้าม ป.ปลากะน.นุ้ยอายุยังน้อย ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ เรียนรู้และพัฒนาwanramtangต่อไปนะ KEEP GOING

พระเจ้าทดสอบและให้บทเรียนที่คุ้มค่ามากๆค่ะ ป้านึกย้อนกลับว่า ถ้าboarding pass ของนุ้ยหรือของลูกทัวร์คนอื่นหาย จะเป็นอย่างไร ปลาก็ต้องซื้อตั๋วเพิ่ม อยู่เป็นเพื่อนและจัดการ  ลูกทัวร์คนอื่นๆก็ต้องเดินทางต่อ  นี่โชคดีมากๆที่เป็นของปลา เพราะปลาทั้งเก่งภาษาและประสบการณ์การเดินทาง

 แต่บันทึกนี้อ่านสนุกมากๆ อ่านตามและนึกภาพพร้อมกับลุ้นไปด้วย อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมไปด้วยนะคะ ตอนที่เจอพนักงานคนสุดท้ายก่อนขึ้นแท้กซี่ไปศรีนาคา มีความรู้สึกตันมาถึงคออยากจะร้องไห้ด้วย ที่เจอคนดี อ้อภาพปลาร้องไห้คนเดียว คงเศร้าสุดๆนะ

 ( ความจริง ตาลเกริ่นๆ บอกให้รู้ว่าบอร์ดดิ้งพาสของปลาหาย แต่ก็ลบโพสต์ไป  ป้าก็นึกว่าปลาหาเจอแล้วซะอีก )

  ต่อไปนี้ก็จะต้องเจอแต่โชคดีค่ะ ประสบการณ์เป็นกำไรชีวิตนะคะ